ΤΑ ΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ - γ μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΟΥΝΟ

28. ΗΡΕΜΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

29. ΟΙ ΕΝΝΙΑ ΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΜΑΕΣΤΡΙΑΣ

30. Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΝΩΧ

31. Ο ΣΕΛΗΝΙΑΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ

32. GINEBRA

33. Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΟΥ

34. ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΣΕΛΗΝΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

35. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗ

36. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

37. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

38. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

39. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ

40. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

41. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

42. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

43. Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΤΡΙΤΟ ΒΟΥΝΟ

44. ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

45. Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

46. Ο ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

47. Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΟΥΝΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28

ΗΡΕΜΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ

Είναι αυταπόδεικτο ότι εμείς οι Αδελφοί του Ναού των δυο φορές γεννημένων, είχαμε εξαλείψει από τον ψυχισμό μας διάφορα υποκειμενικά στοιχεία, παρανθρώπινα· όμως αφού είχαμε περάσει τις Οκτώ Μυήσεις, ποθούσαμε, με όλες τις δυνάμεις των Ψυχών μας, να εισαχθούμε στις εσωτερι­στικές μαγικές εργασίες του Βουνού της Ανάστασης.

Μας είχαν πει στο Ναό ότι έπρεπε να περιμένουμε μ’ ατέλειωτη υπομονή τον αβ­βά του Μοναστηριού· όμως είναι φανερό ότι οι ώρες περνούσαν μακριές και βαρετές με μια ανυπόφορη μονοτονία. Ο Σεβάσμιος δε φαινόταν βέβαια να βιάζεται καθόλου.

Μερικοί από τους βετεράνους του Πρώτου Βουνού τριγύριζαν εδώ κι εκεί και παρακεί, διαμαρτυρόμενοι, ανυπόμονοι για την ιδιαίτερη αργοπορία του Ανώτερου.

Υπάρχουν περιπτώσεις που σε εκπλήσσουν στην ζωή και μια από αυτές ήταν η εκπληκτική είσοδος του αββά στον Ναό. Όλοι οι Αδελφοί του Ιερού Τάγματος μείναμε κατάπληκτοι, γιατί μερικοί από τους δικούς μας είχαν χάσει την ελπίδα να δουν τον Δάσκαλο...

Απέναντι από την Άγια Αδελφότητα μίλησε ο Σεβάσμιος λέγοντας:

«Εσάς Αδελφοί, σας λείπουν δυο αρετές που αυτός ο αδελφός έχει». Αυτά είπε ενώ μ’ έδειχνε με το δάκτυλο. Αργότερα, με τρόπο γλυκό και επιτακτικό συγχρόνως με διέταξε:

«Πέστε τους εσείς αδελφέ, ποιες είναι αυτές οι δυο αρετές».

«Πρέπει να ξέρουμε να είμαστε υπομονετικοί, πρέπει να ξέρουμε να είμαστε ήρεμοι» φώναξα με φωνή αργή και καθαρή...

«Βλέπετε; Πεισθήκατε; είπε ξαφνικά ο αββάς με μεγάλη επισημότητα. Όλοι οι Μύστες τρομαγμένοι και έκπληκτοι συγχρόνως, κράτησαν μια ευλαβική σιωπή...

Αναντίρρητα όλα τα μέλη της Συναγωγής, εκτός από μένα, τότε απορρίφθηκαν, δηλαδή μόνο το ασήμαντο πρόσωπό μου, που δεν αξίζει τίποτα, βγήκε θριαμβευτικά από την δύσκολη δοκιμασία.

Ο αυστηρός ιεροφάντης μου δώρισε στην συνέχεια ένα όμορφο πορτοκάλι· εγώ συνέλαβα αμέσως το βαθύ νόημά του...

Πολύ αργότερα μετά από καιρό, έπρεπε να παρουσιαστώ ενώπιον της Αδελφότητας άλλου Μοναστηριού της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, με τελικό σκοπό να λάβω οδηγίες και να υπογράψω έγγραφα...

Τότε με προειδοποίησαν με τ’ ακόλουθα λόγια: «Πρέπει να φυλάγεσαι πολύ καλά από το Σεληνιακό κρύο».

Ο γυρισμός μου στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου, μετά από μακριά απουσία, ήταν επείγων.

Αναντίρρητα, μεταξύ Βουνού και Βουνού υπάρχουν πάντα μεγάλες περίοδοι σεξουαλικής αποχής...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΟΙ ΕΝΝΕΑ ΒΑΘΜΟΙ ΤΗΣ ΜΑΕΣΤΡΙΑΣ

Το να συλλάβεις, να παγιδέψεις, να πιάσεις σε ολοκληρωτική, ενιαία μορφή, την βαθειά σημασία των εννέα Δασκάλων που πήγαν σε αναζήτηση του Hiram και των δολοφόνων του, είναι επείγον, χωρίς αναβολή.

Ασφαλώς κανένας από τους εννέα Δασκάλους δεν πήγε προς τις περιοχές του Βορρά, αλλά έξυπνα ταξινομημένοι σε τρεις ομάδες από τρεις, μοιράστηκαν αντίστοιχα στην Ανατολή, Μεσημβρία και Δύση. Αναμφίβολα ήταν οι τελευταίοι αυτοί, που κατάφεραν να ανακαλύψουν τον τάφο και τους δολοφόνους.

Αυτό το συμβολικό εσωτεριστικό προσκύνημα των εννέα Δασκάλων, αναφέρεται ιδιαίτερα σαν συνέπεια, στο ατομικό προσκύνημα, που κάθε μυημένος πρέπει να πραγματοποιήσει στο Δεύτερο Βουνό, περνώντας από εννέα στάδια η διαδοχικούς βαθμούς, απόλυτα αριθμημένους και καθορισμένους στις εννέα σφαίρες:

Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός, Ποσειδώνας.

Μπορούμε και οφείλουμε να εκπέμψουμε το ακόλουθο μήνυμα:

Μόνο μέσω αυτών των εσώτερων προσκυνημάτων από σφαίρα σε σφαίρα, θα είμαστε σε θέση να αναζωογονήσουμε και να κάνουμε να ξαναβγεί, μέσα από τον καθένα από εμάς, ο Μυστικός Δάσκαλος Hiram, Shiva: ο Σύζυγος της Θειας Μητέρας μας Kουνταλίνι, ο, Αρxι-ιεροφάντης και ο Αρχιμάγος, η ατομική ιδιαίτερη Μονάδα, το Πραγματικό μας Είναι...

Άλλο πράγμα είναι το να είσαι Δάσκαλος και άλλο πολύ διαφορετικό, ασφαλώς, το να φτάσεις στην τελειοποίηση της Μαεστρίας.

Κάθε εσωτεριστής που κατασκευάζει στο Αμόνι των Κυκλώπων το Ηλιακό Σώμα, την Φορεσιά για τον Γάμο της Ψυχής, μεταβάλλεται γι’ αυτόν τον λόγο σε Άνθρωπο και έτσι, σε έναν Δάσκαλο· όμως η τελειοποίηση της Μαεστρίας είναι κάτι πολύ διαφορετικό.

Ο αριθμός εννέα, εφαρμοσμένος στην Ρητορική, μας βάζει σε στενή, μυστικιστική σχέση με τις εννέα αθάνατες Μούσες. Δεν είναι περιττό ν’ αναφέρουμε σε αυτό το κεφάλαιο κάθε μια από αυτές τις άφατες θεότητες του αρχαίου κλασικισμού:

Κλειώ

Ερατώ

Μελπομένη

Καλλιόπη

Ευτέρπη

Θάλεια

Ουρανία

Πολύμνια

Τερψιχόρη

Τα βιώματα είναι κάτι το πολύ σπουδαίο, με σκοπό να μπορέσουν να καταλάβουν καλύτερα οι πολύ αγαπητοί μου αναγνώστες την διδασκαλία...

Ακούστε με: Κάποιο βράδυ, δεν έχει σημασία η ημερομηνία, ούτε η μέρα, ούτε η ώρα, υπέρλαμπρα ντυμένος με την Φορεσιά του Γάμου της Ψυχής, βγήκα θεληματικά από το φυσικό μου σώμα.

Πειραματιζόμενος με όλη την παρουσία του Κοσμικού μου Είναι κάποια εξαίρετη πνευματική ηδονικότητα, αιωρήθηκα με απόλυτη απαλότητα στην αύρα του σύμπαντος...

Με ανώτατη μακαριότητα ακούμπησα τα πόδια μου σαν να ήμουν ένα ουράνιο πουλί επάνω στον φλοιό της γης, κάτω από το πράσινο φύλλωμα ενός σιωπηλού δένδρου

-Η ώρα η καλή, φώναξα τότε με δυνατή φωνή επικαλώντας τους Μύστες της Απόκρυφης Αδελφότητας.

Αναντίρρητα με βοήθησαν...

Οι Αδελφοί με οδήγησαν ευγενικά στον θαυμάσιο Ναό με τους διάφανους τοίχους...

Ο Μαχάτμα βρισκόταν καθισμένος μπροστά στο γραφείο του σαν να εξυπηρετούσε πολλούς ανθρώπους...

-Θέλω να μάθω -είπα- τι είναι αυτό που μου λείπει.

Ο Σεβάσμιος, βγάζοντας μέσα από τα συρτάρια του γραφείου του ένα μυστικό βιβλίο, συμβουλεύτηκε τις σελίδες του και μετά απάντησε:

-Εσάς σας λείπουν πενήντα οκτώ (58) λεπτά. Πρέπει να παρουσιάσετε εδώ τριάντα έξι bolivares από είκοσι τρία (23) κιλά το κάθε ένα. Και οι οκτώ (8) Μυήσεις που λάβατε πρέπει να βαθμολογηθούν.

-Ευχαριστώ, Σεβάσμιε Δάσκαλε.

Μετά απομακρύνθηκα από τον Ναό με άπειρη ταπεινότητα και ευλάβεια...

Καββαλιστική ανάλυση της υπόθεσης:

58 λεπτά: 5 συν 8, ίσον 13. Αυτό το Arcano σημαίνει τον θάνατο όλων των υποκειμενικών στοιχείων που αποτελούν το Εγώ.

36 bolivares: 3 συν 6, ίσον 9. Να σπάσω αλυσίδες και κλειδαριές στους βυθισμένους κόσμους των εννέα πλανητών, που αναφέρονται σε αυτό το κεφάλαιο... δουλειά πολύ έντονη στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαίστου...

23 κιλά: 2 και 3, ίσον 5. Οι εργασίες της Ελευθέρωσης θα πρέπει να είναι τέλειες, κάτω από τις λάμψει ς του Πυρογενούς Αστεριού με τις πέντε γωνίες... (Δεν είναι περιττό να θυμίσω επ’ ευκαιρία τον Rishi Baha-Deva και τους 23 Προφήτες του).

Βαθμολογία: Πριν από την αυθεντική Ανάσταση, κάθε μια από τις οκτώ Μυήσεις πρέπει να βαθμολογηθεί. Αυτό διαδικάζεται σε οκτώ χρόνια, κατά την διάρκεια των οποίων οφείλουμε να πειραματιστούμε το Βιβλίο του Πατριάρχη Ιώβ σε όλον του τον ωμό ρεαλισμό.

Δίνουμε έμφαση με επισημότητα στο επόμενο γεγονός: «Ποτέ δεν θα μπορούσαν να βαθμολογηθούν οι οκτώ Μυήσεις σε λιγότερο χρόνο από οκτώ χρόνια, που αναφέρεται.

Προφανώς σε κάθε μια από τις οκτώ μυήσεις αντιστοιχεί ένας χρόνος· σαν συμπέρασμα είναι οκτώ χρόνια για τις οκτώ Μυήσεις... Διευκρινίζω: Ο ήδη αναφερθείς χρόνος αντιστοιχεί αποκλειστικά στον επίλογο μιας ολόκληρης μυστικιστικής σειράς από βαθιές εσωτεριστικές δουλειές, πραγματοποιούμενες σ’ όλους και στον καθένα από τους εννέα προαναφερθέντες πλανήτες.

Αναμφίβολα τέτοιες εργασίες εξελίσσονται σε διαφορετικούς χρόνους και είναι συνήθως στ’ αλήθεια πολύ λεπτές.

Είναι αυταπόδεικτο ότι καθένας που μπαίνει στο Δεύτερο Βουνό, δεν παίρνει γι’ αυτόν το λόγο περισσότερους Βαθμούς ούτε Μυήσεις.

Η τελειοποίηση της Μαεστρίας επέρχεται μόνο με την εσωτερι­στική μεταβατική Ανάσταση.

Η πλήρης εκδήλωση της Μονάδας μέσα στον Αναστημένο Δάσκαλο του απονέμει εξαιρετικές μαγικές δυνάμεις...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΝΩΧ

Το σύμβολο του χρόνου, στο οποίο το μπρούντζινο δαχτυλίδι κάνει επίσης εμφατική αναφορά, οδηγεί κυκλικά στο Γνωστικό Ahrat, μέχρι εκείνη την αρχαία Πατριαρχική εποχή, που ονομαζόταν επίσης Εποχή του Μπρούντζου ή Dvapara Yuga, που αναμφίβολα προηγήθηκε από την δική μας τωρινή Εποχή του Σιδήρου ή Κελί Γιόγκα...

Οι καλύτεροι συγγραφείς του αποκρυφισμού βεβαίωναν πάντα ότι μεταξύ αυτών των δυο Εποχών, επήλθε η Δεύτερη Καταστροφή Transapalniana, που μεταμόρφωσε εντελώς την γεωλογική φυσιογνωμία του πλανήτη Γη.

Ο έβδομος από τους δέκα ύψιστους προκατακλυσμιαίους Πατριάρχες, είναι, έξω από κάθε υπόθεση, εντελώς διαφορετικός από τους έξι που στο πέρασμα του χρόνου προηγήθηκαν... (Αδάμ, Σηθ, Ενώς, Καϊνάν, Μαλελεήλ, Ιάρεδ), καθώς και από τους τρεις που τον διαδεχθήκαν (Μαθουσάλας, Λαμέχ, Νώε) .

Όμως, είναι φανερό, ότι αυτό που μας εκπλήσσει σ’ όλα αυτά, είναι το άγιο όνομα του Ενώχ, που μεταφρασμένο σημαίνει: «Μυημένος, αφοσιωμένος, καθαγιασμένος, Δάσκαλος».

Η Εβραϊκή Γένεση (Τ.24) βεβαιώνει με πολύ επίσημο τρόπο ότι ο Ενώχ δεν πέθανε από φυσικό θάνατο στην πραγματικότητα, αλλά «περπάτησε με τον Θεό και εξαφανίστηκε γιατί τον πήρε ο Θεός».

Αρχαιότατες εσωτεριστικές παραδόσεις, που χάνονται στην νύχτα των αιώνων, λένε καθαρότατα ότι, βρισκόμενος ο Ενώχ επάνω στην μεγαλόπρεπη κορυφή του βουνού Moria, είχε ένα samadi διορατικό στο οποίο η φωτισμένη αντικειμενική συνείδησή του αρπάχτηκε και μεταφέρθηκε στους αναφερόμενους Εννέα Ουρανούς, που αναφέρονται από τον Δάντη στην Θεία Κωμωδία και στον τελευταίο των οποίων -σ’ αυτόν του Ποσειδώνα- συνάντησε τον Πατριάρχη, τον Χαμένο Λόγο (τον ίδιο του τον Λόγο, την Ιδιαίτερη και Ατομική του Μονάδα).

Αργότερα θέλησε εκείνος ο Μεγάλος Ιεροφάντης να εκφράσει αυτό το όραμα σ’ ένα μνημείο μόνιμο και άσβηστο...

Έτσι εξέθεσε κατηγορηματικά και με μεγάλη σοφία, ότι θα γινόταν κάτω από εκείνο το ίδιο ευλογημένο μέρος, ένας μυστικός και υπόγειος ναός, περιλαμβάνοντας εννέα διαδοχικές κρύπτες τοποθετημένες η μια κάτω από την άλλη, μέσα στα ζωντανά σωθικά του βουνού.

Ο γιος του ο Μαθουσάλας ήταν πραγματικά ο αρχιτέκτονας ο επιφορτισμένος γι’ αυτόν τον εξαίρετο ναό...

Δεν αναφέρεται το περιεχόμενο και η συγκεκριμένη και καθορισμένη μοίρα, κάθε μιας από αυτές τις κρύπτες ή μαγικές σπηλιές, που συγκοινωνούσαν η μια με την άλλη μέσω μιας ελικοειδούς σκάλας...

Η τελευταία απ’ αυτές τις σπηλιές είναι αυτή που συγκεντρώνει όλο το κρυφό ενδιαφέρον με τρόπο που οι προηγούμενες αποτελούν μονάχα τον μυστικό δρόμο τον απαραίτητο, μέσω του οποίου φθάνεις σ’ εκείνη, στο πιο βαθύ σημείο του Βουνού...

Σε αυτήν την τελευταία, το penetral ή πιο εσώτερο sancta, ο Πατριάρχης Ενώχ θα αποθήκευε τον πιο πλούσιο εσωτερι­στικό θησαυρό του...

Το Χρυσόμαλλο Δέρας των αρχαίων, ο άφατος και ακατάλυτος θησαυρός που ψάχνουμε, δεν βρίσκεται ποτέ στην επιφάνεια, παρά πρέπει να σκάψουμε, ανασκάψουμε, να ψάξουμε στα εσώτερα της Γης, μέχρι να τον βρούμε...

Κατεβαίνοντας θαρραλέα στα έγκατα ή Κολάσεις του Βουνού της Αποκάλυψης, ο Μυημένος ο μυστικιστής βρίσκει το θησαυρό -την Θεϊκή του Μονάδα- που διατηρείται γι’ αυτόν διά μέσου των αμέτρητων αιώνων που προηγήθηκαν στο δρόμο της Ιστορίας...

Στο κεφάλαιο 2 της Αποκάλυψης του Ιωάννη, μπορούμε ακόμα να διαβάσουμε το ακόλουθο: «Στον νικητή θα δώσω να φάει από το Μάννα το κρυμμένο και θα του δώσω μια άσπρη πέτρα και στην πέτρα ένα νέο όνομα γραμμένο, το οποίο δεν γνωρίζει άλλος από αυτόν που θα το λάβει».

Το Μεγάλο Ατομικό Έργο συμπληρώνεται στην ζωδιακή κυριαρχία των Τιτάνιων Δυνάμεων...

Οι Δώδεκα Άθλοι του Ηρακλή, πρωτότυπο του αυθεντικού Ανθρώπου, δείχνουν, υποδεικνύουν το μυστικό δρόμο που θα μας οδηγήσει μέχρι τους βαθμούς του Τέλειου Δάσκαλου και Μεγάλου Εκλεκτού...

Πρώτος μέσα σε όλους, έρχεται η σύλληψη και θανάτωση του Λέοντα της Νεμέας, της δύναμης των ενστίκτων και των ανεξέλεγκτων παθών που διαλύει και κατατρώει τα πάντα...

Σε κατάσταση έκστασης με πήγαν, συνειδητά και θετικά στον σεληνιακό κόσμο (ή αστρικό κόσμο), τότε με συμβούλεψαν με απέραντη σοφία...

Η Ψυχή μου συγκινήθηκε, μέσα στα τα πιο εσώτερα βάθη της, συναντώντας εκεί το Γέροντα του Ναού των δύο φορές γεννημένων. Ο αγαπητός μας Αρχηγός, ο Ιερός Γέρος, φαίνεται πραγματικά να έχει όλα τα χαρακτηριστικά του λεμονιού, όμως είναι φανερό ότι ακτινοβολεί απέραντη Αγάπη...

Κατάλαβα ότι για να έχω δικαίωμα στην άνοδο στον Σεληνιακό Ουρανό (ανώτερος αστρικός), θα έπρεπε πρώτα να κατέβω στις Σεληνιακές Κολάσεις (κατώτερος αστρικός) και να αντιμετωπίσω θαρραλέα τις Τρεις Furias (Γοργόνες).

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές, έρχεται στην θύμησή μου εκείνο το μυητικό περιστατικό, στο οποίο ο Gines de Ιara οδηγούμενος από τον Δάσκαλό του, αποθαυμάζει έκπληκτος τα γυαλιστερά νερά της λίμνης...

«Κοίταξε τώρα εδώ» αναφωνεί ο Μαχάτμα...

Και ο Gines κοίταξε, και του σηκώθηκαν οι τρίχες της κεφαλής του, και είδε δυο εκπληκτικά πράγματα, που κανείς θνητός δεν έχει δει, αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο εκπληκτικά και λιγότερο αληθινά...

Είδε πρώτα σαν σε γιγάντιο τηλεσκόπιο, τους κατοίκους της από ‘δω πλευράς της Σελήνης, δυστυχισμένα όντα, κακομοιριασμένα, έξω από κάθε λογική, και που σχετικά με την φύση τους και καταγωγή τους διατηρείται μεγάλο μυστήριο μεταξύ «αυτών που τα ξέρουν όλα»...

Και είδε μετά κάτι πιο αξιοθαύμαστο ακόμη· το μυστικό της άλλης πλευράς του δορυφόρου, δηλαδή το μυστικό του άλλου ημισφαιρίου πάντα γυρισμένο προς την άλλη μεριά και απ’ όπου ποτέ δε φαίνεται η άθλια Γη, μέρος όπου κάποιος μυστικιστής θέλησε να τοποθετήσει σαν τον Παράδεισο του Ενώχ και του Ηλία των δυο Jinas του Εβραϊκού λαού...

Μετά απ’ αυτή την μικρή διάκριση συνεχίζουμε με το θέμα του παρόντος κεφαλαίου...

Όταν θέλησα ν’ ανέβω από την συμβολική Σκάλα του Ιακώβ, ο Γέρος Ιερέας του Ναού έκοψε από το Δέντρο της Γνώσης -ή Δέντρο της Επιστήμης του Καλού και του Κακού- ένα θαυμάσιο κλαδί και μ’ έβαλε να το μυρίσω· εκείνη η μυρωδιά ήταν ασφαλώς Νιρβανική. «Μύριζε πάντα αυτό το κλαδί για να μπορείς ν’ ανεβαίνεις»· αυτά ήταν τα λόγια του Μύστη...

Ασφαλώς οφείλουμε να εξασκούμε το Sahaja Maithuna, να εισπνέουμε το ηδονικό άρωμα του απαγορευμένου καρπού, αλλά να μην τον φάμε: αυτός είναι ο Νόμος...

Στις Αβύσσους της Σελήνης άρχισα την εργασία μου εξαλείφοντας τον Ιούδα, το Δαιμόνιο της Επιθυμίας...

Μπορώ να πω με μεγάλη επιτυχία ότι σε καλή στιγμή και χάρη στην άμεση βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνι, έγινε στάχτες το ασχημότατο Δαιμόνιο της Επιθυμίας.

Λίγο αργότερα συνέχισα την εργασία μου με το ανήσυχο Δαιμόνιο του Νου, που τόση πίκρα μας φέρνει, τον σιχαμερό Πιλάτο όλων των καιρών...

Εξουδετέρωση! Λέξη τρομερή... Αυτό ήταν το τέλος, το καταστροφικό, του θανάσιμου Πιλάτου που με στενοχωρούσε...

Αργότερα συνέχισα την δουλειά μου στην άβυσσο με επίθεση στον Καϊάφα, το Δαιμόνιο της Κακής Θέλησης, της πιο απαίσιας από τις τρεις κλασσικές Furias (Γοργόνες) μέσα στο εσωτερικό του καθένα μας...

Πέθανε, ασφαλώς, η Τρίτη Γοργόνα αφού την χτύπησα αρκετές φορές με την λόγχη στο σώμα της... Καμιά δεν είχε την απαίσια όψη της· καμιά δεν είχε για μαλλιά τόσα φίδια· οι ίδιες της οι αδελφές την έτρεμαν· είχε η δύστυχη στα χέρια της όλα τα δηλητήρια από τις γοργόνες της Κόλασης...

Μπόρεσα να εξακριβώσω με μεγάλη καθαρότητα που εκπλήσσει, όλη την διαδικασία του θανάτου των Τριών Γοργόνων...

Είναι αναντίρρητο το ότι πέρασαν από όλες τις μαγικές μεταμορφώσεις τις τραγουδισμένες από τον Οβίδιο.

Εάν στην αρχή ήταν γιγάντιες και τρομακτικές, όπως το τέρας Πολύφημος της καταραμένης γης, που έτρωγε αχόρταγα τους συντρόφους του Οδυσσέα, μετά, λίγες στιγμές πριν φτάσει η Parca soberana, (ο Χάρος) είχαν ήδη την μορφή νεογέννητων μωρών...

Εκείνες οι απαίσιες σκιές, εκείνοι οι τρεις προδότες που έφερα μέσα μου, πέθαναν ευτυχώς...

Αχ! Αχ! Αχ! Τι θα γινόμουνα χωρίς την βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνι;

Εγώ παρακαλούσα την Μητέρα μου από το βυθό της Αβύσσου και εκείνη χούφτωνε την Λόγχη του Έρωτα...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 32

GINEBRA

Η Αιώνια Κυρία, η Ψυχή-Πνεύμα (Bud­dhi), απαιτεί πάντα από τον Άνδρα της την Ανθρώπινη Ψυχή (Ανώτερο Μάνας) όλων των ειδών τις πρωτάκουστες θυσίες και αποδείξεις θάρρους...

Εκείνη, η τέλεια Θεϊκή Σύζυγος είναι η Ginebra, η Βασίλισσα των Jinas, εκείνη που σέρβιρε το κρασί στον Lanzarote...

Εξαίσιο κρασί της μεταβατικής πνευματικότητας στα ποτήρια της μύησης των Sukra και Manti...

Ποτήρια που δεν είναι άλλα, σε τελευταία ανάλυση, από το Άγιο Γκριάλ με την σημασία του υπέρτατου ποτού ή μυητικού νέκταρ των Αγίων Θεών...

Ευτυχισμένος ο Ιππότης που μετά την σκληρή δουλειά γιορτάζει τ’ αρραβωνιάσματα με την Βασίλισσα των Jinas!

Είναι γραμμένο με χρυσά γράμματα στο Βιβλίο της Ζωής ότι μέσα στο Buddhi (Πνευματική Ψυχή), καίει όπως μέσα σ’ ένα διάφανο ποτήρι από λεπτό αλάβαστρο, η Φλόγα του Prajna (το Είναι).

Ένα βράδυ εξαιρετικών απολαύσεων είχα την ευτυχία να συναντήσω την αγαπημένη μου στο μυστικό τοπίο του Δεύτερου Βουνού...

Από το μοναχικό μονοπάτι προχωρούσε αργά το αμάξι της αγαπημένης μου...

Λέει η παράδοση των αιώνων ότι η Μαρκησία του Beaupre έκανε βόλτες με μία άμαξα ιδιαίτερης ομορφιάς, γιατί ήταν φτιαγμένη από καθαρή πορσελάνη· αλλά η θριαμβευτική άμαξα της λατρευτής μου Βαλκυρίας έμοιαζε περισσότερο μ’ εκείνη την άλλη άμαξα που, στην εποχή του ροκοκό, χρησιμοποιούσε η γυναίκα του Δούκα του Κλερμόντ, θαυμάσια άμαξα που σερνόταν από έξι άλογα, πεταλωμένα με ασήμι και ρόδες από το ίδιο μέταλλο...

Η θριαμβευτική άμαξα της λατρεμένης μου σταματά μπροστά σ’ ένα Αλκαζάρ από γυαλιστερό πορφυρίτη με τον πλούτο και την λάμψη της Ανατολής, με τοίχους και σκαλίσματα διαμαντένια...

Το φανταχτερό όχημα σταμάτησε μπροστά στις πόρτες από γυαλισμένο μπρούτζο, που με τόση μεγαλοπρέπεια τρομάζουν...

Γρήγορα βρίσκεται η άμαξα περιτριγυρισμένη από ευγενή χορωδία· διακεκριμένοι ιππότες, πρίγκιπες και ευγενείς· όμορφες κυρίες και λεπτά μικρά παιδιά...

Κάποιος κάνει ένα γνέψιμο και εγώ υπακούω· προχωρώ προς την άμαξα της Αγάπης· βλέπω μέσα στην άμαξα από τα κρύσταλλα της ευτυχίας την Βαλκυρία μου (Buddhi).

Στολισμένη αυτή με το νυφικό φόρεμα, την Φορεσιά του Γάμου της Ψυχής, έφτασε η αρραβωνιαστικιά μου με το αστραφτερό της αμάξι για τον γάμο...

Να παντρευτώ μπροστά στο βωμό με την Δίδυμη Ψυχή μου, το Θεοσοφικό Buddhi. Τι ευτυχία Θεέ μου! Όμως, μου είπαν ότι έπρεπε να περιμένω ακόμα λίγο...

Η αρρενωπή προμηθεύτρια της δύναμης από ψηλά με καθυστερούσε και εγώ υπέφερα αβάσταχτα...

Εκείνη την εποχή βυθίστηκα βαθειά στα Άγια Μυστήρια της Minna, τα ανατριχιαστικά σεληνιακά σκοτάδια μιας αγάπης που είναι δίδυμη αδελφή με το θάνατο...

Εργάστηκα έντονα στο υπερ-σκοτάδι της σιωπής και του μεγαλοπρεπούς μυστικού των σοφών...

Έπρεπε να περιμένω για ένα χρόνο και χρόνους και μισό...

Όμως, εγώ αναστέναζα για την Ginebra, την Βασίλισσα των Jinas (την Πνευματική Ψυχή μου). Κάποιο βράδυ, τ’ αστέρια απαστράπτοντα στο άπειρο διάστημα, έμοιαζαν να έχουν μία καινούργια όψη...

Μακριά από την φασαρία των εγκόσμιων βρισκόμουν σ’ έκσταση· η πόρτα του δωματίου μου βρισκόταν ερμητικά κλειστή...

Ήταν τότε βέβαια που γιόρταζα τους Γάμους μου με την λατρευτή μου (Buddhi)· εκείνη μπήκε μέσα μου και εγώ χάθηκα σ’ εκείνη...

Εκείνες τις στιγμές της μακαριότητας έλαμψε έντονα ο Ήλιος του Μεσονυκτίου (ο Ηλιακός Λόγος).

Αισθάνθηκα μεταμορφωμένος σε ολοκληρωτική μορφή· το περίφημο τσάκρα Sahasrara, ο Λωτός με τα Χίλια Πέταλα, το φωτοστέφανο των Αγίων, έλαμψε θριαμβευτικά στον αδένα της επίφυσής μου και μπήκα στην κατάσταση, που είναι γνωστή στους Ινδοστανούς με το σανσκριτικό όρο του paramaηaηda (ανώτατη πνευματική ευτυχία). Ήταν τότε, που αισθάνθηκα την ανάγκη να μετατραπώ σ’ έναν αυθεντικό και γνήσιο Brahmavidvarishta.

Τα χίλια yoga του ηadis του Sahasrara μου απένειμαν στην πραγματικότητα εξουσία επάνω σε ορισμένες λεπτές δυνάμεις της Φύσης...

Το Buddhi, η Ginebra μου, η Πνευματική μου Ψυχή, εκτός του ότι έφερε το Shiva-Shakti-Tattwa στο ανώτατο της παλμικής του δραστηριότητας, είχε βάλει το Padma της κορυφής του κεφαλιού σε κάποια κατάσταση έντονης μυστικιστικής λειτουργίας...

Τότε με είδα μετατρεμμένο σε Αγγελιαφόρο της Νέας Εποχής του Υδροχόου διδάσκοντας την ανθρωπότητα μια Διδασκαλία τόσο νέα και τόσο επαναστατική... Και όμως τόσο αρχαία...

Όταν άνοιξα την πόρτα του δωματίου μου, το Διαμαντένιο Μάτι (η επίφυση) μου επέτρεψε να δω αναρίθμητους εχθρούς. Είναι φανερό ότι η διάδοση της Γνώσης, στην επαναστατική της μορφή, θα αυξάνει όλο και περισσότερο τον αριθμό των αντιπάλων μου.

Δεν είναι περιττό να πω ότι μετά από αυτό το μεγάλο κοσμικό συμβάν, έπρεπε να γίνει και κάποια γαμήλια τελετή στον Ναό....

Παραβρέθηκαν πολλοί άνθρωποι σ’ αυτήν την γιορτή της Αγάπης...

Αναντίρρητα στην Πέμπτη Μύηση της Φωτιάς είχα ενσαρκώσει την Ανθρώπινη Ψυχή μου (το ανώτερο Μάνας της Θεοσοφίας).

Όμως τώρα, ω Θεοί! μ’ αυτόν το γάμο τον αλχημιστικό και καβαλιστικό ενσαρκωνόμουν επίσης και την Πνευματική μου Ψυχή (Buddhi).

Αναντίρρητα μέσα σ’ αυτό το τελευταίο καίει πάντα σε αναλλοίωτη μορφή η Φλόγα του Πράνα (του Εσώτερου).

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

Ο ΔΡΑΚΟΝΤΑΣ ΤΩΝ ΣΚΟΤΑΔΙΩΝ

Εγώ σκεπτόμουν ότι μετά τους Χημικούς Γάμους με την Πνευματική μου Ψυχή, θα έμπαινα κατ’ ευθείαν σ’ ένα παραδεισένιο Μήνα του Μέλιτος. Δεν υποπτευόμουν καθόλου ότι μέσα στις βυθισμένες σπηλιές του ανθρώπινου Υποσυνείδητου, θα κρυβόταν ο αριστερός και σκοτεινός Mara του, Βουδιστικού Ευαγγελίου· ο φημισμένος Δράκοντας των Σκοταδιών, που αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη· ο πατέρας με τους τρεις προδότες...

Γιγάντιο τέρας των αβύσσων με επτά παρανθρώπινα κεφάλια, προσωποποιώντας πάντα τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα: Θυμός, Φιλαργυρία, Λαγνεία, Ζήλεια, Υπερηφάνεια, Τεμπελιά και Λαιμαργία...

Και βρυχήθηκε το μεγάλο θηρίο τρομαχτικά, σαν να βρυχάται λιοντάρι και ανατρίχιασαν από τρομάρα οι δυνάμεις του σκοταδιού...

Μόνο με τον μεταβατικό σεξουαλικό ηλεκτρισμό σε πλήρη σεξουαλική Μαγεία είναι δυνατόν να ελαττώσεις σε κοσμική σκόνη εκείνο το τρομερό γέννημα της αβύσσου...

Ευτυχώς εγώ επωφελήθηκα πλήρως το cοitus reservatus για να κάνω τις παρακλήσεις μου στην Devi Kudalini, το Φλογερό Φιδι των μαγικών μας δυνάμεων.

Αρπάζει το τέρας με το αριστερό του χέρι την τρομερή λόγχη· τρεις φορές προσπαθεί να με χτυπήσει μάταια· απελπισμένο ρίχνει εναντίον μου την σκληρή άκρη· τότε επεμβαίνει εκείνη την στιγμή η Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι· αρπάζει το ιδιαίτερο κειμήλιο και μ’ αυτό πληγώνει θανάσιμα τον Κόκκινο Δράκοντα...

Ο Mara, το τρομερό κτήνος της κόλασης, χάνει τότε το γιγάντιο ανάστημά του, αρχίζει να μικραίνει σιγά-σιγά, φθάνει σ’ ένα μαθηματικό σημείο και μετά εξαφανίζεται για πάντα απ’ το σκοτεινό άντρο...

Αργότερα, εκείνο το κλάσμα της συνείδησής μου, προηγουμένως μποτιλιαρισμένο μέσα στο απαίσιο τέρας, επιστρέφει, γυρίζει σε μένα...

Τρομερά είναι τα μυστικά της παλαιάς αβύσσου, ωκεανός συννεφιασμένος και ατέλειωτος, όπου η Νύχτα η Πρωτογενής και το Χάος, πρόγονοι της Φύσης, διατηρούν μια συνεχή αναρχία ανάμεσα στην βουή αιωνίων πολέμων, στηριζόμενοι με την βοήθεια της σύγχυσης...

Η ζέστη, το κρύο, η υγρασία, η δίψα, τέσσερις τρομεροί πρωταθλητές, μαλώνουν εκεί για την ανωτερότητα και οδηγούν στην μάχη τα έμβρυα των ατόμων τους που, μαζεμένα τριγύρω απ’ το λάβαρο των λεγεώνων και μαζεμένα σε διάφορες φυλές, ελαφρά ή βαριά αρματωμένα, μυτερά, στρογγυλεμένα, γρήγορα ή αργά, μυρμηγκιάζουν αναρίθμητα σαν την άμμο του Barca ή εκείνης της φλεγόμενης παραλίας της Κυρήνης, σερνόμενα για να λάβουν μέρος στην μάχη των ανέμων και να χρησιμοποιηθούν σαν έρμαια στα γρήγορα φτερά τους...

Το άτομο επάνω στο οποίο προσκολλάται μεγαλύτερος αριθμός ατόμων εξουσιάζει για μια στιγμή. Το Χάος κυβερνά σαν διαιτητής και οι αποφάσεις του αυξάνουν την αταξία κάθε φορά περισσότερο, χάρη σ’ αυτήν βασιλεύει. Μετά από αυτό, είναι φανερό ότι σ’ αυτούς τους κολασμένους κόσμους η σύμπτωση κατευθύνει τα πάντα...

Μπροστά σ’ εκείνη την άγρια άβυσσο, κούνια και τάφο της Φύσης, μπροστά σ’ εκείνο το άντρο που δεν είναι ούτε γη ούτε θάλασσα, ούτε αέρας ούτε φωτιά, αλλά αποτελείται απ’ όλα αυτά τα στοιχεία που, συγκεχυμένως αναμεμειγμένα στα γόνιμά τους αίτια, πρέπει να πολεμούν με τον ίδιο πάντα τρόπο, εκτός αν ο Δημιουργός διαθέτει από τα μαύρα του υλικά για να φτιάξει καινούργιους κόσμους. Μπρος από εκείνα τα βάρβαρα Τάρταρα, ο Δράκοντας των Σκοταδιών βγάζει την τελευταία πνοή του...

Είναι εύκολο να κατεβείς στους κόσμους της κόλασης αλλά δεν είναι για να γυρίσεις. Εκεί είναι η σκληρή δουλειά! Εκεί η δύσκολη δοκιμασία!...

Μερικοί ύψιστοι ήρωες, λίγοι στ’ αλήθεια έχουν καταφέρει την θριαμβευτική επιστροφή τους. Αδιαπέραστα δάση χωρίζουν την Κόλαση από τον Φωτεινό Κόσμο και τα νερά του χλωμού ποταμού, του Κωκυτού, χαράζουν λαβυρινθώδεις πτυχές σ’ εκείνο το ημίφως, που μόνο το είδωλό του τρέμει...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34

ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΜΑ ΤΩΝ ΣΕΛΗΝΙΑΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ

Μετά αφού μετέτρεψα σε κοσμική σκόνη τον Mara, τον πατέρα των Τριών κλασσικών Γοργόνων (Furιas), βρέθηκα αντιμέτωπος με τα δευτερεύοντα κτήνη της αβύσσου...

Η μέρα τελείωνε αργά, ο εξαίσιος αέρας της νύχτας καλούσε τα όντα τα ζωντανά που κατοικούσαν στον φλοιό της Γης να ξεκουραστούν από την κούρασή τους κι εγώ, ταπεινό σκουλήκι της γης, το μόνο που ήθελα ήταν να συγκρατήσω τις μάχες του δρόμου και των πραγμάτων, που ήσαν άξια για κατανόηση και που η μνήμη μου θα γράψει χωρίς να κάνει λάθος.

Ω, άφατες Μούσες! Ω, υψηλή Θεϊκή ευφυΐα! Ελάτε να με βοηθήσετε. Εμπνεύστε με για να μην ξεφύγει ο τρόπος γραφής από την φύση του θέματος.

Ο βαθύς μου ύπνος διακόπηκε από μια βροντή τόσο δυνατή...

Σαν άντρας, τον οποίο ξυπνάμε βίαια, σηκώθηκα και κοιτάζοντας γύρω μου, κάρφωσα το βλέμμα μου για να αναγνωρίσω το μέρος στο οποίο βρισκόμουν. Βρέθηκα τότε σ’ ένα ερημικό σπίτι κοντά στον σκοτεινό δρόμο...

Καθισμένος σε μια χοντροκομμένη πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο, από το οποίο μπορούσα να ατενίζω το απότομο μονοπάτι, ανακάλεσα πολύ ειλικρινά τους περασμένους Καιρούς...

Ασφαλώς σ’ άλλες ηλικίες είχα ξαναβρεθεί εκεί στην κατοικία της αβύσσου και μπροστά από τον ίδιο δρόμο...

Τίποτα δεν μου φάνηκε νέο· κατάλαβα ότι βρισκόμουν να ανακεφαλαιώνω μυστήρια· σηκώθηκα από την καρέκλα, άνοιξα την παλιά πόρτα εκείνου του σπιτιού και βγήκα περπατώντας αργά... αργά... αργά στον μοναχικό δρόμο...

Με μια μόνο ματιά, και διασχίζοντας με το βλέμμα μου ένα διάστημα τόσο μακρινό όσο είναι δυνατόν να διαπερνάει κανείς με το πνευματικό βλέμμα του, είδα εκείνο το θλιβερό, απογυμνωμένο και σκοτεινό τοπίο...

Το έδαφος ήταν υγρό και εγώ αναγκάστηκα να σταματήσω απότομα μπροστά σε κάποιο ηλεκτρικό καλώδιο που βρισκόταν απλωμένο στο έδαφος...

Ένα χάλκινο σύρμα φορτισμένο με υψηλή τάση; Τι τρομάρα!

Και ήμουν έτοιμος να το πατήσω!...

«Είναι προτιμότερο να πεθάνεις όντας ελεύθερος, από το να ζεις όντας φυλακισμένος». Έτσι αναφώνησε η Φωνή της Σιωπής την νύχτα του Μυστηρίου...

Κι εγώ, που πανικόβλητος προσπαθούσα σ’ αυτά τα πολύτιμα λεπτά να γυρίσω πίσω, αισθάνθηκα αναζωογονημένος.

Προχώρησα αποφασιστικά από εκείνα τα υπο-σεληνιακά τοπία κατά μήκος του βασανιστικού μονοπατιού της αβύσσου...

Το κακοτράχαλο μονοπάτι, στρίβοντας ξαφνικά προς τ’ αριστερά, εισχώρησε σε κάτι πολύ γραφικούς λόφους...

Εκεί είδα κάτι σαν δημόσιο κήπο ημέρα Κυριακή· ένα πολύχρωμο πλήθος ανθρώπινων πλασμάτων φαίνονταν να απολαμβάνουν μ’ ευχαρίστηση το πράσινο.

Για να περνά ευχάριστα η ώρα πολλών, υπήρχαν μερικοί περιπλανώμενοι πωλητές που πουλούσαν πολύχρωμα μπαλόνια και πηγαινοέρχονταν.

Ζωντανό σύμβολο της βέβηλης ζωής, έτσι το κατάλαβα· όμως είναι φανερό ότι θέλησα να ζήσω όλο εκείνο έντονα...

Βρισκόμουν πολύ απορροφημένος μ’ όλα εκείνα κοιτάζοντας τα παντοτινά πλήθη, όταν ξαφνικά να, εδώ κάτι ασυνήθιστο και πρωτοφανές συμβαίνει: μου φάνηκε στ’ αλήθεια σαν ο χρόνος να σταμάτησε προς στιγμή...

Εκείνη την στιγμή της τρομάρας ξεπετάγεται από το δάσος ένας αιμοβόρος λύκος, που άγριος και με πονηρή ματιά προσπαθεί μάταια να πιάσει το θύμα του. Μπροστά από εκείνον φεύγουν από τον ανελέητο χάρο μερικές κότες, που απελπισμένες κακαρίζουν...

Εξαίρετη κρυφή συμβολογία: ζώα από το κοτέτσι, δειλά και μικρόψυχα. Λύκος αιμοχαρής, σκληρός, ανελέητος...

Τρόμος! Φόβος! Πανικός!... Ανθρώπινες καταστάσεις υπο-σεληνιακές του ανθρώπινου παρα-ασυνείδητου και εγώ, που πίστευα ότι είχα πεθάνει μέσα μου αγνοούσα την ύπαρξη αυτών των ψυχικών ακόλουθων μέσα στις ατομικές μου κολάσεις...

Ευτυχώς, ποτέ στην σκληρή μου πάλη δεν ξέχασα την Αγία Λόγχη μου· χάρη στην Θεϊκή Μητέρα μου Kουνταλίνι μπόρεσα να ξεπεράσω πολλούς στην δύναμη και ικανότητα στην Λόγχη.

Έχοντας πέσει πια τα πρωτεύοντα Δαιμόνια-Εγώ, ευτελείς προσωποποιήσεις των τρομερών παρανθρώπινων ελαττωμάτων, τελείωσαν επικά οι σεληνιακές εργασίες μου θανατώνοντας με την Άγια Λόγχη μου πολλά άλλα θηρία της κόλασης...

Δεν θεωρώ περιττό να πω, ότι μάζεψα πολλά λάφυρα πολέμου μετά από πολλές σκληρές μάχες...

Θέλω να αναφερθώ με έμφαση σ’ εκείνες τις πολλές πολύτιμες πέτρες της ίδιας μου της ύπαρξης, σ’ εκείνα τα σπόρια της συνείδησης, βυθισμένα, μποτιλιαρισμένα, μέσα στα τρομακτικά γεννήματα της Κόλασης...

Το τελευταίο μέρος της εργασίας μου ήταν εντελώς ατομικού χαρακτήρα. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αποβάλλεις τις κάκιστες ευφυΐες μέσα από τις πυρηνικές τους κατοικίες...

Αυτό είναι πραγματικά εκείνο που εννοείται να μετατρέψεις τα μαύρα νερά σε άσπρα...

Τώρα, αυτά τα άτομα έχουν μετατραπεί σε οχήματα θαυμάσια απ’ ορισμένες φωτεινές ευφυΐες...

Θαυμάσιες σπίθες, άτομα ικανά να πληροφορήσουν σχετικά με τις κινήσεις ενός μυστικού εχθρού...

Μια βραδιά δόξας είχα την μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να προσφερθεί σε ανθρώπινο ον: Με επισκέφθηκε ο Κοσμικός Χριστός. Ο Λατρευτός είχε ένα βιβλίο στο δεξί του χέρι και σαν να μου έλεγε: «Τώρα θα μπεις στην Σφαίρα του Έρμη».

Βλέποντας τον Δάσκαλο δεν μπόρεσα να μην αναφωνήσω, λέγοντας: «Κύριε! Έχετε έρθει πιο νωρίς απ’ όσο πίστευα. Δεν σας περίμενα ακόμα».

Ο ζωντανός Χριστός απάντησε με γλυκύτητα: «Εγώ πολλές φορές καθυστερώ όταν τύχει να έρθω μήνα Μάρτιο... Εσύ πρέπει να εξακολουθήσεις να πεθαίνει ς ακόμα... ».

«Πώς; Να εξακολουθήσω να πεθαίνω; Ακόμα;»

"Ναι –απάντησε ο Λατρεμένος- πρέπει να εξακολουθήσεις να πεθαίνεις» επανέλαβε...

Αυτό που συνέβη μετά ήταν θαυμάσιο. Ο Δάσκαλος σηκώθηκε αργά προς τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, ξεφεύγοντας μετά λίγο από τον Βασιλιά-Αστέρι για να μ’ ευλογήσει και να συγχωρήσει τα παλιά μου λάθη...

Έτσι κατάφερα να ξαναμπώ στον Πρώτο Ουρανό, την κατοικία των άφατων Αγγέλων...

Αναντίρρητα ήμουν ένας Άγγελος πεσμένος, όμως είναι φανερό ότι είχα συγχωρεθεί...

Στη Μητρόπολη της Ψυχής υπάρχει μεγαλύτερη χαρά για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, παρά για χίλιους δίκαιους που δε χρειάζονται μετάνοια.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗ

Έρχεται τώρα υπερβαίνων και υπερβατικός ο Δεύτερος Άθλος του Ηρακλή: η εξολόθρευση της Λερναίας Ύδρας, συμβολικό τέρας αθάνατης προέλευσης, που είχε Εννέα Κεφάλια απειλητικά που ξαναφύτρω­ναν κάθε φορά που καταστρεφόταν, απειλώντας τα κοπάδια καθώς και την συγκομιδή.

Σκληρή δουλειά στην οποία ο Ηλιακός Ήρωας συνοδευόταν και από τον Ιόλαο, τον οδηγό και εμπνευστή, του οποίου ο αξιοσημείωτος ρόλος είναι πολύ παραπλήσιος με του Sri Krishna στην σχέση του με τον Arjuna. (Δείτε το Βagaνad Guita, Το Άσμα του Κυρίου).

Ακόμα και όταν αυτή η θαυμάσια δουλειά μπορεί να ερμηνευτεί σαν ένα έργο βελτιωτικό σ’ ένα βαλτώδες Δέλτα όπως αυτό του αγιασμένου Νείλου, αυτή η Ύδρα η πολυκέφαλη είναι επίσης μια αλληγορική εικόνα που προσωποποιεί καθαρά το Νου με όλα του τα ψυχολογικά ελαττώματα.

Σαν αστερισμός, αυτή η συμβολική Ύδρα, έχει το εμπρός μέρος μεταξύ Λέοντος και Καρκίνου, εκτεινόμενη νότια μέχρι τα αστραφτερά πόδια της Παρθένου.

Με αναμμένα κάρβουνα, ο Ιόλαος καίει τα κεφάλια που ξαναφυτρώνουν στην θέση αυτών που ο Ηρακλής λιώνει με το ρόπαλό του, το οποίο μετά -αφού έκοψε το αθάνατο κεφάλι, σύμβολο εξαίρετο της αυθεντικής Αγάπης- το κρύβει κάτω από έναν βράχο, ο οποίος προφανώς θα χρησιμεύσει σαν Φιλοσοφική Πέτρα στην εξαιρετικά πνευματική ανανεωμένη ζωή.

Είναι γραμμένο με πύρινα γράμματα στο Βιβλίο της Ζωής: «Αυτός που θέλει ν’ ανέβει πρέπει πρώτα να κατεβεί. Σε κάθε ανάταση προηγείται πάντα μια τρομερή ταπείνωση».

Αναντίρρητα, εγώ ποθούσα στ’ αλήθεια και με όλες τις δυνάμεις της Ψυχής μου, ν’ ανέβω, να σκαρφαλώσω, στον Ουρανό του Ερμή, το Devachan των Φανοστατών, τον ανώτερο διανοητικό κόσμο, την κατοικία των Αρχαγγέλων. Όμως ήταν απαραίτητο πριν, να κατεβώ στις Κολάσεις του Νου για να καταστρέψω εκεί την Λερναία Ύδρα.

Εκείνα τα ψυχολογικά ελαττώματα πολυκέφαλης δομής, που στις Σεληνιακές Κολάσεις είχα μετατρέψει σε κοσμική σκόνη, συνέχιζαν να υπάρχουν, όπως οι απαίσιες κεφαλές της θανάσιμης Ύδρας, στις διάφορες πτυχές του νου.

Τρομακτικά κτηνώδη πλάσματα, αηδιαστικά γεννήματα της αβύσσου, προσωποποιούσαν ξεκάθαρα κάθε ένα από τα δικά μου ψυχολογικά ελαττώματα.

Ένας μπορεί να έχει την πολυτέλεια να καταλάβει κάθε ψυχολογικό σφάλμα, χωρίς γι’ αυτόν τον λόγο να έχει συλλάβει το βαθύ νόημα...

Αναντίρρητα χρειαζόμαστε επειγόντως, χωρίς αναβολή, όχι μόνο να καταλάβουμε αλλά επίσης να συλλάβουμε το βαθύ νόημα εκείνου που θέλουμε να εξαλείψουμε.

Το να εξαλείψουμε τις κεφαλές (ψυχολογικά ελαττώματα) της Λερναίας Ύδρας είναι δυνατόν μόνο με τον υπερβατικό σεξουαλικό ηλεκτρισμό κατά την διάρκεια του Sahaja Maithuna στο Καμίνι των Κυκλώπων.

Οπωσδήποτε η μεταφυσική συνουσία στην Ένατη Σφαίρα είναι μια μορφή προσευχής, εγώ παρακαλούσα εκείνες τις στιγμές την Devι Kundaιini...

Ο Γκαίτε, ο μεγάλος Γερμανός Μυημένος, λατρεύοντας την Θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνι, γεμάτος από έκσταση αναφωνούσε:

«Αγνή Παρθένα στο νόημα το πιο όμορφο.

Μητέρα άξια λατρείας. Βασίλισσα εκλεγμένη από μας με μεγαλείο όμοιο των Θεών».

Ποθώντας να πεθάνει στον εαυτό του εδώ και τώρα, κατά την χημική συνουσία, εκείνος ο μεγάλος βάρδος έλεγε:

«Βέλη διαπεράστε με· δόρατα υποτάξτε με· ρόπαλα τραυματίστε με. Όλα να εξαφανισθούν, ας εξανεμισθούν όλα. Να λάμψει το αιώνιο αστέρι, λάμπα της αιώνιας αγάπης».

Ασφαλώς εγώ πάντα προχωρούσα με τρόπο πολύ όμοιο και η Λερναία Ύδρα, σιγά-σιγά, αργά, έχανε κάθε μια από τις απαίσιες κεφαλές της.

Σε κάποια περίσταση, ευρισκόμενος στο ανατολικό Θιβέτ μέσα σ’ ένα Μοναστήρι, είχα την έμπνευση να πω στην Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι τα εξής:

«Εσύ και εγώ συζητάμε και φαινόμαστε δύο πρόσωπα διαφορετικά και παρ’ όλα αυτά είμαστε το ίδιο Είναι».

Δεν είναι περιττό να τονίσω ότι η απάντηση ήταν πραγματικά εξαιρετική:

«Ναι, Γιε μου! Εσύ και εγώ είμαστε το ίδιο Είναι· όμως προϊόν». Στ’ όνομα της Αλήθειας ομολογώ ειλικρινά και χωρίς περιστροφές ότι χωρίς την άμεση βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας της Λατρευτής, με κανένα τρόπο δεν θα είχα καταφέρει να εξαφανίσω ριζικά την Λερναία Ύδρα... (Τα ψυχολογικά μου ελαττώματα στο Διανοητικό Υποσυνείδητο).

«Πριν η χρυσή φλόγα μπορέσει να καίει με ήρεμο φως, η λάμπα πρέπει να είναι καλά φυλαγμένη σε μέρος που να μη φυσά. Οι γήινες σκέψεις πρέπει να πέσουν νεκρές στις πύλες του Ναού».

«Ο νους που είναι σκλάβος των αισθήσεων, κάνει την Ψυχή τόσο ανίκανη σαν την βάρκα που ο αέρας παρασέρνει στα νερά».

Όταν έλαμψε θριαμβευτής ο Ήλιος του Μεσονυκτίου στο πνευματικό στερέωμα, γύρισα στην Αρχαγγελική κατάσταση που σε άλλη εποχή είχα χάσει και μπήκα ευτυχής στον Ουρανό του Ερμή.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ

Έρχεται τώρα εξαιρετικός ο Τρίτος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα. Θέλω ν’ αναφερθώ με έμφαση στην σύλληψη δύο ζώων, απαλό το ένα αλλά και γρήγορο, ταραχώδες και απειλητικό το άλλο: Το Ελάφι της Κερύνειας και ο Ερυμάνθιος Κάπρος.

Μπορούμε και μέχρι οφείλουμε να ταυτίσουμε αυτά τα περίφημα τετράποδα με τους δύο αστραφτερούς μεσημβρινούς αστερισμούς, πιο κοντινούς στα άστρα των Διδύμων, που βρίσκονται κοντά στους δύο Κένταυρους, με τους οποίους ο Ηρακλής κάνει μια μάχη αιματηρή.

Στο Ελάφι με τα μπρούτζινα πόδια και τα χρυσά κέρατα, αφιερωμένο στην Άρτεμη και διαφιλονικούμενο από τον Απόλλωνα, τον Θεό της Φωτιάς, μπορούμε να δούμε μια καθαρή αναφορά στην Ανθρώπινη Ψυχή (τον Σύζυγο της Βαλκυρίας), το ανώτερο Μάνας της Θεοσοφίας.

Και ο τρομερός Κάπρος, διεστραμμένος όσο κανένας, είναι το ζωντανό σύμβολο όλων των χαμηλών παθών των ζώων.

Δεν είναι περιττό να τονίσω αυτές τις στιγμές ότι εγώ ποθούσα πολύ ειλικρινά και με όλες τις δυνάμεις της Ψυχής μου, να μπω στον Ουρανό της Αφροδίτης, τον αιτιατό κόσμο, την κατοικία των Πριγκιπάτων.

Όμως, είναι φανερό ότι xpειαζόμουν πρώτα να δημιουργήσω αξίες, να διαλύσω σε κοσμική σκόνη τον τρομερό Κάπρο...

Να κατεβείς είναι αναγκαίο πριν ανεβείς· σε κάθε ανάταση προηγείται πάντα μια τρομερή ταπείνωση.

Το να κατεβώ στην Κόλαση της Αφροδίτης ήταν απαραίτητο, επείγον, χωρίς αναβολή πριν την άνοδο...

Χρειαζόμουν πληροφόρηση εκ των προτέρων και αυτή, ήταν ασφαλώς επείγουσα, επιτακτική...

Εξαιρετικές και ακριβείς οδηγίες, μου ήρθαν κατά την διάρκεια του διαλογισμού· είναι αναντίρρητο ότι ο Μυημένος πάντα είναι εξυπηρετημένος...

Επάνω σε μια μεγάλη τάβλα, πολύ όμοια με μια όμορφη σκακιέρα αντί για τα γνωστά πιόνια του παραπάνω παιχνιδιού, είδα πολλές ζωώδεις φιγούρες πολύ αηδιαστικής μορφής...

Αναντίρρητα, με την βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνης, εγώ είχα εξαλείψει πολλά ελαττώματα Ψυχολογικού τύπου, πρώτα στον αστρικό κόσμο, τώρα στο διανοητικό κόσμο, όμως, ω αιτιατοί σπόροι εκείνων εξακολουθούσαν να υπάρχουν μέσα μου, εδώ και τώρα...

Μέσα στο έδαφος της πιο καθαρής πειραματικής Ψυχολογίας, μπορούμε να πούμε τα ακόλουθα:

«Η ριζική εξάλειψη κάθε ψυχολογικού ελαττώματος αποτυγχάνει εντελώς όταν δεν διαλύεται η μυστική του αιτία».

Το να ξεριζώσω από τον ψυχισμό μου τέτοιες εσωτερικές αιτίες, ήταν ασφαλώς η δουλειά μου στις Κολάσεις της Αφροδίτης...

Είναι φανερό ότι τότε πέρασα θριαμβευτικά από τρομακτικές σαρκικές προκλήσεις, όπως εκείνες που υπόφερε ο γνωστικός πατριάρχης Άγιος Αυγουστίνος στο πόδι του Σταυρού...

«Το γνωστικό μυστήριο είναι παρόν στο φρόνιμο πέταγμα του περιστεριού, και το αμάρτημα του κόσμου στο φίδι που δαγκώνει το πόδι του Αγγέλου που το δαμάζει».

«Πάνω από την αιώνια νύχτα του παρελθόντος ανοίγεται η αιώνια νύχτα του αύριο.

Κάθε ώρα, μια νύμφη της αμαρτίας! Και το σύμβολο: το φίδι και το μήλο».

Απέραντο είναι το πλήθος των εγκλημάτων, των οποίων τους αιτιατούς σπόρους θα έπρεπε να εξολοθρεύσω· και να είχα εκατό στόματα, εκατό γλώσσες και σιδερένια φωνή, δεν θα μπορούσα να τα απαριθμήσω όλα...

Στα Τάρταρα, όπου τιμωρούνται οι κακοί, συνάντησα επίσης δύο παλιούς φίλους της νιότης μου: ο ένας ακόμα ζει, ο άλλος έχει πεθάνει.

Δεν είναι περιττό να θυμηθούμε εκείνους τους Τιτάνες των αρχαίων καιρών, που θέλησαν να σκαρφαλώσουν στον ουρανό· υποφέρουν σήμερα στις αβύσσους αλυσοδεμένοι από τον θυμό του Δία.

Εκεί επίσης ζουν οι προσβλητικοί Λάπιθες και ο τολμηρός Ιξίωνας που έκανε απόπειρα ενάντια στην Ήρα και ο Πειρίθοος, που θέλησε να κλέψει την Περσεφόνη...

Στον υπόγειο κόσμο ζει επίσης ο περίφημος Σαλμονεύς, βασιλιάς της Ηλείας, που απαίτησε για τον εαυτό του θεϊκές τιμές, όντας αυτός ένας απλός θνητός, ένα ευτελές σκουλήκι της λάσπης της γης...

Στιγμές πριν φύγω οριστικά από την κατοικία του Πλούτωνα, είδα κάτι τρομακτικό, φοβερό, σαν ένα πελώριο τέρας γιγαντιαίων διαστάσεων να ήθελε να κατασπαράξει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Αχ! Αχ! Αχ!

Αργότερα ένοιωσα μεταμορφωμένος ανάμεσα σ’ αυτές τις ατομικές κολάσεις· ο Κοσμικός Χριστός μπήκε μέσα μου και εγώ χάθηκα σ’ αυτόν...

Τότε, πολλές μητέρες μου έφεραν τα παιδιά τους και εγώ γεμάτος έκσταση αναφώνησα: «Αφήστε να έρθουν τα μικρά προς εμένα, γιατί δικό τους είναι το Βασίλειο των Ουρανών».

Πόσο ευτυχής αισθάνθηκα με το αιτιατό σώμα μετασχηματισμένοι Αφού ευλόγησα όλα αυτά τα τρυφερά παιδιά, εγκατέλειψα το βυθισμένο ορυκτό βασίλειο και εισχώρησα θριαμβευτής στον Ουρανό της Αφροδίτης (τον αιτιατό κόσμο).

Έτσι ξαναμπήκα στην κατάσταση των Πριγκιπάτων, που προηγούμενα είχε χαθεί όταν στο κεντρικό οροπέδιο της Ασίας έκανα το ίδιο λάθος με τον Κόμη Ζανόνι.

Το να πέσεις νικημένος στα παραδεισένια πόδια της εξαίρετης θηλυκής καλλονής, το να πιεις το ποτό του Μανδραγόρα, το να φας τα Χρυσά Μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων, ήταν πραγματικά το λάθος που ανέφερα. Όμως εργαζόμενος αργότερα με τον σεξουαλικό υπερβατικό ηλεκτρισμό μπόρεσα να επιστρέψω στον δρόμο που σε άλλη εποχή είχα εγκαταλείψει...

Αυτός ο θαυμάσιος αιτιατός κόσμος ή κόσμος της Συνειδητής θέλησης, που αναφέρεται τόσες φορές από τον Leadbeter, Anie Besant, Arthur Power, Rudoιf Steiner, Η.Ρ.Β. κ.τ.λ., προφανώς είναι τρόμος Αγάπης και Νόμου. Αναμφίβολα ο Ουρανός της Αφροδίτης δεν είναι του χρόνου και βρίσκεται πιο πέρα από τον νου.

Καταλήγει χειροπιαστό ότι η ακασική ουσία, σαν φυσικό στοιχείο και η δόνηση ή tattwa, αποτελεί από μόνη της την ζωντανή και φιλοσοφική βάση του κόσμου της κοσμικής αιτιότητας.

Το βαθύ μπλε ελεκτρίκ λάμπει θαυμάσια σ’ αυτήν την περιοχή και σπινθηροβολεί από εδώ, από κει, και πιο κάτω, γεμίζοντάς μας με μια υπέροχη πνευματική ηδονικότητα, απερίγραπτη...

Ο κόσμος των Φυσικών Αιτιών είναι σαν ένας ωκεανός χωρίς όρια και άκρες. Το συνεχές κύμα Δράσης και Αποτελέσματος, ρέει και ξανα-ρέει εκεί από στιγμή σε στιγμή...

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει αιτία χωρίς αποτέλεσμα, ούτε αποτέλεσμα χωρίς αιτία. Κάθε δράση ακολουθείται από μια αντίδραση· από κάθε πράξη αποσπάται μια συνέπεια..., ή καλύτερα θα λέγαμε, σειρά από συνέπειες...

Εκείνη την εποχή της παρούσας μου ύπαρξης, παρέλαβα πολύ μεγάλο αριθμό αντικειμενικών πληροφοριών αποδεδειγμένων και δυνατόν να αποδειχθούν.

Παράδειγμα: Παρουσιάστηκα μπροστά στον ομιλητή κάποιου ακροατηρίου σε στιγμή πλήρους απαρτίας· δεν ξέρω να κρατάω τα προσχήματα και χώνω την μύτη μου οπουδήποτε, καταρρίπτω επιχειρήματα...

Αποτέλεσμα: Ο ομιλητής, ένας άνθρωπος του αιτιατού κόσμου ­ αποσύρεται θυμωμένος...

Αργότερα, ο ομιλητής εκείνος σχολιάζει με άλλους την συμπεριφορά μου και αυτό μετατρέπεται εκ των πραγμάτων σε μια αλυσιδωτή σειρά συνεπειών...

Στον αιτιατό κόσμο είδα επίσης, με μυστικιστική έκπληξη, το μέλλον που επιφυλάσσεται για τον πλανήτη Γη και για τα ανθρώπινα πλάσματα που ζουν σε αυτόν τον φυσικό κόσμο...

Ντυμένος με την φορεσιά του αιτιατού σώματος βρέθηκα ξαφνικά μέσα σε έναν μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό...

Ασφαλώς η Γνωστική Κίνηση είναι ένα τρένο σε πορεία: επιβάτες ανεβαίνουν στον ένα σταθμό και κατεβαίνουν στον άλλο. Σπάνιοι είναι εκείνοι που φτάνουν μέχρι το τελικό τέρμα...

Αργότερα βυθίστηκα μέσα στο έναστρο άπειρο διάστημα· χρειαζόμουν να ερευνήσω κάτι στο αμφιθέατρο της Κοσμικής Επιστήμης...

Έκπληκτος, με θαυμασμό -δεδομένου ότι ακόμα δεν έχω χάσει την ικανότητα να εκπλήσσομαι- μπόρεσα να συλλάβω με το Μάτι του Dangma ή Μάτι του Shiva, κάτι ασυνήθιστο και πρωτοφανές...

Μπροστά στα πνευματικά μάτια μου εμφανίστηκε η Γη θανάσιμα περικυκλωμένη από δώδεκα πελώριους γίγαντες, μαύρους, τρομερούς, απειλητικούς... (οι δώδεκα ζωδιακοί αστερισμοί, πρακτορεύοντας την οριστική κρυσταλλοποίηση του παγκόσμιου Κάρμα).

Άνθρωποι από άλλους κόσμους δεν αγνοούν την μεγάλη καταστροφή που θα επέλθει και θα πλησιάσουν με τα διαστημόπλοιά τους για να καταγράψουν ή να φωτογραφίσουν τον κατακλυσμό. Και να η Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη σε πλήρη πορεία.

Σύγκρουση των Κόσμων. Αχ! Αχ! Αχ!

Με την ευκαιρία θα αναφέρουμε εδώ μερικά εξαιρετικά εδάφια από το Κοράνι:

«Μεταξύ των σημαδιών που πρέπει να προηγηθούν από την άφιξη της τελευταίας ώρας, υπάρχει και το ότι η Σελήνη θα χωριστεί στα δύο. Αλλά παρ’ όλα αυτά οι δύσπιστοι δεν θα πιστεύουν στα μάτια τους».

(Είναι φανερό ότι με κανένα τρόπο δεν μπορεί να αναφέρεται σε γεωλογικό ή φυσικό διαχωρισμό του γειτονικού δορυφόρου μας. Να ερμηνεύεται με πολιτικό ή στρατιωτικό τρόπο. Οι μεγάλες δυνάμεις θα διεκδικούν την Σελήνη).

«Όταν θα ηχήσει η σάλπιγγα για πρώτη φορά... Όταν η Γη και τα βουνά θα μεταφερθούν στους αέρηδες και συντριμμένα από ένα μόνο χτύπημα... Όταν ο ουρανός θα σκιστεί και θα πέσει κομμάτια....

Αυτή η μέρα θα είναι η αναπόφευκτη ημέρα!».

(Σύγκρουση! Είναι ο ακριβής όρος. Ο πλανήτης Γη θα συγκρουσθεί με άλλον κόσμο που πλησιάζει επικίνδυνα).

«Το χτύπημα που είναι! Θα είναι η ημέρα της Τελικής Κρίσης. Αυτοί που έχουν κάνει έργα που ζυγίζουν στην Ζυγαριά, θα έχουν ζωή ευχάριστη. Αυτών που δεν ζυγίζουν, θα έχουν για κατοικία τον καυτό λάκκο» (τους κόσμους της κόλασης).

«Όταν η γη τρέμει με το τρέμουλο που της επιφυλάσσεται...

Όταν θα έχει ξεράσει τους νεκρούς που αναπαύονται στα σπλάχνα της... ο άνθρωπος θα προετοιμαστεί για να κριθεί».

«Ο Ήλιος θα κομματιαστεί, τ’ άστρα θα πέσουν, τα βουνά θα είναι σε κίνηση και θα σωριαστούν στην Γη. Ο ουρανός θα εκραγεί σε χίλια κομμάτια και οι θάλασσες και οι ποταμοί θα ανακατέψουν τα νερά τους. Οι τάφοι θ’ ανοίξουν και θ’ αναστηθούν οι νεκροί. Αυτοί που έκαναν το καλό θα έχουν απεριόριστη ευτυχία, αλλά και οι αμαρτωλοί θα τιμωρηθούν αλύπητα».

Αναντίρρητα πριν από την αναπόφευκτη σύγκρουση, το υπερβολικό πλησίασμα αυτής της πλανητικής μάζας θα προκαλέσει τρομερές ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες.

Είναι φανερό ότι η παρουσία εκείνου του διαστημικού κόσμου, εξασκεί έλξη επάνω στο υγρό πυρ του εσωτερικού του πλανήτη μας· τότε το πύρινο στοιχείο θα ψάξει για διέξοδο ανοίγοντας αμέτρητα ηφαίστεια.

Εκείνες τις ημέρες η Γη θα τρέμει από τρομακτικούς σεισμούς σε γη και θάλασσα.

Χωριά και πόλεις θα γκρεμίζονται θανάσιμα σαν μίζεροι πύργοι από τραπουλόχαρτα, γινόμενες ερείπια.

Κύματα τερατώδη που ποτέ δεν έχουμε δει θα μαστιγώνουν με μανία τις ακροθαλασσιές και ένα βουητό πολύ παράξενο θα ακούγεται από τους βυθούς της θάλασσας.

Αναμφίβολα η εξαιρετική ακτινοβολία αυτού του πλανήτη θα σκοτώσει εκατομμύρια πλάσματα και όλα θα λιώσουν σε αποκαλυπτικό ολοκαύτωμα.

Ο Πέτρος ή Patar, ο Μεγάλος Ιεροφάντης είπε:

«Όμως η ημέρα του Κυρίου θα έρθει όπως ο κλέφτης την νύχτα· στην οποία τα ουράνια θα εξαφανιστούν με μεγάλο πάταγο, και τα στοιχεία φλεγόμενα θα γίνουν κομμάτια, και η Γη και τα έργα επάνω σ’ αυτήν θα καούν».

Στον αιτιατό κόσμο εγώ κοίταζα με μυστικιστική έκπληξη την μεγάλη καταστροφή που πλησιάζει και καθώς οπωσδήποτε αυτή είναι η περιοχή της Άφατης Μουσικής, η όραση εικονογραφήθηκε στο ρεύμα του ήχου.

Κάποια εξαίσια τραγική συμφωνία αντηχούσε στα βαθιά πέρατα του Ουρανού της Αφροδίτης.

Εκείνη η παρτιτούρα εξέπληττε γενικά, για το μεγαλείο της και την μεγαλειότητα, την έμπνευση και ομορφιά του σχεδίου της, για την αγιότητα των γραμμών της και για τον χρωματισμό της σοφίας της και την γλυκιά και αυστηρή ενορχήστρωση, μεγαλειώδη και τρομακτική, δραματική και σαγηνευτική συγχρόνως.

Τα μελωδικά κομμάτια που ακούστηκαν στον αιτιατό κόσμο, στις διάφορες προφητικές καταστάσεις, είναι μεγάλης εκφραστικής δύναμης και σε στενή σχέση με το μεγάλο γεγονός και με τα ιστορικά συμβάντα που αναπόφευκτα θ’ ακολουθήσουν με τον καιρό...

Υπάρχουν στην παρτιτούρα αυτής της μεγάλης κοσμικής Όπερας, κομμάτια συμφωνικά συσχετισμένα με τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο· μελωδίες γλυκές και πένθιμες, συμβάντα ανατριχιαστικά, ατομικές βόμβες, τρομακτική ραδιενέργεια σε όλη την Γη, πείνες, ολική καταστροφή των μεγάλων μητροπόλεων, άγνωστες ασθένειες, ασταμάτητες μάχες εδώ, εκεί και πιο εκεί κ.τ.λ.

Ανακατεμένα με μια πρωτοφανή τέχνη, ακούστηκαν τα θέματα που αναφέρονται στην καταστροφή της Ν. Υόρκης, Παρισιού, Λονδίνου, Μόσχας κ.τ.λ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Ο επόμενος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, είναι ασφαλώς ο εξαιρετικός καθαρισμός των περίφημων στάβλων του Αυγεία, Βασιλιά της Ήλιδας, του οποίου η κόρη, που γνώριζε τις ιδιότητες των φυτών, έφτιαχνε μαγικά ποτά με αυτά.

Σε αυτούς τους αναφερόμενους στάβλους (ζωντανή συμβολική παράσταση των δικών μας υποσυνείδητων βαθιών υπόγειων χώρων) που στέγαζαν τα αναρίθμητα ζώα του (αυτά τα πολλαπλά κτηνώδη ψυχικά επιπρόσθετα που αποτελούν το Εγώ) και μεταξύ αυτών δώδεκα απλούς ταύρους, που συμβολίζουν το ζωδιακό Κάρμα, είχε μαζευτεί κοπριά από αρκετές γενιές ζώων.

Ασφαλώς ο Ηρακλής έπρεπε να καθαρίσει αυτούς τους στάβλους σε μία ημέρα. Λένε παλιές παραδόσεις που χάνονται στα σκοτάδια των αιώνων, ότι το κατόρθωσε κάνοντας μια τρύπα στον τοίχο και εκτρέποντας την ροή ενός ποταμού, έτσι ώστε να περάσουν τα νερά του και να πλημμυρίσει.

Αυτή η ασυνήθιστη εργασία μπορεί, γι’ αυτό, να ταυτιστεί με τον Υδροχόο, ζωδιακό οίκο του Ουρανού, Ur-Aηas, την Φωτιά και τα πρωτόγονα Νερά, συμβολίζοντας καθαρά τα σεξουαλικά ρεύματα στον ανθρώπινο οργανισμό.

Ο Ουρανός σαν πρώτος Θεϊκός Βασιλιάς της πρωτόγονης Ατλαντίδος είναι ο κυβερνήτης των σεξουαλικών μας αδένων.

Ο Ουρανός, ο Asura-Maya, είναι στην πραγματικότητα ο πρώτος που αποκάλυψε τα Μυστήρια της Ζωής και του Θανάτου.

Είναι ασφαλώς ο Ur-Aηas, η Φωτιά και το Νερό τα πρωτόγονα, ο οποίος καθορίζει βασικά την πρώτη λατρεία σελήνης-ήλιου της Ανδρόγυνης ΙΟ... (ιιιιι οοοοο).

Ο Pitar είναι ο Ήλιος. Meηes ή Maηi είναι η Σελήνη.

«Om Maηi Padme Hum» σαν μάντραμ απέραντης εσωτερικής δύναμης, έχει τις αντιστοιχίες στους Θεούς Ήλιο και Σελήνη, στο στήθος του Ιερού Λωτού φυτρωμένου θαυματουργά από τα σπερματικά νερά της πρώτης στιγμής...

Λέει η μυθολογία των αιώνων, ότι ο Ουρανός είχε σαράντα πέντε γιους από διάφορες γυναίκες, και επί πλέον είχε και από την Τιταέα άλλους δέκα οκτώ γιους. Αυτοί οι τελευταίοι έλαβαν το κοινό όνομα Τιτάνες εξαιτίας της μητέρας τους.

Προσθέτοντας μεταξύ τους, ξεχωριστά, κάθε μια από αυτές τις Καβαλιστικές ποσότητες, θα έχουμε τα ακόλουθα αποτελέσματα:

45:4 συν 5 ίσον 9. Ο Ερημίτης του Tarot. Η Ένατη Σφαίρα, το Σεξ.

18:1 συν 8 ίσον 9. Το Μυστικό (Arcaηo) 18 είναι το Λυκόφως του Tarot. Συμπεριλαμβάνει το Μυστικό (Arcaηo) 9, δύο φορές: σημαίνει τους μυστικούς, κρυφούς εχθρούς, την υπόγεια πάλη στα βασίλεια της Ένατης Σφαίρας, το σκοταδιστικό...

Ασφαλώς ο Ουρανός είναι ο απόλυτος βασιλιάς των σεξουαλικών λειτουργιών, ο αφέντης της Νέας Εποχής του Υδροχόου.

Όπως η Τιταέα υπερίσχυσε από όλες τις γυναίκες σε ομορφιά και προσόντα, την έβαλαν επίσης και στον αριθμό των Θεών. Μας έχει ειπωθεί ότι οι πιστοί ευσεβείς της από ευγνωμοσύνη για τα καλά που τους έκανε την ονόμασαν Γη.

Στ’ όνομα της αλήθειας πρέπει να ομολογήσω ειλικρινά και απερίφραστα, ότι ο Τέταρτος Άθλος ήταν για μένα τρομακτικά εύκολος, όμως αναγκάστηκα προηγουμένως να περάσω μια πολύ λεπτή δοκιμασία.

Σ’ ένα παλιό πάρκο της πόλης είδα τον εαυτό μου να συζητώ με μια ευγενική κυρία’ κάποια, που χωρίς περιθώριο για αμφιβολίες ήταν πραγματικά μια μεγάλη φίλη.

Πολύ κοντά καθίσαμε σ’ ένα παγκάκι, αισθανόμενοι και οι δύο μια μεγάλη αγάπη. Για μια στιγμή φανήκαμε δύο ερωτευμένοι. Αλλά...

Ξαφνικά θυμήθηκα την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι! Και τότε εξέτρεψα αυτό το ρεύμα της Αγάπης προς τα μέσα και προς τα επάνω, προς την λατρευτή μου Μητέρα...

Εκείνη την στιγμή φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου: «Αυτή η αγάπη είναι για την Μητέρα μου!... ».

Έτσι έγινε και ο Ηρακλής εξέτρεψε την ροή ενός ποταμού, έτσι ώστε τα νερά του να πλημμυρίσουν τους στάβλους του Αυγεία. (Αυτός που έχει κατανόηση ας κατανοήσει γιατί εδώ υπάρχει σοφία).

Αναντίρρητα ήμουν τοποθετημένος μέσα στα εσωτερικά ορυκτά του Ήλιου, στις Ηλιακές Κολάσεις...

Πόσο καθαροί μου φαίνονταν οι βυθισμένοι κόσμοι του Βασιλιά Αστεριού! Κολάσεις χωρίς ψυχές πονεμένες, χωρίς Δαιμόνια. Τι θαύματα!

Είναι φανερό ότι μέσα στο ζωντανό εσωτερικό του αστραφτερού Ήλιου δεν μπορούσαν να ζήσουν τα Δαιμόνια’ ποτέ δεν θα μπορούσαν ν’ αντέξουν αυτά τα τελευταία τις δυνατές δονήσεις αυτού του άστρου.

Όταν βρέθηκα κλεισμένος μέσα σ’ έναν από τους συμβολικούς στάβλους του Αυγεία, τον βρήκα τελείως καθαρό και χωρίς κανενός είδους ζώα, τότε κατάλαβα...

Θέλησα να βγω, αλλά η πόρτα ήταν ερμητικά κλεισμένη. «Σουσάμι άνοιξε!», φώναξα με όλες μου τις δυνάμεις.

Εκείνη την στιγμή οι πόρτες άνοιξαν σαν από θαύμα και τότε μπήκα σ’ έναν δεύτερο στάβλο, τον βρήκα τόσο καθαρό όσο τον πρώτο...

«Σουσάμι άνοιξε! ξαναφώναξα και όταν άνοιξαν οι πόρτες μπήκα σε έναν τρίτο στάβλο. Και αυτός ήταν καθαρός και όμορφος...

«Σουσάμι άνοιξε!», φώναξα για τέταρτη φορά. Και όταν άνοιξε η τέταρτη πόρτα, πέρασα το κατώφλι ενός λαμπρού ηλιακού σπιτιού...

Αυτό που είδα στο βάθος του Ιερού ήταν κάπως ασυνήθιστο και απρόσμενο. Ω Θεοί! Καθισμένοι στους θρόνους τους με περίμεναν Osiris, Isis, Horus...

Προχώρησα μέχρι εκεί και γονατίζοντας, τους προσκύνησα.

Εκείνες τις στιγμές αισθάνθηκα τις ευλογίες τους.

Τρεις μορφές του Είναι μου, αλλά προϊόν. Έτσι το κατάλαβα και αυτό αξίζει μια εξήγηση:

Μια από τις γνωστικές εσωτεριστικές τελετουργίες λέει κατά γράμμα το εξής:

Όσιρις: Ο Αρχι-ιεροφάντης και ο Αρχιμάγος, η Ιδιαίτερη Μονάδα μας, η ατομική, δυνατός αυτοκράτορας, απαντάει στον ικέτη γιο....

Ίσις: Αναδίπλωση του Όσιρι, η μυστική Δυάδα, Ντέβι Κουνταλίνη, αξιότατη Μητέρα, απαντάει στον ικέτη.

Ώρος: O Eσώτερoς Χριστός, απαντάει στον ικέτη προσκυνητή!

Αυτοί με υποδέχθηκαν και μπήκα θριαμβευτής στον Ουρανό του Ήλιου, στον Οίκο των Αγγελικών Δυνάμεων, στον κόσμο τον βουδικό ή διαισθησιακό. Και τότε ανάκτησα την θέση μου μεταξύ αυτών των Θεϊκών πλασμάτων, δοξασμένη συνειδητή κατάσταση που σε άλλη εποχή είχα χάσει...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 38

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΑΡΗ

Ο Πέμπτος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, ήταν το κυνήγι και η καταστροφή των ανθρωποφάγων και σκοταδιστικών πουλιών που βρίσκονταν στην Στυμφαλία λίμνη και που σκότωναν τους ανθρώπους με τα μπρούτζινα φτερά τους, που τα εκτόξευαν σαν βέλη θανατηφόρα ενάντια στ’ απροστάτευτα θύματά τους.

Είναι φανερό ότι αυτή η δουλειά βρίσκεται στενά συνδεδεμένη με τον αστερισμό του Ιχθύ, σπίτι του Ποσειδώνα, του Κυρίου της Πρακτικής Μαγείας.

Ασφαλώς εκείνα τα ανθρωποφάγα πουλιά είναι οι σκληρές Άρπυιες που αναφέρονται από το Βιργίλιο, τον ποιητή από την Μάντουα.

Για το καλό του Μεγάλου Σκοπού, για τον οποίο όλοι εμείς οι αδελφοί του Γνωστικού Κινήματος παλεύουμε, θα μεταγράψω τώρα μερικές παραγράφους από την Αινειάδα...

«Πλησιάζουμε τα νησιά Στροφάδες, που βρίσκονται στο Ιόνιο πέλαγος, και στα οποία ζουν οι τρομερές Άρπυιες (τρομακτικές μαύρες μάγισσες Χίνας), τέρατα με κεφάλι και λαιμό γυναίκας που πριν ήταν όμορφες κοπέλες, αλλά τώρα μεταμορφώθηκαν σε Γοργόνες, και το άγγιγμά τους καταστρέφει τα πάντα. Τις διοικεί η σιχαμερή Kελαινώ και είναι εφοδιασμένες με μακριά νύχια, έχουν πάντα στο πρόσωπο την χλομάδα της πείνας. Χωρίς να τις σκεφτούμε καθόλου, φθάσαμε σ’ εκείνη την γη και μόλις βγήκαμε στην στεριά συναντήσαμε ένα κοπάδι αγελάδες όμορφες και καθαρές, που βοσκούσαν χωρίς κανείς να τις προσέχει. Και πεινασμένοι καθώς είμαστε, δεν αργήσαμε να τις θυσιάσουμε για να χορτάσουμε την πείνα μας με το φρέσκο κρέας τους. Αλλά ενώ είμαστε στο καλύτερο μέρος του φαγητού, κατέβηκαν από το βουνό οι Άρπυιες (μάγισσες) μουγκρίζοντας σαν ελάφια και χτυπώντας τα φτερά και πλησίασαν στο φαγητό μας τα ακάθαρτα στόματά τους. Το κρέας αποσυντέθηκε και η μυρωδιά μόλυνε τον αέρα. Πιστεύαμε ότι θα ήταν αδύνατον να τους ξεφύγουμε και αλλάξαμε μέρος για να κρυφτούμε σε κάτι σπηλιές παράμερες από την παραλία. Αλλά για δεύτερη φορά ενώ ετοιμαζόμαστε να φάμε, αφού σφάξαμε άλλες αγελάδες, ξαναγύρισαν εκείνα τα τέρατα (εκείνα τα ανθρωποφάγα πουλιά) και μας ξαναχάλασαν το φαγητό. Γεμάτοι θάρρος, ω άνδρες μου ετοιμάστηκαν να επιτεθούν, ετοιμάζοντας βέλη και δόρατα για να εξοντώσουν τα τόσο τρομερά όντα. Όμως το δέρμα τους δεν το περνούσαν τα όπλα μας και τα πλευρά τους ήταν αδιαπέραστα. Τότε η τρομερή Κελαινώ, φώναξε ενώ πετούσε επάνω από τα κεφάλια μας: Γιατί μας πολεμάτε, κουτοί; οι θεοί μας έχουν κάνει αθάνατες. Δεν έχουμε προσβληθεί χωρίς αιτία, γιατί εσείς έχετε θυσιάσει πολλές αγελάδες από το κοπάδι μας. Για τιμωρία, θα σας δώσω μια κατάρα: Ο Αινείας και η γενιά του θα γυρίζουν χαμένοι στην θάλασσα μέχρι να συναντήσουν την γη που ψάχνουν και θα περάσουν πείνα. Δεν θα μπορέσετε να σηκώσετε τα τείχη της νέας σας πόλης μέχρι που, από την μεγάλη πείνα, θα αναγκαστείτε να φάτε τα ίδια σας τα τραπέζια. Αυτά τα παράξενα λόγια μας γέμισαν τρόμο. Παρακαλώντας τους Θεούς να πάρουν από μας αυτές τις απειλές, εγκαταλείψαμε εκείνη την θλιβερή γη και ξαναμπαρκάραμε».

Μέχρι εδώ αυτή η εσωτεριστική και απόκρυφη διήγηση. Θα συνεχίσουμε τώρα με τις επεξηγήσεις.

Πολλές από αυτές τις Άρπυιες της αβύσσου, αιφνιδιασμένες, πιάστηκαν με συγκεκριμένες μεθόδους...

Μερικές παλιές παραδόσεις λένε: «Εάν βάλουμε στο πάτωμα ψαλίδια ατσαλένια, ανοιγμένα σε σχήμα σταυρού και αν ρίξουμε ένα γύρο από αυτό το μεταλλικό αντικείμενο μαύρο σινάπι οποιαδήποτε μάγισσα μπορεί να πιαστεί».

Προκαλεί έκπληξη ότι ορισμένοι μορφωμένοι αποκρυφισμός αγνοούν ότι αυτές οι μάγισσες μπορούν ν’ αποφεύγουν το νόμο της παγκόσμιας βαρύτητας!

Παρ’ όλο που φαίνεται πρωτάκουστη η είδηση, εμείς βεβαιώνουμε με πολλή επισημότητα ότι αυτό είναι δυνατόν βάζοντας το σώμα, από σάρκα και οστά, μέσα στην τέταρτη διάσταση.

Δεν είναι, κατά κανένα τρόπο, παράξενο το ότι αυτές οι calchoonas με τους zanganos τους βαλμένες με το φυσικό τους σώμα μέσα στην τέταρτη κάθετο (το υπερδιάστημα), μπορούν να υπερυψωθούν και να ταξιδέψουν σε λίγα δευτερόλεπτα σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου.

Είναι φανερό ότι έχουν μυστικές συνταγές για να ξεφεύγουν «φυσικά» από αυτόν τον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη.

Σε όρους αυστηρά απόκρυφους, μπορούμε καλά να κατατάξουμε αυτές τις αριστερές και σκοταδιστικές Άρπυιες με τον τίτλο Jinas μαύρες, για να τις διαφοροποιήσουμε από τους Jinas λευκούς.

Ο ανθρώπινος οργανισμός τοποθετημένος στην τέταρτη διάσταση, αντίθετα με ότι λέει η επίσημη επιστήμη, μπορεί να πάρει οποιοδήποτε σχήμα και να αλλάξει σχήμα...

Θυμηθείτε, αγαπητοί αναγνώστες την σιχαμερή Κελαινώ και τις βρωμερές Άρπυιές της, τρομερά πουλιά των νησιών Στροφάδων του Ιονίου Πελάγους.

Ένα οποιοδήποτε απομεσήμερο, δεν ενδιαφέρει η ημερομηνία, ούτε η μέρα, ούτε η ώρα, καθισμένος κοντά στα κάγκελα ενός παμπάλαιου κελιού, μελετούσα ένα εσωτεριστικό έργο.

Ο ήλιος κρυβόταν μέσα στα κατακόκκινα χρώματα της φωτιάς του ηλιοβασιλέματος και το φως εξαχνιζόταν αργά...

Ξαφνικά, κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει: ακούω κοντά μου ένα γέλιο που ξεκούφαινε, σαρκαστικό, περιπαιχτικό, χαρακτηριστικά γυναικείο...

Πρόκειται για ένα από κείνα τα ανθρωποφάγα πουλιά που κατοικούν στην Στυμφαλία λίμνη· μια calchona, μια μάγισσα κακού μαντάτου, μία γυναίκα από αριστερούς aquelarres...

Η διεστραμμένη φεύγει και κρύβεται στα τρομακτικά σκοτάδια του κόσμου της κόλασης... .

Έτσι αρχίζει το τολμηρό μου ταξίδι στα ζωντανά σωθικά του καταποντισμένου ορυκτού βασιλείου του Άρη.

Πριν ν’ ανεβείς είναι απαραίτητο να κατεβείς: αυτός είναι ο Νόμος. Σε κάθε ανάταση προηγείται μια τρομερή και φοβερή ταπείνωση.

Το να εξολοθρεύσω μέσα μου αυτά τα απάνθρωπα μαγικά στοιχεία, αυτά τα πουλιά των κακών οιωνών, ήταν ασφαλώς η δουλειά μου στα σκοτεινά Τάρταρα.

Παρ’ όλο που μοιάζει απίστευτο -για το πρωτάκουστο της είδησης- είναι επείγον να ξέρετε ότι όλα τα ανθρώπινα όντα, χωρίς εξαίρεση καμία, έχουν στα ασυνείδητα κατάβαθά τους διάφορα μαγγανικά στοιχεία.

Αυτό σημαίνει ότι στον κόσμο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που, χωρίς να το ξέρουν εξασκούν ασυνείδητα την Μαύρη Μαγεία.

Αναμφισβήτητα ακόμα και οι ίδιοι οι Άγιοι όλων των θρησκειών υποφέρουν τα πάνδεινα όταν αυτο-αποκαλύπτονται· τότε μπορούν να εξακριβώσουν μόνοι τους τον ωμό ρεαλισμό αυτών των απάνθρωπων στοιχείων, που οπωσδήποτε είναι υποχρεωμένοι να εξαλείψουν από τον ψυχισμό τους.

Κάθε Μύστης ή Μυστικιστής ή Άγιος, εφ’ όσον δεν έχει πεθάνει ριζικά σ’ όλα και σε κάθε ένα από τα σαράντα εννέα διαμερίσματα του υποσυνείδητου, είναι περίπου μαύρος.

Να εδώ ένας από τους μεγάλους λόγους για τους οποίους δεν είναι σωστό να καταδικάζουμε κανέναν. «Όποιος αισθάνεται καθαρός από αμάρτημα να ρίξει την πρώτη πέτρα».

Εκείνη την εποχή της ζωής μου μού επιτέθηκαν ασταμάτητα κι αλύπητα τα γρουσούζικα πουλιά που ζουν στην Στυμφαλία Λίμνη.

Στα mandingos, σαλόνια των σκοτεινών μάγων, μέσα στις Κολάσεις του Άρη έκπληκτος ανακάλυψα πολλούς αδελφούς του πέτρινου μονοπατιού...

Επρόκειτο για «ψυχικά ακόλουθα μαύρης μαγείας», ασφαλώς αγνοούμενα από τις ανθρώπινες προσωπικότητες.

Αφού τελείωσα τις εργασίες μου στις ορυκτές αβύσσους του Άρη, ανέβηκα θριαμβευτής στον Πέμπτο Ουρανό, στον κόσμο του Άτμαν, τον λαμπρό οίκο των Αρετών.

Έτσι έγινε και γύρισα στον Ουρανό του Άρη· τότε ξανα-κατέκτησα την θέση μου μεταξύ αυτών των ύψιστων όντων, θεϊκή θέση που σε άλλη εποχή είχα χάσει...

Ο σκοπός των εργασιών μου στις Κολάσεις του Άρη είχε εκπληρωθεί. Με εξαλειμμένα απ’ τον ψυχισμό μου τα απάνθρωπα στοιχεία, η συνείδησή μου έμενε ελεύθερη...

Τα διανοητικά σίδερα είχαν εξαλειφθεί και η συνείδησή μου ελευθερωμένη, έξω από το φοβερό μπουντρούμι του νου, όπου για τόσον καιρό ζούσε φυλακισμένη είχε καταφέρει να ενωθεί, να αναμιχθεί με τον Άτμαν, τον Άφατο, το Πραγματικό μου Είναι.

Α! Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να καταλάβουν τι σημαίνει μπουντρούμι της νόησης... Εάν καταλάβαιναν ότι ζουν φυλακισμένοι μέσα στην φυλακή του νου...

Σε πλήρη ευτυχία, σαν Άνθρωπος-Πνεύμα στον Αριανό Ουρανό, μακριά από το σώμα των αισθημάτων και του νου, προχώρησα συνειδητά σαν ένα πουλί από αστραφτερό φως, αντίθεση ριζική αυτών των άλλων γρουσούζικων πουλιών της Στυμφαλίας Λίμνης...

Σε τέτοιες στιγμές εξαίρετης ευτυχίας, πέρασα κοντά από πολλά συμβολικά έργα κατασκευασμένα από καθαρό σίδερο, την περιοχή του Άτμαν, του Άφατου, του κόσμου του πιο σκληρού ρεαλισμού, της διάστασης των Μαθηματικών.

Στον τρισδιάστατο κόσμο του Ευκλείδη ποτέ δεν έχουμε συλλάβει ένα στερεό σε ολοκληρωτική μορφή, συνολική· εδώ βλέπουμε σε μορφή αντικειμενική μόνο γωνίες, επιφάνειες κ.τ.λ.

Όμως στην λαμπρή περιοχή του Άτμαν, όχι μόνο συλλαμβάνουμε στερεά σε ολοκληρωτική μορφή, αλλά επιπλέον υπερ-στερεά, που περιλαμβάνουν την ακριβή ποσότητα ατόμων, που στο σύνολό τους αποτελούν το σύνολο οποιουδήποτε σώματος.

Ασφαλώς στον Ουρανό του Άρη απολαμβάνουμε πραγματικά την αντικειμενική σύλληψη στην πιο πλήρη μορφή.

Πόσο ευτυχής αισθανόμουν σ’ αυτή την περιοχή με τις ατελείωτες χαρές!

Όμως η ζωή δεν είναι πάντα γιορτή· υπάρχουν επίσης ταλαιπωρίες. Εσύ το ξέρεις...

Η έδρα της Ουράνιας Κρίσης, όπου διοικείται η Αντικειμενική Δικαιοσύνη, πάντα παρεμβαίνει.

Μια οποιαδήποτε μέρα, ευτυχισμένος στον Κόσμο του Άτμαν, ήρθε σε μένα ένας Δικαστής του Νόμου της Κατάνθια (το ανώτερο Κάρμα).

Εκείνος κάθισε μπροστά σ’ ένα τραπέζι και εγώ με πολύ σεβασμό και ευλάβεια αναγκάστηκα να απαντήσω σε κατηγορίες.

«Εσείς έχετε κρίνει πολλούς στα βιβλία σας» είπε ο Ιεράρχης.

«Είμαι μαχητικός από την φύση μου», απάντησα με έμφαση.

«Καταδικάζεστε σε επτά μέρες φυλάκιση» (αυτή ήταν η καταδίκη).

Πρέπει να ομολογήσω ειλικρινά και χωρίς περιστροφές ότι ακούγοντας την καταδίκη ήμουν λίγο κυνικός.

Μου φάνηκε αυτή η περίπτωση σαν μια κουτή περίπτωση της αστυνομίας, όπως όταν ένα παιδάκι μαλώνει μ’ ένα άλλο συνομήλικό του και τα βάζουν για μερικές ώρες στην φυλακή...

Όμως όταν βρέθηκα να πληρώνω την καταδίκη μου αισθάνθηκα ότι αυτή η τιμωρία ήταν τρομερά οδυνηρή.

Επτά μέρες μέσα στο τρομερό μπουντρούμι του νου, όταν πια είχα απελευθερωθεί απ’ αυτόν...

Επτά συμβολικές μέρες πίκρας μέσα στην φυλακή του τρομακτικού διανοητικού...

Αχ! Αχ! Αχ!

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑ

Σχεδόν συνέχεια στο λαμπρό αστερισμό των Ιχθύων βρίσκεται ο αστερισμός του Ταύρου, που αναντίρρητα βρίσκεται άμεσα συσχετισμένος με την εσωτερική υπερβατική δουλειά: «Την σύλληψη του Ταύρου της Κρήτης».

Αυτόν τον είχε στείλει στο βασιλιά Μίνωα ο Θεός Ποσειδώνας για να τον προσφέρει σαν ολοκαύτωμα, αλλά ο βασιλιάς, άπληστος, τον κράτησε παράτυπα για τον εαυτό του και γι’ αυτόν το λόγο το ζώο έγινε τρομερό και απειλητικό, τρομοκρατώντας όλη την χώρα.

Λέει η παράδοση των αιώνων, ότι ο Ηρακλής, ο Ηλιακός Ήρωας, πήρε εύκολα την άδεια να τον συλλάβει, να τον αλυσοδέσει και να τον σύρει από την θάλασσα στις Μυκήνες.

Είναι αναντίρρητο ότι η δουλειά που σχετίζεται με τις Κολάσεις του Δία, βρίσκεται σε πλήρη αλληγορία με τον Έκτο Άθλο του Ηρακλή.

Δεν είναι περιττό σε αυτές τις γραμμές να θυμίσουμε τον πρώτο Δία της Ελληνικής θεογονίας, Πατέρα όλων των Θεών, Κύριο του Σύμπαντος και αδελφό του Ουρανού, Ur-Anas, δηλαδή των πρωτόγονων Φωτιά και Νερό· διότι είναι γνωστό ότι στο Ελληνικό Πάνθεον παρίστανται περίπου τριακόσιοι Δίες.

Στην άλλη όψη του Jove ή Iod-Eve, είναι ο Ιεχωβάς Άνδρας ή Γυναίκα ή Ανδρόγυνα και συλλογικά Ελοΐμ των βιβλίων του Μωυσή, ο Adam-Kadmon των Καβαλιστών, ο Iacho ή Inacho της Ανατολής, που επίσης είναι ο Βάκχος ή ο Διόνυσος των Φοινίκων συνεχιστών της πρωτόγονης θεογονίας του Sanchoniaton.

Ο χαρακτήρας που δινόταν πάντα στον Δία, τον Αξιοσέβαστο Πατέρα των θεών, σαν Ουράνιος Άνθρωπος έδωσε θέση σε όχι λίγα Νορδικά ονόματα, τέτοια όπως Herr-Man και Ηer-Μanas ή Hermes, λογοτεχνικά ο Θεϊκός Άνθρωπος ή ο Κύριος Άνθρωπος, Alcides ή ΕΙ Cid, Θεογονικό πρόδρομο των δικών μας προϊστορικών Cides του Romancero.

Αναντίρρητα ο Δίας, στο Punjab και στο Registan, είναι ο Hari-KuIas ή Ηρακλής, ο Ηλιακός Κύριος, το πρωτότυπο της φυλής του Ήλιου, ο Harl Mukh του Cachemira δηλαδή ο Ήλιος στον ορίζοντα της ζωής.

Ο Δίας ή IO-Pitar, δηλαδή ο πατέρας της ΙΟ, είναι το Θεϊκό Πνεύμα όλης εκείνης της αρχαίας ορδής δημιουργών, που με την μετενσάρκωση σε σώματα αντιθέτου φύλου, έδωσαν ευκαιρία στον Ελληνικό μύθο για τους έρωτες του Δία με την Παρθένα ΗΩ (ιιιι 0000), η οποία μεταμορφώθηκε σε ουράνια αγελάδα ή Ιερή Αγελάδα των Ανατολιτών, για να γλυτώσει από τον θυμό της Ήρας.

Ο Δίας και η Αγελάδα ΗΩ (ιιιι οοοο) μας διευκολύνουν στην σημασία μιας άλλης ποσότητας ονομάτων αρχαϊκών, όπως του ίδιου του Γηρυόνη (Gerlon ή Ferlon) -εκείνου που οδηγεί τις αγελάδες- αυτό του Hyperion Bosphoro -λογοτεχνικά «Ο οδηγός της Αγελάδας»- το ίδιο με τον Gauthama Βούδα.

Έτσι η ορδή των Κυρίων ή Ελοΐμ Δίας, βρίσκεται συμβολικά στο σεξουαλικό ιερόγραμμα της ΗΩ (ιιιι 0000)· είναι φανερό ότι υπάρχουν δωδεκάδες από ονόματα σε κάθε γλώσσα και εκατοντάδες ή χιλιάδες μύθοι για κάθε όνομα από αυτά στην αντίστοιχη γλώσσα.

Όλη αυτή η άφατη στρατιά των Θεϊκών Όντων, όλοι αυτοί οι Ελοΐμ, αποτελούν στο σύνολό τους, τον Μοναδικό Θεό και χωρίς όνομα των Tarteslos, τον αυθεντικό και ύψιστο Δία των αρχαίων καιρών.

Αφού αναπτύξαμε πολύ προσεκτικά αυτό το μεταβατικό θέμα, μπορούμε να συμπεράνουμε επίσημα το παρακάτω: Ο Ουρανός του Δία είναι η κατοικία των Ελοΐμ, ο Νιρβάνα...

Εκείνοι οι ευσεβείς του Μονοπατιού που φθάνοντας στην Πέμπτη Μύηση της Φωτιάς διαλέγουν τον ελικοειδή δρόμο μπαίνουν στο Νιρβάνα.

Η ολοκληρωτική εξέλιξη είναι διαφορετική. Στο όνομα της Αλήθειας πρέπει να εξομολογηθώ με ειλικρίνεια και χωρίς περιστροφές ότι αυτή ήταν πάντα ο μεγαλύτερος πόθος μου...

Η πλήρης ανάπτυξη όλων μου των υπερθετικών δυνατοτήτων, των Νιρβανικών, σ’ όλη την παρουσία του Κοσμικού μου Είναι ήταν ο πόθος μου...

Όμως είναι αναμφισβήτητο ότι πριν ανεβούμε πρέπει να κατεβούμε. Σε κάθε ανάταση προηγείται πάντα μια τρομακτική και φοβερή ταπείνωση...

Το αλυσσόδεμα του συμβολικού Ταύρου της Κρήτης ήταν πραγματικά η εργασία που έπρεπε να κάνω και αυτή καθ’ εαυτή μου φάνηκε τρομερή...

Εκείνη την εποχή της σημερινής μου ύπαρξης πολλές σεξουαλικές προκλήσεις με τριγύριζαν αλύπητα στα σκοτεινά Τάρταρα...

Αυτο-εξερευνήθηκα ψυχολογικά και ανακάλυψα στα βάθη, τα πιο σκοτεινά του ίδιου μου του νου, τον περίφημο Ταύρο της Κρήτης.

Τον είδα, ναι, μαύρο πελώριο, γιγάντιο, απειλητικό και οπλισμένο με μυτερά κέρατα...

Φανερό ήταν ότι εκδηλωνόταν στον Ψυχισμό μου με δυνατούς σεξουαλικούς παλμούς, παθητικούς, ανεξέλεγκτους...

Ήταν επείγον να αλυσοδέσω το σκοτεινό θηρίο· ήταν απαραίτητο να το αποσυνθέσω, να το μετατρέψω σε κοσμική σκόνη. Αναμφίβολα με βοήθησε η Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι, το πύρινο φίδι των μαγικών μας δυνάμεων. Αυτό το μεγάλο κοσμικό γεγονός γιορτάστηκε με λαμπρότητα στον θαυμαστό Ναό του Δία...

Τότε πολλοί Βασιλείς και Ιερείς της Φύσης, ντυμένοι με την ιερή πορφύρα με καλωσόρισαν...

Έτσι ξαναμπήκα στον Ουρανό του Δία, στην κατοικία των Επικρατειών, στην ευτυχία του Νιρβάνα...

Μ’ αυτόν τον τρόπο, εξολοθρεύοντας παρανθρώπινα στοιχεία, ξανα-κατέκτησα την θέση μεταξύ των άφατων Ιεραρχιών, κατάσταση συνειδητή που σε άλλη εποχή είχα χάσει, όταν στο κεντρικό οροπέδιο της Ασίας, πριν από περίπου ένα εκατομμύριο χρόνια έκανα το λάθος να φάω το απαγορευμένο φρούτο...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

Ο Έβδομος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα ήταν η σύλληψη των φοράδων του Διομήδη, γιου του Άρη και βασιλιά του πολεμικού λαού των Bισθoνίων, που σκότωναν και έτρωγαν τους ναυαγούς, που έφταναν σε αυτές τις ακτές.

Ο Ηρακλής και οι σύντροφοί του κατάφεραν να πάρουν εκείνα τα ζώα μετά από άγρια μάχη με τους Bισθoνίoυς, οι οποίοι με τον Διομήδη είχαν τρέξει να υπερασπίσουν την ιδιοκτησία τους, τους οποίους νίκησαν, μένοντας ο Βασιλιάς τροφή σε αυτά τα ανθρωποφάγα θηλυκά.

Στις Κολάσεις του Κρόνου έπρεπε να πιάσω και να καταστρέψω τις φοράδες του Διομήδη, παρανθρώπινα εμπαθή στοιχεία, βαθειά βυθισμένα στις ίδιες μου τις ασυνείδητες αβύσσους.

Συμβολικά κτήνη μαζί με τα σπερματικά νερά της πρώτης στιγμής, διατεθειμένα πάντα να κατασπαράξουν τους αποτυχημένους...

Εκείνη την εποχή της σημερινής ύπαρξής μου, δέχθηκα ακατάπαυστες επιθέσεις στα σκοτεινά Τάρταρα.

Οι Μύστες της κακής μαγείας των Ατλάντων, αποφάσισαν να με πολεμήσουν με πρωτοφανή αγριότητα και εγώ αναγκάστηκα να υπερασπιστώ γενναία...

Όμορφες λατρευτές γυναίκες, κάκιστες ομορφιές, εξαιρετικά επικίνδυνες, με περικύκλωσαν από παντού...

Αναμφίβολα στις Κολάσεις του Κρόνου πειραματιζόμαστε, βιώνουμε, ξαναζωντανεύουμε τους Ατλάντειους τρόμους...

Ο Ηρακλής, όπως λέει ο Αιλιανός (Διάφορες Ιστορίες, βιβλίο V, Κ3) καθάρισε την Γη και τις θάλασσες από κάθε μορφή θηριωδίας, όχι από τα θηρία, νικώντας το νεκρομάντη Βριάρεω αυτόν με τα εκατό χέρια, σ’ έναν από τους διάσημους άθλους του ή θριάμβους επί της κακής Ατλάντειας μαγείας, που είχε κυριεύσει όλη την Γη.

Ο Ηρακλής, ο πραγματικός Άρειος Κrishna της Mahabharata, προαισθανόμενος την τελική καταστροφή της Ατλαντίδος που επερχόταν και μαζί της την εξαφάνιση του θείου Κήπου των Εσπερίδων, μεταφύτευσε όπου και να πήγε, δηλαδή σ’ όλο το Penjab, την Μικρά Ασία, την Συρία, την Αίγυπτο, Ελλάδα, Ιταλία, Γερμανία, τα Βρετανικά νησιά, Ισπανία, Μαυριτανία και ακόμη και στην Αμερική με το όνομα Quetzalcoatl (το Φωτεινό Άσπρο Φίδι) το συμβολικό Μυητικό Δένδρο, που θα σώσει όλες αυτές τις χώρες από την καταστροφή.

Όμως, γραμμένο είναι: «Απ’ όλα τα Δέντρα του Κήπου μπορείς να φας· απ’ το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού όμως δεν θα φας, γιατί την ημέρα που θα φας, θα πεθάνεις».

Το να μεθύσουμε με το εξαίρετο άρωμα του απαγορευμένου καρπού είναι απαραίτητο, έτσι δίδαξε ο Ηρακλής...

Στην θέα του τοίχου, του αδιαπέραστου ωκεανού για τον άνθρωπο, ο Ηρακλής, γεμάτος από Τιτάνια ανταρσία, τέντωσε το τόξο του ενάντια στον Ήλιο σαν να επρόκειτο να τον τραυματίσει για να σταματήσει τον γρήγορο δρόμο του στο μακρινό Ωκεανό, στον οποίο πήγαινε να θαφτεί και όπου δεν μπορούσε να τον κυνηγήσει, αλλά ο θεός Απόλλωνας τον διέταξε να καθίσει ήσυχος και υπομονετικός (γιατί μόνο με υπομονή ατέλειωτη μπορείς να πραγματοποιήσεις το Magnus Opus, το Μεγάλο Έργο) για επιβράβευση δε, του έστειλε ένα Χρυσό Ποτήρι, το Άγιο Grial, αστραφτερό αιώνιο σύμβολο της Μήτρας ή θηλυκού yoni.

Είναι αναντίρρητο ότι η Σαΐτα του Ηρακλή δεν είναι άλλο από την Piedra Magnes, τον φαλλό, την Λόγχη του Longinus, του Ρωμαίου εκατόνταρχου, με την οποία εκείνος τραυμάτισε τα πλευρά του Κυρίου, η ίδια Άγια Λόγχη με της οποίας την μυστική δύναμη ο Parcifal θεράπευσε την πληγή του πλευρού του Amforta...

Με τις θαυματουργές δυνάμεις αυτών των σεβάσμιων κειμηλίων, κατατρόπωσα σε σκληρές μάχες τον βασιλιά των Βισθονίων, τους Ιππότες του Μαύρου Grial, τον Klingsor, το ζωώδες Εγώ...

Τελειώνοντας την εργασία στον Κρόνο, την κατοικία του Πλούτωνα, μεταφέρθηκα με το είδωλο στην Ηλιακή Χώρα των Υπερβόρειων...

Αυτή είναι το νησί Avallon· η Μαγική περιοχή Jinas, όπου κατοικούν οι Άγιοι Θεοί. ..

Περίφημο Νησί του Απόλλωνα· στερεή γη στην μέση του Ωκεανού της μεγάλης ζωής ελεύθερης στην κίνησή της...

Α! Ναι ο Αυτοκράτορας Φρειδερίκος στο Μεσαίωνα θα είχε πραγματοποιήσει στον εαυτό του το Μυστήριο του Δισκοπότηρου, το Υπερβόρειο Μυστήριο... Είναι αναμφίβολο ότι τότε θα είχε ξανανθίσειI λαμπρά το ξερό δέντρο της Αυτοκρατορίας... Είναι αυταπόδεικτο ότι το Βασίλειο του Grial θα είχε ξαναεμφανιστεί θαυμάσιο, μέσα στην ίδια Άγια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Το μονοπάτι της ζωής είναι φτιαγμένο με τα ίχνη των οπλών του αλόγου του Θανάτου...

Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσεις μέσα σου το Υπερβόρειο Μυστήριο χωρίς προηγουμένως να έχεις κριθεί στην μεγάλη Αίθουσα της Αλήθειας-Δικαιοσύνης...

Δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιήσεις μέσα σου το Μυστήριο του Grial, χωρίς να έχεις προηγουμένως ζυγιστεί ενώπιον της καρδιάς του Νεκρού στην Ζυγαριά που έχει η Αλήθεια - Δικαιοσύνη...

Δεν είναι δυνατή η Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι, χωρίς να έχεις ανακηρυχθεί «νεκρός» στην Αίθουσα της Αλήθειας-Δικαιοσύνης.

Λέει η παράδοση των αιώνων ότι πολλοί Μυημένοι ταξίδεψαν στο παρελθόν μέχρι την χώρα του Αδελφού Ιωάννη -την Ηλιακή Γη- για να λάβουν κάποιον Εσωτεριστικό Καθαγιασμό, μαγικό, πολύ ειδικό...

Αυτοί οι Αδελφοί του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη στο νησί του Ηλιακού Απόλλωνα, είναι εντελώς «νεκροί»...

Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι και εγώ επίσης θα έπρεπε να ταξιδέψω στην Γη του Φωτός ή Ηλιακή Γη.

Στον ένδοξο προθάλαμο του Βωμού του Κρόνου, μπροστά στα εξαίρετα Όντα, καθισμένος έπρεπε να απαντήσω σε ορισμένες ερωτήσεις. Οι Άγιοι Θεοί κρατούσαν σημειώσεις σ’ ένα μεγάλο βιβλίο...

Σε αυτές τις μυστικιστικές στιγμές ξεπήδησαν, σε όλο μου το Κοσμικό Είναι μερικές αναμνήσεις...

Α! Εγώ είχα ξαναβρεθεί εκεί και πριν και στο ίδιο άγιο μέρος, μπροστά στους Σεβάσμιους Θρόνους, πάνε πολλά εκατομμύρια χρόνια, την εποχή της ηπείρου Mu ή Λεμουρίας.

Τώρα γύριζα θριαμβευτής αφού είχα υποφέρει πολλά. Αχ! Αχ! Αχ!

Αφού συμπληρώθηκαν οι απαραίτητες διατυπώσεις εσωτερισμού, βγήκα από τον προθάλαμο και μπήκα στο Ναό. Αναντίρρητα ο Ναός του Κρόνου στην Ηλιακή Χώρα, Jina, στις μεσημβρινές περιοχές, ήταν γεμάτος πυκνή ομίχλη...

Είναι φανερό ότι ο Ήλιoς και ο Κρόνος αλλάζουν την δουλειά τους στην Κυβέρνηση του Κόσμου.

Και είδα Θρόνους. Και κάθισαν…

oι Άγγελοι του Θανάτου πηγαινοέρχονταν, από δω, από κει και πιο κάτω...

Θεϊκά πρόσωπα έφτασαν στο Ναό. Ήρθαν από διάφορα μέρη του μαγικού Νησιού που βρίσκεται στην άκρη του κόσμου...

Thule ultima a Sole nomen habens». Ajryanem-Vaejo, η Μεσημβρινή Χώρα των αρχαίων Περσών, όπου βρίσκεται μαγικά το Παλάτι του Βασιλιά Αρθούρου, όπως το Midgard, η αστραφτερή κατοικία η Sacrosanta de los Ases, των Άφατων Κυρίων του Βορρά .

-Ω, Maat! Να ‘μαι εδώ που φτάνω σ’ εσένα! Άσε με να θαυμάσω την ακτινοβόλα σου ομορφιά! Κοίτα, το μπράτσο μου σηκώνεται για να λατρέψει το αγιότατο όνομά σου.

-Ω! Αλήθεια-Δικαιοσύνη, άκουσε! Έρχομαι στο μέρος που τα δέντρα δεν καρποφορούν και που η γη δε φυτρώνει φυτά...

Η σκελετώδης μορφή του Θεού του Θανάτου, στην αίθουσα του Ναού, ζύγισε την καρδιά μου στην ζυγαριά της Κοσμικής Δικαιοσύνης μπροστά στην Θεϊκή Ανθρωπότητα.

Εκείνος ο Λόγος της Δύναμης μπροστά στα λαμπρά όντα τα ντυμένα με τα σώματα τα ένδοξα του Kam-Ur με ανακήρυξε νεκρό. Στον χώρο του Ναού υπήρχε ένα συμβολικό φέρετρο, μέσα στο οποίο φαινόταν το πτώμα μου...

Έτσι έγινε και γύρισα στον Ουρανό του Κρόνου, στην Paranιr­vana, στην κατοικία των Θρόνων...

Έτσι έγινε και ξανα-κατάκτησα την Ιεραρχική κατάσταση που σε άλλη εποχή είχα χάσει, όταν είχα κάνει το βαρύ λάθος να φάω από τα χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων...

Αργότερα πέρασα από την Τελετή του Θανάτου: Στον γυρισμό μου στο σπίτι, συνάντησα κάτι το ασυνήθιστο...

Είδα νεκρώσιμες αγγελίες στους τοίχους του σπιτιού μου, που ανάγγελλαν το θάνατό μου και που προσκαλούσαν για την κηδεία μου...

Όταν πέρασα το κατώφλι αντίκρισα με μυστικιστική έκπληξη ένα φέρετρο χρώματος άσπρου και πολύ όμορφο...

Είναι φανερό ότι μέσα σ’ εκείνο το κουτί ήταν το πτώμα μου, εντελώς κρύο και άψυχο...

Πολλοί συγγενείς τριγύρω από το φέρετρο εκείνο, έκλαιγαν πικρά...

Εξαίσια λουλούδια γέμιζαν με το άρωμά τους το περιβάλλον εκείνου του δωματίου...

Πλησίασα την μητέρα μου, που εκείνη την στιγμή στέγνωνε μ’ ένα μαντήλι τα δάκρυά της...

Φίλησα με απέραντη αγάπη τα χέρια της και είπα: «Σ’ ευχαριστώ, ω Μητέρα! για το φυσικό σώμα που μου έδωσες. Πολύ μου χρησίμευσε αυτό το όχημα, ήταν πραγματικά ένα θαυμάσιο όργανο, αλλά όλα στην ζωή έχουν μια αρχή και ένα τέλος».

Όταν βγήκα από εκείνο το πλανητικό σπίτι, ευτυχισμένος αποφάσισα να αιωρηθώ στην αύρα του Σύμπαντος...

Είδα τον εαυτό μου μεταμορφωμένο σ’ ένα μωρό, χωρίς Εγώ, απαλλαγμένο από τα υποκειμενικά στοιχεία των αντιλήψεων...

Τα μικρά μου παπουτσάκια δεν μου φαίνονταν πολύ ωραία. Για μια στιγμή θέλησα να τα βγάλω, αλλά μετά είπα στον εαυτό μου:

-Αυτός θα με ντύσει όπως θέλει...

Σε απουσία του οδυνηρού διανοητικού, που κανέναν δεν κάνει ευτυχισμένο, το μόνο που υπήρχε σε μένα ήταν τα πιο καθαρά συναισθήματα...

Και όταν θυμήθηκα το γέρο πατέρα μου και τον αδελφό μου τον German, είπα: Αυτοί πια πέθαναν...

Και στην θύμηση όλων αυτών των πονεμένων που άφηνα στην κοιλάδα του πόνου του Samsara, αναφώνησα: Οικογένεια; Ποια; Δεν έχω οικογένεια...».

Αισθανόμενος εντελώς απαλλαγμένος από το σαρκίο μου, απομακρύνθηκα με πρόθεση να φτάσω σ’ ένα απομακρυσμένο μέρος όπου θα έπρεπε να βοηθήσω άλλους...

Σε τέτοιες στιγμές μυστικιστικής ευχαρίστησης, είπα: Για πολύν καιρό δεν θα αποκτήσω φυσικό σώμα...

Αργότερα αισθάνθηκα ότι η Ασημένια Κλωστή, το περίφημο Antakarana, η Κλωστή της Ζωής, ακόμα δεν είχε κοπεί. Τότε έπρεπε να γυρίσω στο φυσικό σώμα για να συνεχίσω την σκληρή δουλειά της κάθε στιγμής...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 41

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Λέει ο μύθος των αμέτρητων αιώνων ότι ο Αινείας -ο ικανοποιημένος Τρώας- κάθισε με τον βασιλιά Εύανδρο και τους σεβάσμιους κυρίους στο τραπέζι της γιορτής...

«Οι σκλάβοι του σερβίριζαν κάθε είδους φαγητά και το γλυκό κρασί και όταν χόρτασαν την πείνα και την δίψα τους, ο βασιλιάς Εύανδρος εξήγησε στο φιλοξενούμενό του ότι εκείνη η γιορτή προς τιμή του Ηρακλή, που μόλις είχε γίνει όταν εκείνοι έφθασαν, δεν ήταν καμιά πρόληψη παρά μόνον η τελετή που οφειλόταν στον Θεό, γιατί βρισκόταν εκεί κοντά ο τόπος του πιο μεγάλου άθλου (του όγδοου): η σπηλιά όπου θανάτωσε τον ληστή Κάκο.

Φαινόταν, εκεί κοντά, ένα οροπέδιο τεράστιο σκεπασμένο με πέτρες που φαίνονταν σαν να είχαν γκρεμιστεί από κάποιον σεισμό. Κάτω απ’ αυτές υπήρχε το άνοιγμα, που οδηγούσε στο άντρο, όπου ο Κάκος είχε καταφύγει και όπου ο γιος του Δία τον περικύκλωσε ρίχνοντάς του πέτρες και κορμούς, για τιμωρία, γιατί εκείνος είχε προσπαθήσει να του κλέψει τα κοπάδια.

Μετά απ’ αυτήν την εξήγηση του βασιλιά Ευάνδρου, μια χορωδία από έφηβους έδωσε χρώμα στο εγκώμιο του Ηρακλή και των μεγάλων του κατορθωμάτων.

Απαριθμούσε όλα του τα κατορθώματα: πώς στραγγάλισε την Λερναία Ύδρα· πώς σκότωσε το λιοντάρι της Νεμέας και έβγαλε από τα σκοτάδια στο φως τον Κέρβερο, τον σκύλο της κόλασης (το σεξουαλικό ένστικτο που πρέπει να μας καθοδηγεί μέχρι την τελική απελευθέρωση).

Αφού τελείωσαν τα άσματα και οι τελετουργίες, ο γέροντας Βασιλιάς περπατώντας με αργό βήμα, λόγω ηλικίας, κατευθύνθηκε προς την πόλη Palantia, όπου είχε το θρόνο του, περπατούσε συγκρατούμενος από δύο νέους: Τον Παλάδιο, το γιο του και τον Αινεία.

Ενώ οι τρεις τους περπατούσαν σταματούσαν για να ζωντανέψουν την συζήτηση και ο Βασιλιάς εξήγησε στον Αινεία, ότι το όνομα του Λατίου, όπου χτιζόταν η πόλη του Λατίου (Latium) προερχόταν από τα μακρινά χρόνια όταν ο Κρόνος, ο πατέρας του Δία, κατέφυγε εκεί για να ξεφύγει από τους εχθρούς, που προστάτευαν τον σκοπό του γιου του όταν τον είχε εκθρονίσει.

Τότε άρχισε η Χρυσή Εποχή, την οποία ακολούθησε η Εποχή του Σιδήρου, όπου κυριαρχούσε η λύσσα του πολέμου και η μανία της κατάκτησης.

Η χώρα άρχισε να δέχεται επιθέσεις από ανθρώπους διαφόρων προελεύσεων. Περπατώντας ο Εύανδρος έδειξε στον Αινεία το δάσος και τα μέρη όπου θα συνέβαιναν στο μέλλον, τα γεγονότα της νέας Ρώμης· το μέρος όπου ο ορμητικός Ρωμύλος θα πραγματοποιούσε τα κατορθώματά του· το Καπιτώλιο, ‘Jήμερα πλατεία σκεπασμένη με χρυσάφι και μάρμαρα, τότε ένα ξέφωτο στο δάσος γεμάτο από αγκάθια και θάμνους, και τον βράχο Ταρπήια απ’ όπου η Ρωμαϊκή δικαιοσύνη θα γκρέμιζε τους προδότες της πατρίδας.

Ερείπια σκόρπια έδειχναν εκεί αγάλματα-μνημεία άλλων εποχών και μερικές όρθιες πέτρες για τον Ιανό και άλλες για τον Κρόνο έδιναν τα ονόματα σε δύο μέρη: το Saturno και το Janiculo».

Όλα αυτά είναι ακριβής αντιγραφή από την Αινειάδα του Βιργιλίου, του ποιητή της Μάντουα, του καλού Δάσκαλου του Δάντη του Φλωρεντιανού.

Ο Ιησούς, ο Μεγάλος Καβίρ, σταυρώθηκε ανάμεσα σε δύο ληστές, έναν στα δεξιά του και άλλον στ’ αριστερά του...

Ο ΑΓΑΘΟΣ, ο καλός ληστής στο εσωτερικό μας κλέβει το Σεξουαλικό Υδρογόνο Si12 των δημιουργικών οργάνων με τον φανερό σκοπό να κρυσταλλοποιηθεί στο Άγιο Πνεύμα, τον Μεγάλο Παρηγορητή μέσα σε μας του ίδιους, εδώ και τώρα...

Ο ΚΑΚΟΣ, ο κακός ληστής, κρυμμένος στην σκοτεινή σπηλιά της ανθρώπινης παρασυνείδησης, λεηλατεί το σεξουαλικό κέντρο του οργανισμού για ικανοποίηση κτηνωδών ανθρώπινων παθών...

Ο Σταυρός είναι σεξουαλικό σύμβολο εκπληκτικό, θαυμάσιο, λαμπρό. Το κάθετο ξύλο είναι αρσενικό, το οριζόντιο θηλυκό, στην διασταύρωση των δύο βρίσκεται το κλειδί όλων των εξουσιών.

Το lingam το μαύρο, βαλμένο μέσα στο θηλυκό yoni, σχηματίζει Σταυρό. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι Θεοί και οι Άνθρωποι...

Μπορούμε και πρέπει να τονίσουμε το παρακάτω: Ο ΑΓΑΘΟΣ και ο ΚΑΚΟΣ σταυρωμένοι στον τόπο του Κρανίου, αριστερά και δεξιά του Μεγάλου Kabir, κάνουν την εμφατική αλληγορία του λευκού ταντρισμού και του μαύρου ταντρισμού, την καλή και την κακή Σεξουαλική Μαγεία.

Η Βίβλος, από την Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη, δεν είναι παρά μια σειρά από ιστορικά χρονικά της μεγάλης πάλης ανάμεσα στους οπαδούς του ΑΓΑΘΟΥ και του ΚΑΚΟΥ, της Λευκής Μαγείας και της Μαύρης· τους Μύστες του Μονοπατιού της Δεξιάς, τους προφήτες και αυτούς της Αριστεράς, τους Λεβίτες...

Στις Αβύσσους του Ουρανού έπρεπε να μετατρέψω σε κοσμική σκόνη τον Κακό Ληστή, τον σκοτεινό ΚΑΚΟ, αυτόν που πριν λεηλατούσε το Σεξουαλικό Κέντρο της οργανικής μου μηχανής, για την ευτελή ικανοποίηση των ζωωδών παθών...

Όταν εισχώρησα στον προθάλαμο του Ναού, θυμήθηκα ότι είχα ξαναβρεθεί εκεί στους αρχαίους καιρούς...

Με το Μάτι του Shiva είδα στο μέλλον διάφορα ταντρικά κινήματα του Υδροχόου από τα οποία εξείχε εκείνο του Γνωστικού Κόσμου, του οποίου οι σημαίες κυμάτιζαν θριαμβεύουσες σε όλες τις χώρες της Γης...

Αναντίρρητα ο Ουρανός, ο Υδροχόος, είναι σεξουαλικός, μαγικός, επαναστατικός, εκατό τοις εκατό...

Έτσι ξαναμπήκα στον Ουρανό του Ουρανού, τον Mahapara­nirvana, την κατοικία των Χερουβίμ...

Έτσι ξανα-κατέκτησα εκείνη την λαμπρή συνειδητή κατάσταση που σε άλλη εποχή είχα χάσει, όταν έπεσα παραδομένος στα πόδια της θαυμάσιας Εύας της Εβραϊκής Μυθολογίας...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 42

Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ

Αναντίρρητα καταλήγει πολύπλοκος ο Ένατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα: Η κατάκτηση της Ζώνης της Ιππολύτης, βασίλισσας των Αμαζόνων, της ψυχικής άποψης του θηλυκού της ιδίας μας της εσωτερικής φύσης...

Μπαίνοντας στα πλοία μαζί με άλλους μυθικούς ήρωες, πρέπει να παλέψει πρώτα με τους γιούς του Μίνωα -τους Μαύρους Μάγους- μετά με τους εχθρούς του βασιλιά Λύκου του οποίου το εξωτικό όνομα μας θυμίζει την αναλογία μεταξύ λύκου και φωτός -πρόκειται δηλαδή για τους Κυρίους του Κάρμα, με τους οποίους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε λογαριασμούς- και τελικά με τις αμαζόνες -τρομερά προκλητικές γυναίκες- ξεσηκωμένες από την Ήρα, παρ’ όλο που η Ιππολύτη είχε δεχθεί να του παραδώσει την ζώνη της ειρηνικά. Σε αυτό οφείλεται το ότι η Βασίλισσα θυσιάστηκε άσκοπα από την ανδρική αγριότητα, που προσπαθεί να κυριεύσει με την βία την άθιχτη αρετή της.

Αυτή η θαυματουργή ζώνη, ανάλογη με της Αφροδίτης και έμβλημα της θηλυκότητας, χάνει κάθε σημασία και αξία όταν αποχωριστεί από την γνήσια κάτοχό της. Η Αγάπη και όχι η βία κάνει, συνεπώς, την κατάκτησή της πραγματικά σημαντική και αληθινή...

Έχοντας κατακτήσει ο Θεός Ποσειδώνας την ήπειρο Ατλαντίδα, τώρα βυθισμένη στα φουρτουνιασμένα νερά του Ωκεανού που έχει το όνομά της, λένε οι παραδόσεις ότι έκανε αρκετούς γιούς με μια θνητή γυναίκα...

Κοντά στο νησί όπου θα έμεναν υπήρχε όλο πεδιάδα, αλλά στο μέσον της υπήρχε ένας κάμπος πολύ ειδικός, μ’ ένα μικρό βουνό στο κέντρο που απείχε πενήντα στάδια από την αμμουδερή παραλία...

Σε αυτό το βουνό ζούσε ένα απ’ αυτά τα μεγάλα όντα που γεννήθηκαν στην γη, ονομαζόμενος Έβενορ, ο οποίος από την γυναίκα του, την Λευκίππη, είχε αποκτήσει την Clitone, την μοναδική του κόρη.

Όταν πέθαναν οι γονείς της Clitone, ο Ποσειδώνας την παντρεύτηκε και έφτιαξε γύρω από το μέρος που ζούσε διάφορες τάφρους με νερό, από τις οποίες, καθώς λέει η παράδοση των αιώνων, οι τρεις έρχονταν από την θάλασσα και απείχαν το ίδιο από τον Ωκεανό, κάνοντας τείχος γύρω από τον λόφο για να τον κάνει απρόσβλητο και αδιαπέραστο.

Αυτή η Clitone ή Minerνa-Neith έχτισε στην Ελλάδα την Αθήνα και την Σαΐδα στο περίφημο Δέλτα του Νείλου.

Σε ανάμνηση όλων αυτών, οι Άτλαντες έχτισαν τον θαυμάσιο Ναό του Ποσειδώνος και της Clitone...

Σ’ αυτόν τον Ναό εναποτέθηκαν τα πτώματα των Δέκα Γιων του Ποσειδώνα, συμβολικός μαγικός αριθμός...

Δεν μπορούμε να αφήσουμε την μελέτη του αριθμού 10 χωρίς να ασχοληθούμε με την Βιβλική υποχρέωση του diezmo (Δεκάτης), στην οποία βασίστηκε θεληματικά ο Αβραάμ, σε σχέση με τον μυημένο Βασιλιά Μελχισεδέκ...

Καθώς λέει το κεφάλαιο 14 της Γένεσης: «Βγήκε ο Βασιλιάς των Σοδόμων να τον υποδεχτεί (τον Αβραάμ)... Τότε ο Μελχισεδέκ Βασιλιάς του Σαλέμ -ο οποίος ήταν Ιερέας του Ύψιστου Θεού- έβγαλε ψωμί και κρασί και τον ευλόγησε, και είπε: Ευλογημένος να είναι ο Αβραάμ του Ύψιστου Θεού, κάτοχος της Γης και των Ουρανών και ευλογημένος ας είναι ο Ύψιστος Θεός, που παρέδωσε τους εχθρούς σου στα χέρια σου. Και του έδωσε ο Αβραάμ τις Δεκάτες όλων».

Στην εξωτερική ή δημόσια μορφή του, η υποχρέωση της Δεκάτης στην εβραϊκή νομοθεσία, είναι παγκόσμια υποχρέωση, που όλοι οι αδελφοί του Μονοπατιού πρέπει να συνεισφέρουν πιστά ένα μέρος από τα εισοδήματά τους -που δεν πρέπει να είναι λιγότερο από το δέκατο- σ’ εκείνη την μορφή που ελεύθερα είχαν εκλέξει και κρίνουν πιο επίκαιρη και αποτελεσματική για να συντηρήσουν τον Σκοπό της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης…

Στην εσωτερική ή μυστική μορφή, η Δεκάτη συμβολίζει την ζυγαριά πληρωμής στην σφαίρα του Ποσειδώνα...

Είναι αναντίρρητο ότι εδώ πρέπει να λογαριαστούμε με τους εχθρούς του βασιλιά Λύκου (τους Κύριους του Κάρμα).

Είναι αναμφίβολο ότι όλοι εμείς δολοφονούμε τον Θεό Ερμή, τον Hiram, και δεν είναι δυνατόν να τον αναστήσουμε μέσα σε μας τους ίδιους, χωρίς προηγουμένως να έχουμε πληρώσει το απαίσιο έγκλημα...

Κατά συνέπεια, η Δεκάτη γίνεται μια υποχρέωση πρακτική και απαραίτητη της δυναμικής αρχής, που προέρχεται από την μελέτη της Δεκάτης Εντολής, δηλαδή: Να θεωρείτε σαν πηγή, πηγή και πνευματική πρόνοια όλου του εσωτερικού και θείου κέντρου της ζωής μας, το μυστηριώδες Iod που κρύβεται στο μέσον του κεντρικού δέλτα του Ναού του Είναι μας.

Τα λόγια του Ευαγγελίου (Ματθαίος, κεφ 6, παρ 20) ξεκαθαρίζουν το σημείο αυτό της Δεκάτης: «Όμως αποκτήστε θησαυρούς στους Ουρανούς... γιατί όπου βρίσκεται ο θησαυρός, εκεί θα βρίσκεται και η καρδιά σας...».

Το κεφάλαιο 3 του Μαλαχία λέει: «Φέρτε όλες τις Δεκάτες στο Πιθάρι, και για να υπάρχει τροφή στο σπίτι μου· και δοκιμάστε με τώρα σ’ αυτό, εάν δεν σας ανοίξω τα παράθυρα του ουρανού και δεν θ’ αδειάσω προς εσάς ευλογίες μέχρι να περισσέψουν».

Σκάβοντας μέσα στα βαθειά έγκατα της Κόλασης, εργαζόμενος εντατικά στην Ένατη Σφαίρα, εγώ έψαχνα με ατέλειωτη ανησυχία τον θησαυρό του Ουρανού, το Χρυσόμαλλο Δέρας των αρχαίων...

Οι γιοι του Μίνωα, οι Μύστες του Αριστερού Χεριού, οι παντοτινοί Λεβίτες, οργισμένοι μου επετίθεντο ασταμάτητα στις τρομερές Αβύσσους του Ποσειδώνα...

Στην σκληρή δουλειά ποθούσα να κατακτήσω την ζώνη της Ιππολύτης, αλλά οι αμαζόνες, υποκινούμενες από την Ήρα, με ενοχλούσαν συνεχώς με τα χαριτωμένα τους κάλλη της Αβύσσου...

Κάποιο οποιοδήποτε βράδυ, δεν ενδιαφέρει τώρα η ημερομηνία, ούτε η μέρα, ούτε η ώρα, μεταφέρθηκα στον Πύργο του Klingsor, τοποθετημένο ακριβώς στην Σαλαμάνκα της Ισπανίας...

Δεν είναι περιττό να θυμίσω τώρα με μεγάλη έμφαση, ότι σ’ αυτό το παλιό κάστρο που αναφέρεται από τον Βάγκνερ στο έργο του «Πάρσιφαλ», λειτουργεί «η αίθουσα της Μαύρης Μαγείας»...

Αυτό που είδα τότε στην θλιβερή κατοικία των Αρπυϊών, ήταν πραγματικά ανατριχιαστικό...

Γρουσούζες μάγισσες, από αριστερούς aquelares, σκοταδιστικές, μου επιτέθηκαν πολλές φορές μέσα στο εσωτερικό του Πύργου· όμως υπερασπίστηκα θαρραλέα με το πυρογενές σπαθί...

Ο παλιός μου φίλος, ο Άγγελος Αδωναΐ -ο οποίος αυτόν τον καιρό έχει φυσικό σώμα- με συνόδευσε σε αυτήν την περιπέτεια...

Δεν ήταν μάταιες, όχι, οι κοπιώδεις εργασίες των μεγάλων διορατικών για τα πράγματα του αστρικού, που ονομάστηκαν αλχημιστές, καββαλιστές, αποκρυφιστές κ.τ.λ. Αυτό, που βλέπαμε τώρα μέσα στο άντρο αυτό, ήταν ασφαλώς τρομακτικό...

Πολλές φορές ξεθηκάρωσα το πυρογενές μου σπαθί για να ρίξω φωτιές ενάντια στην θανάσιμη κατοικία του Νεκρομάντη Klingsor...

Με ασυνήθιστο τρόπο, ο Αδωναΐ και εγώ πλησιάσαμε προς κάτι μάγισσες που ετοίμαζαν το τραπέζι για την γιορτή...

Μάταια, διαπέρασα με το σπαθί μου το στήθος μιας απ’ αυτές τις μάγισσες· αυτή παρέμεινε ατάραχη. Ασφαλώς ήταν αφυπνισμένη στο κακό και για το κακό.

Είναι φανερό ότι θέλησα να κάνω να βρέξει βροχή από τον ουρανό επάνω σ’ εκείνο το φριχτό Αλκαζάρ...

Έκανα υπέρτατες προσπάθειες, αισθάνθηκα να λιποθυμώ· εκείνη την στιγμή ο Άγγελος Αδωναΐ πλησίασε στο παράθυρο των ματιών μου για να κοιτάξει τι συνέβαινε μέσα σε μένα τον ίδιο...

Φανταστείτε για μια στιγμή ένα οποιοδήποτε πρόσωπο να σταματά μπροστά σ’ ένα παράθυρο κάποιου σπιτιού, για να κοιτάξει μέσα από τα τζάμια και να δει τι συμβαίνει μέσα στο εσωτερικό του.

Είναι φανερό ότι τα μάτια είναι τα παράθυρα της Ψυχής και οι Άγγελοι του Ουρανού μπορούν να βλέπουν μέσα από αυτά τα τζάμια αυτό που συμβαίνει στο εσωτερικό κάθε ενός από μας...

Αφού έγινε η πρωτότυπη παρατήρηση, ο Αδωναΐ αποσύρθηκε ικανοποιημένος. Το ίδιο μου το εσωτερικό κάστρο, η κατοικία του Klingsor είχε γίνει στάχτη με την Εσώτερη Φωτιά...

Κάθε ένας από μας έχει μέσα του ένα Κάστρο, με αριστερούς aquelares· αυτό δεν το αγνοούν ποτέ οι μαχάτμας...

Αργότερα επιβεβαίωσα ξεκάθαρα την σκοτεινή άποψη της ύπαρξης. Είναι φανερό ότι ο Σατανάς έχει το χάρισμα να είναι πανταχού παρών: βλέπει μέσα σου, εδώ εκεί και παρακεί...

Αφού τελείωσαν οι εσωτεριστικές εργασίες στις Κολάσεις του Ποσειδώνα, ανέβηκα τότε στον Έμπειρο, την περιοχή των Σεραφείμ, πλασμάτων της Αγάπης, εκφράσεις άμεσες της Μονάδας.

Έτσι ξανα-κατάκτησα αυτήν την Ιεραρχική κατάσταση στον Ουρανό του Ποσειδώνα. Αυτό είναι το Σύμπαν των Θεϊκών Μονάδων...

Ασφαλώς είχα κατορθώσει ν’ αποκτήσω την ζώνη της Ιππολύτης.

Κάποιο από αυτά τα βράδια το διαπίστωσα σε μια κοσμική γιορτή· τότε χόρεψα με άλλους Άφατους...

Άλλο βράδυ αιωρούμενος στον Έμπειρο, σε κατάσταση Σεραφείμ, ζήτησα από την Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνι την λύρα· και τότε ήξερα να την παίζω με μαεστρία...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Είναι αναντίρρητο ότι για τον Ριχάρδο Βάγκνερ, όπως και για όλες τις Χριστιανικές γενικά χώρες, το Grial είναι το Ιερό Ποτήρι από το οποίο ο Κύριος της Τελειότητας είχε πιει στο τελευταίο του δείπνο, το Θεϊκό Δισκοπότηρο το οποίο έλαβε το πραγματικό του αίμα που έτρεξε από το σταυρό στο όρος των Νεκροκεφαλών και που το μάζεψε με ευλάβεια ο Ρωμαίος συγκλητικός Ιωσήφ της Αριμαθαίας.

Το Μεγάλο Δισκοπότηρο το απόκτησε ο Πατριάρχης Αβραάμ. Ο Μελχισεδέκ, το πλανητικό Πνεύμα του κόσμου μας, το μετέφερε με απέραντη αγάπη από την χώρα της Σεμίραμης στην γη της Χαναάν, όταν άρχισε ορισμένες θεμελιώσεις στον τόπο όπου αργότερα έγινε η Ιερουσαλήμ, η αγαπημένη από τους προφήτες πόλη. Το χρησιμοποίησε σοφά όταν γιόρτασε την θυσία όπου πρόσφερε ψωμί και κρασί της μετουσίωσης παρουσία του Αβραάμ και το άφησε σε αυτόν το Δάσκαλο. Επίσης αυτό το Ιερό Ποτήρι υπήρξε και στην Κιβωτό του Νώε.

Μας έχει ειπωθεί ότι αυτό το Σεβαστό Ποτήρι μεταφέρθηκε και στην άγια πόλη των Φαραώ, την ηλιόλουστη χώρα του Κεμ απ’ όπου ο Μωυσής, ο αρχηγός των Εβραϊκών Μυστηρίων, ο Μεγάλος Ιεροφάντης, ο φωτισμένος, το απόκτησε...

Παλιότατες χιλιόχρονες παραδόσεις, που χάνονται στην νύχτα όλων των εποχών, λένε ότι αυτό το Μαγικό Ποτήρι ήταν φτιαγμένο από μια ειδική ύλη, στερεή σαν μιας καμπάνας και δεν φαινόταν να είναι επεξεργασμένο σαν τα μέταλλα· περισσότερο έμοιαζε να είναι προϊόν ενός είδους φυτού.

Το Άγιο Γκριάλ είναι το θαυματουργό ποτήρι του υπέρτατου ποτού, το ποτήρι όπου περιέχεται το Μάννα που έθρεφε τους Ισραηλίτες στην έρημο, το yoni, η μήτρα του Αιώνιου Θηλυκού...

Σε αυτό το ποτήρι των απολαύσεων περιέχεται το θαυμάσιο Κρασί της υπερβατικής πνευματικότητας...

Η κατάκτηση του Ultra-Mare-Vitae ή κόσμου superliminal και υπερ-γήινου, η εσωτεριστική Ανάσταση, θα ήταν περισσότερο από αδύνατη χωρίς την Σεξουαλική Μαγεία, χωρίς την γυναίκα, χωρίς τον έρωτα...

Ο εξαίσιος Λόγος της Ίσιδας αναβλύζει μέσα από το βαθύ στήθος όλων των ηλικιών, περιμένοντας την στιγμή να πραγματοποιηθεί ..

Οι άφατες λέξεις της Θεάς Neith έχουν σκαλιστεί με χρυσά γράμματα, στους λαμπρούς τοίχους του Ναού της Σοφίας...

«Εγώ είμαι αυτή που υπήρξε, είναι, και θα είναι και κανένας θνητός δεν μου έχει ανασηκώσει το πέπλο».

Η πρωτόγονη περιοχή του Jano ή Jaino, δηλαδή η αύρα, ηλιακή, quiritaria, και υπερανθρώπινη διδασκαλία των Jinas, είναι απόλυτα σεξουαλική.

Μέσα στο άφατο μυστικιστικό ειδύλλιο κοινώς ονομαζόμενο «Ευχαριστίες της Μεγάλης Παρασκευής», αισθανόμαστε στο βάθος της καρδιάς μας ότι στα σεξουαλικά όργανα υπάρχει μια δύναμη τρομερά Θεϊκή...

Η Πέτρα του Φωτός, το Άγιο Δισκοπότηρο έχει την δύναμη να ανασταίνει τον Hiram Abif, τον Μυστικό Δάσκαλο, τον Βασιλιά Ήλιο μέσα σε μας τους ίδιους, εδώ και τώρα...

Το Grial διατηρεί το χαρακτήρα ενός misterium tremendum (τρομερού μυστήριου). Είναι η πεσμένη πέτρα από το Στέμμα του Lucifer...

Σαν τρομερή δύναμη, το Grial τραυματίζει και καταστρέφει τους περίεργους και τους ακάθαρτους, αλλά τους δίκαιους και ειλικρινείς τους προστατεύει και τους δίνει ζωή...

Ασφαλώς το Grial αποκτάται μόνο με την Λόγχη του Έρωτα, πολεμώντας ενάντια στους αιώνιους εχθρούς την νύχτα...

Το να πραγματοποιήσεις μέσα σου το Υπερβόρειο Μυστήριο είναι κατορθωτό μόνο κατεβαίνοντας στους κόσμους της κόλασης...

Η λεγόμενη Ανάσταση είναι η αληθινή αποθέωση ή ανάταση του υψηλού και ζωντανού που υπάρχει στον άνθρωπο: Η Θεϊκή του Μονάδα, αιώνια και αθάνατη, που βρισκόταν νεκρή, απόκρυφη...

Αναμφίβολα εκείνη είναι, η ίδια, ο Λόγος, το φωτεινό και σπερματικό Είναι της πρώτης στιγμής, ο Κύριος Shiva, ο Ύψιστος Σύζυγος της Θεϊκής μας Μητέρας Κουνταλίνης, ο Αρχι-ιεροφάντης και ο Αρχιμάγος, η ιδιαίτερη υπερ-ατομικότητα του καθενός...

Είναι γραμμένο με πύρινα γράμματα στο Βιβλίο της Ζωής: «Σε αυτόν που ξέρει, ο Λόγος δίνει δύναμη. Κανένας δεν τον πρόφερε, κανένας δεν θα τον προφέρει, παρά μόνο αυτός που τον έχει ενσαρκωμένο...».

Με την Ανάσταση του Μυστικού Δάσκαλου σε κάθε έναν από εμάς, φτάνουμε την Τελειότητα στην Μαεστρία... Τότε έχουμε καθαριστεί από κάθε ακαθαρσία και το προπατορικό αμάρτημα έχει φύγει εντελώς...

Εγώ εργάστηκα εντατικά στο υπερ-σκοτάδι της σιωπής και στο υπέροχο μυστικό των σοφών...

Εγώ βυθίστηκα στα Ιερά Μυστήρια της Minna, τα τρομακτικά σκοτάδια μιας Αγάπης, που είναι από τον Θάνατο δίδυμου αδελφού...

Ξανα-κατάκτησα την θέση μου στον Πρώτο Ουρανό ή της Σελήνης, όπου ο Δάντης είχε το όραμα των καλότυχων και αναγνώρισε εκστατικός τον Piccarda Donati και την Αυτοκράτειρα Constanza...

Γύρισα στον τόπο μου, στον Δεύτερο Ουρανό ή του Ερμή, κατοικία των Ενεργών και Ευεργετικών Πνευμάτων...

Γύρισα στον Τρίτο Ουρανό ή της Αφροδίτης, περιοχή των Αγαπητών Πνευμάτων, εκεί όπου ο Δάντης ασχολήθηκε με τον Ρομπέρτο, τον βασιλιά της Νάπολης...

Γύρισα στον Τέταρτο Ουρανό ή του Ήλιου, κατοικία των Σοφών Πνευμάτων, κεφάλαιο όπου ο Δάντης αναφέρει τον Άγιο Φραγκίσκο της Aσiζης.

Ξανα-κατάκτησα τον Πέμπτο Ουρανό ή του Άρη, περιοχή των μαρτύρων της Πίστης, κεφάλαιο όπου ο Δάντης αναφέρει τον Cacciaguida και τους ανωτέρους του, την αρχαία και την νέα Φλωρεντία...

Γύρισα στον Έκτο Ουρανό ή του Δία, περιοχή των Πριγκίπων, Σοφών και Δικαίων...

Επέστρεφα στον Έβδομο Ουρανό ή του Κρόνου, περίφημη κατοικία των Ατενιστικών Πνευμάτων, υπέροχο κεφάλαιο όπου ο Δάντης, ο Φλωρεντινός αναφέρει με μεγάλη έμφαση τον Pedro Danian και μιλά εναντίον της πολυτέλειας των Αρχιερέων...

Ξαναήρθα στον Όγδοο Ουρανό ή Έναστρο, περιοχή του Ουρανού· αθάνατες παράγραφοι όπου ο Δάντης θα αναφέρει τον θρίαμβο του Εσωτερικού Χριστού και την Στέψη της Θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης, παράδεισος των Θριαμβευτικών Πνευμάτων...

Ξαναγύρισα στον Ένατο Ουρανό ή Κρυστάλλινο, την περιοχή του Ποσειδώνα, κεφάλαιο εξαίρετο στο οποίο ο Δάντης θα εξαπολύσει την επινόησή του εναντίον των κακών ιεροκηρύκων...

Αργότερα παραβρέθηκα ενώπιον του Τρίτου Λόγου, Shiva, του Πραγματικού μου Είναι, της ίδιας μου της υπερατομικότητας, του Samael στον εαυτό του... Τότε ο Ευλογημένος πήρε μια διαφορετική μορφή, αλλιώτικη από την δική μου, σαν να επρόκειτο για ένα άγνωστο πρόσωπο· είχε

την εμφάνιση ενός Κυρίου πολύ αξιοσέβαστου...

Ο Σεβάσμιος μου ζήτησε να κάνω μία χειροσοφική μελέτη στις γραμμές του χεριού του...

Η γραμμή του Κρόνου στο πανίσχυρο δεξί του μου φάνηκε πολύ ίσια, εκπληκτική, θαυμάσια· όμως σε κάποιο σημείο μου φάνηκε κομμένη, σπασμένη...

«Κύριε! Εσείς έχετε περάσει κάποια πάλη, στενοχώρια...».

«Κάνετε λάθος· είμαι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος, εμένα πάντα όλα μου πάνε καλά...».

«Καλά. Βλέπω ξέρετε κάποια μικρή διακοπή στην γραμμή του Κρόνου».

«Μετρήστε καλά αυτήν την γραμμή: Σε τι ηλικία βλέπετε αυτήν την βλάβη;»

«Κύριε! Ανάμεσα στην ηλικία των (53) πενήντα τριών και των (61) εξήντα ένα περάσατε μια σκληρή εποχή... ».

«Α! Αυτό είναι στην αρχή... Αλλά μετά τι γίνεται;»

«Οκτώ χρόνια περνούν γρήγορα και μετά... ο θρίαμβος σε περιμένει... ».

Αφού τελείωσε αυτή η μελέτη, ο Σεβάσμιος σηκώθηκε και είπε:

«Εμένα μου αρέσουν αυτές οι χειροσοφικές μελέτες αλλά σποραδικά. Και στην γυναίκα μου (Devi Kundalini) επίσης αρέσουν και θα την φέρω. Α! Όμως πρέπει να πληρώσω την εργασία σας. Περιμένετε εδώ και θα γυρίσω να σας πληρώσω...».

Ο Ευλογημένος έφυγε και εγώ έμεινα να τον περιμένω... Από μακριά είδα δύο κόρες μου, τώρα μεγάλες στην ηλικία· όμως φαίνονταν ακόμα μικρές. Είχα την έννοια τους και τις φώναξα...

Είναι αναμφίβολο ότι εκείνη την εποχή της σημερινής μου ύπαρξης εγώ είχα πενήντα τρία (53) σοφά χρόνια... Στο χέρι του Ευλογημένου είχα δει το ίδιο μου το μέλλον...

Προφανώς οι Οκτώ Μυήσεις που είχα λάβει θα έπρεπε να βαθμολογηθούν· σκληρότατη εργασία: έναν χρόνο για κάθε Μύηση...

Το να ξαναζήσω τώρα σε οκτώ χρόνια όλο το Βιβλίο του Πατριάρχη Ιώβ, να πληρώσω τις Δεκάτες του Ποσειδώνα πριν από την Ανάσταση...

Το Βιβλίο του Ιώβ είναι μια πλήρης αναπαράσταση της αρχαίας Μύησης και των λαών που προηγήθηκαν από την μεγάλη ιεροτελεστία.

Ο νεόφυτος, βλέπεται απογυμνωμένος από όλα, ως και από τα παιδιά του και χτυπημένος από μια ακάθαρτη αρρώστια.

Η γυναίκα του τον στενοχωράει κοροϊδεύοντάς τον για την εμπιστοσύνη που έχει σε έναν Θεό που τον μεταχειρίζεται έτσι, και οι τρεις φίλοι του Eliphas, Bildad, Zophaz, τον κρίνουν σαν άθρησκο, σίγουρα ότι την αξίζει τέτοια τιμωρία...

Ο Ιώβ τότε ζητά έναν ελευθερωτή, έναν πρωταθλητή, γιατί αυτός, ξέρει ότι αυτός (ο Shiva) είναι αιώνιος και θα τον ελευθερώσει από την σκλαβιά της Γης (μέσω της Εσωτερικής Ανάστασης) αποκαθιστώντας το πετσί του...

Ο Ιώβ με Θεία άδεια, φαίνεται στεναχωρημένος, γυμνός, άρρωστος, κάτω από την σκληρή επίδραση αυτών των κάκιστων όντων, που ο Αριστοφάνης αποκάλεσε τα «μαύρα πουλιά»· ο άγιος Παύλος, «οι σκληρές δυνάμεις του αέρα»· η Εκκλησία, «τα δαιμόνια»· η Θεοσοφία και η Καββάλα, «τα στοιχειώδη» κ.τ.λ.

Όμως, καθώς ο Ιώβ είναι δίκαιος και τονίζει το θέμα της δικής του δικαίωσης απέναντι σε τέτοια αυστηρότητα του πεπρωμένου, νικά τελικά με το Άγιο «Τ» της Σταύρωσής του στο πληγιασμένο κορμί, και ο Ιεχωβάς (ο Iod-Heve, ο Εσώτερος του καθενός) επιτρέπει να πάνε σ’ αυτόν οι Άγγελοι της θεραπείας ή Jinas, των οποίων ο κλασσικός αρχηγός σ’ άλλα βιβλία, όπως του Τοβία, είναι Αρχάγγελος Ραφαήλ.

Ένα βράδυ, μετά από μια κοσμική γιορτή, που γιορταζόταν προς τιμήν μου για το ότι είχα βαθμολογηθεί καλά στην Πρώτη Μύηση, καθοδηγήθηκα σωστά...

«Πρέπει να πληρώσεις για το έγκλημα της δολοφονίας του Ερμή», μου είπαν...

«Συγχωρέστε μου αυτό το Κάρμα...».

«Αυτό δεν συγχωρείται και μπορείς μόνο να το πληρώσεις εργαζόμενος με την Σελήνη...».

Τότε είδα πως η Σελήνη σε κάθε εργασία πλησίαζε περισσότερο και περισσότερο στον πλανήτη Ερμή, μέχρι που ενώθηκε τελικά μαζί του...

Το Πραγματικό Εσώτερο Είναι μου, ο Θεός Ερμής, Shiva, η Μονάδα μου, πλησιάζοντάς με μου είπε: «Πρέπει να χρησιμοποιήσεις τις μπότες του Θεού Ερμή». Αργότερα μου φόρεσε αυτές την μπότες...

Συγκλονιστική και εξαίρετη ήταν για μένα η στιγμή εκείνη που ο Μεγάλος Ιεροφάντης του Ναού μου έδειξε ένα αθλητικό γήπεδο...

«Κοίτα! -μου είπε- εσύ μετέτρεψες τον Ναό του Ερμή σ’ ένα αθλητικό γήπεδο...».

Ασφαλώς όλοι δολοφονούμε τον Hiram (το Θεό Ερμή, την Μονάδα μας) όταν τρώμε από τον απαγορευμένο καρπό του Κήπου της Εδέμ... Γι’ αυτό μας προειδοποίησε: «Εάν φάτε από αυτά τα φρούτα θα πεθάνετε».

Αργότερα ο Δρόμος έγινε τρομερά δύσκολος και εγώ υπέφερα έντονα...

Είναι φανερό ότι το Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού είναι απόλυτα σεξουαλικό. Εσύ το ξέρεις...

«Γιε μου! Πρέπει να υποφέρεις υπομονετικά τις συνέπειες των λαθών σου», φώναξε η Θεϊκή Μητέρα μου Κουνταλίνι...

Άλλο βράδυ, γεμάτη πόνο η Μητέρα μου αναφωνεί δυνατά, λέγοντας:

«Γιε μου! Μ’ έχεις αλλάξει εκεί στον φυσικό κόσμο με άλλες γυναίκες...» .

«Αυτό έγινε στο παρελθόν Μητέρα μου. Τώρα δεν σε αλλάζω με καμία».

«Εσύ με άλλαξες με άλλες γυναίκες».

«Το παρελθόν είναι παρελθόν, αυτό που ενδιαφέρει είναι το παρόν. Εγώ ζω στιγμή προς στιγμή· κάνω κακό που συζητώ μαζί σου... ».

«Παρελθόν, παρόν ή μέλλον, εσύ είσαι ο ίδιος...».

«Έχεις δίκιο, Μητέρα μου... ».

Πώς να αρνηθώ, λοιπόν, ότι είχα μετατρέψει το Ναό του Ερμή σε αθλητικό γήπεδο;

Και συνέβη όταν είχα πάει για διακοπές στο Ακαπούλκο στις ακτές του Ειρηνικού, στο Μεξικό, να διδαχθώ επί του στιγματισμού του αστρικού σώματος...

Έξω από το φυσικό σώμα, ένας άγιος καλόγερος, ένας ερημίτης, προσπάθησε να διαπεράσει τις παλάμες των χεριών μου με σκοπό τον στιγματισμό. την στιγμή που εκείνος ο ασκητής χτυπούσε το καρφί για να τρυπήσει τα χέρια μου, ξεπηδούσαν θεϊκοί κεραυνοί ..

Εκείνες τις στιγμές προσευχήθηκα στον Πατέρα μου, που βρίσκεται «εν κρυπτώ», ζητώντας του βοήθεια. Η προσευχή έφτασε στον Κύριο...

Είναι αναντίρρητο ότι στην Μύηση είχα λάβει τέτοια στίγματα αλλά με μορφή συμβολική...

Στο Βουνό της Ανάστασης θα έπρεπε να τους δώσω μορφή, να τα κάνω στο Καμίνι των Κυκλώπων...

Ο αναχωρητής μ’ οδήγησε ως την Γνωστική Εκκλησία· ο Shiva, η Άγια μου Μονάδα, ήρθε μαζί...

Μέσα στον Ναό είδα ένα θρησκευτικό αντρόγυνο, ντυμένο με τον πορφυρό χιτώνα, κοντά στην πύλη της Βάφτισης...

«Είναι πολύ δυνατός και αποκρίνεται πολύ καλά, αλλά του λείπει να εκπληρώσει καλύτερα το Μυστήριο της Εκκλησίας της Roma (Amor)...», είπε ο Μαχάτμα απευθυνόμενος στην Μονάδα μου...

Από τότε κατάλαβα την ανάγκη του εκλεπτυσμού ακόμα περισσότερο της δημιουργικής ενέργειας. Έτσι ήταν που έκανα το Maithuna μια μορφή προσευχής...

Η είσοδος του κάθετου φαλλού στην οριζόντια μήτρα, κάνουν Σταυρό. Αναντίρρητα τα πέντε χριστικά στίγματα στο αστρικό σώμα, σχηματίζονται με τον Άγιο Σταυρό...

Δεν είναι δυνατή η Ανάσταση χωρίς να έχεις, προηγουμένως, σχηματίσει τα στίγματα του Λατρευτού στο αστρικό σώμα...

Έτσι σχημάτισα εγώ ο ίδιος τα στίγματά μου, έτσι τα σχημάτισαν οι μυστικιστές όλων των εποχών...

INRI... Ignis Natura Renovatur Integram. Η Φωτιά Ανανεώνει Αδιάκοπα την Φύση...

ΤΡΙΤΟ ΒΟΥΝΟ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Δευτέρα 12 Ιουνίου, έτος 1972 (100 Έτος του Υδροχόου).

-Ωραία Χουάκο (χαϊδευτικό του Ιωακείμ), σήμερα πάμε κατά το κέντρο της πόλης...

-Γιατί Δάσκαλε; Το Σάββατο της περασμένης εβδομάδας πήραμε την αλληλογραφία που υπήρχε στο ταχυδρομείο. Τι μπορεί να έχει τώρα;».

-Οπωσδήποτε, εγώ πρέπει να πάω στο κέντρο. Έχω στα χέρια μου μια επιταγή και πρέπει να την εξαργυρώσω· δεν πρόκειται για μεγάλο ποσόν αλλά θα μου χρησιμεύσει για να φάω· έτσι θ’ αποφύγω να ξοδέψω τα λίγα χρήματα που έχω μαζέψει για το ενοίκιο του σπιτιού... Επί πλέον πρέπει να βάλω στο ταχυδρομείο πολλά γράμματα· μου αρέσει να έχω την αλληλογραφία αυθημερόν.

Στιγμές αργότερα ο Joaquin Amortegui V, διεθνής γνωστικός απεσταλμένος και μεγάλος ιεροκήρυκας αυτής της τρομερής σταυροφορίας για την Νέα Εποχή του Υδροχόου, και το ασήμαντο πρόσωπό μου, που αξίζει κάτι λιγότερο από την στάχτη ενός τσιγάρου, κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης του Μεξικού...

Δεν είναι περιττό να πω, χωρίς να περιαυτολογώ ότι μου αρέσει να οδηγώ το όχημά μου. Έτσι λοιπόν πολύ ευχαριστημένοι γλιστρούσαμε γρήγορα με το αυτοκίνητο από την Calzada de Tlalpan προς την Πλατεία του Συντάγματος (el Zocalo όπως λέμε οι Μεξικάνοι).

-Αυτή είναι η εποχή του αυτοκινήτου, αγαπητέ μου Χουάκο, όμως σου ομολογώ ειλικρινά και χωρίς περιστροφές ότι αν είχα να διαλέξω ζωή σ’ έναν κόσμο με μια τεχνολογία σαν κι αυτή, ή σε άλλον στην πέτρινη εποχή, αλλά αυτό ναι, εξ ολοκλήρου πνευματική, θα προτιμούσα την δεύτερη, ασφαλώς, και ας έπρεπε αντί για αυτοκίνητο να ταξιδεύω με γαϊδούρι ή ακόμα και με τα πόδια...

-Ω! Και εγώ το ίδιο λέω... Ταξιδεύω τώρα με θυσία, από αγάπη στην ανθρωπότητα, για να διδάξω την Διδασκαλία, αλλά προτιμώ να μετακινούμαι με τα γαϊδούρια και τα άλογα του χτες. Δεν με ευχαριστεί καθόλου ο καπνός αυτών των μεγάλων πόλεων ούτε αυτή η μηχανική ζωή...

Έτσι συζητώντας, ο Χουάκο κι εγώ κατά μήκος ενός δρόμου, που έμοιαζε περισσότερο με ποτάμι από ατσάλι και τσιμέντο, φτάσαμε στο Zocalo, κάναμε τον γύρο περάσαμε από την Μητρόπολη και μετά μπήκαμε στην λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου ψάχνοντας να σταθμεύσουμε.

Μερικές στιγμές αργότερα μπήκαμε σ’ ένα μεγάλο κτίριο.

-Θέλετε να σας πλύνουμε το αυτοκίνητο;

-Όχι, όχι, όχι! Είναι η εποχή των βροχών. Για ποιόν λόγο;

-Να σας γυαλίσουμε το αυτοκίνητο κύριε;

-Όχι παιδί μου. Όχι. Αφήστε πρώτα να το πάω στο φανοποιείο και να το βάψω!

Συμπέρασμα: Βγήκαμε από το κτίριο εκείνο με κατεύθυνση για το ταχυδρομείο αφού παρκάραμε το αυτοκίνητό μας.

Στο ταχυδρομείο μετά είχα ασφαλώς μια ευχάριστη έκπληξη λαμβάνοντας ένα αντίτυπο της έκτης έκδοσης του Τέλειου Γάμου. Μου το έστειλε από την Κούκουτα, της Κολομβία, Νοτ. Αμερική, ο γνωστικός διεθνής απεσταλμένος Efrain Villegas Quintero...

Έλαβα ακόμα και μερικά γράμματα, έριξα αυτά που έφερνα από το σπίτι μου και μετά κατευθυνθήκαμε σε μια Τράπεζα...

Ο υπάλληλος εκείνος με την συνείδηση εντελώς κοιμισμένη, ήταν πολύ απασχολημένος στο γραφείο του.

Τον είδα με δύο τηλέφωνα, ένα στο δεξί του χέρι και ένα στο αριστερό.

Ασφαλώς εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα δύο τηλέφωνα και μέχρι που συζητούσε κατά διαστήματα με έναν τρίτο πελάτη, που βρισκόταν μπροστά στο γκισέ...

Προφανώς εκείνο το «φτωχό διανοητικό ανθρωποειδές» με υποκειμενική ψυχή, βρισκόταν όχι μόνο ταυτοποιημένος με όλα, αλλά επί πλέον, τρομερά γοητευμένος... και ονερευόμενος βαθειά όρθιος.

Μιλούσε αυτό το «homunculo racional» (λογικό ανθρωπάριο) για αξίες, δόσεις, χρήματα, χρυσό, μεγάλα ποσά, επιταγές, πλούτη κ.τ.λ.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένω πολλή ώρα· ο γραμματέας του μ’ εξυπηρέτησε ταχύτατα...

Λίγο αργότερα βγήκαμε από κείνο το μέρος με μερικά χρήματα στην τσέπη· δεν ήταν πολλά, αλλά αρκετά για το φαΐ μερικών ημερών...

Περπατώντας ξανά στην περιβόητη λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου, αισθάνθηκα την ανάγκη να προσκαλέσω τον Χουάκο να πιούμε ένα μικρό αναψυκτικό. Αυτός, παρ’ όλο που είναι λιγόφαγος, από σεβασμό προς εμένα δεν αρνήθηκε την πρόσκληση.

Συναντήσαμε ένα όμορφο μέρος αναφέρομαι στο Cafe Parιs. Μια κομψή σερβιτόρα μας πλησιάζει:

«Τι θα παραγγείλουν οι κύριοι;»

«Φέρτε μου, δεσποινίς -της είπα- μια γρανίτα φράουλα και ένα κομμάτι τυρόπιττα».

«Εγώ -της είπε ο Χουάκο- θέλω μόνο μια γρανίτα από πεπόνι...».

Αφού πήρε την παραγγελία των κυρίων, η κοπέλα φεύγει για να εμφανιστεί ύστερα από λίγο με την παραγγελία...

Απολαμβάνοντας πολύ σιγά το ποτό, βγάζοντας από αυτά τα ποτά την πνευματική τους ουσία, και οι δύο, ο Χουάκο κι εγώ, αρχίσαμε τον εξής διάλογο:

-Σου λέω, Χουάκο ότι πλησιάζω το τέλος του βιβλίου μου με τίτλο Τα Τρία Βουνά. Το μόνο που λείπει μια εισαγωγή στο Τρίτο Βουνό, τρία κεφάλαια της Ανάληψης και ο επίλογος...

-Τότε ήδη κοντεύετε να τελειώσετε αυτήν την δουλειά...

-Ναι, Χουάκο, ναι, ναι!!... Το σπουδαίο απ’ όλο αυτό είναι ότι σήμερα πρέπει να γυρίσω στην Λεμουρία.

-Πώς; στην Λεμουρία; Γιατί;...

-Είναι φανερό ότι σ’ αυτή την μετενσάρκωση έχω φτάσει μόνο στην κορυφή του Δεύτερου Βουνού... Όμως σ’ αυτήν την αρχαϊκή Ήπειρο Μου ή Λεμουρία, τοποθετημένη σε άλλη εποχή στον απέραντο Ειρηνικό Ωκεανό, πέρασα από τα Τρία Βουνά.

Τότε ασφαλώς κατάφερα την Απελευθέρωση, όμως παραιτήθηκα από κάθε ευτυχία και έμεινα σ’ αυτήν την πεδιάδα των δακρύων για να βοηθήσω την ανθρωπότητα... Είναι φανερό ότι η κατοχή του Ελιξιρίου της μακροζωίας μού επέτρεψε να διατηρήσω εκείνο το Λεμουριακό σώμα για εκατομμύρια χρόνια....

Έτσι λοιπόν, αγαπητέ μου Χουάκο, σου λέω ότι ήμουν αυτόπτης μάρτυρας όλων αυτών των ηφαιστειακών καταστροφών που εξαφάνισαν την Ήπειρο Mu. Είναι αυταπόδεικτο το ότι διά μέσου περισσότερων από δέκα χιλιάδων χρόνων ακατάπαυστων σεισμών, εκείνη η αρχαία γη βυθίστηκε στα ταραγμένα νερά του Ειρηνικού... Είναι κάτι το φοβερό, καθαρό και οριστικό, ότι σύμφωνα μ’ εκείνη την παλιά ήπειρο που βυθίστηκε αργά στα θυμωμένα κύματα του Ωκεανού, η Ατλαντίδα, εκείνη του Πλάτωνα, ξεπετάχτηκε από τα βαθειά νερά του Ατλαντικού...

Αναντίρρητα εγώ έζησα επίσης με το Λεμουριακό σώμα στην «χώρα των λόφων από πηλό», γνώρισα τους δυνατούς πολιτισμούς, πολύ ανώτερους από τον τωρινό, και την είδα να βυθίζεται στα θυμωμένα κύματα του Ωκεανού που έχει το όνομά της...

«Το έτος 6 του Καν, στις 11 Muluc, τον μήνα Zrc, έγιναν τρομεροί σεισμοί που εξακολούθησαν χωρίς διακοπή μέχρι τiς 13 Chuen. Η «χώρα των λόφων του πηλού» η Ατλαντίδα, θυσιάστηκε. Μετά από δύο ταρακουνήματα εξαφανίστηκε στην διάρκεια της νύχτας, ενώ ταραζόταν από τις υπόγειες φωτιές, που έκαναν την γη να βυθιστεί και να ξαναφανεί αρκετές φορές και σε διαφορετικά μέρη. Τέλος η επιφάνεια υποχώρησε και δέκα χώρες χωρίστηκαν και εξαφανίστηκαν. Βυθίστηκαν 64 εκατομμύρια κάτοικοι, 8.000 χρόνια πριν γραφτεί αυτό το βιβλίο».

Αυτό είναι κατά λέξη από ένα χειρόγραφο Maya, που είναι μέρος από την περίφημη συλλογή του Le Plongeon, «Τα Χειρόγραφα του Troano», και μπορείς να τα δεις στο Βρετανικό Μουσείο.

Πριν το άστρο Bal πέσει στο μέρος, που τώρα υπάρχει μόνο θάλασσα και ουρανός, πριν οι επτά πόλεις με τις χρυσές πόρτες και τους διάφανους ναούς να τρεμουλιάσουν όπως τα φύλλα ενός δέντρου από την καταιγίδα, εγώ βγήκα από εκεί με κατεύθυνση το κεντρικό οροπέδιο της Ασίας, σ’ εκείνο το μέρος που σήμερα βρίσκεται το Θιβέτ...

Σ’ εκείνη την περιοχή της Γης ανακατεύτηκαν οι επιζώντες Άτλαντες με τους Βόρειους: έτσι σχηματίστηκε η πρώτη υποφυλή της τωρινής Άριας φυλής μας...

Ο οδηγός σωτήρας των εκλεκτών Ατλάντων, αυτός που τους έβγαλε από την «χώρα των λόφων από πηλό», ήταν ο Βιβλικός Νώε, ο Manu Vaivasvata, ο ιδρυτής της Άριας φυλής...

Ακόμα θυμάμαι, μακριά -στον χρόνο και στον χώρο- εκείνες τις κοσμικές γιορτές που τότε γιορτάζονταν στο μοναστήρι μας... Αναφέρομαι με έμφαση στο Ιερό Τάγμα του Θιβέτ, παλιό εσωτεριστικό ίδρυμα... Είναι σαφές ότι εκείνο το αρχαίο τάγμα αριθμεί διακόσια ένα (201) μέλη. Η Plana Mayor αποτελείται από εβδομήντα δύο (72) Brahamanes. Αναντίρρητα αυτή η καλή μυστικιστική οργάνωση διαφυλάσσει τον θησαυρό του Aryabarta Ahsram. Εκείνον τον καιρό με υποδέχονταν εκεί με πολύ σεβασμό. Κατάληγε εξωτικό να ζεις με Λεμουριακό σώμα στον τελείως Άρειο Κόσμο...

Δυστυχώς «ο διάβολος χώνει παντού την ουρά του» και συνέβη δυστυχώς κάτι ασυνήθιστο. Γύρισα στα παλιά μου στέκια, υποτροπή σ’ ένα έγκλημα. Ερωτεύθηκα ξανά την σαγηνευτική Εύα της Εβραϊκής Μυθολογίας και κατάπια από τον Απαγορευμένο Καρπό... Αποτέλεσμα: Ο Μεγάλος Νόμος μου αφαίρεσε το τόσο πολύτιμο όχημα και από ζωή σε ζωή, έμεινα σαν τον περιπλανώμενο Ιουδαίο επάνω στον φλοιό της Γης...

-Τώρα ναι, Δάσκαλε, αισθάνομαι πιο μικρός από ένα μυρμήγκι, σαν τίποτα. Δεν καταλαβαίνω· εάν εσείς διαλύσατε το Εγώ, τον κάθε εαυτό, ποιος μπορούσε να σας προκαλέσει; Με ποιον τρόπο πέσατε;

-Ω, Χουάκο... Στο όνομα της Αλήθειας θέλω να ξέρεις ότι όταν το Εγώ διαλύεται, μένει στην θέση του ο νους, Ασφαλώς αυτή ήταν η «αιτία των αιτιών» της πτώσης μου.

-Αυτό είναι κάπως παράδοξο· δεν καταλαβαίνω...

-Υποθέσεις πάθους· ερωτεύθηκα, έπεσα στο ίδιο λάθος με τον Κόμη Ζανόνι· αυτό είναι όλο...

Αυτή η κοπέλα με τα μυστηριώδη θέλγητρα, για μένα ήταν απαγορευμένη· όμως πρέπει να πω ότι παραδομένος έπεσα στα πόδια της όμορφης γυναίκας.

Η Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη με πήρε αργότερα στο εσωτερικό μιας σπηλιάς, στο βάθος του βουνού και τότε είδα βροχές, δάκρυα και κατακλυσμούς από θολά νερά, πίκρες και λάσπη, κακομοιριά κ.τ.λ.

-Βλέπεις το μέλλον που σε περιμένει! φώναξε η Μητέρα.

Άδικα τα παρακάλια μου· δεν άξιζα την συγχώρεση· ήμουν ένας υπότροπος σε έγκλημα· τέλος την είδα να κλείνεται μέσα στο chacra Muladhara στο κοκκυγικό οστούν και τότε Αχ! αλλοίμονό μου! Αχ! Αχ!

Είχα κάνει το ίδιο λάθος όπως στην αρχαία ήπειρο Mu αιτιολογήθηκε η αγγελική πτώση... Είναι αναμφίβολο ότι πριν μπω στα Λεμουριακά Μυστήρια είχα υποπέσει στο ίδιο έγκλημα...

Η αλληγορία του βιβλικού Αδάμ, θεωρημένη χωριστά από το Δέντρο της Ζωής, σημαίνει καθαρά ότι εκείνη η Λεμούρια φυλή, που είχε χωριστεί σε αντίθετα φύλα, έκανε κατάχρηση του σεξ και βυθίστηκε στην περιοχή της κτηνωδίας και της θηριωδίας...

Ο Zohar δίδασκε ότι Matromethah (Shekinah, συμβολικά η σύζυγος του Metraton) είναι ο δρόμος προς το Μεγάλο Δέντρο της Ζωής, το Δυνατό Δέντρο και Shekinah είναι η Θεία Χάρη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το Δέντρο το θαυμάσιο φτάνει στον Ουράνιο Κάμπο και βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα στα Τρία Βουνά. Από αυτά τα Τρία Βουνά ανεβαίνει το Δέντρο προς τα πάνω και μετά γυρίζει για να κατεβεί κάτω. Το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού φυτρώνει από τις ρίζες του Δέντρου της Ζωής. Οι Dhyanis Boddhisattwas μετενσαρκωμένοι σε Λεμουριακά Σώματα αναπαράγονταν με την δύναμη του Kriya Shakti (η δύναμη της θέλησης και του Yoga).

Ιδιότητες του Shiva: το μαύρο Lingam τοποθετημένο μέσα στο yoni. Ασφαλώς ο Αρχι-ιεροφάντης και Αρχιμάγος δεν σκορπά ποτέ το Ποτήρι του Ερμή.

Όταν οι Dyanis -μεταξύ τους ήμουν κι εγώ ο ίδιος- έκαναν το έγκλημα να σκορπίσουν αυτό το υγρό γυαλί, εύκαμπτο, εύπλαστο της Αλχημείας, απομακρύνθηκαν από την Θεϊκή τους Μονάδα (δολοφόνησαν το Θεό Ερμή), έπεσαν στην ζωώδη γέννηση...».

-Είμαι έκπληκτος...

-Γιατί Χουάκο; Γιατί ήμουνα ο πρώτος ή ο τελευταίος που έπεφτα; Η H.P. Blavatsky λέει στην «Μυστική Διδασκαλία» ότι ο Σαμαέλ ήταν ο πρώτος που έπεσε, όμως αυτό είναι συμβολικό. Είναι φανερό ότι είμαι ο Dhyani Boddhisattwa του Πέμπτου από τους Επτά και γι’ αυτόν τον λόγο λέγεται ότι ο Σαμαέλ ήταν ο πρώτος που έπεσε. Ευτυχώς είμαι πια όρθιος, παρ’ ότι διέπραξα το ίδιο έγκλημα...

Πόσο διαφορετικές ήταν οι περιπτώσεις πολλών από αυτούς τους Dhyanis τους πεσμένους στην ζωώδη γέννηση. Ας θυμηθούμε τον Μολώχ, το μεγάλο εγκληματία, τώρα στην τρομακτική καθοδική εξέλιξη στους κόσμους της κόλασης. Να θυμηθούμε τον Andramelek και τον αδελφό του Asmodeo, δύο θρόνους γκρεμισμένους στην Άβυσσο...

-Εγώ πίστευα ότι μετά την Ελευθέρωση κάθε πτώση θα ήταν αδύνατη...

-Κάνεις λάθος, αγαπητέ Χουάκο· στον κόσμο πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις. Μόνο μπαίνοντας στον Ανεκδήλωτο Sat, το Αφηρημένο Απόλυτο Διάστημα εξαφανίζεται κάθε κίνδυνος.

Αφού τελείωσε η συζήτηση του τραπεζιού, φωνάξαμε την δεσποινίδα, που ταπεινά εξυπηρετούσε το τραπέζι των κυρίων.

-Τον λογαριασμό δεσποινίς

-Ναι, κύριοι... είναι τόσο.

-Ορίστε και το φιλοδώρημά σας.

Σιωπηλοί βγήκαμε από αυτό το πολυτελές κέντρο για το αυτοκίνητό μας...

Τριγυρίζοντας ξανά, κάτω από το φως του Ήλιου από την περίφημη λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου, μου ήρθε να πω:

-Το σοβαρό, Ω Χουάκο, είναι η απεχθής ανάσταση του ζωώδους Εγώ μετά την πτώση. Αναντίρρητα το Εγώ ο Ίδιος ανασταίνεται σαν τον Φοίνικα από τις ίδιες του τις στάχτες. Τώρα εσύ καταλαβαίνεις βαθειά και σ’ ολοκληρωτική μορφή, ποιος είναι ο εσώτερος λόγος για τον οποίο όλες οι θεογονίες οι θρησκευτικές δίνουν έμφαση στην ιδέα ότι οι πεσμένοι Άγγελοι μετατράπηκαν σε Δαιμόνια...

-Α! Ναι! Αυτό είναι πολύ φανερό.

Λίγο αργότερα γλιστρούσαμε τρέχοντας από την Calzada de Tlaplan γυρίζοντας στο σπίτι...

-Οπωσδήποτε εγώ είχα ανεβεί και έχω κατεβεί και έχω ξανανεβεί, είναι φανερό ότι έχω πείρα σ’ αυτές τις υποθέσεις εσωτεριστικού τύπου.

-Ω, Δάσκαλε! Εσείς έχετε σ’ αυτόν τον τομέα πείρα πολύ ειδική!

Ασφαλώς, αγαπητέ αναγνώστη: Εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα κακόμοιρο σκουλήκι της γης· ένας οποιοσδήποτε χωρίς καμία αξία· όμως, καθώς έχω διατρέξει την διαδρομή, μπορώ να την υποδείξω με πλήρη σαφήνεια, και αυτό δεν είναι έγκλημα...

Θα κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό με εκείνη την φράση του Γκαίτε:

«Κάθε θεωρία είναι γκρίζα και μόνο το δέντρο των χρυσών φρούτων, που είναι η ζωή, είναι πράσινο».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Δέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Μεγάλου Ηλιακού Ήρωα, υπήρξε η κατάκτηση του κοπαδιού του Γηρυόνη, σκοτώνοντας τον ιδιοκτήτη τους, τον οποίο αντιμετώπισε μετά τους φύλακές του, τους σκύλους Όρθρο και Ευρυτίωνα.

Αυτό το ασυνήθιστο περιστατικό είχε για σκηνικό το νησί Ερύθεια (η κόκκινη), στα βάθη του Ωκεανού, το οποίο μοιάζει να αναφέρεται σ’ ένα νησί του Ατλαντικού Ωκεανού κατοικημένο από γιγάντια όντα, προσωποποιημένα καθαρά από τον ίδιο τον Tricipite Gerion, (Τρικέφαλο Γηρυόνη), ο οποίος πέθανε από τα θανατηφόρα βέλη, μετά από τον βοσκό του και τον σκύλο, χτυπημένος από το ρόπαλό του.

Η συγκριτική μυθολογία, παρομοιάζει το δικέφαλο σκύλο Όρθρο, αδελφό του Κέρβερου, με το Βρίτρα, το βεδικό Πνεύμα της καταιγίδας.

Στο ταξίδι του περνά ο Ηρακλής από την Ευρώπη στην Αφρική, για να διασχίσει μετά τον Ωκεανό στην Χρυσή κούπα (το καθαγιασμένο Ποτήρι), ο οποίος έξυπνα την χρησιμοποιεί στο νυχτερινό του ταξίδι...

Αυτό σημαίνει καθαρά ότι ο λαμπρός Ήλιος έπρεπε να περιμένει ενώ δεν γύριζε, σταματώντας στην ισημερία για το καλό του Ήρωα...

Αναμφίβολα ο Άνθρωπος-Θεός πέρασε με το αποκτημένο κοπάδι στο ίδιο Ποτήρι ή Άγιο Γκριάλ, για να γυρίσει μετά από τον δρόμο της γηραιάς Ευρώπης, σ’ ένα ταξίδι γεμάτο ατέλειωτες περιπέτειες...

Λέει η παράδοση των αιώνων, ότι τότε ο Ηλιακός Ήρωας ανέγειρε τις Στήλες J και Β του Απόκρυφου Μασονισμού στο στενό του Γιβραλτάρ, πιθανόν για να ευχαριστήσει τους Διόσκουρους, που τον έκαναν να βγει θριαμβευτής από την επιχείρηση...

Στον γυρισμό στις Μυκήνες, οι αγελάδες θυσιάστηκαν στην Ήρα για να την εξευμενίσουν για τον αδελφό της Ευρυσθέα.

Προκειμένου για τα Αρχαϊκά Μυστήρια δεν είναι περιττό να πούμε ότι αυτά γιορτάζονταν πάντα σε μεγαλοπρεπείς Ναούς...

Όταν πέρασα το κατώφλι εκείνου του Ναού Mu ή Λεμουριακού, όπου παλιότερα είχα διδαχθεί τα Μυστήρια της Ανάληψης του κυρίου, με απέραντη ταπεινότητα ζήτησα από τον ιεροφάντη μερικές εξυπηρετήσεις, που μου παραχωρήθηκαν...

Είναι αναμφίβολο -και αυτό το ξέρει κάθε Μυημένος- ότι σε κάθε ανάταση προηγείται πάντα μια τρομερή ταπείνωση...

Καθαρά έχουμε τονίσει με έμφαση ότι σε κάθε ανέβασμα προηγείται ένα κατέβασμα...

Ο Δέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα του εσωτερισμού, πραγματοποιείται στους κόσμους της κόλασης του πλανήτη Πλούτωνα...

Πονεμένα συναισθήματα ξέσκισαν την ψυχή μου όταν βρέθηκα στο βασανιστήριο του αποχωρισμού...

Εκείνες οι κυρίες των καλών καιρών, ενωμένες μαζί μου από τον Νόμο του Κάρμα, με την καρδιά σκισμένη με περίμεναν στην κόλαση...

Όλες αυτές οι προκλητικές ομορφιές, επικίνδυνα όμορφες αισθάνονταν ότι έχουν απόλυτο δικαίωμα επάνω μου...

Για καλό ή για κακό μου, εκείνες ω τρομερά απολαυστικές γυναίκες υπήρξαν σύζυγοί μου σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις, σαν φυσική συνέπεια της μεγάλης ανταρσίας και της αγγελικής πτώσης...

Οι σκύλοι Όρθρος και Ευρυτίων, σύμβολα ζωντανά του ζωώδους πάθους, μου επιτέθηκαν ανελέητα με πρωτοφανή σκληρότητα· πολλαπλασιάστηκαν μέχρι το άπειρο οι προκλήσεις...

Όμως, με βάση την Θέληση και βαθειά κατανόηση και με την βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνης, νίκησα τον κύριο του Χρόνου, τον τρικέφαλο Γηρυόνη...

Είναι αναμφίβολο ότι έτσι απόκτησα το κοπάδι και έγινα γνήσιος βοσκός, όχι αγελάδων όπως λένε, αλλά αρνιών...

Για το καλό του Μεγάλου Σκοπού συμφέρει στην συνέχεια να μελετήσουμε μερικά εδάφια από το δέκατο κεφάλαιο του Ιωάννη:

«Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: Αυτός που δεν μπαίνει από την Πόρτα (το Σεξ) στο μαντρί των αρνιών, αλλά ανεβαίνει από άλλη μεριά (προκηρύττοντας διάφορες διδασκαλίες που δεν έχουν καμία σχέση με την Λευκή Σεξουαλική Μαγεία), αυτός είναι κλέφτης και ληστής (αρπάζει τα πρόβατα και τα οδηγεί στην Άβυσσο)».

Εμείς βγαίνουμε από την Εδέμ, από την Πόρτα του Σεξ· μόνον από αυτήν την Πόρτα μπορούμε να γυρίσουμε στην Εδέμ. Η Εδέμ είναι το ίδιο το Σεξ.

«Όμως αυτός, που μπαίνει από την Πόρτα (το Σεξ), ο Βοσκός του κοπαδιού είναι. Σ’ αυτόν ανοίγει ο φύλακας και τα πρόβατα ακούνε την φωνή του· και τα πρόβατά του τα φωνάζει με το όνομά τους (με τον Εσωτερικό Λόγο) και τα βγάζει έξω (τα οδηγεί στο Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού). Και όπως έχει βγάλει έξω όλα τα δικά του, πηγαίνει μπροστά τους και τα πρόβατα τον ακολουθούν, γιατί γνωρίζουν την φωνή του (τον Λόγο του). Όμως τον ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, θα φύγουν απ’ αυτόν, γιατί δεν γνωρίζουν την φωνή των ξένων (οι ψεύτικοι βοσκοί δεν κατέχουν τον Λόγο). Αυτή την παραβολή τους είπε ο Ιησούς (του οποίου η σημασία είναι Σωτήρας), όμως αυτοί δεν κατάλαβαν τι ήθελε να τους πει (είναι φανερό ότι πίσω από το γράμμα που σκοτώνει βρίσκεται το Πνεύμα που ζωογονεί. Και τους ξαναείπε ο Ιησούς (ο Εσωτερικός Σωτήρας): Αλήθεια, αλήθεια λέω: Εγώ είμαι η Πόρτα των προβάτων (Δεν είναι η δύναμη στο μυαλό ούτε σε κανένα άλλο μέρος του σώματος, παρά μόνο στο Σεξ)».

Με άλλα λόγια τονίζουμε το ακόλουθο: Η δύναμη της δημιουργίας του Λόγου συναντιέται αποκλειστικά στο Σεξ. Είναι εύκολο τώρα να καταλάβουμε γιατί Αυτός είναι η Πόρτα των προβάτων: το να ψάχνεις να διαφύγεις είναι σαν να τρέχεις, να φύγεις από την Πόρτα της Εδέμ.

«Όλοι που πριν από μένα ήρθαν (γιατί δεν μυήθηκαν στα σεξουαλικά μυστήρια) κλέφτες και ληστές είναι. Εγώ είμαι η Πόρτα: Αυτός που θα περάσει από μένα, σωθεί (δεν θα πέσει στην άβυσσο της απώλειας) και θα μπει και θα βγει και θα βρει βοσκή (πλούσια πνευματική τροφή)».

Ο Χριστός, χωρίς το Σεξουαλικό Φίδι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα: Είναι γι’ αυτήν την αιτία που ο Δεύτερος Λόγος, ο Κύριος της Τελειότητας, ο Εσωτερικός Λόγος του καθενός, κατεβαίνει από την υψωμένη του σφαίρα και γίνεται γιος της Θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης, του Πύρινου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων (από έργο και χάρη του Τρίτου Λόγου).

Οι Setιanos λάτρευαν το Μεγάλο Φως και έλεγαν ότι ο Ήλιος στις ακτινοβολίες του σχηματίζει φωλιά σε μας και αποτελεί το Φίδι.

Είναι φανερό ότι εκείνη η γνωστική αίρεση είχε σαν ιερό αντικείμενο ένα Δισκοπότηρο, ένα Υοni, το Άγιο Γκριάλ, στο οποίο έπιναν το Σπέρμα του Βενιαμίν. Αυτό το ίδιο ήταν ένα μίγμα Κρασιού και Νερού...

Ασφαλώς και ποτέ δεν έλειπε από το βωμό των Ναζαρηνών Γνωστικών, το άγιο σύμβολο του Σεξουαλικού Φιδιού...

Η δύναμη, η ισχύς, που συνόδευσε τον Μωυσή, ήταν το Φίδι επάνω στην Ράβδο που αργότερα μετατράπηκε το ίδιο σε Ραβδί.

Το φίδι ήταν αυτό που μίλησε στα υπόλοιπα φίδια και που προκάλεσε την Εύα...

Στο τραγούδι του Όμηρου στην Δήμητρα, που βρέθηκε σε μια ρωσική βιβλιοθήκη, φαίνεται ότι όλα γύριζαν γύρω από ένα φυσιολογικό-κοσμικό γεγονός μεγάλης υπέρβασης.

«Εγώ είμαι ο καλός Βοσκός· ο καλός Βοσκός (αυτός που ήδη έφτασε αυτόν τον εσωτεριστικό βαθμό του Χριστού) δίνει την ζωή του για τα πρόβατα. Όμως ο έμμισθος (ο ταντρικός εσωτεριστής που ακόμα δεν έχει κατορθώσει την Χριστικοποίησή του) και του οποίου δεν είναι τα πρόβατα δικά του, βλέπει το λύκο που έρχεται και αφήνει τα πρόβατα και τρέχει, και ο λύκος τα τρομάζει και σκορπίζει τα πρόβατα. Επίσης έχω άλλα πρόβατα που δεν είναι σ’ αυτό το κοπάδι (που βρίσκονται σε άλλες σχολές), και εκείνα με συμφέρει να φέρω και να ακούσουν την φωνή μου και να υπάρχει ένα κοπάδι, ένας Βοσκός. Γι’ αυτό με αγαπά ο Πατέρας, γιατί εγώ βάζω την ζωή μου για να την ξαναπάρω (ο Εσωτερικός Χριστός αποκρυσταλλώνεται μέσα μας και μας λυτρώνει όταν είμαστε άξιοι). Κανείς δεν μου την παίρνει, όμως εγώ την βάζω από μόνος μου (σαν να λέμε: αποκρυσταλλώνομαι στο ανθρώπινο άτομό μου όταν το θέλω). Έχω δύναμη για να την βάλω και έχω δύναμη για να την ξαναπάρω. Αυτήν την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου».

Μετά απ’ αυτό το Χριστικό, εσωτεριστικό σχόλιο, είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε με το παρόν κεφάλαιο.

Τι απλή, τι ακίβδηλη πρωτόγονη ομορφιά έχουν στ’ αλήθεια όλα αυτά τα Πλατωνικά κομμάτια που αναφέρονται στους αρχαίους Θεούς και Θεές, Θεία όντα του Λεμουριακού παρελθόντος· αυθεντικοί ταντρικοί βοσκοί της Σεξουαλικής Εδέμ!

Ύψιστα πλάσματα που χτίζουν πόλεις κυκλώπειες, εκπαιδεύουν λαούς, τους δίνουν ανυπέρβλητη νομοθεσία και βραβεύουν τους ηρωισμούς τους.

Το να πραγματοποιήσεις στον εαυτό σου το Υπερβόρειο Μυστήρια, το Μυστήρια του Γκριάλ, είναι επείγον όταν ποθούμε να μετατραπούμε σε αυθεντικούς προφήτες, σε γνήσιους χριστικοποιημένους βοσκούς...

Πρέπει να «περάσουμε την Ερυθρά Θάλασσα», να διασχίσουμε τον φουρτουνιασμένο ωκεανό της ζωής, να περάσουμε στην άλλη όχθη, στο Χρυσό Ποτήρι, στο ιερό Ποτήρι που ο Ήλιος, ο ιερός Απόλυτος Ήλιος, μας δανείζει...

Τελειώνοντας τις εσωτεριστικές εργασίες στις κολάσεις του πλανήτη Πλούτωνα, χρειάστηκε να στήσω Στήλες...

Plus Ultra, Adam-Kadmon, Ουράνιος Άνθρωπος: αυτές είναι oι μυστικιστικές σημασίες, που έχουν αποδοθεί στις δύο Στήλες του Ηρακλή...

Από εκείνο το κοσμικό-ανθρώπινο γεγονός προηγήθηκε ο θάνατος της συζύγου μου ιέρειας Λιτελάντες...

Αναμφίβολα εκείνη, με τον ίδιο της τον εαυτό, ήταν ασφαλώς ο μόνος μου καρμικός σύνδεσμος που μου έμενε σ’ αυτήν την οδυνηρή κοιλάδα του Samsara...

Εγώ την είδα να απομακρύνεται από το βγαλμένο Λεμουριακό όχημα, ντυμένη βέβαια με βαρύ πένθος...

Αδάμ-Εύα είναι αναμφίβολα η πιο μυστική σημασία των δύο Στηλών του Ηρακλή...

Η επανασυμφιλίωση με το Θεϊκό καταλήγει επείγουσα, χωρίς αναβολή, αμετάθετη, εσύ το ξέρεις...

Το να σηκώσεις Στήλες είναι επανασυμφιλίωση, επιστροφή του πρωτόγονου ζευγαριού, ξανά στην Εδέμ. Πρέπει να γυρίσουμε στο σημείο αρχικής εκκίνησης, να γυρίσουμε στην πρώτη αγάπη· αυτό είναι αναντίρρητο, αδιαφιλονίκητο, αναμφίβολο...

Στα Αρχαϊκά Μυστήρια της ηπείρου Mu ή Λεμουρίας, εγώ χρειάστηκε να βιώσω τον ωμό ρεαλισμό αυτού σε Παραδεισιακούς Γάμους, Εδεμικούς...

Τότε πήρα για σύζυγο μια μεγάλη Μυημένη. Θέλω ν’ αναφερθώ με εμφατικό τρόπο για το άλλο μισό του πορτοκαλιού, την ιδιαίτερή μου Εύα, την πρωτογέννητη. Έτσι έστησα τις δύο Στήλες του Ηρακλή...

Στο τραπέζι της γιορτής βρισκόμουν ευτυχής, συνοδευόμενος από την καινούργια μου σύζυγο και πολλούς Υψηλούς Ιερείς...

Η Λιτελάντες τότε διέσχισε το κατώφλι της μεγαλειώδους σάλας· ήρθε χωρίς σαρκίο να παραστεί στην γιορτή...

Έτσι... Ω, Θεοί! ήταν σαν να αποκατέστησα τον Δεύτερο Λόγο, τον Κοσμικό Χριστό, στον Ναό της Ψυχής μου...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Ο ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Ενδέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, έγινε σε υπερατλαντικό βασίλειο, για να αποκτήσει τα Μήλα των Εσπερίδων, των Νυμφών θυγατέρων του Έσπερου, ζωντανότατη αντιπροσώπευση του πλανήτη Αφροδίτη, του υπέροχου άστρου της Αγάπης...

Αγνοώντας τον δρόμο, χρειαζόταν πρώτα ν’ αποκτήσει τον Νηρέα, που τα ξέρει όλα, και μετά στην Αφρική ν’ αντιμετωπίσει σε μια πάλη σώμα με σώμα τον τρομακτικό γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα.

Επίσης συνδυάζεται αυτό το ταξίδι με την απελευθέρωση του Προμηθέα-Lucίfer, σκοτώνοντας τον αετό που τον βασάνιζε, καθώς και την προσωρινή αντικατάσταση του φημισμένου Άτλαντα, φορτώνοντας στις τιτάνιες πλάτες του τον κόσμο, για να έχει την βοήθειά του...

Τελικά, τα συμβολικά Χρυσά Μήλα τού παραδόθηκαν από τις ίδιες τις Εσπερίδες, αφού σκότωσε προηγουμένως τον Δράκοντα που τις φύλαγε...

Ασφαλώς, αυτός ο άθλος έχει στενή σχέση με το Βιβλικό κομμάτι σχετικά με τους καρπούς του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού, στον κήπο της Εδέμ, στον οποίον όμως ο Δράκοντας έχει αντικατασταθεί από ένα Φίδι, το οποίο προσκαλεί να κόψουν και να δοκιμάσουν αυτούς τους θαυμάσιους καρπούς, που ο Ηρακλής μετά παραδίνει στην Αθηνά, την Θεά της Σοφίας και την Θεία προστάτιδά του...

Το τολμηρό κατέβασμα στα γέρικα Τάρταρα του ενδέκατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, έγινε επείγον, αναντικατάστατο, αμετάθετο, πριν από την άνοδο στον Πατέρα (τον Πρώτο Λόγο).

Απότομος, σπασμένος και ανώμαλος ο δρόμος της καθόδου, με οδήγησε θανάσιμα μέχρι τα τρομερά σκοτάδια της πόλης του Dite...

Ο «Νηρέας» μου, ή καλύτερα θα λέγαμε ο guruji, Δάσκαλος ή Οδηγός, υπομονετικά μου έδειξε όλους τους κινδύνους...

Και ήταν βεβαίως σ’ εκείνες τις τρομερές αβύσσους του πόνου, σ’ εκείνον τον πλανήτη που είναι πιο κει από την τροχιά του Πλούτωνα, όπου συνάντησα τον Ανταίο, τον πελώριο γίγαντα, πιο τρομακτικό από τον πελώριο Βριάρεω.

Ο Δάντης ο Φλωρεντίνος, στην Θεία κωμωδία του, αναφωνεί:

«Ώ, εσύ, που στην τυχερή πεδιάδα, όπου ο Σκιπίων κληρονόμησε τόση δόξα, όταν ο Αννίβας και οι δικοί του γύρισαν τις πλάτες, πήρες χίλια λιοντάρια για λάφυρα και που, αν είχες παρασταθεί στο μεγάλο πόλεμο των αδελφών σου, ακόμη υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι θα είχες εξασφαλίσει την νίκη στους Γιους της Γης!. .. Εάν δεν το πας για κακό, οδήγησέ μας στον βυθό εκεί όπου το κρύο σκληραίνει τον Κωκυτό. Μην με υποχρεώνεις να απευθυνθώ στον Ticio ούτε στον Tifeo· αυτός που βλέπεις, μπορεί να δώσει αυτό, που εδώ είναι επιθυμητό· γι’ αυτό σκύψε και μη στραβώνεις το στόμα. Ακόμα μπορεί να σου ανανεώσει την φήμη σου στον κόσμο, γιατί ζει και ελπίζει να χαρεί ακόμα μακριά ζωή, αν η χάρη δεν τον καλέσει ενώπιόν της πριν την ώρα. Έτσι του είπε ο Δάσκαλος και ο γίγαντας βιαζόμενος να απλώσει εκείνα τα χέρια που τόσο σκληρά έσφιξαν τον Ηρακλή, έπιασε τον Οδηγό μου. Όταν ο Βιργίλιος ένοιωσε πιασμένος, μου είπε: Πλησίασε για να σε πιάσω. Και αμέσως μ’ αγκάλιασε με τρόπο που και οι δυο αποτελούσαμε ένα μόνο δέμα. Όπως κοιτάζοντας την Corisenda από την μεριά που είναι γερμένη, όταν περνά ένα σύννεφο από πάνω απ’ εκείνη σ’ αντίθετη κατεύθυνση, φαίνεται έτοιμη να γκρεμιστεί, έτσι μου φάνηκε ο Ανταίος όταν τον είδα να γέρνει· και ήταν για μένα τόσο τρομερή εκείνη η στιγμή, που θα ήθελα να είχα φύγει αποτυγχάνει άλλο δρόμο. Αλλά εκείνος μας οδήγησε απαλά προς τον βυθό της αβύσσου που κατατρώει τον Lucifer και τον Ιούδα· και χωρίς χρονοτριβή σταμάτησε την κλίση του, ξανασηκωμένος σαν το άλμπουρο ενός πλοίου».

Αυτό είναι ακριβής αντιγραφή από την Θεία κωμωδία.

Ανταίος: Αλληγορικό πρόσωπο της Μαγείας, αντιπροσωπευτικός Τιτάνας από τις σκοτεινές ορδές της Αβύσσου.

Έγιναν πολύ σκληρές μάχες ενάντια στα δαιμόνια της πόλης Dite, έπρεπε να ελευθερωθεί ο Lucίfer-Προμηθέας. Εγώ είδα ν’ ανοίγει η ατσαλένια πόρτα του τρομερού μπουντρουμιού· ο φύλακας του έκανε δρόμο.

Τρομερές σκηνές από την σκοτεινή κατοικία, περιπτώσεις ασυνήθιστες, ανύποπτες· αυτό που οι κάτοικοι της Γης αγνοούν...

Ο Lucifer είναι ο Φύλακας της Πόρτας των κλειδιών του Ναού, για να μη μπαίνουν σ’ αυτόν παρά οι χρισμένοι που κατέχουν το Μυστικό του Ερμή...

Ο Χριστός-Lucίfer των γνωστικών είναι ο Θεός της Σοφίας κάτω από διαφορετικά ονόματα, ο Θεός του πλανήτη μας Γη χωρίς καμιά σκιά κακίας, δηλαδή είναι ένα με τον Πλατωνικό Λόγο...

Προμηθέας-Lucίfer είναι ο Υπουργός του Ηλιακού Λόγου και κύριος των Επτά κατοικιών του Άδη...

Ο Lucifer ασφαλώς είναι το Πνεύμα της πνευματικής φώτισης της ανθρωπότητας και της ελευθερίας της εκλογής και, μεταφυσικά, η δάδα της ανθρωπότητας· ο Λόγος στην ανώτερη μορφή του και ο αντίπαλος στην κατώτερη μορφή του· ο Θεϊκός αλυσοδεμένος Προμηθέας· η δραστική ενέργεια η φυγόκεντρη του Σύμπαντος· φως, φωτιά, ζωή, πάλη, προσπάθεια, συνείδηση, ελευθερία, ανεξαρτησία κ.τ.λ.

Στον Lucifer έχουν επιδοθεί το Σπαθί και η Ζυγαριά της κοσμικής Δικαιοσύνης, γιατί αυτός είναι τα σταθμά και τα μέτρα και ο αριθμός...

Μέσα σε κάθε έναν από μας, ο Lucifer είναι ο συλλογισμός του Εσωτερικού Λόγου, σκιά του κυρίου προβεβλημένη στο βάθος του δικού μας Είναι...

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές μου έρχεται στην θύμησή μου ένα ασυνήθιστο περιστατικό...

Ένα οποιοδήποτε βράδυ, αδιάφορο ποιο, έπρεπε να συναντήσω το τρομακτικό πρόσωπο μέσα σ’ ένα όμορφο δωμάτιο. Επιβλητικός, ο Προμηθέας-Lucίfer, συγκρατούμενος από πόδια ζώου αντί πόδια ανθρώπου με κοίταζε απειλητικός. Δύο τρομερά κέρατα γυάλιζαν τρομακτικά στο κούτελό του, όμως ήταν ντυμένος σαν κομψός κύριος. Πλησιάζοντάς τον γαλήνια του έδωσα μερικά χτυπηματάκια στην πλάτη ενώ συγχρόνως του έλεγα:

-Εσύ εμένα δεν με τρομάζεις· σε γνωρίζω πολύ καλά, δεν μπόρεσες να με νικήσεις, είμαι θριαμβευτής.

Ο κολοσσός απομακρύνθηκε κι εγώ κάθισα στο μαλακό και αρωματισμένο κρεβάτι, περίμενα ένα λεπτό...

Αργότερα μπήκε στο δωμάτιο μια καλλονή επικίνδυνα όμορφη· γυμνή ξάπλωσε στο κρεβάτι. Σχεδόν λιπόθυμη από λαγνεία, η καλλονή με τύλιξε στα ξεδιάντροπα μπράτσα της, προσκαλώντας με στις ηδονές της σάρκας...

Ξαπλωμένος κοντά στην καλλονή έδειξα τις δυνατότητές μου στο Διάβολο· κυριάρχησα στον εαυτό μου...

Μετά σηκώθηκα από το κρεβάτι των απολαύσεων· η καλλονή εκείνη σχεδόν νεκρή από ηδονή, αισθανόμενη απογοητευμένη με ατένιζε αδίκως...

Στην συνέχεια μπήκε στο δωμάτιο ένα λαμπρό μωρό· ακτινοβόλο πλάσμα τρομερά θεϊκό...

Το άφατο παιδί, πλούσια ντυμένο με όμορφο ιερατικό χιτώνα σε χρώμα μαύρο πολύ ειδικό, πέρασε το εξωτικό κατώφλι...

Εγώ το γνώρισα αμέσως και πλησιάζοντάς το πολύ ήσυχα, του είπα:

-Άδικα εξακολουθείς να μεταμφιέζεσαι· σε αναγνωρίζω πάντα, Ω, Λούσιφερ! Εσύ ποτέ δεν μπορείς να με νικήσεις.

Εκείνο το άφατο πλάσμα, τρόμος για τους αγνοούντες, γέλασε τότε με αμέτρητη γλυκύτητα...

Αναντίρρητα, αυτός είναι ο Θείος Δαίμων του Σωκράτη· ο ειδικός προπονητής μας στο ψυχολογικό γυμναστήριο της ζωής...

Δίκαιη είναι η ελευθερία μετά από την σκληρή δουλειά· ο Λόγος τον καταπίνει, τον απορροφά...

Ως εδώ αυτή η διήγηση, θα συνεχίσουμε με το σπουδαίο θέμα αυτού του κεφαλαίου...

Η καινούργια μου ιέρεια στο Βουνό της Ανάληψης, αποδείχθηκε ασφαλώς εξαιρετική...

Βέβαια επιταχύνθηκε η εσωτερική πρόοδός μου και, σαν συνέπεια, κατόρθωσα ν’ αποκτήσω τα Χρυσά Μήλα του κήπου των Εσπερίδων...

Οι Νύμφες της Αφροδίτης, εξαιρετικά όμορφες, έπεσαν στα πόδια μου, δεν μπόρεσαν να με νικήσουν...

Αφού τελείωσαν Οι μαγικές εργασίες σ’ εκείνη την κόλαση, ανέβηκα θριαμβευτής στον Πατέρα...

Είναι φανερό ότι αυτό το μυστικιστικό και υπερβατικό γεγονός, με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο...

Εκείνο το κοσμικό γεγονός γιορτάστηκε τότε με άπειρη χαρά στον Ναό...

Σε λαμπρό θρόνο, καθισμένος μπροστά στην μεγαλόπρεπη ομήγυρη, αισθάνθηκα εντελώς μεταμορφωμένος...

Αυτές τις απερίγραπτες στιγμές ο Γέρος των Ημερών, ο Πατέρας μου ο εν κρυπτώ, η Eυσπλαχνiα των Ευσπλαχνιών, ο Keter της Εβραϊκής Καββάλα έλαμψε μέσα μου· αποκρυσταλλώθηκε οριστικά σ’ όλη την παρουσία του Είναι μου.

Σε τέτοιες στιγμές, οι Αδελφοί της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, με μεγάλο σεβασμό με κοίταξαν... Το πρόσωπό μου πήρε την μορφή της γέρικης ηλικίας...

Αναμφίβολα είχα καταφέρει να κρυσταλλώσω στα διάφορα μέρη του Είναι μου τις Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις του Σύμπαντος...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Δωδέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, του επιβλήθηκε ασφαλώς από τον αδελφό του, δηλαδή από τον λαμπρό Θεϊκό Πρωτότυπο, στον Απόλυτο ιερό Ήλιο...

Αναμφίβολα αυτός ο άθλος ήταν να βγάλει από το πλουτωνικό βασίλειο τον Τρικέφαλο Σκύλο που το φύλαγε...

Έχοντας μπει στην υπόγεια κατοικία των νεκρών, προσπαθεί πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αϊδωνέα, ο οποίος του επιτρέπει να πάρει τον Σκύλο με τον όρο ότι θα τον νικούσε χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα όπλο, το οποίο έκανε αρπάζοντάς από την ουρά τον δράκοντα και μετά από το λαιμό μέχρι σχεδόν να τον πνίξει.

Ο Ερμής τον οδηγεί στο δρόμο του γυρισμού, και μετά αφού ο Κέρβερος επιδείχθηκε στις Μυκήνες, τον αφήνει ελεύθερο να γυρίσει στον τόπο του...

Αναντίρρητα το λαμπρό μας ηλιακό σύστημα Ors έχει δώδεκα πλανήτες και αυτό έρχεται να μας θυμίσει τους Δώδεκα Σωτήρες...

Καταλήγει χειροπιαστό και σαφές ότι ο τελικός άθλος του Ηρακλή πρέπει να πραγματοποιηθεί πάντα στον δωδέκατο πλανήτη της ηλιακής οικογένειας...

Ομοίως, μόνο με τον Σκορπιό, του οποίου ο αστερισμός είναι ο πιο κατάλληλος για να τον παραστήσουμε, μπορούμε και πρέπει να συσχετίσουμε τον τελευταίο από τους ζωδιακούς άθλους, που συνίστατo στο να βγάλει τον Τρικέφαλο Σκύλο από τον ζηλιάρη υπόγειο κόσμο, του βασιλείου των σκοταδιών, όπου η αλήθεια μεταμφιέζεται σε σκοτάδια...

Φυσικά μπορούσε να επιτελέσει αυτόν τον άθλο μόνον με την συγκατάθεση του ίδιου του Άδη ή Πλούτωνα, και με την βοήθεια του Ερμή και της Αθηνάς συγχρόνως (Σεξ-Γιόγκα και Σοφία).

Με απεριόριστο σεβασμό πέρασα το κατώφλι του Ναού. Ποθούσα την τελική απελευθέρωση.

Στην περιτειχισμένη αυλή των ιερέων, έλαμψαν ένδοξα τα σπερματικά νερά της άγιας πισίνας...

Η μυητική λίμνη της αντιπροσώπευσης των Αρχαίων Μυστηρίων, αιώνιο σκηνικό όλων των Ναών, δεν μπορούσε να λείπει από εκεί. ..

Αυτό που τότε ζήτησα σ’ εκείνο τον Λεμουριακό Ναό, ασφαλώς μου παραχωρήθηκε...

Άρχισε η εργασία μου με την κάθοδό μου στα Τάρταρα εκείνου του δωδέκατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος...

Τρεις φιλήδονες καλλονές, επικίνδυνα όμορφες, άδικα προσπάθησαν με τα ακαταμάχητα κάλλη τους.

Προκλητικές διαβόλισσες, πάλεψαν μέχρις εσχάτων, θέλησαν να με κάνουν να πέσω, όμως εγώ μπόρεσα να επιβληθώ στον εαυτό μου...

Το ζωδιακό σημάδι του Σκορπιού αποδέσμευσε στα δημιουργικά μου όργανα όλες τις παθιασμένες ζέσεις, όμως κέρδισα όλες τις μάχες εναντίον του εαυτού μου.

Ο Σκύλος Οδηγός (το σεξουαλικό ένστικτο) οδηγεί πάντα τον ιππότη από τον στενό δρόμο που πάει από τα σκοτάδια στο φως, από το θάνατο προς την αθανασία...

Ο Σκύλος τραβά το λουρί του αφέντη του, πηγαίνοντάς τον από το δύσβατο μονοπάτι μέχρι το τέρμα. Αργότερα ο Σκύλος πρέπει να ξεκουραστεί: τότε έρχεται η Μεγάλη Παραίτηση.

Σε αρμονική ρυθμική συμφωνία με αυτό το κοσμικό γεγονός, επέρχεται αναπόφευκτος ο ανώτερος αποχωρισμός από όλα τα υλιστικά πράγματα και η ριζική εξάλειψη της επιθυμίας της ύπαρξης...

Η υπερβατική ιδέα της ανάσας των σκοταδιών, κινούμενη επάνω στα κοιμισμένα νερά της Ζωής, που είναι η Πρωτεύουσα Ύλη με το Πνεύμα το παλλόμενο σ’ αυτήν, μας προσκαλεί σε στοχασμό...

Σε όλες τις Κοσμογονίες «το νερό» (ο ens seminis), παίζει τον ίδια ενδιαφέροντα ρόλο· είναι η βάση και η προέλευση της υλικής ύπαρξης και το ξεκίνημα κάθε αυθεντικής εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης.

Όμως, είναι επείγον, αμετάθετο, χωρίς αναβολή, να μην αγνοούμε ποτέ ότι μεταξύ της πρωτόγονης αβύσσου, στα βάθη των νερών, ζουν πάρα πολλά επικίνδυνα κτήνη...

Εάν οι Θεϊκοί Τιτάνες της παλιάς ηπείρου Mu, εκείνοι οι Άγγελοι οι πεσμένοι στην ζωώδη γέννηση, δεν είχαν ξεχάσει αυτήν την τρομερή αλήθεια, εάν είχαν παραμείνει σε συναγερμό και εγρήγορση όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, θα βρίσκονταν ακόμα σε Παραδεισιακή κατάσταση...

Το να γίνεις κύριος απόλυτος του Τρικέφαλου Σκύλου χωρίς κανένα όπλο, σημαίνει αυταπόδεικτα, πλήρη έλεγχο επάνω στο Σεξ...

Όταν εγώ έγινα κύριος αυτού του Σκύλου, ανέβηκα θριαμβευτής από τον βυθό του μαύρου και τρομερού βαράθρου...

Τότε ενσαρκώθηκε μέσα μου το Είναι του Είναι μου· αυτό που είναι πιο πέρα από τον Brahama, Vishnu και Shiva, εκείνο το Πρωτότυπο Θείο Ηλιακό Απόλυτο...

Όταν αυτό το Μυστικιστικό γεγονός συνέβη, μπήκα ευτυχισμένος σ’ έναν μικρό Ναό του Ιερού Απόλυτου Ήλιου...

Από εκείνη την εξαίρετη στιγμή μπόρεσα να τραφώ με τα φρούτα του Δέντρου της Ζωής, πιο πέρα από το Καλό και το Κακό...

Είχα γυρίσει στο σημείο εκκίνησης· αναμφίβολα είχα γυρίσει στο σπίτι μου...

Κάθε ένας από εμάς έχει σ’ αυτήν την ακτινοβόλα σφαίρα του φωτός και της χαράς, το Θεϊκό Πρωτότυπο...

Τα ιερά Άτομα που κατοικούν στον κεντρικό Ήλιο, προετοιμάζονται για να μπουν στο Απόλυτο Αφηρημένο Διάστημα· αυτό συμβαίνει πάντα στο τέλος του mahamvatara (Κοσμικής Ημέρας).

Κάθε σύμπαν του άπειρου διαστήματος κατέχει τον δικό του κεντρικό Ήλιο και το γενικό άθροισμα αυτών των πνευματικών Ήλιων, αποτελεί τον Πρωτόκοσμο.

Η προέλευση του Πoλυεύσπλαχvoύ μας και Ιερού Ηλιακού Απόλυτου είναι εκείνο που η Η.Ρ.Β. ονομάζει «Μεγάλη Πνοή», για την ίδια βαθειά άγνωστη...

Προφανώς αυτή η δραστική και πανταχού παρούσα αρχή, παρ’ όλο που συμμετέχει στην δημιουργία των κόσμων, δεν ανακατεύεται μ’ αυτούς· παραμένει ανεξάρτητη, πανταχού παρούσα και πανταχού εισχωρούσα...

Καταλήγει εύκολο να καταλάβουμε ότι η ανάπλαση του Ηλιακού Απόλυτου εκτυλίσσεται στις Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις Brahama, Vishnu, Shiva, με τον φανερό σκοπό να δημιουργήσει και να ξαναδημιουργήσει...

Όταν τελειώνει οποιαδήποτε κοσμική εκδήλωση, Οι Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις ολοκληρώνονται για να αναμιχθούν με την ασταμάτητη Πνοή, για την ίδια βαθειά άγνωστη...

Αυτό που συμβαίνει στον Μακρόκοσμο επαναλαμβάνεται στον Μικρόκοσμο Άνθρωπο· αυτή ήταν η ιδιαίτερή μου περίπτωση...

Έτσι συνέβη και κατάφερα να γυρίσω στους κόλπους του Ιερού Ηλιακού Απόλυτου· όμως, συνέχισα με το φυσικό Λεμουριακό σώμα ζώντας εκατομμύρια χρόνια... Μετατράπηκα σε μια πέτρα ακόμα του Προστατευτικού Τείχους.

Αυτό το τείχος σχηματίζεται από τους Δασκάλους της Συμπόνιας, εκείνους που παραιτήθηκαν από κάθε ευτυχία από Αγάπη για την ανθρωπότητα...

Η Ειρήνη ας είναι μαζί σας

Σαμαέλ Αούν Βεόρ