ΤΑ ΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ - δ μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

ΤΡΙΤΟ ΒΟΥΝΟ

44. ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

45. Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

46. Ο ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

47. Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44

ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Δευτέρα 12 Ιουνίου, έτος 1972 (100 Έτος του Υδροχόου).

-Ωραία Χουάκο (χαϊδευτικό του Ιωακείμ), σήμερα πάμε κατά το κέντρο της πόλης...

-Γιατί Δάσκαλε; Το Σάββατο της περασμένης εβδομάδας πήραμε την αλληλογραφία που υπήρχε στο ταχυδρομείο. Τι μπορεί να έχει τώρα;».

-Οπωσδήποτε, εγώ πρέπει να πάω στο κέντρο. Έχω στα χέρια μου μια επιταγή και πρέπει να την εξαργυρώσω· δεν πρόκειται για μεγάλο ποσόν αλλά θα μου χρησιμεύσει για να φάω· έτσι θ’ αποφύγω να ξοδέψω τα λίγα χρήματα που έχω μαζέψει για το ενοίκιο του σπιτιού... Επί πλέον πρέπει να βάλω στο ταχυδρομείο πολλά γράμματα· μου αρέσει να έχω την αλληλογραφία αυθημερόν.

Στιγμές αργότερα ο Joaquin Amortegui V, διεθνής γνωστικός απεσταλμένος και μεγάλος ιεροκήρυκας αυτής της τρομερής σταυροφορίας για την Νέα Εποχή του Υδροχόου, και το ασήμαντο πρόσωπό μου, που αξίζει κάτι λιγότερο από την στάχτη ενός τσιγάρου, κατευθυνόμαστε προς το κέντρο της πόλης του Μεξικού...

Δεν είναι περιττό να πω, χωρίς να περιαυτολογώ ότι μου αρέσει να οδηγώ το όχημά μου. Έτσι λοιπόν πολύ ευχαριστημένοι γλιστρούσαμε γρήγορα με το αυτοκίνητο από την Calzada de Tlalpan προς την Πλατεία του Συντάγματος (el Zocalo όπως λέμε οι Μεξικάνοι).

-Αυτή είναι η εποχή του αυτοκινήτου, αγαπητέ μου Χουάκο, όμως σου ομολογώ ειλικρινά και χωρίς περιστροφές ότι αν είχα να διαλέξω ζωή σ’ έναν κόσμο με μια τεχνολογία σαν κι αυτή, ή σε άλλον στην πέτρινη εποχή, αλλά αυτό ναι, εξ ολοκλήρου πνευματική, θα προτιμούσα την δεύτερη, ασφαλώς, και ας έπρεπε αντί για αυτοκίνητο να ταξιδεύω με γαϊδούρι ή ακόμα και με τα πόδια...

-Ω! Και εγώ το ίδιο λέω... Ταξιδεύω τώρα με θυσία, από αγάπη στην ανθρωπότητα, για να διδάξω την Διδασκαλία, αλλά προτιμώ να μετακινούμαι με τα γαϊδούρια και τα άλογα του χτες. Δεν με ευχαριστεί καθόλου ο καπνός αυτών των μεγάλων πόλεων ούτε αυτή η μηχανική ζωή...

Έτσι συζητώντας, ο Χουάκο κι εγώ κατά μήκος ενός δρόμου, που έμοιαζε περισσότερο με ποτάμι από ατσάλι και τσιμέντο, φτάσαμε στο Zocalo, κάναμε τον γύρο περάσαμε από την Μητρόπολη και μετά μπήκαμε στην λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου ψάχνοντας να σταθμεύσουμε.

Μερικές στιγμές αργότερα μπήκαμε σ’ ένα μεγάλο κτίριο.

-Θέλετε να σας πλύνουμε το αυτοκίνητο;

-Όχι, όχι, όχι! Είναι η εποχή των βροχών. Για ποιόν λόγο;

-Να σας γυαλίσουμε το αυτοκίνητο κύριε;

-Όχι παιδί μου. Όχι. Αφήστε πρώτα να το πάω στο φανοποιείο και να το βάψω!

Συμπέρασμα: Βγήκαμε από το κτίριο εκείνο με κατεύθυνση για το ταχυδρομείο αφού παρκάραμε το αυτοκίνητό μας.

Στο ταχυδρομείο μετά είχα ασφαλώς μια ευχάριστη έκπληξη λαμβάνοντας ένα αντίτυπο της έκτης έκδοσης του Τέλειου Γάμου. Μου το έστειλε από την Κούκουτα, της Κολομβία, Νοτ. Αμερική, ο γνωστικός διεθνής απεσταλμένος Efrain Villegas Quintero...

Έλαβα ακόμα και μερικά γράμματα, έριξα αυτά που έφερνα από το σπίτι μου και μετά κατευθυνθήκαμε σε μια Τράπεζα...

Ο υπάλληλος εκείνος με την συνείδηση εντελώς κοιμισμένη, ήταν πολύ απασχολημένος στο γραφείο του.

Τον είδα με δύο τηλέφωνα, ένα στο δεξί του χέρι και ένα στο αριστερό.

Ασφαλώς εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα δύο τηλέφωνα και μέχρι που συζητούσε κατά διαστήματα με έναν τρίτο πελάτη, που βρισκόταν μπροστά στο γκισέ...

Προφανώς εκείνο το «φτωχό διανοητικό ανθρωποειδές» με υποκειμενική ψυχή, βρισκόταν όχι μόνο ταυτοποιημένος με όλα, αλλά επί πλέον, τρομερά γοητευμένος... και ονερευόμενος βαθειά όρθιος.

Μιλούσε αυτό το «homunculo racional» (λογικό ανθρωπάριο) για αξίες, δόσεις, χρήματα, χρυσό, μεγάλα ποσά, επιταγές, πλούτη κ.τ.λ.

Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να περιμένω πολλή ώρα· ο γραμματέας του μ’ εξυπηρέτησε ταχύτατα...

Λίγο αργότερα βγήκαμε από κείνο το μέρος με μερικά χρήματα στην τσέπη· δεν ήταν πολλά, αλλά αρκετά για το φαΐ μερικών ημερών...

Περπατώντας ξανά στην περιβόητη λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου, αισθάνθηκα την ανάγκη να προσκαλέσω τον Χουάκο να πιούμε ένα μικρό αναψυκτικό. Αυτός, παρ’ όλο που είναι λιγόφαγος, από σεβασμό προς εμένα δεν αρνήθηκε την πρόσκληση.

Συναντήσαμε ένα όμορφο μέρος αναφέρομαι στο Cafe Parιs. Μια κομψή σερβιτόρα μας πλησιάζει:

«Τι θα παραγγείλουν οι κύριοι;»

«Φέρτε μου, δεσποινίς -της είπα- μια γρανίτα φράουλα και ένα κομμάτι τυρόπιττα».

«Εγώ -της είπε ο Χουάκο- θέλω μόνο μια γρανίτα από πεπόνι...».

Αφού πήρε την παραγγελία των κυρίων, η κοπέλα φεύγει για να εμφανιστεί ύστερα από λίγο με την παραγγελία...

Απολαμβάνοντας πολύ σιγά το ποτό, βγάζοντας από αυτά τα ποτά την πνευματική τους ουσία, και οι δύο, ο Χουάκο κι εγώ, αρχίσαμε τον εξής διάλογο:

-Σου λέω, Χουάκο ότι πλησιάζω το τέλος του βιβλίου μου με τίτλο Τα Τρία Βουνά. Το μόνο που λείπει μια εισαγωγή στο Τρίτο Βουνό, τρία κεφάλαια της Ανάληψης και ο επίλογος...

-Τότε ήδη κοντεύετε να τελειώσετε αυτήν την δουλειά...

-Ναι, Χουάκο, ναι, ναι!!... Το σπουδαίο απ’ όλο αυτό είναι ότι σήμερα πρέπει να γυρίσω στην Λεμουρία.

-Πώς; στην Λεμουρία; Γιατί;...

-Είναι φανερό ότι σ’ αυτή την μετενσάρκωση έχω φτάσει μόνο στην κορυφή του Δεύτερου Βουνού... Όμως σ’ αυτήν την αρχαϊκή Ήπειρο Μου ή Λεμουρία, τοποθετημένη σε άλλη εποχή στον απέραντο Ειρηνικό Ωκεανό, πέρασα από τα Τρία Βουνά.

Τότε ασφαλώς κατάφερα την Απελευθέρωση, όμως παραιτήθηκα από κάθε ευτυχία και έμεινα σ’ αυτήν την πεδιάδα των δακρύων για να βοηθήσω την ανθρωπότητα... Είναι φανερό ότι η κατοχή του Ελιξιρίου της μακροζωίας μού επέτρεψε να διατηρήσω εκείνο το Λεμουριακό σώμα για εκατομμύρια χρόνια....

Έτσι λοιπόν, αγαπητέ μου Χουάκο, σου λέω ότι ήμουν αυτόπτης μάρτυρας όλων αυτών των ηφαιστειακών καταστροφών που εξαφάνισαν την Ήπειρο Mu. Είναι αυταπόδεικτο το ότι διά μέσου περισσότερων από δέκα χιλιάδων χρόνων ακατάπαυστων σεισμών, εκείνη η αρχαία γη βυθίστηκε στα ταραγμένα νερά του Ειρηνικού... Είναι κάτι το φοβερό, καθαρό και οριστικό, ότι σύμφωνα μ’ εκείνη την παλιά ήπειρο που βυθίστηκε αργά στα θυμωμένα κύματα του Ωκεανού, η Ατλαντίδα, εκείνη του Πλάτωνα, ξεπετάχτηκε από τα βαθειά νερά του Ατλαντικού...

Αναντίρρητα εγώ έζησα επίσης με το Λεμουριακό σώμα στην «χώρα των λόφων από πηλό», γνώρισα τους δυνατούς πολιτισμούς, πολύ ανώτερους από τον τωρινό, και την είδα να βυθίζεται στα θυμωμένα κύματα του Ωκεανού που έχει το όνομά της...

«Το έτος 6 του Καν, στις 11 Muluc, τον μήνα Zrc, έγιναν τρομεροί σεισμοί που εξακολούθησαν χωρίς διακοπή μέχρι τiς 13 Chuen. Η «χώρα των λόφων του πηλού» η Ατλαντίδα, θυσιάστηκε. Μετά από δύο ταρακουνήματα εξαφανίστηκε στην διάρκεια της νύχτας, ενώ ταραζόταν από τις υπόγειες φωτιές, που έκαναν την γη να βυθιστεί και να ξαναφανεί αρκετές φορές και σε διαφορετικά μέρη. Τέλος η επιφάνεια υποχώρησε και δέκα χώρες χωρίστηκαν και εξαφανίστηκαν. Βυθίστηκαν 64 εκατομμύρια κάτοικοι, 8.000 χρόνια πριν γραφτεί αυτό το βιβλίο».

Αυτό είναι κατά λέξη από ένα χειρόγραφο Maya, που είναι μέρος από την περίφημη συλλογή του Le Plongeon, «Τα Χειρόγραφα του Troano», και μπορείς να τα δεις στο Βρετανικό Μουσείο.

Πριν το άστρο Bal πέσει στο μέρος, που τώρα υπάρχει μόνο θάλασσα και ουρανός, πριν οι επτά πόλεις με τις χρυσές πόρτες και τους διάφανους ναούς να τρεμουλιάσουν όπως τα φύλλα ενός δέντρου από την καταιγίδα, εγώ βγήκα από εκεί με κατεύθυνση το κεντρικό οροπέδιο της Ασίας, σ’ εκείνο το μέρος που σήμερα βρίσκεται το Θιβέτ...

Σ’ εκείνη την περιοχή της Γης ανακατεύτηκαν οι επιζώντες Άτλαντες με τους Βόρειους: έτσι σχηματίστηκε η πρώτη υποφυλή της τωρινής Άριας φυλής μας...

Ο οδηγός σωτήρας των εκλεκτών Ατλάντων, αυτός που τους έβγαλε από την «χώρα των λόφων από πηλό», ήταν ο Βιβλικός Νώε, ο Manu Vaivasvata, ο ιδρυτής της Άριας φυλής...

Ακόμα θυμάμαι, μακριά -στον χρόνο και στον χώρο- εκείνες τις κοσμικές γιορτές που τότε γιορτάζονταν στο μοναστήρι μας... Αναφέρομαι με έμφαση στο Ιερό Τάγμα του Θιβέτ, παλιό εσωτεριστικό ίδρυμα... Είναι σαφές ότι εκείνο το αρχαίο τάγμα αριθμεί διακόσια ένα (201) μέλη. Η Plana Mayor αποτελείται από εβδομήντα δύο (72) Brahamanes. Αναντίρρητα αυτή η καλή μυστικιστική οργάνωση διαφυλάσσει τον θησαυρό του Aryabarta Ahsram. Εκείνον τον καιρό με υποδέχονταν εκεί με πολύ σεβασμό. Κατάληγε εξωτικό να ζεις με Λεμουριακό σώμα στον τελείως Άρειο Κόσμο...

Δυστυχώς «ο διάβολος χώνει παντού την ουρά του» και συνέβη δυστυχώς κάτι ασυνήθιστο. Γύρισα στα παλιά μου στέκια, υποτροπή σ’ ένα έγκλημα. Ερωτεύθηκα ξανά την σαγηνευτική Εύα της Εβραϊκής Μυθολογίας και κατάπια από τον Απαγορευμένο Καρπό... Αποτέλεσμα: Ο Μεγάλος Νόμος μου αφαίρεσε το τόσο πολύτιμο όχημα και από ζωή σε ζωή, έμεινα σαν τον περιπλανώμενο Ιουδαίο επάνω στον φλοιό της Γης...

-Τώρα ναι, Δάσκαλε, αισθάνομαι πιο μικρός από ένα μυρμήγκι, σαν τίποτα. Δεν καταλαβαίνω· εάν εσείς διαλύσατε το Εγώ, τον κάθε εαυτό, ποιος μπορούσε να σας προκαλέσει; Με ποιον τρόπο πέσατε;

-Ω, Χουάκο... Στο όνομα της Αλήθειας θέλω να ξέρεις ότι όταν το Εγώ διαλύεται, μένει στην θέση του ο νους, Ασφαλώς αυτή ήταν η «αιτία των αιτιών» της πτώσης μου.

-Αυτό είναι κάπως παράδοξο· δεν καταλαβαίνω...

-Υποθέσεις πάθους· ερωτεύθηκα, έπεσα στο ίδιο λάθος με τον Κόμη Ζανόνι· αυτό είναι όλο...

Αυτή η κοπέλα με τα μυστηριώδη θέλγητρα, για μένα ήταν απαγορευμένη· όμως πρέπει να πω ότι παραδομένος έπεσα στα πόδια της όμορφης γυναίκας.

Η Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη με πήρε αργότερα στο εσωτερικό μιας σπηλιάς, στο βάθος του βουνού και τότε είδα βροχές, δάκρυα και κατακλυσμούς από θολά νερά, πίκρες και λάσπη, κακομοιριά κ.τ.λ.

-Βλέπεις το μέλλον που σε περιμένει! φώναξε η Μητέρα.

Άδικα τα παρακάλια μου· δεν άξιζα την συγχώρεση· ήμουν ένας υπότροπος σε έγκλημα· τέλος την είδα να κλείνεται μέσα στο chacra Muladhara στο κοκκυγικό οστούν και τότε Αχ! αλλοίμονό μου! Αχ! Αχ!

Είχα κάνει το ίδιο λάθος όπως στην αρχαία ήπειρο Mu αιτιολογήθηκε η αγγελική πτώση... Είναι αναμφίβολο ότι πριν μπω στα Λεμουριακά Μυστήρια είχα υποπέσει στο ίδιο έγκλημα...

Η αλληγορία του βιβλικού Αδάμ, θεωρημένη χωριστά από το Δέντρο της Ζωής, σημαίνει καθαρά ότι εκείνη η Λεμούρια φυλή, που είχε χωριστεί σε αντίθετα φύλα, έκανε κατάχρηση του σεξ και βυθίστηκε στην περιοχή της κτηνωδίας και της θηριωδίας...

Ο Zohar δίδασκε ότι Matromethah (Shekinah, συμβολικά η σύζυγος του Metraton) είναι ο δρόμος προς το Μεγάλο Δέντρο της Ζωής, το Δυνατό Δέντρο και Shekinah είναι η Θεία Χάρη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτό το Δέντρο το θαυμάσιο φτάνει στον Ουράνιο Κάμπο και βρίσκεται κρυμμένο ανάμεσα στα Τρία Βουνά. Από αυτά τα Τρία Βουνά ανεβαίνει το Δέντρο προς τα πάνω και μετά γυρίζει για να κατεβεί κάτω. Το Δέντρο της Γνώσης του Καλού και του Κακού φυτρώνει από τις ρίζες του Δέντρου της Ζωής. Οι Dhyanis Boddhisattwas μετενσαρκωμένοι σε Λεμουριακά Σώματα αναπαράγονταν με την δύναμη του Kriya Shakti (η δύναμη της θέλησης και του Yoga).

Ιδιότητες του Shiva: το μαύρο Lingam τοποθετημένο μέσα στο yoni. Ασφαλώς ο Αρχι-ιεροφάντης και Αρχιμάγος δεν σκορπά ποτέ το Ποτήρι του Ερμή.

Όταν οι Dyanis -μεταξύ τους ήμουν κι εγώ ο ίδιος- έκαναν το έγκλημα να σκορπίσουν αυτό το υγρό γυαλί, εύκαμπτο, εύπλαστο της Αλχημείας, απομακρύνθηκαν από την Θεϊκή τους Μονάδα (δολοφόνησαν το Θεό Ερμή), έπεσαν στην ζωώδη γέννηση...».

-Είμαι έκπληκτος...

-Γιατί Χουάκο; Γιατί ήμουνα ο πρώτος ή ο τελευταίος που έπεφτα; Η H.P. Blavatsky λέει στην «Μυστική Διδασκαλία» ότι ο Σαμαέλ ήταν ο πρώτος που έπεσε, όμως αυτό είναι συμβολικό. Είναι φανερό ότι είμαι ο Dhyani Boddhisattwa του Πέμπτου από τους Επτά και γι’ αυτόν τον λόγο λέγεται ότι ο Σαμαέλ ήταν ο πρώτος που έπεσε. Ευτυχώς είμαι πια όρθιος, παρ’ ότι διέπραξα το ίδιο έγκλημα...

Πόσο διαφορετικές ήταν οι περιπτώσεις πολλών από αυτούς τους Dhyanis τους πεσμένους στην ζωώδη γέννηση. Ας θυμηθούμε τον Μολώχ, το μεγάλο εγκληματία, τώρα στην τρομακτική καθοδική εξέλιξη στους κόσμους της κόλασης. Να θυμηθούμε τον Andramelek και τον αδελφό του Asmodeo, δύο θρόνους γκρεμισμένους στην Άβυσσο...

-Εγώ πίστευα ότι μετά την Ελευθέρωση κάθε πτώση θα ήταν αδύνατη...

-Κάνεις λάθος, αγαπητέ Χουάκο· στον κόσμο πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να πέσεις. Μόνο μπαίνοντας στον Ανεκδήλωτο Sat, το Αφηρημένο Απόλυτο Διάστημα εξαφανίζεται κάθε κίνδυνος.

Αφού τελείωσε η συζήτηση του τραπεζιού, φωνάξαμε την δεσποινίδα, που ταπεινά εξυπηρετούσε το τραπέζι των κυρίων.

-Τον λογαριασμό δεσποινίς

-Ναι, κύριοι... είναι τόσο.

-Ορίστε και το φιλοδώρημά σας.

Σιωπηλοί βγήκαμε από αυτό το πολυτελές κέντρο για το αυτοκίνητό μας...

Τριγυρίζοντας ξανά, κάτω από το φως του Ήλιου από την περίφημη λεωφόρο της Πέμπτης Μαΐου, μου ήρθε να πω:

-Το σοβαρό, Ω Χουάκο, είναι η απεχθής ανάσταση του ζωώδους Εγώ μετά την πτώση. Αναντίρρητα το Εγώ ο Ίδιος ανασταίνεται σαν τον Φοίνικα από τις ίδιες του τις στάχτες. Τώρα εσύ καταλαβαίνεις βαθειά και σ’ ολοκληρωτική μορφή, ποιος είναι ο εσώτερος λόγος για τον οποίο όλες οι θεογονίες οι θρησκευτικές δίνουν έμφαση στην ιδέα ότι οι πεσμένοι Άγγελοι μετατράπηκαν σε Δαιμόνια...

-Α! Ναι! Αυτό είναι πολύ φανερό.

Λίγο αργότερα γλιστρούσαμε τρέχοντας από την Calzada de Tlaplan γυρίζοντας στο σπίτι...

-Οπωσδήποτε εγώ είχα ανεβεί και έχω κατεβεί και έχω ξανανεβεί, είναι φανερό ότι έχω πείρα σ’ αυτές τις υποθέσεις εσωτεριστικού τύπου.

-Ω, Δάσκαλε! Εσείς έχετε σ’ αυτόν τον τομέα πείρα πολύ ειδική!

Ασφαλώς, αγαπητέ αναγνώστη: Εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο από ένα κακόμοιρο σκουλήκι της γης· ένας οποιοσδήποτε χωρίς καμία αξία· όμως, καθώς έχω διατρέξει την διαδρομή, μπορώ να την υποδείξω με πλήρη σαφήνεια, και αυτό δεν είναι έγκλημα...

Θα κλείσουμε το κεφάλαιο αυτό με εκείνη την φράση του Γκαίτε:

«Κάθε θεωρία είναι γκρίζα και μόνο το δέντρο των χρυσών φρούτων, που είναι η ζωή, είναι πράσινο».

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Ο ΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Δέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Μεγάλου Ηλιακού Ήρωα, υπήρξε η κατάκτηση του κοπαδιού του Γηρυόνη, σκοτώνοντας τον ιδιοκτήτη τους, τον οποίο αντιμετώπισε μετά τους φύλακές του, τους σκύλους Όρθρο και Ευρυτίωνα.

Αυτό το ασυνήθιστο περιστατικό είχε για σκηνικό το νησί Ερύθεια (η κόκκινη), στα βάθη του Ωκεανού, το οποίο μοιάζει να αναφέρεται σ’ ένα νησί του Ατλαντικού Ωκεανού κατοικημένο από γιγάντια όντα, προσωποποιημένα καθαρά από τον ίδιο τον Tricipite Gerion, (Τρικέφαλο Γηρυόνη), ο οποίος πέθανε από τα θανατηφόρα βέλη, μετά από τον βοσκό του και τον σκύλο, χτυπημένος από το ρόπαλό του.

Η συγκριτική μυθολογία, παρομοιάζει το δικέφαλο σκύλο Όρθρο, αδελφό του Κέρβερου, με το Βρίτρα, το βεδικό Πνεύμα της καταιγίδας.

Στο ταξίδι του περνά ο Ηρακλής από την Ευρώπη στην Αφρική, για να διασχίσει μετά τον Ωκεανό στην Χρυσή κούπα (το καθαγιασμένο Ποτήρι), ο οποίος έξυπνα την χρησιμοποιεί στο νυχτερινό του ταξίδι...

Αυτό σημαίνει καθαρά ότι ο λαμπρός Ήλιος έπρεπε να περιμένει ενώ δεν γύριζε, σταματώντας στην ισημερία για το καλό του Ήρωα...

Αναμφίβολα ο Άνθρωπος-Θεός πέρασε με το αποκτημένο κοπάδι στο ίδιο Ποτήρι ή Άγιο Γκριάλ, για να γυρίσει μετά από τον δρόμο της γηραιάς Ευρώπης, σ’ ένα ταξίδι γεμάτο ατέλειωτες περιπέτειες...

Λέει η παράδοση των αιώνων, ότι τότε ο Ηλιακός Ήρωας ανέγειρε τις Στήλες J και Β του Απόκρυφου Μασονισμού στο στενό του Γιβραλτάρ, πιθανόν για να ευχαριστήσει τους Διόσκουρους, που τον έκαναν να βγει θριαμβευτής από την επιχείρηση...

Στον γυρισμό στις Μυκήνες, οι αγελάδες θυσιάστηκαν στην Ήρα για να την εξευμενίσουν για τον αδελφό της Ευρυσθέα.

Προκειμένου για τα Αρχαϊκά Μυστήρια δεν είναι περιττό να πούμε ότι αυτά γιορτάζονταν πάντα σε μεγαλοπρεπείς Ναούς...

Όταν πέρασα το κατώφλι εκείνου του Ναού Mu ή Λεμουριακού, όπου παλιότερα είχα διδαχθεί τα Μυστήρια της Ανάληψης του κυρίου, με απέραντη ταπεινότητα ζήτησα από τον ιεροφάντη μερικές εξυπηρετήσεις, που μου παραχωρήθηκαν...

Είναι αναμφίβολο -και αυτό το ξέρει κάθε Μυημένος- ότι σε κάθε ανάταση προηγείται πάντα μια τρομερή ταπείνωση...

Καθαρά έχουμε τονίσει με έμφαση ότι σε κάθε ανέβασμα προηγείται ένα κατέβασμα...

Ο Δέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα του εσωτερισμού, πραγματοποιείται στους κόσμους της κόλασης του πλανήτη Πλούτωνα...

Πονεμένα συναισθήματα ξέσκισαν την ψυχή μου όταν βρέθηκα στο βασανιστήριο του αποχωρισμού...

Εκείνες οι κυρίες των καλών καιρών, ενωμένες μαζί μου από τον Νόμο του Κάρμα, με την καρδιά σκισμένη με περίμεναν στην κόλαση...

Όλες αυτές οι προκλητικές ομορφιές, επικίνδυνα όμορφες αισθάνονταν ότι έχουν απόλυτο δικαίωμα επάνω μου...

Για καλό ή για κακό μου, εκείνες ω τρομερά απολαυστικές γυναίκες υπήρξαν σύζυγοί μου σε προηγούμενες μετενσαρκώσεις, σαν φυσική συνέπεια της μεγάλης ανταρσίας και της αγγελικής πτώσης...

Οι σκύλοι Όρθρος και Ευρυτίων, σύμβολα ζωντανά του ζωώδους πάθους, μου επιτέθηκαν ανελέητα με πρωτοφανή σκληρότητα· πολλαπλασιάστηκαν μέχρι το άπειρο οι προκλήσεις...

Όμως, με βάση την Θέληση και βαθειά κατανόηση και με την βοήθεια της Θεϊκής μου Μητέρας Κουνταλίνης, νίκησα τον κύριο του Χρόνου, τον τρικέφαλο Γηρυόνη...

Είναι αναμφίβολο ότι έτσι απόκτησα το κοπάδι και έγινα γνήσιος βοσκός, όχι αγελάδων όπως λένε, αλλά αρνιών...

Για το καλό του Μεγάλου Σκοπού συμφέρει στην συνέχεια να μελετήσουμε μερικά εδάφια από το δέκατο κεφάλαιο του Ιωάννη:

«Αλήθεια, αλήθεια σας λέω: Αυτός που δεν μπαίνει από την Πόρτα (το Σεξ) στο μαντρί των αρνιών, αλλά ανεβαίνει από άλλη μεριά (προκηρύττοντας διάφορες διδασκαλίες που δεν έχουν καμία σχέση με την Λευκή Σεξουαλική Μαγεία), αυτός είναι κλέφτης και ληστής (αρπάζει τα πρόβατα και τα οδηγεί στην Άβυσσο)».

Εμείς βγαίνουμε από την Εδέμ, από την Πόρτα του Σεξ· μόνον από αυτήν την Πόρτα μπορούμε να γυρίσουμε στην Εδέμ. Η Εδέμ είναι το ίδιο το Σεξ.

«Όμως αυτός, που μπαίνει από την Πόρτα (το Σεξ), ο Βοσκός του κοπαδιού είναι. Σ’ αυτόν ανοίγει ο φύλακας και τα πρόβατα ακούνε την φωνή του· και τα πρόβατά του τα φωνάζει με το όνομά τους (με τον Εσωτερικό Λόγο) και τα βγάζει έξω (τα οδηγεί στο Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού). Και όπως έχει βγάλει έξω όλα τα δικά του, πηγαίνει μπροστά τους και τα πρόβατα τον ακολουθούν, γιατί γνωρίζουν την φωνή του (τον Λόγο του). Όμως τον ξένο δεν θα τον ακολουθήσουν, θα φύγουν απ’ αυτόν, γιατί δεν γνωρίζουν την φωνή των ξένων (οι ψεύτικοι βοσκοί δεν κατέχουν τον Λόγο). Αυτή την παραβολή τους είπε ο Ιησούς (του οποίου η σημασία είναι Σωτήρας), όμως αυτοί δεν κατάλαβαν τι ήθελε να τους πει (είναι φανερό ότι πίσω από το γράμμα που σκοτώνει βρίσκεται το Πνεύμα που ζωογονεί. Και τους ξαναείπε ο Ιησούς (ο Εσωτερικός Σωτήρας): Αλήθεια, αλήθεια λέω: Εγώ είμαι η Πόρτα των προβάτων (Δεν είναι η δύναμη στο μυαλό ούτε σε κανένα άλλο μέρος του σώματος, παρά μόνο στο Σεξ)».

Με άλλα λόγια τονίζουμε το ακόλουθο: Η δύναμη της δημιουργίας του Λόγου συναντιέται αποκλειστικά στο Σεξ. Είναι εύκολο τώρα να καταλάβουμε γιατί Αυτός είναι η Πόρτα των προβάτων: το να ψάχνεις να διαφύγεις είναι σαν να τρέχεις, να φύγεις από την Πόρτα της Εδέμ.

«Όλοι που πριν από μένα ήρθαν (γιατί δεν μυήθηκαν στα σεξουαλικά μυστήρια) κλέφτες και ληστές είναι. Εγώ είμαι η Πόρτα: Αυτός που θα περάσει από μένα, σωθεί (δεν θα πέσει στην άβυσσο της απώλειας) και θα μπει και θα βγει και θα βρει βοσκή (πλούσια πνευματική τροφή)».

Ο Χριστός, χωρίς το Σεξουαλικό Φίδι δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα: Είναι γι’ αυτήν την αιτία που ο Δεύτερος Λόγος, ο Κύριος της Τελειότητας, ο Εσωτερικός Λόγος του καθενός, κατεβαίνει από την υψωμένη του σφαίρα και γίνεται γιος της Θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνης, του Πύρινου Φιδιού των μαγικών μας δυνάμεων (από έργο και χάρη του Τρίτου Λόγου).

Οι Setιanos λάτρευαν το Μεγάλο Φως και έλεγαν ότι ο Ήλιος στις ακτινοβολίες του σχηματίζει φωλιά σε μας και αποτελεί το Φίδι.

Είναι φανερό ότι εκείνη η γνωστική αίρεση είχε σαν ιερό αντικείμενο ένα Δισκοπότηρο, ένα Υοni, το Άγιο Γκριάλ, στο οποίο έπιναν το Σπέρμα του Βενιαμίν. Αυτό το ίδιο ήταν ένα μίγμα Κρασιού και Νερού...

Ασφαλώς και ποτέ δεν έλειπε από το βωμό των Ναζαρηνών Γνωστικών, το άγιο σύμβολο του Σεξουαλικού Φιδιού...

Η δύναμη, η ισχύς, που συνόδευσε τον Μωυσή, ήταν το Φίδι επάνω στην Ράβδο που αργότερα μετατράπηκε το ίδιο σε Ραβδί.

Το φίδι ήταν αυτό που μίλησε στα υπόλοιπα φίδια και που προκάλεσε την Εύα...

Στο τραγούδι του Όμηρου στην Δήμητρα, που βρέθηκε σε μια ρωσική βιβλιοθήκη, φαίνεται ότι όλα γύριζαν γύρω από ένα φυσιολογικό-κοσμικό γεγονός μεγάλης υπέρβασης.

«Εγώ είμαι ο καλός Βοσκός· ο καλός Βοσκός (αυτός που ήδη έφτασε αυτόν τον εσωτεριστικό βαθμό του Χριστού) δίνει την ζωή του για τα πρόβατα. Όμως ο έμμισθος (ο ταντρικός εσωτεριστής που ακόμα δεν έχει κατορθώσει την Χριστικοποίησή του) και του οποίου δεν είναι τα πρόβατα δικά του, βλέπει το λύκο που έρχεται και αφήνει τα πρόβατα και τρέχει, και ο λύκος τα τρομάζει και σκορπίζει τα πρόβατα. Επίσης έχω άλλα πρόβατα που δεν είναι σ’ αυτό το κοπάδι (που βρίσκονται σε άλλες σχολές), και εκείνα με συμφέρει να φέρω και να ακούσουν την φωνή μου και να υπάρχει ένα κοπάδι, ένας Βοσκός. Γι’ αυτό με αγαπά ο Πατέρας, γιατί εγώ βάζω την ζωή μου για να την ξαναπάρω (ο Εσωτερικός Χριστός αποκρυσταλλώνεται μέσα μας και μας λυτρώνει όταν είμαστε άξιοι). Κανείς δεν μου την παίρνει, όμως εγώ την βάζω από μόνος μου (σαν να λέμε: αποκρυσταλλώνομαι στο ανθρώπινο άτομό μου όταν το θέλω). Έχω δύναμη για να την βάλω και έχω δύναμη για να την ξαναπάρω. Αυτήν την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου».

Μετά απ’ αυτό το Χριστικό, εσωτεριστικό σχόλιο, είναι απαραίτητο να συνεχίσουμε με το παρόν κεφάλαιο.

Τι απλή, τι ακίβδηλη πρωτόγονη ομορφιά έχουν στ’ αλήθεια όλα αυτά τα Πλατωνικά κομμάτια που αναφέρονται στους αρχαίους Θεούς και Θεές, Θεία όντα του Λεμουριακού παρελθόντος· αυθεντικοί ταντρικοί βοσκοί της Σεξουαλικής Εδέμ!

Ύψιστα πλάσματα που χτίζουν πόλεις κυκλώπειες, εκπαιδεύουν λαούς, τους δίνουν ανυπέρβλητη νομοθεσία και βραβεύουν τους ηρωισμούς τους.

Το να πραγματοποιήσεις στον εαυτό σου το Υπερβόρειο Μυστήρια, το Μυστήρια του Γκριάλ, είναι επείγον όταν ποθούμε να μετατραπούμε σε αυθεντικούς προφήτες, σε γνήσιους χριστικοποιημένους βοσκούς...

Πρέπει να «περάσουμε την Ερυθρά Θάλασσα», να διασχίσουμε τον φουρτουνιασμένο ωκεανό της ζωής, να περάσουμε στην άλλη όχθη, στο Χρυσό Ποτήρι, στο ιερό Ποτήρι που ο Ήλιος, ο ιερός Απόλυτος Ήλιος, μας δανείζει...

Τελειώνοντας τις εσωτεριστικές εργασίες στις κολάσεις του πλανήτη Πλούτωνα, χρειάστηκε να στήσω Στήλες...

Plus Ultra, Adam-Kadmon, Ουράνιος Άνθρωπος: αυτές είναι oι μυστικιστικές σημασίες, που έχουν αποδοθεί στις δύο Στήλες του Ηρακλή...

Από εκείνο το κοσμικό-ανθρώπινο γεγονός προηγήθηκε ο θάνατος της συζύγου μου ιέρειας Λιτελάντες...

Αναμφίβολα εκείνη, με τον ίδιο της τον εαυτό, ήταν ασφαλώς ο μόνος μου καρμικός σύνδεσμος που μου έμενε σ’ αυτήν την οδυνηρή κοιλάδα του Samsara...

Εγώ την είδα να απομακρύνεται από το βγαλμένο Λεμουριακό όχημα, ντυμένη βέβαια με βαρύ πένθος...

Αδάμ-Εύα είναι αναμφίβολα η πιο μυστική σημασία των δύο Στηλών του Ηρακλή...

Η επανασυμφιλίωση με το Θεϊκό καταλήγει επείγουσα, χωρίς αναβολή, αμετάθετη, εσύ το ξέρεις...

Το να σηκώσεις Στήλες είναι επανασυμφιλίωση, επιστροφή του πρωτόγονου ζευγαριού, ξανά στην Εδέμ. Πρέπει να γυρίσουμε στο σημείο αρχικής εκκίνησης, να γυρίσουμε στην πρώτη αγάπη· αυτό είναι αναντίρρητο, αδιαφιλονίκητο, αναμφίβολο...

Στα Αρχαϊκά Μυστήρια της ηπείρου Mu ή Λεμουρίας, εγώ χρειάστηκε να βιώσω τον ωμό ρεαλισμό αυτού σε Παραδεισιακούς Γάμους, Εδεμικούς...

Τότε πήρα για σύζυγο μια μεγάλη Μυημένη. Θέλω ν’ αναφερθώ με εμφατικό τρόπο για το άλλο μισό του πορτοκαλιού, την ιδιαίτερή μου Εύα, την πρωτογέννητη. Έτσι έστησα τις δύο Στήλες του Ηρακλή...

Στο τραπέζι της γιορτής βρισκόμουν ευτυχής, συνοδευόμενος από την καινούργια μου σύζυγο και πολλούς Υψηλούς Ιερείς...

Η Λιτελάντες τότε διέσχισε το κατώφλι της μεγαλειώδους σάλας· ήρθε χωρίς σαρκίο να παραστεί στην γιορτή...

Έτσι... Ω, Θεοί! ήταν σαν να αποκατέστησα τον Δεύτερο Λόγο, τον Κοσμικό Χριστό, στον Ναό της Ψυχής μου...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 46

Ο ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Ενδέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, έγινε σε υπερατλαντικό βασίλειο, για να αποκτήσει τα Μήλα των Εσπερίδων, των Νυμφών θυγατέρων του Έσπερου, ζωντανότατη αντιπροσώπευση του πλανήτη Αφροδίτη, του υπέροχου άστρου της Αγάπης...

Αγνοώντας τον δρόμο, χρειαζόταν πρώτα ν’ αποκτήσει τον Νηρέα, που τα ξέρει όλα, και μετά στην Αφρική ν’ αντιμετωπίσει σε μια πάλη σώμα με σώμα τον τρομακτικό γίγαντα Ανταίο, γιο του Ποσειδώνα.

Επίσης συνδυάζεται αυτό το ταξίδι με την απελευθέρωση του Προμηθέα-Lucίfer, σκοτώνοντας τον αετό που τον βασάνιζε, καθώς και την προσωρινή αντικατάσταση του φημισμένου Άτλαντα, φορτώνοντας στις τιτάνιες πλάτες του τον κόσμο, για να έχει την βοήθειά του...

Τελικά, τα συμβολικά Χρυσά Μήλα τού παραδόθηκαν από τις ίδιες τις Εσπερίδες, αφού σκότωσε προηγουμένως τον Δράκοντα που τις φύλαγε...

Ασφαλώς, αυτός ο άθλος έχει στενή σχέση με το Βιβλικό κομμάτι σχετικά με τους καρπούς του Δέντρου της Γνώσης του Καλού και του Κακού, στον κήπο της Εδέμ, στον οποίον όμως ο Δράκοντας έχει αντικατασταθεί από ένα Φίδι, το οποίο προσκαλεί να κόψουν και να δοκιμάσουν αυτούς τους θαυμάσιους καρπούς, που ο Ηρακλής μετά παραδίνει στην Αθηνά, την Θεά της Σοφίας και την Θεία προστάτιδά του...

Το τολμηρό κατέβασμα στα γέρικα Τάρταρα του ενδέκατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος, έγινε επείγον, αναντικατάστατο, αμετάθετο, πριν από την άνοδο στον Πατέρα (τον Πρώτο Λόγο).

Απότομος, σπασμένος και ανώμαλος ο δρόμος της καθόδου, με οδήγησε θανάσιμα μέχρι τα τρομερά σκοτάδια της πόλης του Dite...

Ο «Νηρέας» μου, ή καλύτερα θα λέγαμε ο guruji, Δάσκαλος ή Οδηγός, υπομονετικά μου έδειξε όλους τους κινδύνους...

Και ήταν βεβαίως σ’ εκείνες τις τρομερές αβύσσους του πόνου, σ’ εκείνον τον πλανήτη που είναι πιο κει από την τροχιά του Πλούτωνα, όπου συνάντησα τον Ανταίο, τον πελώριο γίγαντα, πιο τρομακτικό από τον πελώριο Βριάρεω.

Ο Δάντης ο Φλωρεντίνος, στην Θεία κωμωδία του, αναφωνεί:

«Ώ, εσύ, που στην τυχερή πεδιάδα, όπου ο Σκιπίων κληρονόμησε τόση δόξα, όταν ο Αννίβας και οι δικοί του γύρισαν τις πλάτες, πήρες χίλια λιοντάρια για λάφυρα και που, αν είχες παρασταθεί στο μεγάλο πόλεμο των αδελφών σου, ακόμη υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι θα είχες εξασφαλίσει την νίκη στους Γιους της Γης!. .. Εάν δεν το πας για κακό, οδήγησέ μας στον βυθό εκεί όπου το κρύο σκληραίνει τον Κωκυτό. Μην με υποχρεώνεις να απευθυνθώ στον Ticio ούτε στον Tifeo· αυτός που βλέπεις, μπορεί να δώσει αυτό, που εδώ είναι επιθυμητό· γι’ αυτό σκύψε και μη στραβώνεις το στόμα. Ακόμα μπορεί να σου ανανεώσει την φήμη σου στον κόσμο, γιατί ζει και ελπίζει να χαρεί ακόμα μακριά ζωή, αν η χάρη δεν τον καλέσει ενώπιόν της πριν την ώρα. Έτσι του είπε ο Δάσκαλος και ο γίγαντας βιαζόμενος να απλώσει εκείνα τα χέρια που τόσο σκληρά έσφιξαν τον Ηρακλή, έπιασε τον Οδηγό μου. Όταν ο Βιργίλιος ένοιωσε πιασμένος, μου είπε: Πλησίασε για να σε πιάσω. Και αμέσως μ’ αγκάλιασε με τρόπο που και οι δυο αποτελούσαμε ένα μόνο δέμα. Όπως κοιτάζοντας την Corisenda από την μεριά που είναι γερμένη, όταν περνά ένα σύννεφο από πάνω απ’ εκείνη σ’ αντίθετη κατεύθυνση, φαίνεται έτοιμη να γκρεμιστεί, έτσι μου φάνηκε ο Ανταίος όταν τον είδα να γέρνει· και ήταν για μένα τόσο τρομερή εκείνη η στιγμή, που θα ήθελα να είχα φύγει αποτυγχάνει άλλο δρόμο. Αλλά εκείνος μας οδήγησε απαλά προς τον βυθό της αβύσσου που κατατρώει τον Lucifer και τον Ιούδα· και χωρίς χρονοτριβή σταμάτησε την κλίση του, ξανασηκωμένος σαν το άλμπουρο ενός πλοίου».

Αυτό είναι ακριβής αντιγραφή από την Θεία κωμωδία.

Ανταίος: Αλληγορικό πρόσωπο της Μαγείας, αντιπροσωπευτικός Τιτάνας από τις σκοτεινές ορδές της Αβύσσου.

Έγιναν πολύ σκληρές μάχες ενάντια στα δαιμόνια της πόλης Dite, έπρεπε να ελευθερωθεί ο Lucίfer-Προμηθέας. Εγώ είδα ν’ ανοίγει η ατσαλένια πόρτα του τρομερού μπουντρουμιού· ο φύλακας του έκανε δρόμο.

Τρομερές σκηνές από την σκοτεινή κατοικία, περιπτώσεις ασυνήθιστες, ανύποπτες· αυτό που οι κάτοικοι της Γης αγνοούν...

Ο Lucifer είναι ο Φύλακας της Πόρτας των κλειδιών του Ναού, για να μη μπαίνουν σ’ αυτόν παρά οι χρισμένοι που κατέχουν το Μυστικό του Ερμή...

Ο Χριστός-Lucίfer των γνωστικών είναι ο Θεός της Σοφίας κάτω από διαφορετικά ονόματα, ο Θεός του πλανήτη μας Γη χωρίς καμιά σκιά κακίας, δηλαδή είναι ένα με τον Πλατωνικό Λόγο...

Προμηθέας-Lucίfer είναι ο Υπουργός του Ηλιακού Λόγου και κύριος των Επτά κατοικιών του Άδη...

Ο Lucifer ασφαλώς είναι το Πνεύμα της πνευματικής φώτισης της ανθρωπότητας και της ελευθερίας της εκλογής και, μεταφυσικά, η δάδα της ανθρωπότητας· ο Λόγος στην ανώτερη μορφή του και ο αντίπαλος στην κατώτερη μορφή του· ο Θεϊκός αλυσοδεμένος Προμηθέας· η δραστική ενέργεια η φυγόκεντρη του Σύμπαντος· φως, φωτιά, ζωή, πάλη, προσπάθεια, συνείδηση, ελευθερία, ανεξαρτησία κ.τ.λ.

Στον Lucifer έχουν επιδοθεί το Σπαθί και η Ζυγαριά της κοσμικής Δικαιοσύνης, γιατί αυτός είναι τα σταθμά και τα μέτρα και ο αριθμός...

Μέσα σε κάθε έναν από μας, ο Lucifer είναι ο συλλογισμός του Εσωτερικού Λόγου, σκιά του κυρίου προβεβλημένη στο βάθος του δικού μας Είναι...

Τις στιγμές που γράφω αυτές τις γραμμές μου έρχεται στην θύμησή μου ένα ασυνήθιστο περιστατικό...

Ένα οποιοδήποτε βράδυ, αδιάφορο ποιο, έπρεπε να συναντήσω το τρομακτικό πρόσωπο μέσα σ’ ένα όμορφο δωμάτιο. Επιβλητικός, ο Προμηθέας-Lucίfer, συγκρατούμενος από πόδια ζώου αντί πόδια ανθρώπου με κοίταζε απειλητικός. Δύο τρομερά κέρατα γυάλιζαν τρομακτικά στο κούτελό του, όμως ήταν ντυμένος σαν κομψός κύριος. Πλησιάζοντάς τον γαλήνια του έδωσα μερικά χτυπηματάκια στην πλάτη ενώ συγχρόνως του έλεγα:

-Εσύ εμένα δεν με τρομάζεις· σε γνωρίζω πολύ καλά, δεν μπόρεσες να με νικήσεις, είμαι θριαμβευτής.

Ο κολοσσός απομακρύνθηκε κι εγώ κάθισα στο μαλακό και αρωματισμένο κρεβάτι, περίμενα ένα λεπτό...

Αργότερα μπήκε στο δωμάτιο μια καλλονή επικίνδυνα όμορφη· γυμνή ξάπλωσε στο κρεβάτι. Σχεδόν λιπόθυμη από λαγνεία, η καλλονή με τύλιξε στα ξεδιάντροπα μπράτσα της, προσκαλώντας με στις ηδονές της σάρκας...

Ξαπλωμένος κοντά στην καλλονή έδειξα τις δυνατότητές μου στο Διάβολο· κυριάρχησα στον εαυτό μου...

Μετά σηκώθηκα από το κρεβάτι των απολαύσεων· η καλλονή εκείνη σχεδόν νεκρή από ηδονή, αισθανόμενη απογοητευμένη με ατένιζε αδίκως...

Στην συνέχεια μπήκε στο δωμάτιο ένα λαμπρό μωρό· ακτινοβόλο πλάσμα τρομερά θεϊκό...

Το άφατο παιδί, πλούσια ντυμένο με όμορφο ιερατικό χιτώνα σε χρώμα μαύρο πολύ ειδικό, πέρασε το εξωτικό κατώφλι...

Εγώ το γνώρισα αμέσως και πλησιάζοντάς το πολύ ήσυχα, του είπα:

-Άδικα εξακολουθείς να μεταμφιέζεσαι· σε αναγνωρίζω πάντα, Ω, Λούσιφερ! Εσύ ποτέ δεν μπορείς να με νικήσεις.

Εκείνο το άφατο πλάσμα, τρόμος για τους αγνοούντες, γέλασε τότε με αμέτρητη γλυκύτητα...

Αναντίρρητα, αυτός είναι ο Θείος Δαίμων του Σωκράτη· ο ειδικός προπονητής μας στο ψυχολογικό γυμναστήριο της ζωής...

Δίκαιη είναι η ελευθερία μετά από την σκληρή δουλειά· ο Λόγος τον καταπίνει, τον απορροφά...

Ως εδώ αυτή η διήγηση, θα συνεχίσουμε με το σπουδαίο θέμα αυτού του κεφαλαίου...

Η καινούργια μου ιέρεια στο Βουνό της Ανάληψης, αποδείχθηκε ασφαλώς εξαιρετική...

Βέβαια επιταχύνθηκε η εσωτερική πρόοδός μου και, σαν συνέπεια, κατόρθωσα ν’ αποκτήσω τα Χρυσά Μήλα του κήπου των Εσπερίδων...

Οι Νύμφες της Αφροδίτης, εξαιρετικά όμορφες, έπεσαν στα πόδια μου, δεν μπόρεσαν να με νικήσουν...

Αφού τελείωσαν Οι μαγικές εργασίες σ’ εκείνη την κόλαση, ανέβηκα θριαμβευτής στον Πατέρα...

Είναι φανερό ότι αυτό το μυστικιστικό και υπερβατικό γεγονός, με κανένα τρόπο δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητο...

Εκείνο το κοσμικό γεγονός γιορτάστηκε τότε με άπειρη χαρά στον Ναό...

Σε λαμπρό θρόνο, καθισμένος μπροστά στην μεγαλόπρεπη ομήγυρη, αισθάνθηκα εντελώς μεταμορφωμένος...

Αυτές τις απερίγραπτες στιγμές ο Γέρος των Ημερών, ο Πατέρας μου ο εν κρυπτώ, η Eυσπλαχνiα των Ευσπλαχνιών, ο Keter της Εβραϊκής Καββάλα έλαμψε μέσα μου· αποκρυσταλλώθηκε οριστικά σ’ όλη την παρουσία του Είναι μου.

Σε τέτοιες στιγμές, οι Αδελφοί της Παγκόσμιας Λευκής Αδελφότητας, με μεγάλο σεβασμό με κοίταξαν... Το πρόσωπό μου πήρε την μορφή της γέρικης ηλικίας...

Αναμφίβολα είχα καταφέρει να κρυσταλλώσω στα διάφορα μέρη του Είναι μου τις Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις του Σύμπαντος...

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 47

Ο ΔΩΔΕΚΑΤΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Ο Δωδέκατος Άθλος του Ηρακλή, του Ηλιακού Ήρωα, του επιβλήθηκε ασφαλώς από τον αδελφό του, δηλαδή από τον λαμπρό Θεϊκό Πρωτότυπο, στον Απόλυτο ιερό Ήλιο...

Αναμφίβολα αυτός ο άθλος ήταν να βγάλει από το πλουτωνικό βασίλειο τον Τρικέφαλο Σκύλο που το φύλαγε...

Έχοντας μπει στην υπόγεια κατοικία των νεκρών, προσπαθεί πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Αϊδωνέα, ο οποίος του επιτρέπει να πάρει τον Σκύλο με τον όρο ότι θα τον νικούσε χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα όπλο, το οποίο έκανε αρπάζοντάς από την ουρά τον δράκοντα και μετά από το λαιμό μέχρι σχεδόν να τον πνίξει.

Ο Ερμής τον οδηγεί στο δρόμο του γυρισμού, και μετά αφού ο Κέρβερος επιδείχθηκε στις Μυκήνες, τον αφήνει ελεύθερο να γυρίσει στον τόπο του...

Αναντίρρητα το λαμπρό μας ηλιακό σύστημα Ors έχει δώδεκα πλανήτες και αυτό έρχεται να μας θυμίσει τους Δώδεκα Σωτήρες...

Καταλήγει χειροπιαστό και σαφές ότι ο τελικός άθλος του Ηρακλή πρέπει να πραγματοποιηθεί πάντα στον δωδέκατο πλανήτη της ηλιακής οικογένειας...

Ομοίως, μόνο με τον Σκορπιό, του οποίου ο αστερισμός είναι ο πιο κατάλληλος για να τον παραστήσουμε, μπορούμε και πρέπει να συσχετίσουμε τον τελευταίο από τους ζωδιακούς άθλους, που συνίστατo στο να βγάλει τον Τρικέφαλο Σκύλο από τον ζηλιάρη υπόγειο κόσμο, του βασιλείου των σκοταδιών, όπου η αλήθεια μεταμφιέζεται σε σκοτάδια...

Φυσικά μπορούσε να επιτελέσει αυτόν τον άθλο μόνον με την συγκατάθεση του ίδιου του Άδη ή Πλούτωνα, και με την βοήθεια του Ερμή και της Αθηνάς συγχρόνως (Σεξ-Γιόγκα και Σοφία).

Με απεριόριστο σεβασμό πέρασα το κατώφλι του Ναού. Ποθούσα την τελική απελευθέρωση.

Στην περιτειχισμένη αυλή των ιερέων, έλαμψαν ένδοξα τα σπερματικά νερά της άγιας πισίνας...

Η μυητική λίμνη της αντιπροσώπευσης των Αρχαίων Μυστηρίων, αιώνιο σκηνικό όλων των Ναών, δεν μπορούσε να λείπει από εκεί. ..

Αυτό που τότε ζήτησα σ’ εκείνο τον Λεμουριακό Ναό, ασφαλώς μου παραχωρήθηκε...

Άρχισε η εργασία μου με την κάθοδό μου στα Τάρταρα εκείνου του δωδέκατου πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος...

Τρεις φιλήδονες καλλονές, επικίνδυνα όμορφες, άδικα προσπάθησαν με τα ακαταμάχητα κάλλη τους.

Προκλητικές διαβόλισσες, πάλεψαν μέχρις εσχάτων, θέλησαν να με κάνουν να πέσω, όμως εγώ μπόρεσα να επιβληθώ στον εαυτό μου...

Το ζωδιακό σημάδι του Σκορπιού αποδέσμευσε στα δημιουργικά μου όργανα όλες τις παθιασμένες ζέσεις, όμως κέρδισα όλες τις μάχες εναντίον του εαυτού μου.

Ο Σκύλος Οδηγός (το σεξουαλικό ένστικτο) οδηγεί πάντα τον ιππότη από τον στενό δρόμο που πάει από τα σκοτάδια στο φως, από το θάνατο προς την αθανασία...

Ο Σκύλος τραβά το λουρί του αφέντη του, πηγαίνοντάς τον από το δύσβατο μονοπάτι μέχρι το τέρμα. Αργότερα ο Σκύλος πρέπει να ξεκουραστεί: τότε έρχεται η Μεγάλη Παραίτηση.

Σε αρμονική ρυθμική συμφωνία με αυτό το κοσμικό γεγονός, επέρχεται αναπόφευκτος ο ανώτερος αποχωρισμός από όλα τα υλιστικά πράγματα και η ριζική εξάλειψη της επιθυμίας της ύπαρξης...

Η υπερβατική ιδέα της ανάσας των σκοταδιών, κινούμενη επάνω στα κοιμισμένα νερά της Ζωής, που είναι η Πρωτεύουσα Ύλη με το Πνεύμα το παλλόμενο σ’ αυτήν, μας προσκαλεί σε στοχασμό...

Σε όλες τις Κοσμογονίες «το νερό» (ο ens seminis), παίζει τον ίδια ενδιαφέροντα ρόλο· είναι η βάση και η προέλευση της υλικής ύπαρξης και το ξεκίνημα κάθε αυθεντικής εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης.

Όμως, είναι επείγον, αμετάθετο, χωρίς αναβολή, να μην αγνοούμε ποτέ ότι μεταξύ της πρωτόγονης αβύσσου, στα βάθη των νερών, ζουν πάρα πολλά επικίνδυνα κτήνη...

Εάν οι Θεϊκοί Τιτάνες της παλιάς ηπείρου Mu, εκείνοι οι Άγγελοι οι πεσμένοι στην ζωώδη γέννηση, δεν είχαν ξεχάσει αυτήν την τρομερή αλήθεια, εάν είχαν παραμείνει σε συναγερμό και εγρήγορση όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, θα βρίσκονταν ακόμα σε Παραδεισιακή κατάσταση...

Το να γίνεις κύριος απόλυτος του Τρικέφαλου Σκύλου χωρίς κανένα όπλο, σημαίνει αυταπόδεικτα, πλήρη έλεγχο επάνω στο Σεξ...

Όταν εγώ έγινα κύριος αυτού του Σκύλου, ανέβηκα θριαμβευτής από τον βυθό του μαύρου και τρομερού βαράθρου...

Τότε ενσαρκώθηκε μέσα μου το Είναι του Είναι μου· αυτό που είναι πιο πέρα από τον Brahama, Vishnu και Shiva, εκείνο το Πρωτότυπο Θείο Ηλιακό Απόλυτο...

Όταν αυτό το Μυστικιστικό γεγονός συνέβη, μπήκα ευτυχισμένος σ’ έναν μικρό Ναό του Ιερού Απόλυτου Ήλιου...

Από εκείνη την εξαίρετη στιγμή μπόρεσα να τραφώ με τα φρούτα του Δέντρου της Ζωής, πιο πέρα από το Καλό και το Κακό...

Είχα γυρίσει στο σημείο εκκίνησης· αναμφίβολα είχα γυρίσει στο σπίτι μου...

Κάθε ένας από εμάς έχει σ’ αυτήν την ακτινοβόλα σφαίρα του φωτός και της χαράς, το Θεϊκό Πρωτότυπο...

Τα ιερά Άτομα που κατοικούν στον κεντρικό Ήλιο, προετοιμάζονται για να μπουν στο Απόλυτο Αφηρημένο Διάστημα· αυτό συμβαίνει πάντα στο τέλος του mahamvatara (Κοσμικής Ημέρας).

Κάθε σύμπαν του άπειρου διαστήματος κατέχει τον δικό του κεντρικό Ήλιο και το γενικό άθροισμα αυτών των πνευματικών Ήλιων, αποτελεί τον Πρωτόκοσμο.

Η προέλευση του Πoλυεύσπλαχvoύ μας και Ιερού Ηλιακού Απόλυτου είναι εκείνο που η Η.Ρ.Β. ονομάζει «Μεγάλη Πνοή», για την ίδια βαθειά άγνωστη...

Προφανώς αυτή η δραστική και πανταχού παρούσα αρχή, παρ’ όλο που συμμετέχει στην δημιουργία των κόσμων, δεν ανακατεύεται μ’ αυτούς· παραμένει ανεξάρτητη, πανταχού παρούσα και πανταχού εισχωρούσα...

Καταλήγει εύκολο να καταλάβουμε ότι η ανάπλαση του Ηλιακού Απόλυτου εκτυλίσσεται στις Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις Brahama, Vishnu, Shiva, με τον φανερό σκοπό να δημιουργήσει και να ξαναδημιουργήσει...

Όταν τελειώνει οποιαδήποτε κοσμική εκδήλωση, Οι Τρεις Πρωτογενείς Δυνάμεις ολοκληρώνονται για να αναμιχθούν με την ασταμάτητη Πνοή, για την ίδια βαθειά άγνωστη...

Αυτό που συμβαίνει στον Μακρόκοσμο επαναλαμβάνεται στον Μικρόκοσμο Άνθρωπο· αυτή ήταν η ιδιαίτερή μου περίπτωση...

Έτσι συνέβη και κατάφερα να γυρίσω στους κόλπους του Ιερού Ηλιακού Απόλυτου· όμως, συνέχισα με το φυσικό Λεμουριακό σώμα ζώντας εκατομμύρια χρόνια... Μετατράπηκα σε μια πέτρα ακόμα του Προστατευτικού Τείχους.

Αυτό το τείχος σχηματίζεται από τους Δασκάλους της Συμπόνιας, εκείνους που παραιτήθηκαν από κάθε ευτυχία από Αγάπη για την ανθρωπότητα...

Η Ειρήνη ας είναι μαζί σας

Σαμαέλ Αούν Βεόρ

Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα...

Ο ΣΑΜΑΕΛ ΑΟΥΝ ΒΕΟΡ (1917-1977) είναι ένας σύγχρονος φιλόσοφος, ψυχολόγος και εσωτεριστής. Αφιέρωσε την ζωή του σε αυτό που οι Έλληνες κλασσικοί πρώτοι δίδαξαν: «ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ». Σκοπός της ζωής του η αυτογνωσία και είναι μεγάλη η προσφορά του προς την ανθρωπότητα, στην οποία εκτός από τις διαλέξεις του κληροδότησε και ένα έργο περίπου εβδομήντα βιβλίων. Σε όλη την έκταση αυτού του έργου δίνονται, όχι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά, οι τρόποι για τις απαντήσεις βαθιών υπαρξιακών ερωτημάτων, έτσι ώστε ο άνθρωπος πέρα από πίστεις και θεωρίες να μπορεί μόνος του να ανακαλύπτει και να βαδίζει τον δρόμο της ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ.