Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας.

Όταν λέω «μην ξεχνάτε τον εαυτό σας», αυτό πρέπει να κατανοηθεί πλήρως.
Ένας αθλητής, φαίνεται ότι δεν ξεχνάει τον εαυτό του, και όμως έχει ξεχάσει εντελώς τον εαυτό του.
Ένας αναχωρητής, ένας ερημίτης που ζει σε μια μοναχική σπηλιά, περνώντας από μεγάλες νηστείες, με το σώμα του καλυμμένο με λινάτσα, μέσα στην ταλαιπωρία, πεινασμένος, αφιερωμένος στα απόκρυφα ερωτήματά του, φαίνεται ότι ποτέ δεν ξεχνάει τον εαυτό του, αλλά έχει ξεχάσει εντελώς τον εαυτό. Γιατί; Επειδή έχει ξεχάσει το φυσικό σώμα του, επειδή δεν το διατηρεί όπως πρέπει να είναι.
Το σώμα μας είναι ένα μέσον που μας έχουν δοθεί για την αυτο-πραγματοποίηση του Εσώτερου Εαυτού. Αν το εγκαταλείψουμε, αυτό σημαίνει ότι έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας, γιατί το σώμα έχει έναν σκοπό: το έχει ορίσει ο Νόμος, είναι για την τελειοποίηση του Κάρμα, είναι ένα υπέροχο εργαστήριο το οποίο πρέπει να προσέχουμε.
Παρατηρήστε τις δύο ακραίες περιπτώσεις: του αθλητή, ο οποίος φαίνεται να μην έχει ποτέ ξεχάσει τον εαυτό του, καθώς και εκείνη του μετανιωμένου ερημίτη, ο οποίος ζει σε μια σπηλιά λιμοκτονώντας, φαίνεται, επίσης, ότι ο ίδιος ποτέ δεν ξεχνά τον εαυτό του. Και τα δύο άκρα είναι παράλογα, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος έχουν ξεχάσει τον εαυτό τους, επειδή παραβίασαν τον νόμο της ισορροπίας και βρίσκονται σε τέλεια ανισορροπία.
Ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος να προχωρήσουμε, για να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας; Στην πραγματικότητα, μόνο από την τέλεια σχέση μεταξύ της Συνείδησης, του σώματος και του εξωτερικού περιβάλλοντος, επιτυγχάνεται η αυθεντική συμπεριφορά του να μην ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας. Η σωστή ισορροπία μεταξύ της Συνείδησης, του σώματος και του εξωτερικού περιβάλλοντος μας επιτρέπει, στην πραγματικότητα, να αντιλαμβανόμαστε θαυμάσιες παραστάσεις με μεγάλη ακρίβεια, στις οποίες ποτέ δεν ξεχνάμε τον εαυτό μας.
Η Συνείδηση πρέπει να εκφράζεται μέσα από τα όργανα του σώματος, μέσω της βιολογικής μηχανής. Η Συνείδηση πρέπει να είναι επάγρυπνη και αντιληπτική, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, είναι μέσω της ανθρώπινης μηχανής, που σχετιζόμαστε με το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε.
Έτσι, η Συνείδηση, το σώμα και το περιβάλλον, θα πρέπει να είναι σε τέλεια ισορροπία, σε περίπτωση που δεν θα ήθελα ποτέ να ξεχάσω τον εαυτό μου.
Εάν η Συνείδηση δεν σχετίζεται έξυπνα με το σώμα, τότε έρχονται οι ασθένειες, αν η Συνείδηση δεν σχετίζεται καλά με το περιβάλλον, τότε έρχονται οι συγκρούσεις. Η σωστή σχέση μεταξύ της Συνείδησης, σώματος και περιβάλλοντος είναι ζωτικής σημασίας, κεφαλαιώδες, οριστικό για αυτόν που δεν ξεχνά τον εαυτό του.
Εκείνοι ξεχνάνε τον εαυτό τους, περπατούν στο μονοπάτι του λάθους. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας αντιμέτωποι με ένα ποτήρι κρασί, καταλήγουμε μεθυσμένοι. Όταν λησμονούμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα πρόσωπο του αντίθετου φύλου, στο τέλος μοιχεύουμε. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε μια προσβολή, τελειώνουμε βρίζοντας. Έτσι, στην πραγματικότητα, κανείς δεν μπορεί να φτάσει στην αφύπνιση της Συνείδησης, εάν ξεχάσει τον εαυτό του.
Πώς να προχωρήσουμε στην καθημερινή ζωή; Αν κοιτάξουμε τους ανθρώπους στους δρόμους, αποδεικνύεται το συγκεκριμένο γεγονός ότι έχουν ξεχάσει τον εαυτό τους. Προφανώς, αυτός που ξεχνάει τον εαυτό του δεν μπορεί να μπορεί να αυτο-ανακαλυφθεί και συνεχίζει με την Συνείδηση να κοιμάται.
Αναμφίβολα, χρειαζόμαστε την αυτο-ανακάλυψη, και αυτό είναι δυνατό μόνο με την σχέση με τους άλλους, δηλαδή με την συνύπαρξη, την σχέση με τους άλλους ανθρώπους. Έτσι, προκύπτουν αυθόρμητα κρυφά ελαττώματα, και αν είμαστε σε εγρήγορση και επαγρύπνηση, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τότε θα τα δούμε. Ελαττώματα που ανακαλύπτονται, θα πρέπει να υποβάλλονται σε μελέτη μέσω της συνειδητής φαντασίας του Είναι. Τα ελαττώματα που ανακαλύπτονται, πρέπει να υποβληθούν σε διαλογισμό. Μόνο αυτόν τον τρόπο, θα αντιληφθούμε οποιαδήποτε ψυχολογική βλάβη.
Κάθε ελάττωμα αντιπροσωπεύεται από ένα ψυχολογικό πρόσθετο. Αυτά τα «πρόσθετα» μπορεί να γίνουν αντιληπτά μόνο με την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης. Αυτή η αίσθηση βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή σε όλα τα ανθρώπινα όντα, αλλά πρέπει να πούμε ότι όργανο που δεν χρησιμοποιείται ατροφεί, όργανο που χρησιμοποιείται δυναμώνει. Καθώς η αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης χρησιμοποιείται, θα αναπτυχθεί.
Καταλήγει πολύ ενδιαφέρον να δούμε στον εαυτό μας πώς αυτές οι πληροφορίες μετατρέπονται σε μία μορφή διδακτική και διαλεκτική.
Είναι προφανές ότι για να επιτευχθεί η διάλυση αυτής ή εκείνης της συνήθειας, αναπόφευκτα απαιτείται μία δύναμη μεγαλύτερη από το μυαλό. Η εξουσία αυτή υπάρχει, είναι σε λανθάνουσα μορφή σε κάθε έναν από εμάς: είναι το πυριγενές φίδι των μαγικών μας δυνάμεων. Αυτή είναι η Κουνταλίνι, Marah, Tonantzin, Isis, Diana, η Κοσμική Μητέρα, κλπ. Αναμφισβήτητα, αυτή είναι μια δύναμη που βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή σε όλη την οργανική και την ανόργανη ύλη, είναι ένα μέρος του δικού μας Είναι, αλλά παράγωγο.
Μπορούμε να βοηθούμαστε από την Marah ή την Κοσμική Μητέρα, σε μια κατάσταση βαθύ εσωτερικού διαλογισμού. Αυτή στην συνέχεια θα διαλύσει κάθε πρόσθετο το οποίο βρισκότανσε όλες τις βαθμίδες και τα επίπεδα του νου.
Έτσι, πράγματι, θα πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος όλα αυτά, πρέπει να κατανοούμε την σκληρή πραγματικότητα των εν λόγω θεμάτων. Η Marah, Μαίρη, Isis, Adonia, Insoberta, η Ρέα ή Κυβέλη, μας δίνουν την βοήθειά τους. Εμείς, στην πραγματικότητα, έχουμε ανάγκη από βοήθεια.
Η Συνείδηση είναι συνήθως απορροφημένη από τα ψυχικά πρόσθετα. Κάθε πρόσθετο είναι ένα μπουκάλι εντός του οποίου είναι εμφιαλωμένη η Συνείδηση. Εάν σπάσει το μπουκάλι, η Συνείδηση θα ελευθερωθεί.
Πρέπει να ξυπνήσει η Συνείδηση, για να αποκτήσουμε πρόσβαση στην αλήθεια. Πρέπει να ξυπνήσει η Συνείδηση, για να επιτύχουμε ένα συνεχές Samadhi. Χρειαζόμαστε να ελευθερώσουμε την Συνείδηση, μέσω της εμπειρίας αυτού που είναι πέρα από τον χρόνο, πέρα από το σώμα, πέρα από τα συναισθήματα και τον νου.
Έτσι, αγαπητοί αδελφοί μου, θέλω να κατανοήσετε την ανάγκη να επαγρυπνείτε και να είσαστε σε συναγερμό, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου. Η επαγρύπνηση αυτή δεν επιτυγχάνεται μέσα από τα άκρα, αλλά στην μέση, στο κέντρο.
Είπα ότι ένας αθλητής δεν είναι προσεκτικός, επάγρυπνος, επειδή έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Είπα επίσης ότι ένας μοναχικός ερημίτης, βαθιά σε μια σπηλιά με το σώμα πεινασμένο, άθλιο, δεν επαγρυπνεί, πραγματικά έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Ο δρόμος βρίσκεται στο κέντρο, είναι η ικανότητα του συνδυασμού της εγρήγορσης, της επαγρύπνησης, με ένα υγιές σώμα και με το περιβάλλον. Μόνο τότε δεν θα ξεχνάμε τον εαυτό μας, προχωρώντας στο εσωτερικό ταξίδι, βαθιά ...