Η ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Εισαγωγή

Όσοι υποφέρουν, όσοι κλαίνε, εκείνοι που έχουν υπάρξει θύματα κάποιας προδοσίας ή μιας κακιάς πληρωμής στην ζωή, κάποιας αχαριστίας, κάποιας συκοφαντίας ή απάτης, ξεχνούν τον εαυτό τους πραγματικά, το Πραγματικό εσώτερό τους Είναι, ταυτίζονται απόλυτα με την ηθική τους τραγωδία…

Η Δουλειά με τον εαυτό μας είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Κάθετου Δρόμου. Κανείς δεν θα μπορούσε να πατήσει το Μονοπάτι της Μεγάλης Ανταρσίας, αν δεν δούλευε ποτέ πάνω στον εαυτό του…

Η Δουλειά στην οποία αναφερόμαστε είναι Ψυχολογικού τύπου, ασχολείται με κάποια μετατροπή της παρούσας στιγμής στην οποία βρισκόμαστε. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε από στιγμή σε στιγμή…

Για παράδειγμα: Ένα άτομο που βρίσκεται σε απελπισία εξ αιτίας ενός προβλήματος συναισθηματικού, οικονομικού ή πολιτικού, προφανώς έχει ξεχάσει τον ίδιο του τον εαυτό…

Αυτό το άτομο αν συγκρατηθεί για μια στιγμή, αν παρατηρήσει την κατάσταση και προσπαθήσει να θυμηθεί τον εαυτό του και μετά προσπαθήσει να καταλάβει το νόημα της στάσης του…

Αν στοχαστεί λίγο, αν σκεφτεί ότι όλα περνούν, ότι η ζωή είναι απατηλή, περαστική και ότι ο θάνατος κάνει στάχτη όλες τις ματαιότητες του κόσμου…

Αν καταλάβει ότι κατά βάθος το πρόβλημά του δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια «ψεύτικη αναλαμπή», κάτι το φευγαλέο που γρήγορα σβήνει, θα δει ξαφνικά με έκπληξη ότι όλα άλλαξαν…

Είναι δυνατή η μετατροπή μηχανικών αντιδράσεων μέσω της λογικής αντιπαράθεσης και του Εσώτερου Αυτοστοχασμού του Είναι…

Όποιος μάθει να μετατρέπει τις μηχανικές σχέσεις, εκ των πραγμάτων μπαίνει στον «Κάθετο Δρόμο».

Αυτό αντιπροσωπεύει μια βασική αλλαγή στο Επίπεδο του Είναι, εξαιρετικό αποτέλεσμα της «Ψυχολογικής Ανταρσίας»

Αν θέλουμε να πειραματιστούμε τις μεγάλες πραγματικότητες των ανώτερων κόσμων χωρίς να έχουμε ξυπνήσει, εδώ και τώρα, προχωράμε στον δρόμο του λάθους. Το ξύπνημα της Συνείδησης ξεκινάει την ανάπτυξη της διαστημικής αίσθησης και επιτρέπει τον πειραματισμό αυτού που είναι το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ.

1.- ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Είναι πολύ σπάνιο το να βρεις στην ζωή, κάποιο άτομο αυτοσυνειδητό και ξύπνιο. Οι άνθρωποι ονειρεύονται όταν το σώμα κοιμάται και όταν το σώμα βρίσκεται σε κατάσταση επαγρύπνησης. Οι άνθρωποι οδηγούν αυτοκίνητα ονειρευόμενοι, δουλεύουν ονειρευόμενοι, ζουν όλες τις ώρες ονειρευόμενοι.

Είναι πολύ φυσικό να ξεχάσει κάποιος την ομπρέλα, ή να ξεχάσει στο αυτοκίνητο κάποιο βιβλίο ή κάποιο χαρτοφύλακα. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί έχουμε την Συνείδηση κοιμισμένη και ονειρευόμαστε…

Είναι πολύ δύσκολο να δεχτούν οι άνθρωποι ότι είναι κοιμισμένοι, όλος ο κόσμος νομίζει ότι είναι ξύπνιος. Αν κάποιος δεχόταν ότι έχει την Συνείδησή του κοιμισμένη, είναι σαφές ότι από εκείνη την ίδια στιγμή θα άρχιζε να ξυπνά.

Οι επιβάτες οποιουδήποτε αστικού μέσου μεταφοράς συνηθίζουν μερικές φορές να προσπερνούν τον δρόμο (ήταν κοιμισμένοι) και όταν καταλαβαίνουν ότι προσπέρασαν τον δρόμο, αναγκάζονται να επιστρέψουν περπατώντας κάμποσα τετράγωνα.

Σπάνιες φορές στην ζωή το ανθρώπινο ον είναι πραγματικά ξύπνιο και όταν είναι έστω και για ένα λεπτό, όπως στις περιπτώσεις ατελείωτου τρόμου, βλέπει τον εαυτό του για μια στιγμή με ακέραιο τρόπο (εκείνες οι στιγμές είναι αξέχαστες).

Κάποιος που επιστρέφει στο σπίτι του, αφού έχει περπατήσει σε ολόκληρη την πόλη, είναι πολύ δύσκολο να θυμηθεί, με λεπτομερή τρόπο, όλες τις σκέψεις του, τις ιδέες, τα συμβάντα, τα πράγματα, κ.λπ. Αν προσπαθήσει να θυμηθεί, θα βρει μεγάλα κενά στην μνήμη του που αντιστοιχούν, ακριβώς, στις καταστάσεις των πιο βαθιών ονείρων.

Το να είμαστε Αυτοσυνειδητοί είναι κάτι πολύ δύσκολο, αλλά μπορούμε να φτάσουμε σε εκείνη την κατάσταση μαθαίνοντας να ζούμε προσεκτικοί και επάγρυπνοι από στιγμή σε στιγμή.

Αν θέλουμε να φτάσουμε στην Αυτοσυνείδηση, χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας με πλήρη τρόπο. Όλοι μας έχουμε το Εγώ, το EGO, τον ίδιο μας τον εαυτό, που χρειάζεται να εξερευνήσουμε για να τον γνωρίσουμε και να γίνουμε αυτοσυνειδητοί.

Είναι επείγον να αυτοπαρατηρήσουμε, να αναλύσουμε, να καταλάβουμε και να εξαλείψουμε κάθε ένα από τα ψυχολογικά μας ελαττώματα. Είναι αναγκαίο να μελετήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό στο πεδίο του νου, των συγκινήσεων, των συνηθειών, των ενστίκτων και του σεξ.

Ο νους έχει πολλά επίπεδα, περιοχές ή υποσυνείδητα διαμερίσματα που πρέπει να γνωρίσουμε σε βάθος, μέσω της παρατήρησης, της ανάλυσης, του διαλογισμού και της βαθειάς εσώτερης κατανόησης.

Οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα μπορεί να εξαφανιστεί από την διανοούμενη περιοχή και να συνεχίσει να υπάρχει σε άλλα ασυνείδητα επίπεδα του νου.

Το να εξαλείφουμε ελαττώματα ισοδυναμεί με το να «ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ» από στιγμή σε στιγμή. Είναι απαραίτητο να «ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ» για να ΞΥΠΝΑΜΕ. Μόνο με τον ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩ, έρχεται το καινούργιο.

Μόνο «ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΟ ΕΙΝΑΙ». «ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ, είναι οι τρεις ψυχολογικές φάσεις που μας φέρνουν στην πραγματική συνειδητή ύπαρξη».

2.- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

«Όποιος θέλει να ξυπνήσει Συνείδηση πρέπει να εξασκεί, από λεπτό σε λεπτό, την εσώτερη ανάμνηση του εαυτού του».

«Το να τον θυμάσαι από στιγμή σε στιγμή, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη δουλειά, αρκεί μια στιγμή αφηρημάδας για να αρχίσεις να ονειρεύεσαι».

Αν και θα φαινόταν απίστευτο, όταν ο μαθητής παρατηρεί τον εαυτό του, δεν θυμάται τον εαυτό του.

Μοιάζει κάτι απίστευτο ότι όταν ο γνωστικός μαθητευόμενος αυτοπαρατηρεί τον τρόπο που γελά, μιλά, βαδίζει κ.λπ. ξεχνά τον εαυτό του, αυτό είναι απίστευτο, αλλά πραγματικό.

Παρ’ όλα αυτά είναι απαραίτητο να προσπαθείς να θυμάσαι τον εαυτό σου, ενώ αυτοπαρατηρείσαι, αυτό είναι βασικό για να κατορθώσεις το ξύπνημα της συνείδησης.

Το να αυτοπαρατηρείσαι, το να αυτογνωρίζεσαι, χωρίς να ξεχνάς τον εαυτό σου, είναι τρομερά δύσκολο,, αλλά τρομαχτικά επείγον, για να κατορθώσεις το ξύπνημα της συνείδησης.

Αυτό που λέμε μοιάζει με κουταμάρα, οι άνθρωποι αγνοούν ότι κοιμούνται, αγνοούν ότι δεν θυμούνται τον εαυτό τους, ούτε ακόμη όταν κοιτάζονται στον ολόσωμο καθρέφτη, ούτε ακόμα και όταν παρατηρούνται με λεπτομερειακή προσοχή.

Αυτή η μη ανάμνηση του εαυτού μας, αυτό το να μην θυμάσαι τον εαυτό σου, είναι στην πραγματικότητα η αιτία των αιτιών όλης της ανθρώπινης άγνοιας.

Όταν ένας οποιοσδήποτε άνθρωπος φθάσει στο να καταλάβει σε βάθος ότι δεν μπορεί να θυμάται τον εαυτό του, ότι δεν είναι συνειδητός του εαυτού του, είναι πολύ κοντά στο ξύπνημα της συνείδησης.

Μιλάμε για κάτι που πρέπει να στοχαστούμε βαθειά, αυτό που λέμε εδώ είναι πολύ σπουδαίο και δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αν διαβάζεται μηχανικά.

Οι αναγνώστες μας θα πρέπει να στοχάζονται. Ο κόσμος δεν είναι ικανός να αισθάνεται το δικό του Εγώ, ενώ αυτοπαρατηρείται, να το κάνει να περάσει από ένα κέντρο σε άλλο κλπ.

Το να παρατηρείς τον δικό σου τρόπο ομιλίας, γέλιου, βαδίσματος κλπ, χωρίς να ξεχνάς τον εαυτό σου, αισθανόμενος αυτό το Εγώ μέσα, είναι πολύ δύσκολο, και ωστόσο βασικό, κεφαλαιώδες, για να καταφέρουμε το ξύπνημα της συνείδησης.

Ο μεγάλος Δάσκαλος Ουσπένσκι είπε: Η πρώτη εντύπωση που μου προξένησε η προσπάθεια, για να είμαι συνειδητός του εαυτού μου, για να είμαι συνειδητός από μένα τον ίδιο, για να πω στον εαυτό μου: Εγώ περπατώ, Εγώ κάνω, και να προσπαθήσω να διατηρώ ζωντανό αυτό το Εγώ, να το αισθάνομαι μέσα μου υπήρξε η ακόλουθη: Η σκέψη έμενε σαν κοιμισμένη, όταν Εγώ έκανα το Εγώ, δεν μπορούσε ούτε να σκεφτεί ούτε να μιλήσει μέχρι πού ελάττωνα την ένταση των αισθημάτων. Επί πλέον κάποιος θα μπορούσε να διατηρηθεί σε παρόμοια κατάσταση, μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα.

Είναι αναγκαίο να διαλύσουμε το πολλαπλό Εγώ, να το κάνουμε στάχτη, αλλά οφείλουμε να το γνωρίσουμε, να το μελετήσουμε στα σαράντα εννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα που συμβολίζονται μεταξύ των γνωστικών με τα σαράντα εννέα δαιμόνια του Jaldabaoth.

Αν ένας γιατρός πρόκειται να αφαιρέσει ένα καρκίνωμα, χρειάζεται πρώτα να το γνωρίσει. Αν ένας άνθρωπος θέλει να διαλύσει το Εγώ, πρέπει να το μελετήσει, να το συνειδητοποιήσει, να το γνωρίσει στα σαράντα εννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα.

Κατά την εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας, σε αυτήν την τρομερή υπερπροσπάθεια για να είσαι συνειδητός του δικού σου Εγώ, είναι φανερό ότι η προσοχή διαιρείται και εδώ γυρίζουμε ξανά σε εκείνο της διαίρεσης της προσοχής. Ένα μέρος της προσοχής κατευθύνεται όπως είναι λογικό προς την προσπάθεια, το άλλο προς το πολλαπλό Εγώ.

Η αυτοπαρατήρηση του τρόπου σκέψεως μας, ομιλίας, γέλιου, βαδίσματος, φαγητού, αισθήματος κλπ χωρίς να ξεχνάμε τον εαυτό μας, τις εσωτερικές διαδικασίες του Εγώ, αυτού που συμβαίνει εκεί μέσα στα σαράντα εννέα διαμερίσματα του υποσυνείδητου του Jaldabaoth, καταλήγει τρομαχτικά δύσκολο και όμως βασικό για την αφύπνιση της συνείδησης.

Η αυτοπαρατήρηση, η εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας, προκαλεί την ανάπτυξη της διαστημικής αίσθησης που φθάνει στην πλήρη ωριμότητα με την αφύπνιση της συνείδησης.

Τα αναφερόμενα τσάκρας από τον κύριο Λεντμπέτερ και από πολλούς άλλους συγγραφείς είναι, σε σχέση με την διαστημική αίσθηση, όπως τα λουλούδια σε σχέση με το δένδρο της ζωής.

Το θεμελιακό είναι, το δέντρο. Το διαστημικό αίσθημα είναι, η κανονική λειτουργία της αφυπνισμένης συνείδησης.

Κάθε άνθρωπος αληθινά αφυπνισμένος μπορεί να δει, να ακούσει, να αγγίξει, να μυρίσει και να πιάσει όλα όσα συμβαίνουν στα σαράντα εννέα υποσυνείδητα διαμερίσματα του Jaldabaoth.

Κάθε άνθρωπος αληθινά αφυπνισμένος μπορεί να διαπιστώσει από μόνος του διά μέσου της άμεσης εμπειρίας τα όνειρα των ανθρώπων· μπορεί να δει αυτά τα όνειρα στα άτομα που περπατούν στους δρόμους, σε αυτούς που εργάζονται σε εργοστάσια, στους κυβερνώντες, σε κάθε πλάσμα.

Κάθε άνθρωπος αφυπνισμένος αληθινά, μπορεί να δει, να ακούσει, να μυρίσει, να αγγίξει και να πιάσει όλα τα πράγματα των ανώτερων κόσμων.

Όποιος θέλει να δοκιμάσει την πραγματικότητα όλων όσων συμβαίνουν στις ανώτερες διαστάσεις του διαστήματος πρέπει να αφυπνίσει συνείδηση, εδώ και τώρα.

3.- Η ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Ή ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ Η ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΗΣ ΣΕ ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ

Η Συγκέντρωση είναι μια φάση της συνειδητής προσοχής κατά την οποία αυτή διευθύνεται σκόπιμα προς τα πέντε κέντρα της οργανικής μηχανής για να παρατηρήσει πως δρα το Εγώ.

Την συνειδητή προσοχή την ονομάζουν και «εσωτερική σύλληψη», η οποία από την άλλη πλευρά, πρέπει να είναι πλήρης, φυσική, αυθόρμητη, χωρίς τεχνάσματα κανενός είδους. Όταν η προσοχή συγκεντρώνει αυτές τις προϋποθέσεις και όταν γίνεται χρησιμοποιώντας την Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης, αυτήν της ΕΣΩΤΕΡΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, λέγεται τότε ότι είναι μια τέλεια συγκέντρωση.

Σημείωση των εκδοτών.

Στα σχολεία, τα λύκεια και τα πανεπιστήμια διδάσκουν στους σπουδαστές να βάζουν προσοχή στα μαθήματα και οι μαθητές και οι μαθήτριες βάζουν προσοχή για να αποφύγουν την επίπληξη, το τράβηγμα των αυτιών, το ξύλο με τον χάρακα κλπ.

Όμως, δυστυχώς δεν τους διδάσκουν να ΚΑΤΑΝΟΗΣΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ το τι είναι η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.

Λόγω πειθαρχίας, ο σπουδαστής προσέχει και ξοδεύει δημιουργική ενέργεια πολλές φορές με τρόπο μάταιο.

Εμείς τρώμε και πίνουμε και όλες οι διαδικασίες της χώνευσης είναι κατά βάθος διαδικασίες εκλέπτυνσης κατά τις οποίες οι χονδρές ύλες μετατρέπονται σε λεπτά υλικά και δυνάμεις.

Η δημιουργική ενέργεια είναι η λεπτότερη μορφή ΥΛΗΣ και ΔΥΝΑΜΗΣ για τον οργανισμό.

Αν ξέρουμε να βάλουμε ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ μπορούμε να εξοικονομήσουμε δημιουργική ενέργεια. Δυστυχώς οι δάσκαλοι και οι δασκάλες δεν διδάσκουν στους μαθητές τους το τι είναι ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ.

Οπουδήποτε και αν στρέψουμε την ΠΡΟΣΟΧΗ ξοδεύουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ. Μπορούμε να εξοικονομήσουμε αυτήν την ενέργεια αν διαιρούμε την προσοχή, αν δεν ταυτιζόμαστε με τα πράγματα, με τα πρόσωπα και με τις ιδέες.

Όταν ταυτιζόμαστε με τα πρόσωπα, με τα πράγματα και με τις ιδέες, ξεχνάμε τον εαυτό μας και τότε χάνουμε την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ με τον πιο λυπηρό τρόπο.

ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝ να ξέρουμε ότι χρειάζεται να εξοικονομήσουμε την ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ για να αφυπνίσουμε ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ και ότι η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ είναι το ΖΩΝΤΑΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ, ο ΦΟΡΕΑΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, το όργανο για το ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ αποκλείει αυτό που ονομάζεται ΤΑΥΤΙΣΗ. Όταν ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΣΤΕ με τα πρόσωπα, με τα πράγματα και με τις ιδέες, έρχεται η ΓΟΗΤΕΙΑ και αυτή η τελευταία προκαλεί ΥΠΝΟ στην ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ.

Πρέπει να ξέρουμε να χρησιμοποιούμε την προσοχή χωρίς ΤΑΥΤΙΣΗ.

ΟΤΑΝ βάζουμε προσοχή σε κάτι ή κάποιον και ξεχνιόμαστε εμείς οι ίδιοι, το αποτέλεσμα είναι η ΓΟΗΤΕΙΑ και ο ΥΠΝΟΣ της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ. Παρατηρείστε με προσοχή ένα θεατή του κινηματογράφου. Βρίσκεται κοιμισμένος, όλα τα αγνοεί, αγνοεί ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό, είναι άδειος, μοιάζει με υπνοβάτη, ονειρεύεται με την ταινία που βλέπει, με τον ήρωα της ταινίας.

Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ σε ΤΡΙΑ ΜΕΡΗ: ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ, ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ, ΤΟΠΟΣ είναι εκ των πραγμάτων ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ. Όταν δεν διαπράττουμε το ΛΑΘΟΣ να ΤΑΥΤΙΣΤΟΥΜΕ με τα πρόσωπα, τα πράγματα, τις ιδέες κλπ, αποταμιεύουμε ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ και επισπεύδουμε μέσα μας το ξύπνημα της Συνείδησης.

Ο άνθρωπος που ξεχνά τον εαυτό του μπροστά σε έναν υβριστή, ταυτίζεται με αυτόν, γοητεύεται, πέφτει στον ύπνο του υποσυνείδητου και τότε τραυματίζει ή σκοτώνει και πάει αναπόφευκτα στην φυλακή.

Εκείνος που δεν αφήνεται να γοητευτεί από τον υβριστή, εκείνος που δεν ταυτίζεται με αυτόν, εκείνος που δεν ξεχνά τον εαυτό του, εκείνος που ξέρει να βάλει ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΠΡΟΣΟΧΗ, δεν θα ήταν ικανός να δώσει αξία στα λόγια του υβριστή, ή να τον τραυματίσει ή να τον σκοτώσει.

Όλα τα λάθη που διαπράττει το ανθρώπινο ον στην ζωή του οφείλονται στο ότι ξεχνά τον εαυτό του, ταυτίζεται, γοητεύεται και πέφτει στον ύπνο.

Πρέπει να ξυπνήσουμε, φίλοι και να μάθουμε να ζούμε επάγρυπνοι από στιγμή σε στιγμή. Είναι επείγον να διαιρούμε πάντα την προσοχή σε τρία μέρη: Πρώτον: ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ. Δεύτερον: ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ. Τρίτον: ΤΟΠΟΣ.

ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ: Να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας, να αυτο-επαγρυπνούμε κάθε δευτερόλεπτο, κάθε στιγμή (αυτό περιλαμβάνει την ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗΣ, σε σχέση με τις σκέψεις μας, τις χειρονομίες μας, τις δράσεις μας, τις συγκινήσεις μας, τις συνήθειές μας, τις λέξεις, κ.λπ.).

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ: Λεπτομερής παρατήρηση όλων εκείνων των αντικειμένων ή των αντιπροσωπειών που μέσω των αισθήσεων, φτάνουν στον νου. Δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε ποτέ με τα πράγματα, γιατί έτσι είναι που πέφτει κανείς στην γοητεία και στον ύπνο της Συνείδησης.

ΤΟΠΟΣ: Καθημερινή παρατήρηση του σπιτιού μας, του δωματίου μας, σαν να ήταν κάτι καινούργιο. Να αναρωτιόμαστε καθημερινά: Γιατί είμαι εδώ εγώ, σε αυτό το μέρος, σε αυτήν την αγορά, σε αυτό το γραφείο; κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Αυτές οι τρείς απόψεις της διαίρεσης της προσοχής, με κανέναν τρόπο δεν αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο, ούτε κάτι το διαφορετικό από την διαδικασία της διάλυσης του «ΕΓΩ».

Ασυζητητί, χρειάζεται να αυτο – μελετηθούμε από στιγμή σε στιγμή, αν θέλουμε στα αλήθεια να ανακαλύψουμε τα ίδια μας τα ψυχολογικά ελαττώματα, αφού στην σχέση με τους ομοίους μας, τα κρυμμένα ελαττώματα αναπηδούν αυθόρμητα, φυσικά.

Το θέμα δεν είναι να αυτοπαρατηρούμε απλώς τα βήματα που κάνουμε ούτε τις μορφές του σώματος κ.λπ. Η ΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ εμπλέκει την ΣΙΩΠΗΛΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ όλων των εσώτερων ψυχολογικών μας διαδικασιών: πάθη, σκέψεις, λέξεις κ.λπ.

Η παρατήρηση των πραγμάτων, χωρίς ταύτιση, θα μας επιτρέψει να γνωρίσουμε τις διαδικασίες της απληστίας, της προσκόλλησης, της φιλοδοξίας κ.λπ. Είναι αναντίρρητο ότι ένας άπληστος, θα χρειαστεί πολύ δουλειά για να μην ταυτιστεί με ένα διαμαντένιο δαχτυλίδι ή με μερικές τραπεζικές επιταγές κ.λπ.

Η παρατήρηση σχετικά με τους τόπους, θα μας επιτρέψει να γνωρίσουμε μέχρι που φτάνουν οι προσκολλήσεις μας και οι γοητείες μας (σε σχέση με διάφορους τόπους). Είναι λοιπόν, αυτός ο τριπλός συνδυασμός της προσοχής, μια πλήρης άσκηση για να αυτο – ανακαλυφτούμε και να ξυπνήσουμε Συνείδηση.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ: ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, ΦΥΣΙΚΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ.

Ο κόσμος των σχέσεων έχει τρεις όψεις πολύ διαφορετικές που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε με ακριβή τρόπο.

Πρώτη: Είμαστε συσχετισμένοι με το πλανητικό σώμα, δηλαδή με το φυσικό σώμα.

Δεύτερη: Ζούμε στον πλανήτη Γη και σαν λογική συνέπεια σχετιζόμαστε με τον εξωτερικό κόσμο και με τα ζητήματα που μας αφορούν, οικογενειακά, εμπορικά, χρηματικά, ζητήματα καθηκόντων, επαγγελματικά, πολιτικά, κλπ., κλπ., κλπ.

Τρίτη: Η σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του τον ίδιο. Για την πλειοψηφία των ανθρώπων, αυτού του είδους η σχέση δεν έχει την παραμικρή σημασία. Δυστυχώς, τους ανθρώπους τους ενδιαφέρουν μόνο οι δυο πρώτοι τύποι σχέσεων, κοιτούν με την πιο απόλυτη αδιαφορία τον τρίτο τύπο!

Συμφέρει να μην ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας. Όταν λέω «να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας», αυτό πρέπει να γίνει σωστά κατανοητό.

Ένας αθλητής, ένας υπεραθλητής θα έμοιαζε σαν να μην ξεχνάει ποτέ τον εαυτό του και παρόλα αυτά ξεχνάει εντελώς τον εαυτό του.

Ένας αναχωρητής, ένας ερημίτης, που ζει σε μια μοναχική σπηλιά, περνώντας από μεγάλες νηστείες, με το κορμί του γεμάτο χιτώνες αυτοτιμωρίας, μπερδεμένος από τις κακουχίες, πεινασμένος, παραδομένος στα εσωτερικά του ζητήματα, μοιάζει στα αλήθεια σαν να μην ξεχνάει ποτέ τον εαυτό του, όμως τον ξεχνάει τελείως. Γιατί; Γιατί έχει ξεχάσει το φυσικό του σώμα, γιατί δεν το συντηρεί όπως πρέπει.

Το σώμα είναι ένα εργαλείο που μας έχει δοθεί για την Εσώτερη Αυτοπραγμάτωση του Είναι, αν το εγκαταλείψουμε, σημαίνει ότι έχουμε ξεχάσει τον εαυτό μας, επειδή αυτό έχει έναν σκοπό: μας έχει δοθεί από τον Νόμο, χρησιμεύει για την κατανάλωση του Κάρμα, είναι ένα θαυμάσιο εργαστήριο που πρέπει να το προσέχουμε.

Παρατηρήστε τα δυο άκρα: αυτό του αθλητή, που θα έμοιαζε σαν να μην ξεχνάει ποτέ τον εαυτό του και του αναχωρητή ή μετανοούντα, που ζει στην σπηλιά πεθαίνοντας από πείνα, που μοιάζει κι αυτός σαν ένα υποκείμενο που ποτέ δεν ξεχνάει τον εαυτό του. Και τα δυο άκρα καταλήγουν παράλογα, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος έχουν ξεχάσει τον εαυτό τους. Γιατί έχουν παραβιάσει τον Νόμο της Ζυγαριάς και βρίσκονται σε πλήρη ανισορροπία.

Ποιος είναι ο σωστός τρόπος να δράμε, για να μην ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας; Στην πραγματικότητα, μόνο μέσω του τέλειου συσχετισμού μεταξύ της Συνείδησης, του σώματος και του περιβάλλοντος, επιτυγχάνεται η αυθεντική εκείνη συμπεριφορά με την οποία δεν ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας. Η Συνείδηση, το σώμα και το εξωτερικό περιβάλλον (κατάλληλα ισορροπημένο), μας επιτρέπουν, στην πραγματικότητα της αλήθειας, να διατηρήσουμε μια συγκεκριμένη θαυμάσια σχέση που υποδεικνύει, με εξαιρετική ακρίβεια, εκείνους που ποτέ δεν ξεχνάνε τον εαυτό τους.

Η Συνείδηση πρέπει να εκφράζεται δια μέσου των οργάνων του σώματος, δια μέσου της οργανικής μηχανής. Η Συνείδηση πρέπει να είναι επάγρυπνη και αντιληπτική , όπως ο φρουρός σε εποχή πολέμου. Είναι δια μέσου της ανθρώπινης μηχανής, που σχετιζόμαστε με το περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε.

Έτσι, λοιπόν, η Συνείδηση, το σώμα και το περιβάλλον, είναι αναγκαίο να βρίσκονται σε τέλεια ισορροπία, αν δεν θέλουμε να ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας.

Αν η Συνείδηση δεν συσχετίζεται έξυπνα με το σώμα, τότε έρχονται οι αρρώστιες. Αν δεν συσχετίζεται σωστά η συνείδηση με το περιβάλλον, έρχονται οι συγκρούσεις. Οι σωστές σχέσεις μεταξύ της συνείδησης, του σώματος και του περιβάλλοντος είναι ζωτικές, θεμελιώδεις, αποφασιστικές σε εκείνον που δεν ξεχνάει τον εαυτό του.

Αυτοί που ξεχνάνε τον εαυτό τους, προχωράνε στον δρόμο του λάθους. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί, καταλήγουμε μεθυσμένοι. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα άτομο του αντίθετου φύλου, καταλήγουμε να εκσπερματώνουμε. Όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε έναν υβριστή, καταλήγουμε να βρίζουμε. Έτσι ώστε, στην πραγματικότητα της αλήθειας, κανείς δεν μπορεί να κατορθώσει να ξυπνήσει Συνείδηση αν ξεχνάει τον εαυτό του.

Πώς να ενεργήσουμε στην καθημερινή ζωή; Αν κοιτάξουμε τους ανθρώπους στους δρόμους, θα μπορέσουμε να διαπιστώσουμε το συγκεκριμένο γεγονός ότι ξεχνάνε τους εαυτούς τους. Σαφώς, εκείνος που ξεχνάει τον εαυτό του δεν θα μπορέσει να αυτοανακαλυφθεί και θα συνεχίσει να βρίσκεται με την Συνείδηση κοιμισμένη.

Αναμφισβήτητα, χρειάζεται να αυτοανακαλυφθούμε και αυτό είναι δυνατόν μόνο με τον συσχετισμό, δηλαδή, με την συμβίωση, με την σχέση με άλλους ανθρώπους. Έτσι είναι που τα κρυμμένα μας ελαττώματα αναβλύζουν αυθόρμητα και αν είμαστε προσεκτικοί και επάγρυπνοι, όπως ο φρουρός σε καιρό πολέμου, τότε τα βλέπουμε. Το ελάττωμα που αποκαλύφθηκε, πρέπει να υποταχθεί στο διαλογισμό. Μόνο από αυτό το βαθύ μονοπάτι, θα μπορέσουμε να γίνουμε συνειδητοί οποιουδήποτε ψυχολογικού ελαττώματος.

Κάθε ελάττωμα αντιπροσωπεύεται από ένα «ψυχικό ακόλουθο». Αυτά τα «ακόλουθα» μπορούν να γίνουν αντιληπτά μόνο με την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης. Αυτή η αίσθηση βρίσκεται εν δυνάμει σε όλα τα ανθρώπινα όντα, ωστόσο, πρέπει να πούμε ότι όργανο που δεν χρησιμοποιείται, ατροφεί. Όργανο που χρησιμοποιείται, αναπτύσσεται. Κατά το μέτρο που προχωρούμε χρησιμοποιώντας την αίσθηση της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, αυτή θα αναπτύσσεται.

Καταλήγει πολύ ενδιαφέρον να είμαστε μάρτυρες του εαυτού μας: να βλέπουμε πως αυτά τα «ακόλουθα» γίνονται σκόνη, κατά μια μορφή διδακτική και διαλεκτική.

Είναι φανερό ότι για να καταφέρουμε την διάλυση αυτού ή του άλλου «ακόλουθου», χρειάζεται (αναπόφευκτα) να επικαλεστούμε μια δύναμη που να είναι ανώτερη από τον νου. Αυτή η δύναμη υπάρχει, βρίσκεται εν δυνάμει σε κάθε έναν μας: είναι το Πύρινο Φίδι των μαγικών μας δυνάμεων. Αυτή είναι η Κουνταλίνη, η Μαρία, η Τοναντζίν, η Ίσις, η Ντιάνα, η Κοσμική Μητέρα κ.λπ. Αναντίρρητα, αυτή είναι μια δύναμη που βρίσκεται (σε λανθάνουσα κατάσταση) σε κάθε οργανική ύλη, είναι ένα μέρος του ίδιου μας του Είναι, αλλά παράγωγο.

Μπορούμε να βοηθηθούμε από την Μαρία, ή την Κοσμική Μητέρα σε κατάσταση εσωτερικού βαθύ διαλογισμού. Αυτή θα διαλύσει τότε οποιοδήποτε «ακόλουθο» που έχουμε καταλάβει προηγουμένως σε όλα τα μέρη ή επίπεδα του νου.

Ούτως ώστε, στην πραγματικότητα συμφέρει να συλλογιστούμε βαθειά σχετικά με όλα αυτά. Συμφέρει να καταλάβουμε την ωμή πραγματικότητα αυτών των ζητημάτων. Η Μαρία, η Ίσις, η Αδονία, η Ινσομπέρτα, η Ρέα ή Κυβέλη θα μας δώσει την βοήθειά της, εμείς στην πραγματικότητα της αλήθειας, χρειαζόμαστε να βοηθηθούμε.

Η Συνείδηση κανονικά βρίσκεται εμφιαλωμένη ανάμεσα στα «Ψυχικά Ακόλουθα». Κάθε «ακόλουθο» μοιάζει με μια μπουκάλα μέσα στην οποία βρίσκεται εμφιαλωμένη η Συνείδηση. Αν σπάσουμε την μπουκάλα, η Συνείδηση ελευθερώνεται.

Χρειάζεται να ξυπνήσουμε την Συνείδηση για να έχουμε πρόσβαση στην αλήθεια, χρειάζεται να ξυπνήσουμε την Συνείδηση για να πετύχουμε το διαρκές Σαμαντί. Χρειάζεται να απελευθερώσουμε την Συνείδηση για να πειραματιστούμε αυτό που δεν είναι του χρόνου, αυτό που βρίσκεται πιο πέρα από το σώμα, από τις στοργές και τον νου.

Έτσι λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, θέλω να καταλάβετε την ανάγκη να είστε προσεκτικοί και επάγρυπνοι όπως ο φρουρός σε εποχή πολέμου. Αυτή η κατάσταση επαγρύπνησης δεν επιτυγχάνεται δια μέσω των άκρων, αλλά στο μέσον, στο κέντρο.

Είπα ήδη ότι ένας αθλητής δεν είναι προσεκτικός, επάγρυπνος, επειδή έχει ξεχάσει τον εαυτό του. Είπα επίσης, ότι ένας μοναχός αναχωρητής μέσα σε μια σπηλιά με το σώμα πεινασμένο, άθλιο, ούτε αυτός είναι επάγρυπνος (αληθινά έχει ξεχάσει τον εαυτό του). Ο δρόμος βρίσκεται στο κέντρο. Είναι το να ξέρουμε να συσχετίζουμε την κατάσταση της επαγρύπνησης, η Συνείδηση επάγρυπνη με ένα υγιές σώμα και το περιβάλλον. Μόνο έτσι δεν θα ξεχάσουμε τους εαυτούς μας, προχωρώντας από αυτόν τον εσωτερικό, βαθύ δρόμο…

5- Η ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΣΚΕΠΤΕΣΘΑΙ.

«Γνώσις, είναι μια λέξη που σημαίνει ΓΝΩΣΗ, ΣΟΦΙΑ. Είναι η ΣΟΦΙΑ, αυτή που χρειαζόμαστε και δεν θα την βρούμε έξω από τον εαυτό μας, παρά μέσα μας.

«Χρειάζεται να διαχωριστούμε από τα ρεύματα της άκρας δεξιάς και της άκρας αριστεράς και να προχωρήσουμε στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ (βαθειά προς τα μέσα), για να πειραματιστούμε ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ».

«Χρειάζεται να αυτογνωριστούμε. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να φτάσουμε στην πραγματική εμπειρία ΑΥΤΟΥ που βρίσκεται πιο πέρα από τον Χρόνο».

«Έτσι, λοιπόν, ξεχνώντας τις μάχες και τις συγκρούσεις που υπάρχουν ανάμεσα στην άκρα δεξιά και στην άκρα αριστερά, θα αυτο-εξερευνηθούμε σε απευθείας μορφή για να αυτο-γνωριστούμε και να ανακαλύψουμε (μέσω της Πραγματικής εμπειρίας) ΑΥΤΟ που δεν γνωρίζουν οι οπαδοί της δεξιάς και της αριστεράς: ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ».

Πριν από όλα, είναι επείγον, αμετάθετο, όπως ήδη σας είχα πει σε άλλη συνάντηση, ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ ΜΑΣ, ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΣΚΕΠΤΟΜΑΣΤΕ ΜΕ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΡΟΠΟ, ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ, γιατί η Γνώσις είναι μια Διδασκαλία που παρόλο που είναι τόσο αρχαία, είναι νέα και είναι γραμμένο στο Χριστικό Ευαγγέλιο: «Κανείς δεν θα έριχνε καινούργιο κρασί σε παλιό ασκό, γιατί το καινούργιο κρασί (και έτσι είναι γραμμένο) θα κατέστρεφε τον παλιό ασκό». Επίσης έχει λεχθεί στο Χριστικό Ευαγγέλιο: «Κανείς δεν θα έβαζε ή θα έκοβε ένα κομμάτι από ένα καινούργιο κοστούμι για να μπαλώσει ένα παλιό κοστούμι που δεν είναι χρήσιμο πια, ένα άχρηστο κοστούμι». (θα ήταν ανόητο από κάθε άποψη να κάνουμε ένα τέτοιο πράγμα). Σκεφτείτε τι νόημα θα είχε, για παράδειγμα, να κόψουμε ένα κομμάτι από ένα καινούργιο κοστούμι για να μπαλώσουμε ένα παλιό, αυτό είναι ανόητο εκατό τοις εκατό.

Έτσι λοιπόν, στην πραγματικότητα της αλήθειας αγαπητοί μου αδελφοί, χρειάζεται να μάθουμε να σκεπτόμαστε με εντελώς καινούργιο τρόπο, χρειάζεται μια νοητική μετατροπή.

Αλλά ας εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο… Υπάρχουν τέσσερα είδη Συνείδησης ή τέσσερις Καταστάσεις της Συνείδησης που συμφέρει να καταλάβετε βαθειά. Η πρώτη είναι αυτή του ανθρώπου που βρίσκεται εντελώς κοιμισμένος στο κρεβάτι του. Σε αυτές τις περιστάσεις το Εγώ περιδιαβαίνει, σεργιανίζει έξω από το φυσικό σώμα, αλλά εντελώς ασυνείδητο, σε κατάσταση κώματος. Είναι καλό να καταλάβουμε ότι οι νεκροί αφού αφήσουν το φυσικό σώμα, ζουν στους εσωτερικούς κόσμους με την συνείδηση εντελώς κοιμισμένη. Συνήθως, προχωρούν ονειρευόμενοι, ασυνείδητοι εξ’ ολοκλήρου με απόλυτο, πλήρη τρόπο. Το ίδιο συμβαίνει σε αυτόν τον «μικρό θάνατο» που είναι ο κοινός ύπνος: καθ’ όσον το φυσικό σώμα κοιμάται, το Εγώ περιδιαβαίνει ασυνείδητο, κοιμισμένο…

Η δεύτερη κατάσταση είναι η ονομαζόμενη «Κατάσταση Ξαγρύπνιας». Αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ένα άτομο επιστρέφει στην κατάσταση της ξαγρύπνιας, συνεχίζει να ονειρεύεται, τόσο κοιμισμένο όσο ήταν, μόνο που τώρα το σώμα του είναι δραστήριο στα όνειρά του και για αυτό πιο επικίνδυνο.

Ένα πράγμα είναι όταν το σώμα είναι παθητικό στα όνειρα (τότε δεν υπάρχει τόσος κίνδυνος) και άλλο πολύ διαφορετικό, είναι όταν το σώμα είναι δραστήριο στα όνειρα γιατί τότε ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος. Στην ονομαζόμενη «Κατάσταση Ξαγρύπνιας», το σώμα είναι δραστήριο στα όνειρα και τότε είναι που διαπράττουμε λάθη κάθε είδους.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα ζει σε αυτές τις δυο καταστάσεις της Συνείδησης. Είναι αναγκαίο να περάσουμε στην Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης και θα μπορούσαμε να περάσουμε στην τρίτη κατάσταση της συνείδησης (που είναι αυτή της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ), μόνο αρχίζοντας από το να αλλάζουμε τον τρόπο σκέψης μας. Γιατί αν ήρθαμε εδώ σε αυτήν την αίθουσα πρακτικής για να πάρουμε τις διδασκαλίες και μετά στον δρόμο είμαστε ξανά όπως ήμασταν πριν, ποια είναι η αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί στον τρόπο σκέψης; Σε τι χρησιμεύει να λάβουμε τις διδασκαλίες, εδώ σε αυτήν την διάλεξη αν στο σπίτι, στον δρόμο, στην δουλειά, συνεχίζουμε με τις αρνητικές μας συγκινήσεις, με τις αντιδράσεις μας μπροστά στις συγκρούσεις του εξωτερικού κόσμου, με τις ίδιες ζήλειες όπως πάντα, με τα ίδια συνηθισμένα μίση, κ.λπ.; Πρέπει να αλλάξουμε, είναι σαφές, τον τρόπο σκέψης, να μάθουμε να σκεπτόμαστε προς όφελος των διδασκαλιών που εδώ λαμβάνουμε, επειδή αν λαμβάνουμε τις διδασκαλίες και η μηχανική μορφή σκέψεων συνεχίζει όπως πάντα, τότε ποια είναι η αλλαγή; Δεν θα ήταν δυνατόν να περάσουμε στο τρίτο επίπεδο ή Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης, που είναι αυτή της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, αν δεν αλλάξουμε προηγουμένως τον τρόπο σκέψεών μας.

Αναντίρρητα, αν επιθυμούμε μια αλλαγή, θα πρέπει να αρχίσουμε να αλλάζουμε την διανοητική άποψη και την συγκινησιακή άποψη. Αυτό σημαίνει να εξαλείψουμε από μέσα μας όλον αυτόν τον ασυνείδητο-διανοητικό αυτοματισμό που έχουμε δεχτεί, όλες αυτές τις διαδικασίες του συλλογιστικού νου, όλες αυτές τις ζήλιες, όλον αυτόν τον θυμό, όλο αυτό το μίσος…

Επείγει η ριζική αλλαγή στο διανοητικό, αν θέλουμε να περάσουμε σε ένα Ανώτερο Επίπεδο του Είναι, δηλαδή, αν θέλουμε να περάσουμε στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης, που είναι αυτή της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ.

Όταν κάποιος ταυτίζεται με έναν υβριστή, συνεχίζει (σε εκείνες τις στιγμές) να σκέπτεται όπως πριν: αν πριν τον πρόσβαλαν, πρόσβαλε, αν τον χτυπούσαν, χτυπούσε. Ολοφάνερα συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, δεν έχει αλλάξει τον τρόπο σκέψης του.

Αν κάποιος άνθρωπος είναι ζηλιάρης, ζηλεύει την γυναίκα του, αφού έχει έρθει εδώ να λάβει τις διδασκαλίες, τότε λοιπόν δεν έχει αλλάξει. Απλώς φορτώνει την Γνώση στην μνήμη του σαν ένα στολίδι ακόμη, όπως όταν κάποιος βάζει ένα καινούργιο κοστούμι, αλλά στον τρόπο σκέψης του συνεχίζει να είναι ο ίδιος…

Όταν κάποιος είναι γεμάτος λαγνεία, τότε λοιπόν δεν έχει αλλάξει, συνεχίζει να είναι αυτό που ήτανε πριν. Πως θα μπορούσε τότε να περάσει στην Τρίτη κατάσταση της Συνείδησης; Και γιατί είναι λάγνος; Γιατί φορτώνεται μερικά «Ψυχικά Επιπρόσθετα» της λαγνείας. Επί πλέον: αυτός που ταυτίζεται με κάποια σκηνή λαγνείας, προφανώς ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ και εκείνη την στιγμή εκδηλώνεται λάγνος, δίνει ευκαιρία στα «Εγώ» της λαγνείας να κάνουν ότι θέλουν.

Κάποιος που ξεχνάει έτσι τον εαυτό του, κάποιος που ξεχνιέται μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί και καταλήγει μεθυσμένος, κάποιος που ξεχνιέται μπροστά σε ένα άτομο του αντίθετου φύλου και καταλήγει να εκσπερματώνει, κάποιος που ξεχνάει τον εαυτό του μπροστά σε έναν υβριστή και καταλήγει να βρίζει και αυτός, είναι επειδή στην πραγματικότητα δεν είναι προετοιμασμένος για να περάσει στην Τρίτη Κατάσταση της Συνείδησης, που είναι αυτή της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Γιατί θα ήταν αντιφατικό και να υποθέσουμε έστω, ότι ένας άνθρωπος έχει περάσει στην τρίτη κατάσταση της Συνείδησης αν ξεχνάει τον εαυτό του, μια και η τρίτη κατάσταση είναι, ακριβώς, ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ. Έτσι λοιπόν, ή έχει περάσει ή δεν έχει περάσει στην Τρίτη Κατάσταση, σε αυτό δεν μπορούν να υπάρχουν ασάφειες κανενός είδους…

6- Η ΤΡΙΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΑΙΣΘΑΝΕΣΘΑΙ.

«Είναι αναρίθμητοι οι απογοητευμένοι υποψήφιοι που, από έλλειψη ψυχικών δυνάμεων και εσώτερης φώτισης, έχουν εγκαταλείψει την Εσωτεριστική Δουλειά πάνω στους εαυτούς τους. Λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν να επωφελούνται από τις αντιξοότητες».

Σε εποχές αυστηρού πειρασμού, απελπισίας και ερήμωσης, πρέπει κανείς να απευθύνεται στην ΕΣΩΤΕΡΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ. Στο βάθος του καθενός μας, βρίσκεται η Αζτέκα Τονανζίν, η Στέλλα Μάρις, η Αιγύπτια Ίσις, ο ΘΕΟΣ ΜΗΤΕΡΑ, περιμένοντας για να γιατρέψει την πονεμένη μας καρδιά».

Ωραία, αδελφοί, συνεχίζουμε εδώ με αυτές τις συζητήσεις…

Πρέπει να δουλεύουμε το Διανοητικό Κέντρο και επίσης το Συγκινησιακό Κέντρο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρνητικές συγκινήσεις μας μετατρέπουν σε ψεύτες, όπως ήδη σας είχα πει σε κάποια περίπτωση. Οι αρνητικές συγκινήσεις μας κάνουν βίαιους, οι αρνητικές συγκινήσεις μας κάνουν να ξεχνάμε τους εαυτούς μας.

Ένα άτομο (για παράδειγμα με ζήλια), σπρωγμένο από την αρνητική συγκίνηση της ζήλιας, γίνεται λοιπόν βίαιο, μπορεί να σκοτώσει τον άλλο και σαν συνέπεια να πάει στην φυλακή. Μπορεί να φερθεί άσχημα στην γυναίκα του, ίσως άδικα, κ.λπ. Κατά τρόπον ώστε οι αρνητικές συγκινήσεις μπορούν να μετατρέψουν κάποιον σε άδικο συκοφάντη, σε βίαιο, σε διεστραμμένο…

Αλλά είναι πολύ δύσκολο, στα αλήθεια, να μπορέσουμε να ελέγξουμε τις αρνητικές συγκινήσεις. Την μια στιγμή είμαστε ήσυχοι και μπορεί το επόμενο λεπτό να μην είμαστε πια… Ας υποθέσουμε ότι είμαστε εδώ, σε πολύ άγια ειρήνη, ακούγοντας αυτήν την διάλεξη και ξαφνικά κάποιος μας φέρνει ένα νέο: Μας λέει ότι έναν συγγενή ή έναν αδελφό τον χτύπησε δυνατά ο τάδε ή ότι τον πυροβόλησαν. Σαφώς, αν δεν έχουμε έλεγχο πάνω στον εαυτό μας, φεύγουμε «σαν τρελοί», βγαίνουμε αμέσως από αυτήν την αίθουσα πρακτικών, διαμαρτυρόμαστε μέσα μας. Συναντάμε κάποιον στον δρόμο, του διηγούμαστε στα γρήγορα τι συνέβη και μπορεί να συμβεί η περίπτωση ότι μόλις φτάσουμε στο σημείο που λέγεται ότι συνέβη η τραγωδία, να μην έχει συμβεί τίποτα, το σήμα κινδύνου ήταν ψεύτικο. Τότε, τι συνέβη; Πρώτον, εγκαταλείψαμε την διάλεξη, μετά, συκοφαντήσαμε κάποιον, μετά, υιοθετήσαμε βίαιες συμπεριφορές και το άλλο, που ήταν το χειρότερο, είναι λοιπόν ότι ενισχύσαμε τα «Εγώ» που έχουμε στο αρνητικό μέρος του Συγκινησιακού Κέντρου, αντί να τα διαλύσουμε.

Ορίστε πόση ζημιά μπορούν να μας κάνουν οι αρνητικές συγκινήσεις! Από μια αρνητική συγκίνηση μπορούμε να γίνουμε φονιάδες. Από μια αρνητική συγκίνηση μπορούμε να συκοφαντήσουμε τον πλησίον. Από μια αρνητική συγκίνηση μπορούμε να εγείρουμε λανθασμένες κρίσεις για τον καλύτερο φίλο μας, κ.λπ. Και παρόλα αυτά έχουμε αυτήν την έντονη τάση να αφηνόμαστε να παρασυρόμαστε από τις αρνητικές συγκινήσεις, δεν έχουμε μάθει να είμαστε αυστηροί, ήρεμοι, μετρημένοι.

Έτσι ώστε, το να βάλουμε την Γνώση στον τρόπο σκέψης μας (για να αλλάξουμε) και το να την βάλουμε στο Συγκινησιακό Κέντρο θα μας κοστίσει λίγη δουλειά. Αλλά ας σκεφτούμε σχετικά με το τι είναι τα κέντρα της οργανικής μηχανής, (για παράδειγμα, το Διανοητικό Κέντρο που έχει λίγο από το Διανοητικό Κέντρο και λίγο από το Κέντρο της κίνησης). Πως θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να μείνει το κατώτερο συγκινησιακό κέντρο κάτω από πλήρη έλεγχο; Αν πούμε: «Θα έχω δύναμη θέλησης, δεν θα αφεθώ να φέρομαι από βίαιες, αρνητικές συγκινήσεις ούτε λεπτό», μπορεί να συμβεί στο ξεκίνημα της αλλαγής να αποτύχουμε τρομερά. Τότε χρειάζεται να βάλουμε την Γνώση εδώ, στον νου, να αισθανθούμε την ανώτερη συγκίνηση που παράγεται από την Γνώση και με το λίγο της θέλησης που θα έχουμε αποκτήσει, λοιπόν η Γνώση και η ανώτερη συγκίνηση μαζί θα μας επιτρέψουν να ελέγξουμε πλήρως τις αρνητικές κατώτερες συγκινήσεις.

Σε κάθε περίπτωση χρειάζεται να ελέγξουμε την κατώτερη συγκίνηση με την ανώτερη συγκίνηση. Ελέγχουμε, λοιπόν, τις κατώτερες συγκινήσεις με τις ανώτερες, βάζουμε Γνώση μέσα στον εγκέφαλο ώστε ο τρόπος σκέψης μας να αλλάξει και να ζούμε σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες του Παγκόσμιου Γνωστικισμού. Να τροποποιήσουμε, λοιπόν, την διαδικασία σκέψης και θα υπάρχει ένα είδος διανοητικής συγκίνησης στο κεφάλι μας. Αυτό, συν λιγάκι θέληση, θα μας επιτρέψει να ελέγξουμε τις κατώτερες συγκινήσεις.

Προφανώς, η πλήρης καταστροφή των κατώτερων συγκινήσεων επέρχεται με την εξάλειψη εκείνων των «ανεπιθύμητων ψυχικών στοιχείων» που σχετίζονται, ακριβώς με το κατώτερο συγκινησιακό μέρος. Αλλά, στο μεταξύ και καθόσον αυτά τα «στοιχεία» εξαλείφονται, πρέπει να ελέγχουμε το κατώτερο Συγκινησιακό Κέντρο με το συγκινησιακό μέρος της διάνοιας, μιας διάνοιας φωτισμένης από τον γνωστικό μυστικισμό. Αυτός είναι ο προφανής δρόμος που πρέπει να ακολουθούμε. Μόνο από αυτόν τον δρόμο θα μπορούσαμε να επεξεργαστούμε πραγματικά μια αλλαγή, που είναι τόσο αναγκαία.

Χρειάζεται ακριβώς, να αλλάζουμε λίγο-λίγο. Αυτό το να αλλάζουμε λίγο-λίγο είναι δυνατόν αν προχωράμε εισάγοντας τους γνωστικούς κανόνες, την σοφία του Παγκόσμιου Γνωστικισμού στην σκέψη μας, στον νου μας. Χρειαζόμαστε έναν νέο νου για να σκεφτόμαστε, γιατί με τον παλιό νου, με αυτόν τον σαραβαλιασμένο πια νου, με αυτόν τον φθαρμένο πια νου, με αυτόν τον νου τον συνηθισμένο σε αυτό το τρένο της ζωής που κανονικά διάγουμε, δεν θα ήταν δυνατόν να προκαλέσουμε κάποια αλλαγή μέσα μας.

Έτσι ώστε, το Κέντρο του Νου και το Συγκινησιακό Κέντρο πρέπει να δουλευτούν με τους Γνωστικούς κανόνες, με τις διδασκαλίες που έχουμε δώσει. Αν θέλουμε μια αλλαγή στον τρόπο ύπαρξής μας, χρειάζεται να σκεφτούμε με καινούργιο τρόπο, να δράσουμε με καινούργιο τρόπο.

Τι ψάχνουμε μέσα από όλα αυτά; Ολοφάνερα ψάχνουμε κάτι που είναι αθροιστικά σημαντικό: ψάχνουμε, στ’ αλήθεια, να εξαγνίσουμε την ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, που βρίσκεται εμφιαλωμένη μέσα μας.

Υπάρχει μια μεγάλη Συνείδηση (αναφέρομαι στην ΚΟΣΜΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ). Δυστυχώς η Κοσμική Συνείδηση βρίσκεται βυθισμένη μέσα στο Εγώ. Το να εξαγνίσουμε την Συνείδηση είναι δυνατόν μόνο εξαλείφοντας το Εγώ. Όποιος δεν καταφέρει να περάσει από την «ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΛΕΙΨΗ», δεν θα μπορέσει ποτέ να καταφέρει τον εξαγνισμό της Συνείδησης. Είναι φανερό ότι με την «ΒΟΥΔΙΣΤΙΚΗ ΕΞΑΛΕΙΨΗ», το ξύπνημα της Συνείδησης μετατρέπεται σε γεγονός. Μια Συνείδηση ξύπνια είναι μια Συνείδηση εξαγνισμένη μέσω της εξάλειψης του Εγώ, αυτό είναι αναμφίβολο.

7- Η ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

«Υπάρχουν δυο κεφαλαιώδη πράγματα στις γνωστικές μας σπουδές: Πρώτον: ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΩΝ ΕΑΥΤΩΝ ΜΑΣ, δηλαδή, του ΕΙΝΑΙ μας και Δεύτερον: ΧΑΛΑΡΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ. Να θυμόμαστε τον εαυτό μας και να χαλαρώνουμε το σώμα πρέπει να το κάνουμε συνεχώς».

«Να θυμάστε ότι το σώμα βρίσκεται πάντα σε ένταση (τα νεύρα σε ένταση, οι μύες). Υπάρχει ανάγκη να μάθουμε να θυμόμαστε τους εαυτούς μας και να χαλαρώνουμε το σώμα. Εγώ το κάνω συνεχώς, κάθε μέρα, την ανάμνηση του εαυτού μου και να χαλαρώνω το σώμα, είτε σε ένα κρεβάτι ή οπουδήποτε. Αυτό είναι απαραίτητο, να προχωράμε μέρα με την ημέρα ενθυμούμενοι κάθε φορά όλο και περισσότερο από τους εαυτούς μας, δηλαδή, από το ίδιο μας το Είναι. Από λησμονιά του Είναι, στην πραγματικότητα της αλήθειας οι άνθρωποι διαπράττουν πολλά λάθη και έχουν τόσες λανθασμένες θεωρίες».

Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να συλλογιζόμαστε κάθε φορά και περισσότερο σε όλα αυτά. Μεγάλα πράγματα ανοίγονται σε όποιον δεν ξεχνάει το Είναι του, όταν κάποιος θυμάται τον εαυτό του βαθειά.

Συμβουλεύουμε τους αδελφούς καθημερινά, ας είναι για πέντε, δέκα λεπτά, μισή ώρα, μία να θυμούνται τους εαυτούς τους. Καθισμένοι σε μια πολυθρόνα να χαλαρώνουν πλήρως το σώμα τους. Κάποια ημέρα θα μπορέσουν να φτάσουν στην εμπειρία του Πραγματικού από αυτόν τον δρόμο που είναι ένας τρόπος να δρας πάνω στο Συγκινησιακό Κέντρο μέσω του Κινητικού Κέντρου, καθώς θα βρίσκονται μετά σε αυτήν την απλή στάση της πλήρους χαλάρωσης, βιώνοντας το Είναι, να το αισθάνονται, να το πειραματίζονται.

Να γινόμαστε δεκτικοί στο Είναι: αυτό είναι το βασικό. Η προσωπικότητα πρέπει να γίνεται κάθε φορά και πιο παθητική και δεκτική στον Λόγο που έρχεται από επάνω, από ψηλά. Αυτός ο Λόγος έρχεται δια μέσω των Ανώτερων Κέντρων του Είναι και φτάνει σε μας. Αλλά αν δεν είμαστε δεκτικοί, αν δεν μάθουμε να χαλαρώνουμε, αν ξεχνάμε τους εαυτούς μας, πως θα μπορέσουμε να λάβουμε τα μηνύματα που έρχονται δια μέσω των Ανώτερων Κέντρων του Είναι, με ποιόν τρόπο;

Οι αδελφοί πρέπει να καταλάβουν αυτό: Ότι πρέπει να είμαστε ένα δοχείο, να γίνουμε δεκτικοί, να μάθουμε να λαμβάνουμε τον Λόγο, να συλλαμβάνουμε την βαθειά του σημασία (αυτό είναι βασικό). Καθημερινά πρέπει να χαλαρώνουμε και να θυμόμαστε τον εαυτό μας, το ίδιο μας το Είναι. Έτσι θα προχωρήσουμε θριαμβευτές……….