Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

5 Μαΐου 2012

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 2 - α μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πρόλογος

Διάλεξη για την γυναίκα

Η επιείκεια

Η οργάνωση του ψυχισμού

Το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ

Βιωμένες εμπειρίες σχετικά με τον θάνατο του εγώ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Πριν απ’ όλα είναι απαραίτητο να γνωρίσουμε τον δρόμο που μας οδηγεί στην ουσιαστική αυτοκατανόηση της Ύπαρξης.

Το έργο αυτό θα μπορέσει να οδηγήσει τον διψασμένο στον δρόμο για την πηγή της ΓΝΩΣΗΣ.

Πέρα από τα εφήμερα «φαίνεσθαι» περιμένουν τους ερευνητές τα αιώνια «είναι».

Σήμερα ούτε η θρησκεία απομονωμένη στο δόγμα της, ούτε η επι­στήμη περιορισμένη στον υλισμό δεν μπορούν να προσφέρουν στον άν­θρωπο εσωτερική αυτάρκεια και αληθινή ευτυχία.

Η ικανότητα του να ζει κανείς βασίζεται ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο αυτός πετυχαίνει να συνδυάζει τις καταστάσεις της συνείδησης με τις υπαρξιακές καταστάσεις.

Αν θέλουμε μια οριστική αλλαγή των περιστάσεων της ζωής, είναι απαραίτητο η αλλαγή αυτή να γίνει πρώτα σε μας τους ίδιους. Αν μέσα μας δεν αλλάξουμε τίποτα, εξωτερικά η ζωή θα συνεχιστεί με τις ίδιες δυσκο­λίες. Απαραίτητη λοιπόν προϋπόθεση για την αληθινή ευτυχία είναι η Αυ­τογνωσία. «Βίος ανεξέλεγκτος ου βιωτός εστίν» Σωκράτης, Διάλογοι Πλάτω­νος.

Αξίζει να αυτοερευνηθούμε για να αυτογνωριστούμε και να φτά­σουμε μία μέρα να πειραματισθούμε με άμεση μορφή το πραγματικό, την Αλήθεια.

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να διδάξει, να αποκαλύψει το εσωτε­ρικό μονοπάτι που οδηγεί στην Αυτογνωσία και στην Τελική Απελευθέ­ρωση του Ανθρώπου.

Σ.Μ. Σημείωση Μεταφραστή.

ΔΙΑΛΕΞΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ.

Θα αρχίσουμε την σημερινή ομιλία. Σας ικετεύω όλους να δώσετε μεγάλη προσοχή. Θέλω να πω με έμφαση ότι οι κύκλοι της αρσενικής ή θη­λυκής δραστηριότητας κυβερνιούνται από τον πλανήτη Ουρανό. Ο Ουρα­νός με τους δύο πόλους του προσδιορίζει τις εποχές της θριαμβευτικής αρ­σενικής δραστηριότητας και της θηλυκής θριαμβευτικής δραστηριότητας.

Όταν ο αρσενικός πόλος του Ουρανού είναι στραμμένος προς τον Ήλιο, θριαμβεύει στην Γη το αρσενικό φύλο. Αυτές είναι οι εποχές της πει­ρατείας, του Ναπολέοντα και άλλων. Επίσης είναι η εποχή της απελευθε­ρώσεως των χωρών.

Όταν ο θηλυκός πόλος του Ουρανού είναι στραμμένος προς τον Ήλιο, η ενέργεια του Ουρανού που ρέει δίνει τότε τον θρίαμβο στις γυναί­κες. Τότε επικρατεί, υπερτερεί, θριαμβεύει του θηλυκό φύλο. Ας θυμη­θούμε την εποχή των Αμαζόνων, ήταν μια λαμπερή εποχή, ανέγειραν πα­ντού ναούς στην θεά Σελήνη. Ήτανε χώρες κυβερνώμενες από το θηλυκό φύλο. Η αυτοκρατορία των αμαζόνων επεκτάθηκε σε μεγάλο μέρος της Ευ­ρώπης και της Μέσης Ανατολής μέχρι την Ασία. Αυτοί που κυβερνούσαν, στρατεύονταν και εξασκούσαν τα ιερατικά καθήκοντα ήταν γυναίκες. Κα­νείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι έκτισαν έναν ισχυρό πολιτισμό. Αναμφισβή­τητα επίσης υπήρχε μία δόση απανθρωπιάς. Καθιστούσαν τα αγόρια ανί­κανα σωματικά με κάποιον τρόπο. Τους πλήγωναν σε ένα μπράτσο ή ένα πόδι για να μην μπορούν αργότερα να κυριαρχούν. Αυτό είναι σκληρό, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Αυτά είναι γεγονότα που πέρασαν και ανήκουν στην ιστορία.

Οι αμαζόνες ξεχώρισαν στον πόλεμο. Ας θυμηθούμε την αμαζόνα Καμίλα για την οποία μαρτυρεί ο Βιργίλιος. Πραγματικά ο Μέγας Δάσκα­λος του Δάντε Αλιγκιέρι, μιλάει με θαυμασμό για αυτήν. Η Καμίλα ήταν καταπληκτική στον πόλεμο και ήταν μία από τις καλύτερες στρατηγούς της εποχής, παρόμοια με οποιονδήποτε άλλο άνδρα πολεμιστή.

Οι αμαζόνες υπερτερούσαν στην επιστήμη, η αυτοκρατορία τους ήταν ισχυρή. Αν αργότερα παρήκμασε, εάν έπεσε ήταν ακριβώς εξ αιτίας της σεξουαλικής άποψης. Μία συγκεκριμένη ομάδα αμαζόνων έφτασε στην Ελλάδα, και αν και απομονώθηκαν για ένα καιρό δεν περιττεύει να σας πω ότι ενώθηκαν σεξουαλικά με νεαρούς Έλληνες και από τότε άλλα­ξαν τους τρόπους τους. Αυτές οι αμαζόνες οι ήδη αλλαγμένες, επηρέασαν τις υπό­λοιπες και σιγά σιγά έχασαν την εξουσία και υπερτέρησε το αν­δρικό φύλο. Ήδη έχει περάσει η εποχή τους.

Σαράντα δύο χρόνια είναι της ανδρικής δραστηριότητας και σαρά­ντα δύο χρόνια είναι της θηλυκής δραστηριότητας. Σε αυτές τις στιγμές στις οποίες βρισκόμαστε εμείς, επικρατεί το θηλυκό φύλο, είναι στον κύ­κλο της κυριαρχίας του. Αργότερα όταν θα τελειώσει αυτός ο κύκλος των 42 ετών, θα έλθει μια καινούρια εποχή επικράτησης του αρσενικού φύ­λου. Τώρα επικρατεί το θηλυκό, δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Πραγ­ματικά η γυ­ναίκα διοικεί, επιβάλλεται στην επιστήμη, στο εμπόριο, στην κυβέρνηση, στην θρησκεία, στην οικογένεια, επιβάλλεται παντού, είναι στην εποχή της.

Ο Ουρανός κυβερνάει κατευθείαν τους σεξουαλικούς αδένες. στην γυ­ναίκα κυβερνάει την δραστηριότητα των ωοθηκών. Έτσι λοιπόν είναι 42 χρόνια της αρσενικής επικράτησης και 42 της θηλυκής. Η γυναίκα μπορεί να εκμεταλλεύεται σοφά αυτήν την εποχή, για να μετατρέπει τον εαυτό της, αν έτσι το ποθεί. Σε αυτούς τους καιρούς μάχεται για την απε­λευθέρωσή της. Στην πραγματικότητα η γυναίκα έχει αφ’ εαυτής το Σκή­πτρο της Εξου­σίας επειδή βρίσκεται μέσα στην δραστηριότητα του θηλυ­κού κύκλου του Ουρανού.

Εκτιμώντας αυτά τα ζητήματα, μου φαίνεται ότι το θηλυκό φύλο έχει δικαίωμα στην αξιολόγηση και στην μεταμόρφωση. Το θηλυκό φύλο πρέπει να εκμεταλλεύεται την τωρινή στιγμή, στην οποία την βοηθάει ο Ουρανός, για να βγάλει όσο πιο πολύ κέρδος μπορεί από την δόνηση του πλανήτη Ουρανού. Η γυναίκα έχει δικαίωμα να περάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο του Είναι, και αυτό είναι δυνατόν όταν ξέρει να αγαπάει. «Αγάπη είναι Νόμος, αλλά συνειδητή Αγάπη». «Η Αγάπη είναι το ύψιστο της Σο­φίας» έτσι το είπε ο Ερμής ο Τρισμέγιστος στον Σμαράγδινο Πίνακα, ο τρεις φορές μεγάλος θεός Ίβις ντε Τόθ. Η Αγάπη είναι το θεμέλιο όλου αυτού που είναι, έγινε και θα είναι. Η γυναίκα δια μέσου της Αγάπης όχι μόνο μπορεί να με­τατρέπει τον εαυτό της αλλά μπορεί επίσης να μετατρέπει και τους άλλους.

Σε αυτούς τους καιρούς εκπλήσσει να ξέρουμε πως μερικές γυναί­κες σκέφτονται να στείλουν θηλυκές επιτροπές να μάχονται για την πα­γκόσμια ειρήνη. Έχω ακούσει ότι ο ΟΗΕ θεωρεί πολύ δύσκολο το πρό­βλημα της ει­ρήνης και σκέφτεται σοβαρά να δημιουργήσει ένα είδος προ­παγάνδας για την ειρήνη μέσω θηλυκών επιτροπών. Πιστεύω απλά πως οι γυναίκες σε αυτές τις στιγμές εκτοπίζει τον άνδρα, θέλει την επικράτηση, πλήρη κυ­ριαρχία και σε αυτά προστίθεται ότι το αρσενικό φύλο είναι σή­μερα πολύ εκφυλισμένο. Έτσι η γυναίκα είναι αυτή είναι που πρέπει να αναγεννήσει τον άνδρα. Η κατάσταση του ανδρικού εκφυλισμού είναι αναμφισβήτητη, αναμφίβολη, αναντίρρητη. Πρέπει η γυναίκα να δίνει το χέρι στον άνδρα, να τον σηκώνει. Αν ο άντρας έχει χάσει τώρα την εξου­σία του αυτό οφείλε­ται απλά στον εκφυλισμό του. Η γυναίκα έχει σήμερα μια αναπόφευκτη οφειλή που είναι να βοηθάει στην αναγέννηση του άν­δρα και να μάχεται για την παγκόσμια ειρήνη.

Ένα από τα πιο ανησυχητικά προβλήματα της εποχής είναι το σε­ξου­αλικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σεξολογία είναι βασική για οποιονδήποτε πολιτισμό. Το αρσενικό φύλο, επαναλαμβάνω, βρίσκε­ται σε κατάσταση καθοδικής εξέλιξης, έχει κάνει κατάχρηση του σεξ και αυτό το έχει κάνει να χάσει την επικράτειά του πάνω στην Γη, πάνω στο Σύμπαν. Το αρσενικό φύλο βαδίζει καθοδικά. Όταν κανείς μελετάει την σεξουαλική ενέργεια, την δημιουργική ενέργεια κάτω από το φως ενός Σί­γκμουντ Φρόιντ, για παράδειγμα, του δημιουργού της ψυχανάλυσης, ή ενός Γιούγκ ή ενός Άντλερ ή κάτω από το φως των Σανσκριτικών Τάντρα ή των Θιβετια­νών ή των Ινδουιστών ή πιθανόν της Κίτρινης Κινέζικης σχολής, μπορεί να ανακαλύψει με μεγάλη έκπληξη πως διαμέσου της δη­μιουργικής ενέργειας είναι δυνατή η μεταβολή του ανθρώπινου όντος.

Η γυναίκα έχει κυριαρχία πάνω στην οργανική βιολογία του άνδρα, γι’ αυτό πρέπει να τον αναγεννήσει. Η γυναίκα πρέπει να γνωρίζει λίγο πα­ραπάνω τα μυστήρια του σεξ. Παλιά αυτά τα μυστήρια θεωρούνταν τα­μπού ή αμαρτία, λόγω ντροπής ή απόκρυψης. Τώρα στις ανεπτυγμένες χώρες το σεξ μελετάται κάτω από το φως της επιστήμης. Ο Φρόιντ έδωσε το παρά­δειγμα με την ψυχανάλυση. Ο Άντλερ, ο Γιούγκ και άλλοι έχουν αποδείξει στον κόσμο την πραγματικότητα των θεωριών του.

Τότε θεωρώ αναγκαίο να σχολιάσω αυτό το «τραχύ» σημείο, αυτό το ευαίσθητο ζήτημα που σχετίζεται με την υπερβατική σεξολογία, η οποία εί­ναι η μόνη που μπορεί να μετατρέπει την γυναίκα και τον κόσμο. Πραγμα­τικά, η δημιουργική ενέργεια ρέει σε όλα αυτά που είναι, ήταν και θα είναι. Η δημιουργική ενέργεια επιτρέπει στα φυτά να πολλαπλασιάζονται δια μέ­σου των υπέρων και των στημόνων που ζούνε και πάλλονται στους κάλυκες των λουλουδιών. Επιτρέπει στα πουλιά να αναπαράγονται, να δημιουργού­νται τα φρούτα, σε όλα τα ζωντανά είδη της απέραντης θά­λασσας την πά­ντα αδιάκοπη αναπαραγωγή. Δίνει μια ενέργεια σαν τον ηλεκτρισμό, σαν τον μαγνητισμό, αν την δύναμη της βαρύτητας κλπ μία ενέργεια που πρέ­πει να μάθουμε να χειριζόμαστε σωστά. Είναι μία ταχεία ενέργεια, στιγ­μιαία, πιο γρήγορη από τον νου, πολύ πιο γρήγορη από τις συγκινήσεις ή οποιαδήποτε άλλη οργανική κίνηση. Πολλές φορές έχει συμβεί σε μία γυ­ναίκα να συναντήσει έναν άνδρα και στιγμιαία, χωρίς να ξέρει γιατί, ενστι­κτωδώς, να ξέρει αν συμπάθησε ή όχι αυτόν τον άνδρα, αν μπορεί να χρη­σιμεύει σαν συμπλήρωμά της, αν αξίζει την συμπάθειά της. Αλλά αν δεν εί­ναι το ακριβές συμπλήρωμά της δεν αφυπνίζει σε αυ­τήν κανένα ενδιαφέ­ρον. Μας εκπλήσσει να δούμε την γρηγοράδα με την οποία μία γυναίκα μπορεί να αναγνωρίσει έναν άνδρα και να ξέρει αν αυ­τός μπορεί να της χρησιμεύσει σαν συμπλήρωμα στην ζωή της ή όχι. Αναβλύζει σε δευτερό­λεπτα, σε χιλιοστά του δευτερολέπτου, πράγμα το οποίο αποδεικνύει ότι η σεξουαλική αίσθηση είναι αρκετά γρήγορη, ταχύ­τερη από τον νου ήτις κι­νητικές δραστηριότητες του οργανισμού.

Σε δευτερόλεπτα η γυναίκα είναι ικανή να αναγνωρίζει αν ένας άν­δρας μπορεί ή όχι να της χρησιμεύσει σαν συμπλήρωμα για την ζωή της. Καλά, αυτό οφείλεται στο ότι η δημιουργική ενέργεια ρέει και πάει από το ένα μέρος στο άλλο, τα ηλεκτροσεξουαλικά κύματα είναι πολύ ταχέα. Το σεξουαλικό κέντρο μιας γυναίκας ενστικτωδώς αντιλαμβάνεται την πραγ­ματικότητα οποιουδήποτε άντρα, αυτό είναι φανερό. Είναι μυστήρια που σχετίζονται με το σεξ και αξίζει τον κόπο να τα γνωρίσουμε.

Στην ζωή βρίσκει κανείς γεγονότα που εκπλήσσουν, πολλές φορές έχει παρατηρηθεί άντρες που αν και έχουν γυναίκα, ξαφνικά, δεν αισθά­νο­νται ικανοποιημένοι, δεν αισθάνονται ακέραιοι, δεν αισθάνονται ολοκλη­ρωμένοι με αυτήν, αισθάνονται πως κάτι τους λείπει. Μπορεί να συμβεί σε αυτές τις περιπτώσεις πως σε οποιοδήποτε σαλόνι, ναό ή δρόμο συνα­ντάει ο άντρας μια γυναίκα που αμέσως την συμπαθεί.

Αναμφισβήτητα σφάλλει όταν διαπράττει μοιχεία, αλλά στο βάθος αυτό που συμβαίνει είναι ότι τα μέρη του δικού του Είναι χρειάζονται συ­μπλήρωμα. Πιθανόν στην καινούρια γυναίκα βρίσκουν κάτι που τους βοη­θάει να συμπληρώνονται. Ξεκαθαρίζουμε ότι δεν θέλουμε να δικαιο­λο­γούμε την μοιχεία, αυτό θα ήταν παράλογο, απλώς μελετάμε το σεξου­αλικό ζήτημα και δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε να περάσει απαρατή­ρητο αυτό το σημείο.

Η δημιουργική ενέργεια είναι εγκατεστημένη σε κάθε οργανική μη­χανή και το φυσικό σώμα μας είναι μία μηχανή. Οι ωοθήκες της γυναίκας είναι αξιοθαύμαστες, καταπληκτικές. Ένα ζευγάρι νευρικά κορδόνια ανε­βαίνουν πάντα από τις ωοθήκες μέχρι τον εγκέφαλο. Τυλίγονται στην σπον­δυλική στήλη δημιουργώντας το Άγιο Οκτώ, το Κηρύκειο του Ερμή. Από αυτά τα λεπτά κορδόνια που δεν είναι εντελώς υλικά, διότι θα μπο­ρούσαμε να πούμε ότι κατά ένα μέρος είναι τετραδιάστατα, ανεβαίνει η σεξουαλική ενέργεια σαν πολύ λεπτή ηλεκτρική δύναμη μέχρι τον εγκέ­φαλο. Η δύναμη αυτή καθ’ εαυτή φτάνει στον εγκέφαλο μέσω συγκεκρι­μένης διαδικασίας. Αρχικά προέρχεται από τον Τρίτο Λόγο, του Μαχα­τσόαν. Για να μιλήσουμε αυτήν την φορά με χριστιανικούς όρους μπορώ να σας πω ότι αυτή η ενέρ­γεια είναι θεϊκή. Είναι ο Τρίτος Λόγος αυτός καθ’ εαυτός, είναι αυτό που σε αγνό χριστιανισμό ονομάζουμε Άγιο Πνεύμα. Η δύναμη του Αγίου Πνεύ­ματος είναι αξιοθαύμαστη σε όλες τις έννοιες. Το σύμπαν ολόκληρο δεν θα μπορούσε να υπάρχει χωρίς αυτήν την καταπληκτική δύναμη. Οι σπόροι δεν θα μπορούσαν να βλαστήσουν, τα ζώα δεν θα μπορούσαν να πολλαπλασια­στούν, τα δέντρα δεν θα μπο­ρούσαν να δώσουν καρπούς.

Έτσι λοιπόν την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, την αξιοθαύμαστη Ενέργεια του Τρίτου Λόγου είναι άξια να την αναλύσουμε. Υπάρχουν σχο­λές που έχουν αφοσιωθεί σε αυτήν την ανάλυση. Αυτές οι σχολές υπάρχουν σε όλη την Ανατολή και πολύ ειδικά στον Ταντρικό Βουδισμό του Θιβέτ. Είναι απαραίτητο να μάθουμε να μεταχειριζόμαστε αυτό το ηλεκτροσεξου­αλικό δυναμικό εάν αληθινά θέλουμε να πετύχουμε μία με­τατροπή.

Χωρίς την δημιουργική ενέργεια δεν θα ήταν δυνατόν ένα ζευγάρι γαμέτες, δηλαδή ένα ωάριο και ένα σπερματοζωάριο να συνενωθούν και να δώσουν μία σύλληψη. Ξέρουμε καλά το τι είναι η λειτουργία της πε­ριόδου στο θηλυκό φύλο. Αναμφισβήτητα αυτή προκαλείται επειδή ένα ώριμο ωά­ριο ελευθερώνεται από την ωοθήκη. Η πληγή που μένει τότε σε αυτό το μέ­ρος που ελευθερώθηκε το ωάριο ματώνει. Αυτή είναι η διαδι­κασία της πε­ριόδου. Αναμφισβήτητα σε αυτό το μέρος που ματώνει υπάρ­χει επίσης αυτό που στην ιατρική καλείται «ωχρό σωμάτιο» που χρησι­μεύει για να αποφεύ­γεται μία συνεχής αιμορραγία. Το ενδιαφέρον είναι να δούμε πως κατεβαί­νει μετά το ωάριο στην μήτρα και περιμένει εκεί την στιγμή που θα γονιμο­ποιηθεί. Όταν το ωάριο βρίσκεται τοποθετημένο στην κατάλληλη περιοχή, η γυναίκα αισθάνεται πραγματικά, ας το πούμε με έντονο τρόπο την σεξου­αλική ορμή.

Κάθε ορμή έχει μια μηχανικότητα που σχετίζεται με την οικονομία της φύσης. Είναι ότι το ωάριο καλεί, ζητάει, επιθυμεί ένα σπερματοζωά­ριο για να υπάρχει μία άλλη δημιουργία αναγκαία για τους οικονομικούς σκο­πούς του πλανήτη Γη. Σε αυτήν την κατάσταση υπάρχει δυνατή η επι­θυμία από το θηλυκό φύλο προς το αρσενικό φύλο. Αυτή η δυνατή επιθυ­μία δεν έχει άλλη αιτία παρά το ότι το ωάριο επιθυμεί την ένωση με το σπερματο­ζωάριο όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ας παρατηρήσουμε κάτι πολύ σημαντικό: από τα 300-500 εκατομ­μύ­ρια σπερματοζωάρια που διαφεύγουν κατά την σεξουαλική ένωση, μόνο ένα τυχερό σπερματοζωάριο πετυχαίνει να φτάσει μέχρι τον θηλυκό γα­μέτη. Χάνει την ουρά του, μπαίνει μέσα στον γαμέτη και αρχίζει την διαδι­κασία της κύησης. Από αυτά τα εκατομμύρια σπερματοζωάρια μόνο ένα κατορθώνει να διαπεράσει το ωάριο. Και ποιος έκανε αυτήν την μαθη­ματική επιχείρηση; Επίσης να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι το σπερματοζωά­ριο φέρνει στον εαυτό του 24 χρωματοσώματα, και το ωάριο φέρνει άλλα 24. Τότε να εκεί 48 χρωματοσώματα δημιουργώντας ένα βλαστίδιο κυτ­τάρου, βασικό θεμελιακό κύτταρο, από το οποίο προέρχεται ένας καινού­ριος ανθρώπινος οργανισμός. Αλλά γιατί ένα σπερματοζωάριο και μόνο ένα πετυχαίνει να εισέλθει στο ωάριο; ποιος κατευθύνει αυτό το σπερμα­τοζωάριο; υπάρχει μία έξυπνη αρχή που το οδηγεί; ποιο θα είναι; γιατί εκλέγεται; Αναμφισβή­τητα αυτή η έξυπνη αρχή δεν είναι άλλη από την δημιουργική ενέργεια του Τρίτου Λόγου, η σεξουαλική ενέργεια. Τότε στην σεξουαλική ενέργεια βρίσκουμε εξυπνάδα. Αυτό είναι εξαιρετικό. Έτσι λοιπόν αρχίζει η διαδι­κασία της κύησης του όντος.

Πραγματικά η γυναίκα εκλέχτηκε για τον άγιο προορισμό του να εί­ναι μητέρα. Το να είναι μητέρα πραγματικά είναι μία ιεροσύνη της Φύ­σης, μία άρρητη, θεϊκή ιεροσύνη. Μία μητέρα αξίζει όλη την ευλάβεια από όλα τα όντα που κατοικούν στην επιφάνεια της Γης.

Στην «Κρυμμένη Διδασκαλία του Αναχουάκ» λατρεύουν τις γυναί­κες που πεθαίνουν στην γέννα. Αναμφισβήτητα αυτές είναι αληθινές μάρτυρες. Μας έχουν πει τότε σε Ναχουάτλ πως αυτές πάνε όχι στο Μιζτλάν, όπως υποθέτουν μερικοί, αλλά στο Τλαλοκάν, δηλαδή στον Παράδεισο του Τλα­λόκ.

Εσείς σκέπτεστε ότι αυτές είναι διδασκαλίες των προγόνων μας και σήμερα είμαστε πολύ «χριστιανοί» και δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι ότι αυτή η βεβαίωση των Μυ­στών του Αναχουάκ, των Ζαποτέκας ή Τολτέκας, στηρίζεται πάνω σε πολύ ισχυρές βάσεις. Με τι δικαίωμα θα τολμούσαμε εμείς να αναιρέ­σουμε την διδασκαλία των Αζτέκας προγόνων μας αφού προερχόμαστε από αυ­τούς. Ή μήπως πιστεύουμε ότι οι Ισπανοί ήταν πιο σοφοί από τους Αζτέκας προγόνους μας;

Ξέρουμε καλά πως όχι, διότι αυτοί ήρθαν να καταστρέψουν μία κουλτούρα, έκαιγαν στην δημόσια πλατεία όλο τον αρχαίο κώδικα, στε­ρού­σαν από τον κόσμο πλούσιους εσωτερικούς θησαυρούς. Ευτυχώς με­ρικοί κώδικες σωθήκανε και έχουν επιτρέψει στους Μεξικάνους ιστοριο­γράφους, στους μεγάλους ανθρωπολόγους να ανοικοδομούν ένα μέρος της αρχαίας ιστορίας.

Ο Τλαλοκάν, ο Παράδεισος είναι μία πραγματικότητα. Μας έχουνε πει ότι οι γυναίκες που πέθαναν στην γέννα, και αυτό βεβαιώθηκε με εμ­φα­τικό τρόπο σε περασμένους καιρούς, εισέρχονταν στον παράδεισο του Τλα­λόκ. Το άξιζαν γιατί είχαν δώσει την ζωή τους για την φύση, είχανε πεθάνει εκτελώντας αυτήν την μεγάλη θυσία όπως το να είναι μητέρες, εί­χαν εκτελέ­σει την αποστολή τους. Η γυναίκα έχει γεννηθεί με άγιο προο­ρισμό. Πόσο μεγάλη είναι η ευτυχία που αισθάνεται η μητέρα που κρα­τάει το παιδί της στα χέρια της, που το ταΐζει από το στήθος της, που του προσφέρει την αγάπη της! Αυτή σε εκείνη την στιγμή κάνει τον ρόλο της Μεγάλης Μητέ­ρας Φύσης με όλα τα παιδιά της. Είναι αληθινά μία ιέρεια που αξίζει κάθε σεβασμό και μεγάλη ευλάβεια.

Είναι δια μέσου αυτής της δημιουργικής ενέργειας, που ρέει και πάλ­λεται σε όλη την φύση, που ρέει στα δέντρα, που εκδηλώνεται μέσω των δημιουργικών οργάνων των ψαριών, των αμφιβίων, των θηλαστικών και των πουλιών, που μπορούμε εμείς να μετατραπούμε ριζικά. Αν η γυ­ναίκα μάθει να μεταχειρίζεται αυτήν την αξιοθαύμαστη ενέργεια, μπορεί να μετα­τρέπει το επίπεδο του Είναι της, να μετατραπεί σε κάτι διαφορε­τικό. Πρώτα απ’ όλα η γυναίκα πρέπει να γνωρίζει τα μυστήρια του σεξ. Ήδη πέρασαν οι καιροί που το σεξ εθεωρείτο αμαρτία, που το σεξ ήταν ταμπού. Μόνο γνωρίζοντας η γυναίκα τα μυστήρια του σεξ, μαθαίνοντας να οδηγεί την Δημιουργική Ενέργεια, μόνο έτσι θα μπορούσε να μετατρέ­πει τον εαυτό της και να μετατρέπει τον κόσμο.

Σε αυτήν την συγκέντρωση πρέπει να μελετήσουμε σε βάθος αυτό το ζήτημα, το οποίο σχετίζεται ακριβώς με το υπερθετικό σεξουαλικό πρό­βλημα της εποχής. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η μεταφυσική ή χημική συ­νουσία, για να μιλήσουμε σε μία γλώσσα που να μην σκανδαλίζει κα­μία από τις αδελφές που βρίσκονται εδώ, είναι το μυστήριο της ανθρώπι­νης με­τατροπής.

Δυστυχώς σήμερα ο άνδρας όχι μόνο έχει εκφυλιστεί, αλλά επίσης έχει αρχίσει τις εκφυλιστικές διαδικασίες και στο θηλυκό φύλο. Έβαλε την γυναίκα στο δρόμο της μοιχείας και της πορνείας, λόγοι αρκετοί για τους οποίους η γυναίκα είναι επιφυλακτική απέναντι στον άνδρα, λόγοι αρκετοί για να μελετάει η γυναίκα τα μυστήρια του σεξ. Και είναι έτσι και μόνο έτσι που μπορεί όχι μόνο να μετατρέπει τον εαυτό της αλλά να μετα­τρέπει και τον άνδρα.

Αναμφισβήτητα η μεταφυσική, η χημική συνουσία σχετίζεται με την Μεγάλη Παγκόσμια Συνουσία. Ξέρουμε καλά ότι το Αιώνιο Αρσενικό γο­νιμοποιεί το Αιώνιο Θηλυκό για να αναβλύζει η ζωή μέσα στο Σύμπαν, αυτό είναι αναμφίβολο. Αυτές οι δύο αρχές ανήκουν στο θεϊκό.

Πολύ δίκαια ο Σίμωνας ο μάγος έλεγε: «Υπάρχουν δύο σοβαροί από­γονοι: ο ένας έρχεται από τον ουρανό και είναι αρσενικός, ο άλλος ανεβαί­νει και είναι θηλυκός. Στην ένωση αυτοί οι δύο απόγονοι είναι το κλειδί της εξουσίας». Παρατηρήσετε το σημείο του Άγιου Σταυρού, δύο ξύλα σταυ­ρωμένα. Το ένα κάθετο συμβολίζει την Αρσενική Αρχή και το άλλο οριζό­ντιο αντιπροσωπεύει το θηλυκό φύλο. Στην διασταύρωση αυ­τών των δύο βρίσκεται «το Κλειδί της Λύτρωσης».

Σε μία αρχαία σχολή των Ελληνικών Μυστηρίων αναφερόταν μία αξιόλογη μυστικιστική πράξη, που μπορεί να μετατρέπει τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Για να μην σας σκανδαλίσω πολύ, θα σας πω στα λατι­νικά το κλειδί: «Ινμίσιο μέμπρουμ βίριλις ιν βάτζιναμ φέμινε σίνε εχεκου­λάτιο σέ­μινις». Εν πάση περιπτώσει, στην μύηση της διείσδυσης του κάθε­του «φά­λους» μέσα στο «κτέϊς φόρμαλ» βρίσκεται το κλειδί κάθε εξουσίας.

Δυστυχώς τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες το μόνο που έχουν κά­νει μέχρι τώρα είναι να εκμεταλλεύονται την διασταύρωση των δύο απογό­νων για την ζωική αναπαραγωγή. Έτσι όπως η γυναίκα είναι ικανή να φέρει στον κόσμο ένα παιδί και να του πει «να είναι» και θα είναι, έτσι όπως η γυναίκα είναι ικανή να δημιουργήσει ένα Ναπολέοντα μέσα στην κοιλιά της ή έναν Ιησού της Ναζαρέτ ή έναν Ερμή Τρισμέγιστο για να του πει μετά να «υπάρξει» και να υπάρχει στο φως του ήλιου, όπως και αυτές έτσι και κάθε μία από εσάς είναι ικανή για μία καταπληκτική αυτοδημιουργία. Μπορεί να δημιουργήσει τον εαυτό της, μπορεί να μετατραπεί σε κάτι διαφορετικό με βάση την Μεταφυσική και Χημική Συνουσία. Το σημαντικό θα ήταν να κα­ταλάβουν την διαδικασία των Παγκόσμιων Ενεργειών. Αναμφισβήτητα όταν ο άνδρας και η γυναίκα, Αδάμ-Εύα αγαπιούνται, όταν βρίσκονται ενωμένοι στην Χημική ή Μεταφυσική Συ­νουσία, σε αυτές τις στιγμές στις οποίες ο κάθετος «φάλους» διασταυρώ­νεται με το «κτέις φόρμαλ», υπάρ­χουν παγκόσμιες, αξιοθαύμαστες κοσμι­κές δυνάμεις. Αυτές τυλίγουν το ζευγάρι με ένα λαμπερό, φωτεινό, κατα­πληκτικό φως. Αυτές οι αξιοθαύμα­στες δυνάμεις που ήταν ικανές να δη­μιουργήσουν τον κόσμο, και να τον κάνουν να αναβλύσει μέσα από το «χάος» περικυκλώνουν το ζευγάρι, το τυλίγουν.

Σε αυτές τις στιγμές άνδρας και γυναίκα καλά ενωμένοι δημιουρ­γούν το Τέλειο Ανδρόγυνο, το Ελοχίμ, το ηγεμονικό πλάσμα.

Πραγματικά άνδρας και γυναίκα ενωμένοι είναι ένα μοναδικό Είναι που έχει εξουσία πάνω στην ζωή και πάνω στον θάνατο, που μπορεί να κά­νει να αναβλύζει ένα καινούριο πλάσμα μέσα από το «χάος». Σε τέτοιες στιγ­μές αν γνώριζαν την καταπληκτική επιστήμη του Τρίτου Λόγου, θα πραγ­ματοποιούσανε θαύματα. Σε τέτοιες στιγμές πρέπει να συγκρατήσου-με την καταπληκτική αυτή δύναμη για να εξαγνιστούμε, για να μετατρα­πούμε, για να αναπτύξουμε σε μας άλλες ικανότητες του Είναι, για να κά­νουμε θαύ­ματα που δεν μπορούμε καν να υποψιαστούμε, μέχρι να μετα­τρεπόμαστε σε αληθινούς αγγέλους, σε Άρρητα όντα.

Η γυναίκα έχει το κλειδί της πρακτικής επιστήμης, αλλά πρέπει να το εκμεταλλευτεί και να ανοίξει την Κιβωτό όπου βρίσκεται ο θησαυρός της αγνής Σοφίας. Δυστυχώς τόσο η γυναίκα όσο και ο άνδρας χάνουν τις θεϊ­κές δυνάμεις όταν διαπράττουν το ασυγχώρητο λάθος να φτάνουνε σε αυτό που στην υψηλή Βιολογία και στην οργανική Παθολογία λέγεται «οργα­σμός» ή «σπασμός». Εάν η γυναίκα διδάξει τον άντρα σε εκείνες τις στιγμές την ανάγκη να είναι εγκρατής, αν αντί να φτάσουν μέχρι την τε­λική ανά­λωση του ζωικού πάθους, αν είχανε την τόλμη να χαλιναγωγή­σουν την ζω­ική ορμή για να αποφεύγουν αυτό που ονομάζεται «οργα­σμός», θα συγκρα­τούσαν αυτές τις μυστικιστικές δυνάμεις του Τρίτου Λόγου, του Μαχα­τσόαν, του ινδοστανικού Σίβα. Με τόσες λεπτές δυνά­μεις αυτή θα μπο­ρούσε να κάνει τον εαυτό της κάτι διαφορετικό, θα μετα­τρεπόταν σε νική­τρια. Θα περνούσε σε ένα καταπληκτικό επίπεδο του Εί­ναι, δεν θα ξανα-είχε ποτέ αθλιότητα ούτε πόνο, δεν θα υπήρχαν γι’ αυτήν οδύνες, θα άνθι­ζαν διαφορετικές ικανότητες σε όλο τον οργανισμό της, θα ήταν Τελείως διαφορετική. Μία τέτοια γυναίκα, μετατρεμμένη από τις ίδιες τις δημιουρ­γικές της ενέργειες, θα μπορούσε να μετατρέπει τον άν­δρα και τον κόσμο, διότι η γυναίκα έχει μία μοναδική εξουσία: να δη­μιουργεί πλάσματα μέσα στην μήτρα της. Ήδη έχει κάνει μεγάλους άν­δρες που ξεχώρισαν στην ιστορία: ένας Κρίσνα στο Ινδοστάν, ένας Βού­δας, ένας Ερμής Τρισμέγι­στος, ένας Ιησούς της Ναζαρέτ, ένας Φραγκί­σκος της Ασίζης, ένας Αντώ­νιος της Παδούας κλπ. Πού δημιουργηθή­κανε; μήπως στον αέρα;

Άνθρωποι τόσο μεγαλοπρεπείς που έχουν αναβλύσει σε όλες τις επο­χές, από πού βγήκανε; Αυτοί που απελευθέρωσαν χώρες, ένας Μορέ­λος στην πατρίδα μας ή ένας Χιντάλγκο, ένας Ναπολέοντας στην Γαλλία (καλά, αν και αυτός δεν απελευθέρωσε τις χώρες παρά τις σκλάβωσε, αλλά εν πάση περιπτώσει ήταν ένας μεγάλος στρατηγός). Ένας Βολιβάρ εκεί στις χώρες της νότιας Αμερικής. Από πού βγήκανε; Ποια είναι η καταγωγή τους; Πολύ αρσενικοί, πολύ έξυπνοι, πολύ μεγαλοφυείς, αλλά βγήκανε από μια θηλυκή κοιλιά. Ήταν γυναίκα αυτή που τους σχημάτισε στην κοι­λιά της, αυτή που τους έδωσε την ζωή, αυτή που τους έδωσε την ύπαρξη.

Ο ίδιος ο υπεράνθρωπος του Νίτσε δεν μπορεί να βγει από κανένα άλλο μέρος παρά από την κοιλιά της γυναίκας, γι’ αυτό και οι σοφές γυ­ναί­κες απευθύνονταν στον Ιησού της Ναζαρέτ και του έλεγαν: «Ευλογη­μένη η κοιλιά που σε γέννησε και το στήθος που σε θήλασε».

Έτσι λοιπόν οι άνδρες δεν έχουμε λόγο να καμαρώνουμε διότι ακόμη και αν είχαμε πού σοφία και πολυμάθεια ή ακόμη και αν είχαμε αποκτήσει διανοητική ικανότητα, μια γυναίκα μας σχημάτισε στην κοιλιά της, μας έδωσε την ύπαρξη.

Έτσι λοιπόν να δούμε ότι η γυναίκα μπορεί να μετατρέπει τον κό­σμο αν έτσι το θέλει. Μέχρι και η ίδια η βιολογία του αρσενικού μπορεί να ελέγχεται από την γυναίκα, και πράγματι η γυναίκα ελέγχει τις βιολο­γικές δραστηριότητες του άνδρα. Η γυναίκα έχει αυτήν την εξουσία, αυτήν την καταπληκτική εξουσία, το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να συγκρα­τεί αυτήν την αξιοθαύμαστη ενέργεια του Τρίτου Λόγου, να μην την αφή­νει να φεύγει, να μην επιτρέπει να λιώσει μέσα στα παγκόσμια ρεύματα. Γι’ αυτό η παντρεμένη γυναίκα στην χημική και μεταφυσική Συνουσία πρέπει να αναλαμβάνει μια οικοδομητική, ουσιαστική και αξιόλογη στάση. Πραγμα­τικά η Ιεροσύνη της Αγάπης προέρχεται από τα πιο αρ­χαϊκά χρόνια. Ας θυ­μηθούμε στην Ελλάδα τις ιέρειες της Αγάπης τις εταί­ρες. Αυτές ήταν ιερές στην πιο πλήρη έννοια της λέξης, γιατί ξέρανε να προμηθεύουν αυτό που λέγεται Αγάπη, στους άνδρες που ήξεραν να απευθύνονται σε αυτές. Ας θυμηθούμε εκεί στην γη της Ιαπωνίας τις Νί­πονες ιέρειες. Αυτές ήξεραν να προμηθεύουν αυτό που λέγεται Αγάπη.

Δυστυχώς οι άνθρωποι της σύγχρονης εποχής έχουν χάσει την αλη­θινή αίσθηση της Αγάπης. Οι σύγχρονες γυναίκες πρέπει να γυρίσουν στην αρχαία Σοφία, να αρχίσουν να εκπαιδεύουν τον άνδρα. Το σεξ είναι ιερό εκατό τοις εκατό, αυτές πρέπει να διδάξουν στον άνδρα την ευλά­βεια, την αγάπη και τον σεβασμό προς το σεξ. Εάν η γυναίκα δρα έτσι θα μπορεί να μετατρέπει τον κόσμο με οριστικό τρόπο. Το μυστικό συνίστα­ται στο να συγκρατήσει αυτήν την καταπληκτική ενέργεια.

Πρέπει να αποφεύγει τον σπασμό ή τον βιολογικό ή φυσιολογικό ορ­γα­σμό, όπως λέγεται στην ιατρική και βιολογία. Έτσι θα μετατραπεί και θα εξαγνιστεί, έτσι θα προκύψουν σε αυτήν καινούριες αισθήσεις της υπε­ραι­σθησιακής αντίληψης που θα της δώσουν είσοδο σε μία άγνωστη διά­σταση. Έτσι η γυναίκα θα αρχίσει να αποκτά μία καινούρια εξυπνάδα που θα της επιτρέψει να προσανατολίζει σοφά τα παιδιά της.

Δεν πρέπει να ξεχνάτε εσείς ότι η γυναίκα πρέπει να είναι μητέρα και επιπλέον εκπαιδεύτρια των δικών της παιδιών. Έχει κληθεί να εκπαι­δεύσει τα παιδιά της.

Ωραία, η αντίληψή μου είναι ότι η μητέρα είναι καλεσμένη να δίνει στα παιδιά της την πρώτη εκπαίδευση, με κανένα τρόπο δεν μου φαίνεται σωστό να έχει οριστεί το νηπιαγωγείο να δίνει την πρώτη βάση της μόρ­φω­σης στο πλάσμα που γεννήθηκε. Σκέπτομαι πως η μητέρα έχει κληθεί για αυτό, για να τελειώσει, να σχηματίσει τον καρπό των σπλάχνων της. Αργό­τερα θα μπορούσε να πάει στις ανώτερες σχολές, αλλά τον βα­σικό προσανατολισμό πρέπει να τον αρχίσει στο σπίτι. Η μητέρα είναι ο άγγελος του σπιτιού, η Μητέρα του Σπιτιού, αυτή που πρέπει να εκπαι­δεύει τα παι­διά της. Σήμερα όλο αυτό έχει χαθεί. Στα αρχαία χρόνια, στην Ατλαντίδα και την Λεμουρία, οι μητέρες εκπαίδευαν τα παιδιά τους μέσα στο σπίτι και τα διαμόρφωναν.

Σε αυτά τα παρακμασμένα χρόνια που βρισκόμαστε τώρα εξ αιτίας του εκφυλισμού του άνδρα, η γυναίκα έχει χάσει πολλές από τις όμορφες ικανότητές της. Ο άνδρας έχει δημιουργήσει έναν ψεύτικο πολιτισμό, μια παράλογη μηχανική ζωή. Έχει διαπράξει επίσης το έγκλημα να βγάλει την γυναίκα από το σπίτι της. Τώρα η γυναίκα για να μπορέσει να επιζήσει μέσα σε αυτό το παράλογο χάος του 20ου αιώνα, δεν της μένει άλλη λύση παρά να εκτοπίζει τον άνδρα στο γραφείο, στην βιομηχανία, στην τρά­πεζα, στο εμπόριο, στα συνεργεία, στην επιστήμη κλπ. Ο υπερσύγχρονος άνδρας είναι τόσο εκφυλισμένος που δεν είναι ικανός να στηρίξει ούτε το δικό του σπίτι, λόγος αρκετός για τον οποίο η γυναίκα δεν έχει άλλη λύση παρά να ριχτεί στην μάχη. Ας δούμε τις ΗΠΑ όπου οι γυναίκες βρίσκο­νται στα συ­νεργεία, στις συγκεντρώσεις, την αεροπορία, τον στρατό κλπ.

Μια φυλή μη εκφυλισμένη, μία φυλή ας πούμε φιλοπρόοδη, είναι διαφορετική. Σε μία φιλοπρόοδη φυλή, η γυναίκα είναι ο άγγελος του σπι­τιού, η ιέρεια, η θεμελιακή βάση πάνω στην οποία στηριζότανε στους αρ­χαίους καιρούς όχι η πατριαρχία, αλλά η μητριαρχία. Η γυναίκα τώρα πρέ­πει να επιστρέψει στο σπίτι. Αυτό δεν είναι δυνατόν αν η γυναίκα δεν ανα­γεννήσει τον άνδρα, που ήδη δεν είναι ικανός να συντηρεί την γυναίκα μέσα στο σπίτι.

Θα φτάσει η ημέρα που θα γεννηθεί στον κόσμο ένας καινούριος πο­λιτισμός. Όταν θα γίνει αυτό η γυναίκα θα γίνει η ιέρεια του σπιτιού της. Ο αναγεννημένος άνδρας θα πάει στην εξοχή, προς το βουνό, να ορ­γώνει την γη με τον ιδρώτα του προσώπου του, για να δίνει να φάνε η γυ­ναίκα του και τα παιδιά του όπως το ορίζουν οι Ιερές Γραφές. Σήμερα προκαλεί πόνο να το λέμε, αλλά είναι τόσο μεγάλος ο εκφυλισμός της εποχής που πολλές γυ­ναίκες πρέπει να δουλεύουν για να συντηρούν τον άνδρα τους. Βλέποντας όλα αυτά τα πράγματα, σχετικά με τόσο σημα­ντικά ζητήματα μα τόσο λε­πτά στην έκφρασή τους, βλέπω την επείγουσα και μη αναβλητέα ανάγκη να διδάξω στις γυναίκες τα μυστήρια του σεξ. Πρώτα απ’ όλα πρέπει αυτές να απελευθερωθούν από τόσους παράλογους δεσμούς, πρέπει να δούνε τις με­λέτες του σεξ από μια καινούρια άποψη, να μην συνεχίζουν να θεωρούν την σεξολογία σαν ταμπού, αμαρτία, ντροπή ή προσποίηση κλπ.

Εάν η γυναίκα πρέπει να αναγεννά τον άνδρα πρέπει να αντιμετω­πί­ζει κατευθείαν τα μυστήρια του σεξ, πρέπει να διδάξει τον άνδρα αυτά τα μυστήρια. Δυστυχώς το φτωχό διανοητικό ζώο το λανθασμένα ονομαζό­μενο άνδρας, ούτε καν ξέρει να σέβεται την γυναίκα, μοιχεύει σαν ζώο, πορνεύει αδιάκοπα, κακοξοδεύει τα λεφτά που έχει για το σπίτι στο μπαρ, στις χαρτοπαικτικές λέσχες κλπ. αναμφισβήτητα η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι τόση, που η γυναίκα έχει επικληθεί να αναλάβει ένα καινούριο ρόλο. Είναι ανάγκη να μετατρέπεται δια μέσου της δημιουργικής ενέργειας και να διδάξει στον άνδρα τον δρόμο της αναγέννησης. Αλλά αυτό δεν θα ήταν δυνατόν αν αυτή δεν είχε ένα ανώτερο ηλεκτρικό ή ηλεκτροσεξουαλικό δυναμικό που να της επιτρέπει να πραγματοποιεί αυτήν την καταπληκτική εργασία. Ενώ η γυναίκα συνεχίζει να φτάνει στον φυσιολο­γικό σπασμό ή οργασμό κατά την χημική ή μεταφυσική συνουσία, δεν θα έχει την ηλεκτρική δύναμη για να μπορεί να πείθει τον άνδρα. Όταν πρόκει­ται να πείσουμε τον άλλο, να τον αναγεννήσουμε, να του δείξουμε τον δρόμο της σωτηρίας χρειάζεται να έχουμε κάποια εξουσία. Και δεν είναι δυνατόν να έχει καμία εξουσία η γυναίκα ενώ ξεφορτώνεται ηλεκτρικά.

Η γυναίκα χρειάζεται να αποταμιεύει τις δικές της δημιουργικές ενέργειες, μόνο έτσι θα μπορεί να αυξάνει το ηλεκτρικό δυναμικό της ώστε να ζητάει αρκετή δύναμη ή εξουσία, που να της επιτρέπει να μετατρέπει τον άντρα, να τον βγάλει από τα μπαρ, να του διδάξει τον δρόμο της υπευθυνό­τητας, να του δείχνει τον δρόμο της αναγέννησης.

Σήμερα σε αυτές τις κυρίες που με ακούνε θέλω να πω με εμφατικό τρόπο ότι σε αυτήν την πατριαρχική έδρα των Εσωτερικών Γνωστικών Σπουδών δουλεύουμε για την ανθρώπινη αναγέννηση. Όλες οι κυρίες είναι καλεσμένες στις σπουδές μας, είναι καλεσμένες με σκοπό να δουλεύουν για ένα καλύτερο κόσμο. Αξίζει πολύ τον κόπο να αναθεωρήσουμε όχι μόνο τα βιολογικά ζητήματα, αλλά και τα ψυχικά που σχετίζονται με την γυναίκα, με τον άντρα, με το σπίτι. Η γυναίκα πρέπει να γίνει λίγο πιο ώριμη από την ψυχολογική σκοπιά. Πολλές κυρίες π.χ. προσπαθούν να παντρευτούν και αργότερα αποτυγχάνουν. Η γυναίκα πρέπει να ξέρει ποιος είναι ο άντρας που θα διαλέξει, γιατί αυτό είναι βασικό για την υπόλοιπη ύπαρξή της.

Μία οποιαδήποτε μέρα, δεν έχει σημασία ποια, έφτασα σε μία τρά­πεζα (χρειαζόταν να αλλάξω μερικά τσεκ). Η ταμίας πολύ επιμελής με εξυ­πηρέτησε, αλλά πόσο μεγάλο πόνο αισθάνθηκα έτσι που με κοιτούσε πάνω κάτω, τόσο λεπτομερώς, μελετώντας την απλή φυσική εμφάνιση. Γύρισα μια δεύτερη φορά και βρήκα την ίδια επανάληψη. Μία Τρίτη, την ίδια επα­νάληψη και μια παράξενη κοκεταρία. Αλλά τι κοιτούσε σε μένα; μήπως τις ψυχολογικές καταστάσεις μου; το ψυχικό ή πνευματικό μέρος μου; Τίποτε από αυτά, ήτανε απλή κοκεταρία. Επρόκειτο να δει την εμφάνιση ενός προ­σώπου, ένα αρσενικό ανθρώπινο σώμα με τον σκοπό να το διαλέξει αργό­τερα σαν πιθανό σύζυγο ή τουλάχιστον σαν επίδοξο. Όλο αυτό είναι παρά­λογο εκατό τοις εκατό. Δεν μπόρεσα παρά να αισθανθώ ένα μεγάλο πόνο.

Μερικές κυρίες που ποθούν να έχουν σύζυγο, απασχολούνται με το να βλέπουνε το πρόσωπό του, το μέγεθος του σώματός του, ψηλός ή κο­ντός, χοντρός ή λεπτός, αν είναι ευπαρουσίαστος ή αν είναι όμορφος ή απλώς αν είναι άσκημος ή φρικτός, αλλά καθόλου, εντελώς καθόλου δεν τους ενδιαφέρει το ψυχολογικό ζήτημα. Αλλά αυτό είναι τόσο παράλογο, είναι σαν να βλέπουμε ένα έπιπλο, αν είναι όμορφο ή άσχημο, αν χρησι­μεύει για την κουζίνα ή για την σάλα. Ο γάμος είναι το μεγαλύτερο που υπάρχει στην γη. Θα σας πω ότι υπάρχουν τρεις σημαντικές στιγμές στην ζωή, τρία καταπληκτικά συμβάντα: δεν είναι παρά η γέννηση, ο γάμος και ο θάνατος. Να τα τρία πιο καταπληκτικά συμβάντα. Η γυναίκα πρέπει να προσέχει να μην διαλέγει τον άντρα από απλή εμφάνιση ή από επιθυμία να παντρευτεί για να μην μένει ελεύθερη, διότι αυτό είναι παράλογο. Να θέλει μια γυναίκα να κάνει από έναν άνδρα ας πούμε το ιδεώδες της, χωρίς αλη­θινά να το αισθάνεται ψυχολογικά, είναι κάτι άτοπο. Οι ελεύθερες κυρίες αφοσιώνονται πολύ ειδικά στο τεχνητό, στην μορφή ή στην οικονομική με­γαλοπρέπεια αυτού ή εκείνου του άνδρα, για να κερδίσουν την προσοχή του με κάποιον τρόπο, να γίνουν συμπαθητικές μπροστά του, να γνωρίζουν τις διάφορες απόψεις του για να προετοιμάζονται τεχνητά στον τρόπο ζωής του και αργά ή γρήγορα να αποτύχουν.

Αυτός δεν είναι ο δρόμος της ευτυχίας του γάμου. Στην πραγματική αγάπη υπάρχει απόλυτος αυθορμητισμός. Δεν υπάρχουνε τεχνάσματα κανε­νός είδους, αμέσως αναγνωρίζεται στην γυναίκα το Δημιουργικό Είναι, δεν χρειάζονται περιττά λόγια, ούτε μάχες για να προσαρμόζεται στον τρόπο που αυτός σκέφτεται. Στην πραγματική αγάπη η γυναίκα ξέρει αν ο άνδρας της ανήκει ή όχι, αν είναι δικός της ή όχι.

Η ΕΠΙΕΙΚΕΙΑ

Έντιμοι κύριοι και κυρίες ας πούμε για παράδειγμα όταν κάποιος θέ­λει να σκοτώσει κάποιον συγγενή μας, ένα γιο μας, ένα αδελφό μας. Η αντίδρασή μας εκείνη την στιγμή είναι να υπερασπίσουμε τον αδελφό μας. Σαν κεφαλές της οικογενείας πρέπει να ξέρουμε να απαντήσουμε.

Αν εμείς λέμε «Όχι, εγώ δεν σηκώνω το χέρι μου εναντίον κανενός» και λέμε στο ληστή που σκοτώνει το γιο ή βιάζει την κόρη: «Εγώ σε ευ­λογώ αδελφέ μου, σε συγχωρώ για όλα τα εγκλήματα που έχεις διαπράξει», να η επιείκεια τραβηγμένη στα άκρα. Είναι φανερό ότι θα μετατραπούμε σε συνένοχο αυτού του εγκλήματος. Ένας άνθρωπος έχει την γυναίκα του και έρχονται μερικοί ληστές να την βιάσουνε και αυτός απαντάει με ευλογίες: «ο θεός να σας ευλογεί». Τι θα λέγαμε για έναν άντρα που απαντάει έτσι; Θα ήταν ένας άντρας από σοκολάτα, δεν θα χρησίμευε σε τίποτε. Πραγμα­τικά αυτή είναι η επιείκεια τραβηγμένη στα άκρα που μας μετατρέπει σε συνενόχους του εγκλήματος.

Αν κάποιος μας δίνει να φροντίσουμε ένα παιδί, κάποιος έρχεται να το ενοχλήσει και εμείς το μόνο που ξέρουμε είναι να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτούς που έρχονται να ενοχλήσουν το παιδί, αυτό είναι συμμετοχή στο έγκλημα, τίποτε άλλο.

Οι διάφορες σχολές του τύπου εσωτερισμού και ψευτοεσωτερισμού έχουνε μιλήσει πολύ ενάντια στα όπλα. Όλα αυτά εξαρτώνται από το επί­πεδο της κατανόησης, διότι ακόμη και τα ίδια τα όπλα μπορεί να είναι χρή­σιμα εάν είναι ανάγκη. Ας βάλουμε ένα παράδειγμα; ένας γιος που έρχονται να επιτεθούν στην μητέρα του, στηριζόμενος στις διδασκαλίες θα επιτρέψει να την δολοφονήσουν;

Δεν θα είναι ικανός να χρησιμοποιήσει ένα όπλο για να υπερασπίσει την ζωή εκείνης που τον έφερε στον κόσμο; Ή δεν θα κάνει τίποτε άλλο από το να ευλογήσει αυτούς που θέλουν να δολοφονήσουν την μητέρα του; Πραγματικά εάν σε αυτήν την περίπτωση γίνεται τόσο επιεικής με αυτούς που έρχονται να δολοφονήσουν την αιτία των ημερών του, τότε είναι ένας άνανδρος, μετατρέπεται σε συνένοχο του εγκλήματος. Αν σε εκείνη την στιγμή πρέπει να πάρει τα όπλα, αν δεν μένει άλλη λύση πρέπει να την υπε­ρασπίσει. Αλλιώς θα έπαιρνε κάρμα επειδή δεν την υπεράσπισε.

Όσον αφορά προσωπικά, εάν ένας άνθρωπος συνεχίζει αληθινά το Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού, πρέπει να φιλήσει το μαστίγιο του δη­μίου και να ανταποδώσει καλό στο κακό. Πρέπει να ευλογεί αυτόν που τον κυνηγάει και αν τον χτυπούν στο δεξιό μάγουλο να γυρίζει και το αριστερό για να τον βοηθάνε περισσότερο. Είναι λίγο σκληρό αυτό, αλλά βέβαια επειδή αποφάσισε να ζήσει στο Μονοπάτι της Κόψης του Ξυραφιού και θέ­λουμε την Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι, συνεχίζει τις μεγάλες δο­κιμασίες στο πνεύμα και αυτό είναι διαφορετικό. Αλλά αν θέλουν να ενοχλήσουν την αδελφή του, την γυναίκα του τα παιδιά του, τα πλάσματα που έχει κάτω από την ευθύνη του; αν έρθουν να τους σκοτώσουν; θα άφηνε τα αδελφάκια του στους ληστές; θα τους φερνόταν με στοργή; Θα ήτανε παράλογο, αλήθεια; Το καλύτερο σε αυτήν την περίπτωση θα ήτανε να υπερασπιστεί τους δικούς του, να εκτελεί το καθήκον του, να πεθαίνει στο πεδίο της μάχης αν είναι δυνατόν.

Αυτή την ερώτηση την έκαναν μία φορά στον Κρισναμούρτι και αληθινά δεν ήξερε να απαντήσει ακριβώς. Εάν πήγαινες με την αδελφή σου και ξαφνικά κάποιος την ενοχλήσει, τι θα έκανες; αυτός αποκρίθηκε ότι δεν θα απαντούσε τι θα έκανε αλλά θα περίμενε να του συμβεί πραγματικά αυτό. Καλά, αυτός ξεγλίστρησε, η απάντηση ήτανε να την υπερασπίσει, όπως νάναι αλλά να την υπερασπίσει.

Εγώ δεν διακηρύττω την βία, όχι. Λέω ότι θα έβλαπτε η επιείκεια τραβηγμένη στα άκρα, μετατρεμμένη σε βίτσιο. Διότι μία αρετή ακόμα και αν είναι όμορφη, πιο πέρα από ένα συγκεκριμένο σημείο μετατρέπεται σε ελάττωμα, σε βίτσιο.

Έτσι η Καμπάλα μας μιλάει για τους Σεφιρώθ και τις αρετές τους αλλά επίσης μιλάει για τους Κλίφος που είναι οι αντίθετοι των Σεφιρώθ, η ανάποδη όψη του νομίσματος.

Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί αυτό που χρειαζόμαστε είναι η κατανόηση. Να ξεφύγουμε από τόσους μοντέρνους κώδικες ηθικής και να δρούμε κάπως διαφορετικά. Υπάρχει π.χ. κάπου εκεί στο Θιβέτ ένα βιβλίο δράσης των μυημένων. Θα το ονομάζαμε της ηθικής, αν και αυτή η λέξη εκεί δεν είναι ούτε καν γνωστή. Αυτό το βιβλίο δεν ανήκει στους κώδικες ηθικής αλλά είναι βέβαιο ότι είναι πιο πέρα από το καλό και το κακό, διότι στο καλό υπάρχει κάτι κακό και στο κακό υπάρχει κάτι καλό. Μην ξεχνάτε ότι ανάμεσα στο λιβάνι της προσευχής επίσης κρύβεται το έγκλημα. Το έγκλημα ντύνεται σαν μάρτυρας, απόστολος, φτάνει ακόμη και να ιερουργεί μέσα στους πιο ιερούς ναούς. Έτσι λοιπόν υπάρχει πολύ αρετή στους μο­χθηρούς και πολύ κακία στους ενάρετους. Υπάρχει το καλό του κακού και το κακό του καλού. Στο Θιβέτ επαναλαμβάνω υπάρχει ένα βιβλίο πολύ ει­δικό για τους μυημένους, ένας τρόπος μοναδικής δράσης. Πολλοί από τους τρόπους που δρουν αυτοί οι μυημένοι μας εκπλήσσουν, δεν ταιριάζουν εντελώς με τον δυτικό τρόπο ζωής που έχουμε εδώ. Υπάρχει ένα από­φθεγμα που λέει: «Να μην κάνουμε καλά πράγματα που να φαίνονται κακά, ούτε κακά που να φαίνονται καλά». Όμως οι Θιβετιανοί δεν αφήνουν να εξαρτάται ο νους από αυτό το απόφθεγμα, δρουν με ένα τέτοιο τρόπο που πολλοί μας εκπλήσσουν. Οι μυημένοι του Θιβέτ δεν δρουν σύμφωνα με τους κώδικες που υπάρχουνε για το καλό και το κακό, αλλά σύμφωνα με τις υπαγορεύσεις της δικιάς τους συνείδησης.

Όσο περισσότερο απελευθερωνόμαστε από τόσους και τόσους κανό­νες που υπάρχουν, όσο περισσότερο γινόμαστε ατομικοί, θα καταλαβαί­νουμε την ανάγκη να διαλύσουμε το «ο εαυτός μου». Και αυτός, όπως σας λέω, δεν είναι παρά ένα βιβλίο με πολλούς τόμους, ένα έργο πολύτομο, έργο που πρέπει να μελετάμε, διότι δεν είναι δυνατόν να διαλύσουμε το εγώ, τον εαυτό μας, χωρίς να τον έχουμε καταλάβει ολοκληρωτικά.

Στο πεδίο της πρακτικής ζωής είναι που πρέπει να αυτοανακαλυ­φθούμε. Τα λάθη που φέρουμε μέσα μας ανθίζουνε ακριβώς στην πρακτική ζωή και εάν εμείς βρισκόμαστε σε επάγρυπνη κατάσταση, τότε θα τα δούμε έτσι όπως είναι. Ελάττωμα που έχουμε αναλύσει πρέπει να το καταλαβαί­νουμε ακέραια μέσω της τέχνης του διαλογισμού. Αφού το έχουμε καταλά­βει μπορούμε να το εξαλείψουμε με την δαχτυλιδοειδή φιδική εξουσία που αναπτύσσεται στο σώμα του ασκητή, δηλαδή με την δύναμη της Ντέβι Κουνταλίνη.

Όσο πιο πολύ καταστρέφουμε το εγώ, η συνείδηση θα γίνεται κάθε φορά πιο δυνατή και στο τέλος θα εισαχθεί μέσα στον εαυτό μας μία εστία διαρκούς βαρύτητας, ενός κέντρου αυθεντικής ατομικότητας που θα μας απελευθερώσει εντελώς από τις δράσεις και τις αντιδράσεις που προέρχο­νται από τον εξωτερικό κόσμο. Αλλά χρειάζεται να δημιουργούμε αυτό το κέντρο βαρύτητας στον εαυτό μας και αυτό είναι δυνατόν μόνο διαλύοντας το εγώ. Με δημιουργημένο, επαναλαμβάνω, αυτό το κέντρο βαρύτητας θα έχουμε ατομικότητα. Αλλά σήμερα δεν είμαστε ατομικοί άνθρωποι, είμαστε μηχανές ελεγχόμενες από εγώ, όλος ο κόσμος παίζει μαζί μας, δεν έχουμε αυθεντική ατομικότητα.

Όταν θα έχουμε διαλύσει τον εαυτό μας, θα ανακαλύψουμε με μυ­στική έκπληξη ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να διαλύσουμε. Και αυτό το κάτι είναι μισητό από τους ανθρώπους όλων των θρησκειών, αναφερό­μαστε στον Σατανά της Βίβλου. Φυσικά αυτή η λέξη τρομοκρατεί πολλούς, ξέρουμε τον ρόλο που έχει παίξει ο διάβολος στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά εμείς πρέπει να το καταλάβουμε. Αυτός ο Διάβολος που τόσο μας τρομάζει είναι ο λιγότερο λυσσασμένος, όπως θα έλεγε ο Γκαίτε σε ένα από τα ποιή­ματά του, με λόγια που βάζει στο στόμα του Θεού: «Από όλους αυτούς του είδους σου, βασίλεια που επαναστάτησαν κατά του νόμου μου, ο λιγότερο επιζήμιος και επιβλαβής είσαι εσύ». Φαίνεται απίστευτο ότι ο Μεφιστοφε­λής-Σατανάς είναι ο λιγότερο επιζήμιος και επιβλαβής, αλήθεια. Όλοι οι θρησκευόμενοι άνθρωποι σκέπτονται πως ακριβώς ο Σατανάς είναι ο πιο επιβλαβής και αν εμείς μιλούσαμε υπέρ του Σατανά θα μας θεωρούσανε σατανικούς, μαύρους μάγους, γητευτές, καταραμένους ανθρώπους κλπ. έτσι είναι η ανθρωπότητα. Αλλά θυμηθείτε ότι ο Σατανάς είναι η Σκιά του Αιώνιου. Θα μπορούσαμε να διαλύσουμε το εγώ, να το ελαττώσουμε σε σκόνη, αλλά το Σατανά δεν μπορούμε να τον διαλύσουμε, διότι είναι η Σκιά του Αιώνιου. Εάν είμαστε στο δρόμο προβάλουμε την σκιά μας από το φως του ήλιου, αλήθεια; Έτσι επίσης το Αιώνιο προβάλλει την σκιά του σε κα­θένα από εμάς.

Θυμηθείτε ότι καθένας από εμάς έχει ένα Θεϊκό, Παρθενικό Σπιν­θήρα, άρρητο που είναι ο Εσωτερικός Λόγος μας, η Σεϊντάντ μας. Αυτή προβάλλει την σκιά της στον ψυχισμό μας και αυτή η σκιά είναι ακριβώς ο Σατανάς, ο Μεφιστοφελής. Στους Ατζέκους είναι ο Ξολότλ, ο Λούσιφερ του Κυρίου Κοετζάλκοάτλ. Ας συλλογιστούμε αγαπητοί μου αδελφοί: αυ­τός ο Σατανάς, η Σκιά του Αιώνιου σε κάθε ένα από εμάς, πρέπει να μετα­τραπεί σε Λούσιφερ. Πραγματικά ο Λούσιφερ είναι ο Φωτοδότης, το Πρω­ινό Αστέρι και επίσης ο Αποσπερίτης. Να μετατρέπουμε τον Διάβολο σε Λούσιφερ.

Όταν στους ανώτερους Κόσμους της Κοσμικής Συνείδησης βλέ­πουμε τον δικό μας Διάβολο, καταλαβαίνουμε την ανάγκη να τον μετατρέ­πουμε. Ο διάβολος οποιουδήποτε ανθρώπου που αγνοεί την διδασκαλία, η μεφιστοφελική σκιά (μιλώντας όπως ο Γκαίτε), είναι μαύρη σαν το κάρ­βουνο. Είναι βέβαιο ότι ρίχνει μία απαίσια φωτιά, είναι το αρνητικό, μοι­ραίο, εκείνο το διαβολικό Φόχαθ. Αλλά να εκεί το μεγαλείο: να μεταμορφώ­νουμε, να μετατρέπουμε αυτήν την μαύρη σκιά, αυτόν τον διά­βολο σε Λούσιφερ. Αυτό είναι δυνατόν να γίνει όταν εξαλείφουμε το ζωικό εγώ, όταν καταστρέφουμε τα μη ανθρώπινα στοιχεία που φέρουμε μέσα μας. Τότε θα μπορεί εκείνη η Σκιά του Αιώνιου να ντυθεί με τον Χι­τώνα της Δόξας και να μετατραπεί σε Αρχάγγελο του Φωτός.

Μην ξεχνάτε ότι ο Λούσιφερ έχει εξουσία πάνω στον Ουρανό, πάνω στην Γη και πάνω στην Κόλαση. Στους Ουρανούς τον υπακούουν οι άγγε­λοι, στην Γη κάνει να τρέμουν οι άνθρωποι και στην Κόλαση οι δαίμονες. Τότε είναι ο Λούσιφερ, ο Πρίγκιπας του Φωτός, ο Αρχάγγελος της Δόξας. Αλλά εμείς, επαναλαμβάνω, χρειάζεται να μετατρέψουμε τον Διάβολο σε Λούσιφερ, να μεταβάλουμε αυτήν την μαύρη και καταχθόνια άποψη της Σκιάς του Αιώνιου, για να τον ασπρίσουμε και να τον κάνουμε αγνό, τέλειο, να τον ομορφύνουμε μέσω της διάλυσης του ζωικού εγώ. Αν προχωράμε έτσι η πληρωμή θα είναι μεγάλη. Αυτός θα μας δώσει αθανασία, αυτός θα μας κάνει πραγματικά δυνατούς. Σήμερα είμαστε πραγματικά αδύνατοι, εντελώς αδύνατοι, θύματα των άλλων, όλος ο κόσμος παίζει με μας και δυ­στυχώς δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι οι άλλοι παίζουν με μας. Είμαστε θύματα των άλλων και δεν το ξέρουμε. Πιστεύουμε ότι είμαστε δυνατοί όταν δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά ένα άθλιο κούτσουρο ριγμένο στην θυελλώδη θάλασσα της ύπαρξης.

Εγώ σας καλώ, αγαπητοί μου αδελφοί, στην διάλυση του εγώ με το σκοπό να ασπρίσετε τον δικό σας θεϊκό Δαίμονα. Σας καλώ να διαλύσετε το εγώ για να ομορφαίνει ο θεϊκός σας Δαίμονας, ο Ξολότλ σας. Για να τον μετατρέπετε σε Πρίγκιπα του Φωτός, στον Κύριο που έχει εξουσία πάνω στον Ουρανό, στην Γη και στις Κολάσεις. Συλλογιστείτε τότε, να γίνεστε πιο ατομικοί.

ΕΡ: Δάσκαλε, από πολύ καιρό βλέπουμε ότι υπάρχουν προσευχές που έχουν σκοπό να φέρουν την ειρήνη ανάμεσα σε δύο άτομα που μαλώνουν. Ένας μαθητής εσωτερισμού είναι δυνατόν να επεμβαίνει, κατά κάποιον τρόπο, είτε δια μέσου της προσευχής είτε δια μέσου μιας ιεροτελεστίας;

ΑΠ: Ο καθένας είναι ο καθένας. Η διαφωνία θα υπάρχει αφού κάθε άνθρωπος φορτώνει μέσα στον εαυτό του, μέσα στον ψυχισμό του τα στοι­χεία που προκαλούν σύγκρουση. Πραγματικά ενώ υπάρχει η σύγκρουση στον εαυτό μας, επίσης θα υπάρχει και έξω από εμάς. Τότε καταλήγει άχρηστο εμείς να προσπαθούμε να κατευνάζουμε τους άλλους, αυτοί θα συνεχίζουν να παλεύουν διότι φέρνουνε την σύγκρουση μέσα τους. Είναι παράλογο να ζητήσουμε εμείς, μέσω κρυφών και μαγικών διαδικασιών, να πάψουν δύο άνθρωποι να παλεύουν, τίποτε δεν θα χρησιμεύσει, γιατί θα μπορούσαν να πάψουν να παλεύουν εκείνη την στιγμή και να συνεχίζουν να το κάνουν μετά. Η αλήθεια είναι ότι εμείς πρέπει να είμαστε εμείς. Πρέπει να είμαστε πιο αυτοστοχαστικοί, πιο ατομικοί, να μην ταυτιζόμαστε με τέ­τοιες εικόνες αυτοανακαλύπτοντας τον εαυτό μας. Αυτό είναι το σημαντικό.

ΕΡ: Δεν θα ήταν μια στάση μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο εγωι­στική; Γιατί με το να μαλώνουν αυτοί οι δύο κύριοι σε εκείνη την στιγμή, θα μπορούσαν να φτάσουν μέχρι και να σκοτωθούν, και η επέμβαση του άλλου ατόμου θα μπορούσε να το αποσοβήσει αυτό.

ΑΠ: Η επέμβασή μας πολλές φορές μπορεί να χρησιμεύει και άλλες φορές όχι. Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι ότι η φιλονικία και η διχόνοια υπάρχουν σε καθένα από εμάς, και ενώ συνεχίζουν να υπάρχουν θα συνεχίζουν οι συμπλοκές. Κανένας δεν μας έχει κάνει αστυνόμους ώστε να πάμε να διαλύσουμε ξένες αναστατώσεις. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αγρυπνούμε για τον εαυτό μας, να εξαλείφουμε τα δικά μας σφάλματα. Δεν μπορούμε να εξαλείφουμε τα σφάλματα των άλλων, ο καθένας είναι ο καθένας. Δεν μπορούμε να αλλά­ξουμε κανέναν. Θα μπορούσαμε να επιπλήξουμε, αλλά αυτό δεν είναι αρ­κετό να αλλάξουν οι άλλοι. Παραδείγματος χάριν εγώ είμαι εδώ μιλώντας σε εσάς, αλλά εγώ δεν θα μπορούσα να σας αλλάξω πρέπει να κάνετε δικές σας προσπάθειες. Χρειάζεται μία υπερπροσπάθεια για να μπορούμε να αλ­λάξουμε, εγώ δεν θα μπορούσα να σας αλλάξω. Πρέπει να αλλάξετε από μόνοι σας. Έτσι επίσης εμείς δεν μπορούμε να χρησιμεύουμε σαν αστυνό­μοι από εδώ και από εκεί. Ο καθένας πρέπει να απαντήσει για τις δικές του πράξεις.

ΕΡ: όσον αφορά την στοργή. Είναι κάτι που όλα τα πλάσματα της φύσης έχουν. Εκτός του ότι είναι ικανά να δίνουν την ζωή τους για ένα αγαπημένο ον, έχουν επίσης τρόπους έκφρασης για να αποδεικνύουν την στοργή τους, την αγάπη τους. Δεν είναι θεμιτό να υπάρχουν αυτές οι μικρές πράξεις με τα παιδιά και μεταξύ των συζύγων;

ΑΠ: η αγάπη είναι μεγαλοπρεπής, αλλά υπάρχει μία ισπανική παροι­μία που λέει: «Η αγάπη είναι έργα και όχι καλά λόγια». Εγώ έχω γνωρίσει σπίτια πολύ εκδηλωτικά που έχουν διαλυθεί από την μια στιγμή στην άλλη. Πριν λίγο γνώρισα ένα ζευγάρι προφανώς πολύ ευτυχισμένο. Όλα τα παιδιά εκείνου του σπιτιού ήτανε εκδηλωτικά με τους γονείς, αλλά εκείνο το σπίτι είχε ήδη ένα βίτσιο. Ο άντρας χώρισε από την γυναίκα και η γυναίκα από τον άνδρα, και τα αδέλφια πηγαίνουν ο ένας από μία πλευρά και ο άλλος από άλλη. Μερικοί από αυτούς ούτε καν μιλιούνται και ήταν πολύ εκδηλω­τικοί. Συνήθως οι στοργές εκφυλίζονται σε λαγνεία δεν χρησιμεύουν για τί­ποτε. Μην ξεχνάτε ότι η καρδιά είναι ένα ερωτικό κέντρο επίσης. Το καλύ­τερο είναι η Αγάπη, και η Αγάπη δεν δέχεται στοργές. Είναι αγνή, όμορφη, ωραία, αφιλοκερδής, βεβαιώνεται μα τα έργα με τις πράξεις. Σε τι χρησι­μεύει ένας άντρας να πει στην γυναίκα του: «Σε αγαπάω, σε λατρεύω» και να μην της δίνει ούτε για την εφημερίδα; Σε τι χρησιμεύουν τόσα φιλάκια τόσες αγκαλιές και παρόμοια πράγματα εάν ο άνδρας δεν προβληματίζεται αν έχει, ας πούμε, η γυναίκα να αγοράσει ένα ζευγάρι κάλτσες;. Διότι δεν πρέπει να ντυθεί η γυναίκα; αυτό είναι αγάπη; αντί τόσα φιλάκια, τόσα χά­δια, τόσες αγκαλιές, καλό είναι να της δίνει τα φορέματά της, να της αγο­ράσει τις κάλτσες της, να της πληρώσει τις ανάγκες της. Δηλαδή να της δί­νει για όλα τα πράγματα της ζωής της, να συμπληρώνει όπως πρέπει τις υποχρεώσεις του, να μην της τραβάει τα μαλλιά της, να μην της κάνει κακό.

Αγάπη είναι έργα και όχι καλά λόγια. Αναμφισβήτητα «είναι τόσο κακό να είσαι κουραστικός, όσο και να έχεις ραχοκοκαλιά από λάστιχο[1]». Εί­ναι σωστό ο άνδρας να είναι πολύ φυσικός με την γυναίκα του και η γυ­ναίκα πολύ φυσική με τον άνδρα της. Αλλά όλα αυτά τα σπίτια όπου υπάρ­χουν τόσα και τόσα φιλιά και αγκαλιές και παρόμοια πράγματα, τόσες στοργές με λίγα λόγια, τελειώνουν άσχημα. Αυτό το έχουμε διασαφηνίσει στην πρακτική. Έχουμε δει σπίτια που ήτανε όλο στοργές και σήμερα έχουν ήδη τελειώσει. Και έχω δει σπίτια όπου ο άνδρας δεν είναι έτσι, ούτε όμως έχει ραχοκοκαλιά από λάστιχο. Δεν είναι σκληρόκαρδος, δεν είναι στοργι­κός, αλλά ξέρει να εκτελεί τις υποχρεώσεις του, την αγάπη του την αποδει­κνύει με πράξεις, με απλότητα, με λεπτότητα. αυτά τα σπίτια φτάνουν στα γηρατειά, δεν τελειώνουν ποτέ. Τα καταστρέφει ο θάνατος, είναι φυσικό.

Ας φυλάμε τις πράξεις μας. Από πού γεννιούνται και τι πράγμα είναι οι στοργές; έχουν σαν βάση την λαγνεία, είναι βίτσια. Η καρδιά είναι επί­σης ένα ερωτικό κέντρο που οδηγεί αναπόφευκτα στην σεξουαλική κατά­χρηση. Όλοι αυτοί οι συναισθηματισμοί των ανδρών και των γυναικών οδηγούν στην πορνεία, την λαγνεία, την ασέλγεια. Έτσι λοιπόν οι στοργές είναι το προϊόν, το αποτέλεσμα της λαγνείας. Η Αγάπη είναι το πιο όμορφο, το πιο αγνό, είναι σαν ένα μωρό που μόλις γεννιέται, δεν ψάχνει τίποτε για τον εαυτό της, παρά όλα για το ον που αγαπάει, δεν περικλείει στοργές αλλά ξέρει να εκπληρώνει το καθήκον της. Αποδεικνύεται με πράξεις και όχι μόνο με μάταια και ανούσια λόγια αμφίβολης φλυαρίας.

Εκείνος που υπόσχεται στην φτωχή γυναίκα των ονείρων του όλα τα πλούτη του κόσμου, ακόμα και αν δεν τα έχει, που της κατεβάζει τον ου­ρανό στα πόδια, σε γενικές γραμμές είναι εντελώς ψεύτης. Όμως εκείνοι οι άνδρες που δεν υπόσχονται πολλά στις γυναίκες αλλά τα εκτελούν, που αγρυπνούν για αυτές, που δεν τις εγκαταλείπουν, αναμφίβολα καταλήγουν καταπληκτικοί. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες. Αυτές που είναι πολύ στοργικές, πολύ κολακευτικές, τέλος πάντων που ζουν γεμάτες εκδηλώσεις, σχεδόν πάντα βάζουν στον άνδρα τα κέρατα. Εκείνες οι γυναίκες που δεν είναι στοργικές, που συμπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους, που κάνουν όλες τις δουλειές τους με πολύ σύνεση καθημερινά, που κοιτάνε τα παιδιά τους, που προσέχουν τους άνδρες τους, αναμφίβολα καταλήγουν καταπληκτικές σύζυγοι, πιστές και ειλικρινείς, ανίκανες να προδίδουν. Αλλά αυτές που εί­ναι πολύ εκδηλωτικές, συναισθηματικές, γεμάτες στοργές τελειώνουν βάζοντας στον καημένο τον άντρα τους ένα καλό ζευγάρι κέρατα.

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΙΣΜΟΥ

22-Ιουνίου-1977

Θα αρχίσουμε απόψε αυτήν την ομιλία, της οποίας το θέμα θα μπο­ρούσαμε να το ονομάσουμε «Διαίσθηση».

Πριν απ’ όλα θα πρέπει να αρχίσουμε από την βάση: τον Άνθρωπο. Από πού ερχόμαστε; Για πού πάμε; Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής μας; Γιατί ζούμε; να μία σειρά από ερωτήματα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να λύσουμε.

Γεννιέται ένα μωρό και πράγματι λαμβάνει δωρεάν το φυσικό του σώμα, είναι φανερό, ένα καταπληκτικό σώμα με εκατομμύρια νευρώνες και άλλα στην εξυπηρέτησή του. Τίποτε δεν του κόστισε. Σύμφωνα με το πώς μεγαλώνει το παιδί, η Αισθησιακή Διάνοια ανοίγεται σιγά σιγά και αυτή καθ’ εαυτή και από τον ίδιο τον εαυτό της πληροφορείται μέσω των εξωτε­ρικών αισθησιακών αντιλήψεων. Με τα δεδομένα που προέρχονται από αυ­τές τις αντιλήψεις, η Αισθησιακή Διάνοια επεξεργάζεται πάντα τις ιδέες πε­ριεχομένου της, λογικές διαδικασίες της είναι υποκειμενικές. Κινούνται μέσα στον φαύλο κύκλο των εξωτερικών αισθησιακών αντιλήψεων και αυτό είναι φανερό. Τώρα θα καταλάβετε καλύτερα το τι είναι η υποκειμε­νική λογική, αλλά θα πρέπει να κάνουμε μια πλήρη διευκρίνιση μεταξύ λό­γος για τον οποίο δεν μπορεί ποτέ να ξέρει για το Πραγματικό. Οι της υπο­κειμενικής και της αντικειμενικής λογικής.

Είναι φανερό ότι το παιδί θα πρέπει να περάσει από όλες τις εκπαι­δευτικές διαδικασίες: δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο. Η υποκει­μενική λογική τρέφεται με όλα τα δεδομένα που της δίνουνε τα διάφορα εκπαιδευτήρια του σχολαστικισμού. Όμως, στ’ αλήθεια, κανένα εκπαιδευ­τήριο δεν θα μπορούσε να δώσει στο παιδί, στον έφηβο ή στον νεαρό ακριβή δεδομένα γύρω από αυτό που δεν είναι του χρόνου, γύρω από αυτό που είναι το Πραγματικό. Αλήθεια αδελφοί, οι κερδοσκοπίες της υποκειμε­νικής λογικής οδηγούνε τον διανοητικό άνθρωπο στο παράλογο πεδίο της ουτοπίας ή στην καλύτερη περίπτωση στις απλές γνώμες υποκειμενικού τύ­που. Αλλά ποτέ δεν θα τον οδηγήσουν στην πραγματική εμπειρία Αυτού που δεν είναι του χρόνου, αυτού που είναι η Αλήθεια. Η Αντικειμενική Λο­γική όμως που δυστυχώς δεν λαμβάνει καμία εκπαίδευση, για την οποία δεν υπάρχουνε σχολές μένει πάντοτε παραμελημένη. Αναμφισβήτητα οι λογικές διαδικασίες της Αντικειμενικής Λογικής, μας οδηγούν πραγματικά, θα λέ­γαμε σε ακριβή και τέλεια αξιώματα.

Αλλά το παιδί από μέρος σε μέρος εκπαιδεύεται υποκειμενικά, δεν υπάρχει για αυτό κανένας τρόπος ανώτερης εκπαίδευσης. Τα δεδομένα που οι αισθήσεις παρέχουν στην υποκειμενική διάνοια του εφήβου, στην αισθη­σιακή διάνοια και όλα τα σχολικά, οικογενειακά ζητήματα κλπ. είναι απλώς υποκειμενικά και εμπειρικά και αυτό είναι το αξιοθρήνητο.

Στην αρχή το παιδί δεν έχει χάσει ακόμη την ικανότητα έκπληξης, πραγματικά εκπλήσσεται μπροστά σε οποιοδήποτε φαινόμενο. Ένα όμορφο παιχνίδι του αφυπνίζει την έκπληξη, διασκεδάζουνε τα παιδιά με τα παιχνί­δια τους. Σύμφωνα με το πώς μεγαλώνει, σύμφωνα με το πώς η αισθησιακή του διάνοια λαμβάνει τα δεδομένα του σχολείου, η ικανότητα έκπληξης εξαφανίζεται και στο τέλος φτάνει η στιγμή που το παιδί μετατρέπεται σε νεαρό και έχει χάσει εντελώς αυτήν την ικανότητα.

Δυστυχώς όπως ήδη είπα, τα δεδομένα που λαμβάνει κανείς στα σχο­λεία χρησιμεύουν για να τρέφουν την αισθησιακή διάνοια και τίποτε άλλο. Με αυτόν τον τρόπο και με τα σημερινά εκπαιδευτικά συστήματα, το μόνο που πετυχαίνουμε να δημιουργούμε στα σχολεία είναι μία τεχνητή προσω­πικότητα.

Ας έχουμε υπ’ όψιν μας αγαπητοί μου αδελφοί, ότι στην πραγματικό­τητα της αλήθειας οι γνώσεις που μελετούνται στις ανθρωπιστικές σπουδές ποτέ δεν θα χρησιμεύσουν στην δημιουργία του Ψυχολογικού Ανθρώπου. Στο όνομα της αλήθειας θα πρέπει να πούμε ξεκάθαρα ότι τα θέματα που μελετώνται στα ινστιτούτα σήμερα δεν έχουνε καμία σχέση με τα διάφορα μέρη του Είναι και γι’ αυτό χρησιμεύουν μόνο για:

1ον Να πλαστογραφούν τους πέντε κυλίνδρους της οργανικής μηχα­νής.

2ον Να μας αφαιρέσουν την ικανότητα έκπληξης.

3ον Να αναπτύσσουν την αισθησιακή διάνοια.

4ον Να δημιουργούν σε μας μία ψεύτικη προσωπικότητα και αυτό εί­ναι όλο.

Έτσι λοιπόν να γίνεται κατανοητό ότι η αισθησιακή διάνοια δεν θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να προκαλέσει σε μας μια ριζική μετατροπή. Είναι κατάλληλο να εννοούμε ότι η αισθησιακή διάνοια, όσο μορφωμένη και να φαίνεται, δεν θα μπορούσε ποτέ να μας βγάλει από την αυτοματο­ποίηση και την μηχανικότητα στην οποία βρισκόμαστε όλοι οι άνθρωποι, όλος ο κόσμος. Ένα πράγμα είναι ο απλός ζωικός άνθρωπος, δηλαδή το διανοητικό ζώο, και ένα άλλο πράγμα αληθινά διαφορετικό είναι ο Αληθι­νός Ψυχολογικός Άνθρωπος. Όταν αναφέρω την λέξη άνθρωπος φυσικά εγκλείει και την γυναίκα και αυτό υπονοείται καθαρά. Γεννηθήκαμε με ένα καταπληκτικό σώμα, αλλά στην πραγματικότητα της αλήθειας χρειαζόμα­στε να κάνουμε κάτι παραπάνω. Να δημιουργούμε το φυσικό σώμα δεν εί­ναι δύσκολο, το κληρονομούμε. Αλλά να δημιουργούμε τον Ψυχολογικό Άνθρωπο είναι δύσκολο. Για να δημιουργήσουμε το φυσικό σώμα δεν χρει­άζεται να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, αλλά για να δημιουργήσουμε τον Ψυχολογικό Άνθρωπο ναι, πρέπει να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας αυτό είναι φανερό. Πρέπει λοιπόν να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας που είναι ακατάστατος, για να δημιουργήσουμε τον Ψυχολογικό Άνθρωπο που είναι ο Αληθινός Άνθρωπος στην πιο πλήρη έννοια της λέξης. Έλεγε ο δά­σκαλος Γκουρτζίεφ ότι η ανθρώπινη μηχανή δεν έχει καμία ψυχολογία. Πρέ­πει να διαφωνήσω μαζί του αρκετά σε αυτό το ζήτημα. Σε κάθε οργα­νική μηχανή, λανθασμένα ονομαζόμενη άνθρωπος, υπάρχει ψυχολογία. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι βρίσκεται ανοργάνωτη και αυτό είναι διαφο­ρετικό. Να οργανώσουμε αυτήν την ψυχολογία μέσα στο διανοητικό ζώο εί­ναι το επείγον, το μη αναβλητέο, το μη καθυστερητέο εάν θέλουμε αληθινά να δημιουργήσουμε τον Αληθινό Άνθρωπο που είναι ο Ψυχολογικός Άν­θρωπος. Ας διακρίνουμε μεταξύ του διανοητικού ζώου, του λανθασμένα ονομαζόμενου άνθρωπος, και του Αληθινού και Αυθεντικού Ψυχολογικού Ανθρώπου. Εμείς χρειαζόμαστε να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας τον ίδιο, αν θέλουμε να δημιουργήσουμε αυτόν τον Άνθρωπο. Όμως υπάρχει μάχη μέσα μας. Η Αισθησιακή Διάνοια είναι εκδηλωμένος εχθρός της Ανώ­τερης Διάνοιας. Η αισθησιακή διάνοια ταυτίζεται με οποιαδήποτε περί­σταση. Εάν π.χ. βρεθούμε σε ένα πλούσιο συμπόσιο ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με τα φαγητά που μετατρεπόμαστε σε λαίμαργους. Ή ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με το κρασί που καταλήγουμε μεθυσμένοι. Ή συναντάμε στον δρόμο έναν άνθρωπο του αντίθετου φύλου, γοητευτικό, ενδιαφέροντα, και ταυτιζόμαστε τόσο πολύ με αυτόν που στο τέλος πορνεύουμε ή μετατρεπό­μαστε απλά σε μοιχούς. Σε αυτές τις καταστάσεις και με αυτόν τον τρόπο δεν είναι δυνατόν να δημιουργούμε τον Ψυχολογικό Άνθρωπο. Αν θα πρέ­πει να αρχίσουμε από κάπου την δουλειά για να δημιουργήσουμε τον Ψυ­χολογικό Άνθρωπο, πραγματικά αυτό θα είναι η δουλειά πάνω στον εαυτό μας τον ίδιο, μη ταυτιζόμενοι ποτέ με μία κατάσταση και αυτοπαρατηρώντας τον εαυτό μας από λεπτό σε λεπτό και από στιγμή σε στιγμή.

Υπάρχουν αυτοί που κάνουν λάθος στο δρόμο: κοινωνίες, σχολές, τάγματα, στοές, θρησκείες, αιρέσεις που προσπαθούν να οργανώσουν τον ανθρώπινο ψυχισμό δια μέσου μερικών «χρυσών» αποφθεγμάτων. Κοινό­τητες που δια μέσου αυτού ή εκείνου του ρητού προσπαθούν να πετύχουν κάτι από αυτό που εκείνοι ονομάζουν εξαγνισμό, αγιότητα κλπ. Όλα αυτά επείγει να τα αναλύσουμε. Είναι φανερό ότι ένα οποιοδήποτε απόφθεγμα, ηθικού ή θρησκευτικού χαρακτήρα, ποτέ δεν θα μπορούσε να χρησιμεύσει σαν οδηγός για τα διάφορα συμβάντα της ζωής. Ένα απόφθεγμα κατασκευ­ασμένο με Ανώτερη Λογική σαν την λογική του Ουσπένσκι π.χ. δεν θα μπορούσε στ’ αλήθεια να δημιουργήσει ποτέ έναν καινούριο κόσμο, ούτε μια καινούρια φύση. Θα ήταν παράλογο να υποταχθούμε αυστηρά σε ένα ρητό με τον σκοπό να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας, αυτό θα σήμαινε να μετατραπούμε πραγματικά σε σκλάβους. Έτσι λοιπόν πρέπει να συλλογι­στούμε πάνω σε πολλούς ηθικούς καταλόγους και κώδικες όπως τα χρυσά αποφθέγματα. Όλα αυτά ποτέ δεν θα μπορούσαν να μετατρέψουν κανέναν, αυτό είναι φανερό. Επίσης είναι τόσα πολλά αυτά που πρέπει να αναλύ­σουμε πριν να μπορέσουμε να μπούμε στην δουλειά της οργάνωσης του ψυχισμού! Αναμφισβήτητα ένα αποδεικτικό αξίωμα όσο πλούσιο και τέλειο και αν είναι θα μπορούσε να είναι ψεύτικο και αυτό που είναι χειρότερο σκόπιμα ψεύτικο.

Έτσι για να προσπαθήσουμε μια μετατροπή του εαυτού μας, θα πρέ­πει να γίνουμε λίγο πιο ατομικοί (δεν θέλω να πω εγωιστές ας το καταλά­βουμε αυτό) για να μάθουμε να σκεφτόμαστε καλύτερα και με έναν πιο ανεξάρτητο και τέλειο τρόπο από πολλά ιερά, «χρυσά» αποφθέγματα. Αν και όλος ο κόσμος τα θεωρεί τέλεια, δεν θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν σαν κανόνας για να πετύχουμε μία αυθεντική μετατροπή και οργάνωση του ψυχισμού μέσα μας. Πρόκειται να οργανώσουμε τον εσωτερικό ψυχισμό και πρέπει να βγούμε από τόσους ορθολογισμούς υποκειμενικού τύπου και όπως λέγεται να πάμε στον πυρήνα, στην πράξη, να αντιμετωπίσουμε τα δικά μας ελαττώματα όπως είναι. Να μην θέλουμε ποτέ να τα δικαιολο­γούμε, να μην προσπαθούμε να τα αποφύγουμε. Χρειάζεται να γίνουμε πιο σοβαροί στην ανάλυση, πρέπει να είμαστε πιο συνετοί με περισσότερη κα­τανόηση. Αν αληθινά δεν ψάχνουμε διαφυγή, τότε θα μπορέσουμε να δου­λέψουμε πάνω στον εαυτό μας για να πετύχουμε την οργάνωση του Ψυχο­λογικού Ανθρώπου. Έτσι θα πάψουμε να είμαστε απλά διανοητικά ζώα όπως είμαστε μέχρι τώρα.

Η ψυχολογική αυτοπαρατήρηση είναι βασική. Πραγματικά χρειάζε­ται να αυτοπαρατηρούμαστε από στιγμή σε στιγμή, από δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο. Με τι σκοπό; έναν. Ποιόν; να αποκαλύπτουμε τα ελαττώ­ματά μας του ψυχολογικού τύπου, να τα ανακαλύπτουμε στο πεδίο της πρά­ξης. Να τα παρατηρούμε κατευθείαν, συνετά, χωρίς δικαιολογίες χωρίς δι­καιολογίες κανενός είδους. Αφού έχουμε ανακαλύψει ένα ελάττωμα τότε και μόνο τότε θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε. Επαναλαμβάνω ότι για να το προσπαθήσουμε αυτό πρέπει να είμαστε αυστηροί με τον ίδιο μας τον εαυτό. Πολλοί όταν προσπαθούν να καταλάβουν ένα λάθος, το δικαιολο­γούν ή το αποφεύγουν ή το κρύβουν από τον ίδιο τους τον εαυτό και αυτό είναι παράλογο. Υπάρχουν επίσης μερικά γνωστικά αδελφάκια που όταν ανακαλύπτουν αυτό ή εκείνο το ελάττωμα στον εαυτό τους, αρχίζουν με τον νου τους, ας πούμε θεωρητικά, να κερδοσκοπούν και αυτό είναι το σοβαρό­τερο. Διότι όπως ήδη είπα και το επαναλαμβάνω τώρα σε αυτές τις στιγμές οι απλές υποκειμενικές κερδοσκοπίες του νου, αναγκαστικά μας πηγαίνουν στο πεδίο της ουτοπίας, αυτό είναι ξεκάθαρο. Έτσι λοιπόν εάν θέλουμε να καταλάβουμε ένα ελάττωμα, πρέπει να εξαλείψουμε τις απλές υποκειμενι­κές κερδοσκοπίες. Και για να τις εξαλείψουμε χρειάζεται να έχουμε παρα­τηρήσει απ’ ευθείας το ελάττωμα. Μόνο έτσι διαμέσου μιας σωστής παρα­τήρησης είναι δυνατόν να διορθώσουμε την τάση για κερδοσκοπία. Αφού έχουμε καταλάβει ακέραια, σε όλα τα επίπεδα του νου οποιοδήποτε ψυχο­λογικό σφάλμα, τότε ναι, μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια να το θραύσουμε, να το αποσυνθέσουμε, να το ελαττώσουμε σε στά­χτη, σε κοσμική σκόνη. Όμως δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι ο νους αυ­τός καθ’ εαυτός δεν μπορεί ποτέ να αλλοιώσει ριζικά ένα ελάττωμα. Ο νους μπορεί να σημειώσει ένα ελάττωμα με διάφορα ονόματα, να το περάσει από ένα επίπεδο σε ένα άλλο, να το κρύψει από τον ίδιο τον εαυτό του, να το κρύψει από τους άλλους, αλλά ποτέ να το αποσυνθέσει. Πολλές φορές έχω μιλήσει εδώ πέρα, σας έχω πει ότι χρειαζόμαστε μία δύναμη που να μπορεί στ’ αλήθεια να ελαττώσει σε στάχτη οποιοδήποτε ελάττωμα ψυχολογικού τύπου. Ευτυχώς αυτή η δύναμη υπάρχει στο βάθος του ψυχισμού μας. Ανα­φέρομαι ξεκάθαρα στην Στέλλα Μάρις, την Παναγία της θάλασσας, μια πα­ραλλαγή του δικού μας Είναι, αλλά παράγωγη ή παράγωγο. Εάν εμείς συ­γκεντρωνόμαστε σε αυτήν την παραλλαγή-δύναμη που υπάρχει στον ψυχι­σμό μας, που μερικοί λαοί ονόμασαν Ίσις και άλλοι Τονανζίν, Άρτεμη κλπ. θα μας βοηθήσει. Τότε το συγκεκριμένο ελάττωμα θα μπορεί να ελαττωθεί σε κοσμική σκόνη.

Οποιοδήποτε ψυχολογικό επιπρόσθετο στοιχείο ζωντανή προσωπο­ποίηση αυτού ή εκείνου του ελαττώματος, αφού αποσυντεθεί, απελευθερώ­νει κάτι. Αυτό λέγεται Ουσία. Είναι φανερό ότι μέσα σε οποιοδήποτε από αυτά τα «μπουκάλια» γνωστά σαν ψυχικά επιπρόσθετα υπάρχει μποτιλιαρι­σμένη Ουσία ή Ψυχική Συνείδηση. Όταν σπάσουμε αυτό ή εκείνο το μπου­κάλι-ελάττωμα, το ποσοστό Συνείδησης που ήταν μποτιλιαρισμένο απελευ­θερώνεται. Κάθε φορά που απελευθερώνεται ένα τμήμα Βουδικής Ουσίας, πράγματι και από δικό του δικαίωμα αυξάνει το ποσοστό συνείδησης. Έτσι σύμφωνα με το πώς θραύουμε τα ψυχολογικά επιπρόσθετα στοιχεία, το πο­σοστό αφυπνισμένης συνείδησης πολλαπλασιάζεται. Όταν η ολότητα των ψυχολογικών επιπρόσθετων στοιχείων θα έχει ελαττωθεί σε κοσμική σκόνη, επίσης η συνείδηση θα έχει αφυπνισθεί ολοκληρωτικά. Εάν έχουμε θραύσει μόνο ένα 50% των μη ανθρωπίνων και ανεπιθύμητων ψυχικών στοιχείων, πραγματικά κατέχουμε ένα 50% αντικειμενική αφυπνισμένη συ­νείδηση. Αλά εάν πετύχουμε να θραύσουμε το 100% των μη επιθυμητών ψυχικών επιπρόσθετων, πράγματι και από δικό μας δικαίωμα θα πετύχουμε 100% αντικειμενική συνείδηση. Έτσι είναι πως διαμέσου αδιάκοπων πολ­λαπλασιασμών η συνείδησή μας θα λάμπει κάθε φορά περισσότερο, αυτό είναι φανερό.

Αυτό που θέλουμε είναι να πετύχουμε την απόλυτη συνείδηση και εί­ναι δυνατόν να το πετύχουμε αν βαδίζουμε στο σωστό δρόμο, διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε, αυτό είναι ξεκάθαρο. Εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με το πώς θραύουμε τα ανεπιθύμητα ψυχικά στοιχεία που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας θα ανθήσουν μέσα μας τα διάφορα Σίντις ή Φωτεινές Ικανότητες. Όταν δε θα έχουμε πετύχει την Βουδιστική Εξάλειψη θα έχουμε πετύχει την πιο απόλυτη Φώτιση. Η λέξη «βουδιστική εξάλειψη» ενοχλεί πολύ ορισμένες οργανώσεις του ψευδο-εσωτεριστικού και ψευδο-αποκρυφιστικού τύπου. Εμάς αντί να μας ενοχλεί αυτή η λέξη, μας αρέσει πραγματικά. Το να πετύχουμε το 100% της συνειδήσεως είναι κάτι επιθυ­μητό.

Είναι πολλοί αυτοί που θέλουνε να έχουν την Φώτιση, είναι πολλοί αυτοί που αισθάνονται πικραμένοι, αυτοί που υποφέρουν μέσα στα σκοτά­δια, αυτοί που υποφέρουν από τις διάφορες πικρές καταστάσεις της Ζωής. Η Φώτιση είναι κάτι επιθυμητό αλλά η Φώτιση έχει ένα λόγο να υπάρχει. Η Φώτιση είναι το Νταρμαντάτου. Αυτή η λέξη σανσκριτικού τύπου θα ακουστεί λίγο παράξενα στα αυτιά των εδώ παρόντων. Νταρμαντάτου προ­έρχεται από την ρίζα Ντάρμα (μικρή λίμνη). Θα μπορούσε κανείς να απο­συνθέσει τα διάφορα ανεπιθύμητα ψυχικά επιπρόσθετα που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας και όμως να μην πετύχει την ριζική Φώτιση. Εδώ παίζει ρόλο αυτό που λέγεται Τρίτος Παράγοντας της Επανάστασης της Συνείδη­σης, αυτός της θυσίας προς την ανθρωπότητα. Εάν δεν θυσιαζόμαστε για την ανθρωπότητα, θα ήτανε αδύνατο να πετύχουμε την απόλυτη Φώτιση διότι ο λόγος να υπάρχει η Φώτιση είναι το Νταρμαντάτου. Είναι φανερό ότι αν αποσυνθέτουμε το εγώ πληρωνόμαστε. Είναι βέβαιο και αληθινό ότι αν δημιουργήσουμε τα ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι πληρωνόμα­στε. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι αν θυσιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας πληρωνόμαστε, αυτό είναι αναμφισβήτητο. Για να πετύχει κανείς την απόλυτη Φώτιση, χρειάζεται να δουλεύει με τους τρεις παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης:

1) Να γεννηθεί, δηλαδή να δημιουργήσει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.

2) Να πεθάνει, δηλαδή να καταστρέψει το εγώ ολοκληρωτικά.

3) Να θυσιαστεί για την ανθρωπότητα.

Ορίστε εδώ οι τρεις παράγοντες της Επανάστασης της Συνείδησης.

Αλλά όπως σας έλεγα, πρέπει να ξέρουμε να δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας, αυτό είναι φανερό. Χρειαζόμαστε να οργανώσουμε τον ψυχολο­γικό άνθρωπο μέσα στον εαυτό μας. Πρώτα από όλα πριν να πετύχουμε την απόλυτη Φώτιση, ο Ψυχολογικός Άνθρωπος πρέπει να γεννιέται μέσα μας, και γεννιέται όταν οργανώσουμε τον ψυχισμό μας. Πρέπει να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας εδώ και τώρα και εάν δουλεύουμε σωστά τότε τον οργα­νώνουμε. Εάν π.χ. δεν κακοξοδεύουμε τις ενέργειες του συγκινησιακού κέ­ντρου, του νου ή του κινητικο-ενστικτο-σεξουαλικού εγκεφάλου, είναι φανερό πως με αυτήν την αποταμίευση δημιουργούμε ή δίνουμε μορφή σε μας στο δεύτερο ψυχολογικό σώμα, το σώμα των συγκινήσεων, ας το ονο­μάσουμε Είδωλο. Αναμφισβήτητα, εάν εμείς απελευθερωθούμε από την Αισθησιακή Διάνοια, τότε αληθινά θα καταφέρουμε να εξοικονομήσουμε διανοητικές ενέργειες. Με αυτές θα μπορούσαμε θα θρέψουμε το τρίτο ψυ­χολογικό σώμα, τον ατομικό νου. Όταν μιλάω εναντίον της Αισθησιακή Διάνοιας, θέλω οι αδελφοί να καταλαβαίνουν καθαρά ότι δεν παύω να ανα­γνωρίζω την ωφελιμότητά της. Επίσης ότι χρειάζεται να ζούμε σε τέλεια ισορροπία, να χειριζόμαστε την Ανώτερη Διάνοια και να ξέρουμε να χρη­σιμοποιούμε την Αισθησιακή Διάνοια. Εάν ένας άνθρωπος δεν ξέρει να χρησιμοποιεί την Αισθησιακή Διάνοια ξεχνάει ότι πρέπει να πληρώσει το ενοίκιο, ξεχνάει ότι πρέπει να τρώει για να υπάρχει, ξεχνάει ότι πρέπει να ντυθεί, πηγαίνει στον δρόμο εντελώς ακατάστατος δεν συμπληρώνει τα κα­θήκοντα της ζωής του. Έτσι η Αισθησιακή Διάνοια είναι αναγκαία αλλά πρέπει να την χειριζόμαστε έξυπνα, με ισορροπία. Δηλαδή η Ανώτερη Διά­νοια και η Αισθησιακή Διάνοια πρέπει να ισορροπούνται στην ζωή αυτό εί­ναι φανερό. Υπάρχουν άτομα που ασχολούνται μόνο με την Ανώτερη Διά­νοια. Π.χ. ερημίτες που ζούνε σε σπηλιές στα Ιμαλάια και ξεχνάνε ότι έχουν και μία Αισθησιακή Διάνοια. Να την απορρίψουμε έτσι απλά, γιατί έτσι, είναι παράλογο. Χρειάζεται να λειτουργεί η Αισθησιακή Διάνοια με ισορ­ροπημένο τρόπο για να μπορεί να εκτελεί κανείς τα καθήκοντά του στην ζωή. Η πάλη μεταξύ της Ανώτερης και της Αισθησιακής Διάνοιας είναι τρομακτική. Ας θυμηθούμε τον Χριστό, όταν έκανε την νηστεία στην έρημο του παρουσιάστηκε ένας δαίμονας και του είπε: «όλα αυτά τα βασίλεια του κόσμου θα σου τα δώσω αν γονατίσεις και με λατρέψεις». Δηλαδή η Αι­σθησιακή Διάνοια τον έβαλε σε πειρασμό και απαντάει η Ανώτερη Διάνοια λέγοντας: «Σατανά, Σατανά είναι γραμμένο: Κύριον τον Θεόν σου πρέπει να προσκυνήσεις και αυτόν μόνο να λατρεύσεις». Ο Ιησούς δεν άφησε να τον κυριαρχήσει η Αισθησιακή Διάνοια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εί­ναι χρήσιμη. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι πρέπει να την έχουμε κάτω από έλεγχο και θα πρέπει να βαδίζει σε τέλεια ισορροπία με την Ανώτερη Διά­νοια.

Όταν θα προσπαθήσουμε να οργανώσουμε τον Ψυχολογικό Άν­θρωπο, θα συμβεί πραγματικά μια τρομακτική πάλη ανάμεσα στις δύο διά­νοιες, μεταξύ της Ανώτερης (της ψυχολογικής) και της Αισθησιακής. Η Αι­σθησιακή Διάνοια δεν θέλει τίποτα που έχει σχέση με την Ανώτερη. Η Αι­σθησιακή απολαμβάνει όταν ταυτίζεται με μια λάγνα εικόνα ή όταν ταυτί­ζεται με ένα οδυνηρό γεγονός στον δρόμο ή όταν ταυτίζεται με ένα ποτήρι κρασί κλπ. Η Ψυχολογική Διάνοια αντιτάσσεται βίαια. Θα εικονογραφήσω αυτό με ένα παράδειγμα. Πήγαινα με ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε κά­ποιος, προχωρούσαμε από την αριστερή λωρίδα ενός δρόμου. Στην δεξιά μία γυναίκα οδηγούσε ένα αυτοκίνητο. Ξαφνικά εκείνο το αυτοκίνητο αλ­λάζει κατεύθυνση, προσπαθεί να μπει σε ένα σούπερ μάρκετ. Εάν το σού­περ μάρκετ ήταν δεξιά θα πήγαινε δεξιά, αλλά δυστυχώς ήτανε αριστερά. Η αριστερή λωρίδα ήτανε κατειλημμένη από το αυτοκίνητο στο οποίο ταξι­δεύαμε εμείς. Εκείνη την γυναίκα δεν την πείραξε καθόλου, έστριψε αρι­στερά και συγκρούστηκε με το δικό μας. Οι ζημιές δεν ήταν σοβαρές, ελά­χιστες για το άλλο αυτοκίνητο, αλλά εδώ είναι το ενδιαφέρον. Ο οδηγός του αυτοκινήτου στο οποίο ταξίδευε το ασήμαντο άτομό μου στα αλήθεια δεν έφταιγε. Δεν έφταιγε για το ότι είχε μπει μπροστά το άλλο αυτοκίνητο στρί­βοντας ξαφνικά. Φυσικά το είπε αυτό σε εκείνη την κυρία. Αυτή επέμενε ότι είχε δίκιο, βέβαια το δίκιο της ήταν παράλογο και οποιοσδήποτε άνθρω­πος της τροχαίας θα της είχε πάρει το δίπλωμα αμέσως. Όμως αυτή επέμενε να καλέσουμε την ασφάλεια για να λύσουμε το πρόβλημα. Μετά δύο ώρες η ασφάλεια δεν είχε φτάσει και η κυρία επέμενε να της πληρώσουμε 300 πέσος που ήτανε όσο κόστιζε η αξία της επισκευής του αυτοκινήτου που η ίδια είχε καταστρέψει. Όλοι οι επιβάτες και ο οδηγός ήτανε πολύ θυμωμέ­νοι και αν και οποιοσδήποτε από αυτούς θα μπορούσε να την είχε πληρώ­σει, δεν ήτανε διατεθειμένοι να το κάνουν από τον μεγάλο θυμό που είχανε. Όσο για μένα αποφάσισα να μην ταυτιστώ με εκείνη την κατάσταση, διότι η ψυχολογική πειθαρχία, το ψυχολογικό τζούντο, μας δείχνει πως σε τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να ταυτιζόμαστε. Είναι φανερό πως παρέμεινα ήρε­μος. Η ώρα περνούσε, δύο ώρες και πιθανόν πολλές άλλες, διότι η ασφά­λεια δεν είχε εμφανιστεί. Στο τέλος εκείνη η κυρία ήρθε προς εμένα με πολύ σεβασμό, γιατί είδε ότι ήμουνα ο μόνος που ήταν ήρεμος, οι άλλοι φώναζαν, και μου λέει: «Κύριε, αν μου δίνατε τουλάχιστον 300 πέσος, θα αφήναμε στην άκρη αυτό το ζήτημα, γιατί χάνω τον χρόνο μου και όλοι τον χάνομε». «Αλλά εσείς εάν παρατηρούσατε την θέση των δύο αυτοκινήτων, εφόσον θέλατε να στρίψετε αριστερά θα πηγαίνατε στην αριστερή λωρίδα. Αλλά εσείς πηγαίνοντας στην δεξιά, προσπαθήσατε να μπείτε σε εκείνο το σούπερ μάρκετ. Δεν είναι δυνατόν να μπείτε από την δεξιά λωρίδα όταν η αριστερή είναι κατειλημμένη. Οποιοσδήποτε άνθρωπος της τροχαίας θα σας είχε πάρει το δίπλωμα». «Κύριε τι κάνουμε εδώ χάνοντας τον χρόνο μας, αφού δεν έρχεται η ασφάλεια;». «Καλά, πάρτε τα 300 πέσος σας και πηγαί­νετε σε άγια ειρήνη. Δεν υπάρχει πρόβλημα, συνεχίστε το ταξίδι σας». Εί­ναι φανερό ότι υπήρξε ένα γενικό παράπονο εκ μέρους του πληρώματος. είχαν αγανακτήσει με εκείνη την γυναίκα αλλά επίσης και με εμένα. Ήτανε τέτοια η κατάσταση στην οποία βρίσκονταν που δεν μπορούσαν παρά να διαμαρτύρονται. Βρίσκονταν τελείως ταυτισμένοι με την σκηνή και βέβαια με χαρακτήρισαν χαζό και άλλα διάφορα. Ένας προχώρησε κατευθείαν προς τις κυρίες με σκοπό να τις βρίσει, επειδή ήτανε δύο, η οδηγός και η φίλη της. Εγώ προχώρησα λιγάκι και είπα στην κυρία: «Πηγαίνετε σε άγια ειρήνη και μην ακούτε τους υβριστές». Καλά, η γυναίκα πολύ ευτυχισμένη με χαιρέτησε από μακριά για τελευταία φορά και το αυτοκίνητό της χάθηκε στους δρόμους της πόλης. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να περιμένουμε 3,4 ή 6 ώρες, ένα ολόκληρο απόγευμα, πιθανόν και το βράδυ μέχρι να φτά­σει η ασφάλεια για να τελειώσουμε με οποιαδήποτε χαζό διακανονισμό. Πραγματικά δεν υπήρχε σοβαρό πρόβλημα, οι βλάβες εκείνου του αυτοκι­νήτου ήτανε ελάχιστες, αλλά παρόλο που οι επιβάτες είχαν λεφτά, με κα­νένα τρόπο δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν. Βρίσκονταν τόσο ταυτι­σμένοι με την σκηνή που πράγματι δεν είχαν όρεξη, όπως λέγεται, να κά­νουν κάποια παραχώρηση. Τους γλίτωσα από ένα σωρό ενοχλητικές λεπτο­μέρειες, από το να πηγαίναμε στην ασφάλεια, τους γλίτωσα από χίλιες σα­χλαμάρες, πίκρες και συζητήσεις. Αλλά αυτοί βρίσκονταν τόσο ταυτισμένοι με αυτό το γεγονός που δεν καταλάβανε το καλό που τους είχα κάνει. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι πρέπει πραγματικά να καταλαβαίνετε ότι το να ταυτιζόμαστε με τις καταστάσεις φέρνει προβλήματα. Είναι παράλογο να ταυτιζόμαστε με τις καταστάσεις, εντελώς παράλογο, ξοδεύονται οι ενέργειες. Με τι ενέργειες θα οργανώσουμε π.χ. το αστρικό σώμα εάν αφή­σουμε τον εαυτό μας να παρασύρεται από τις εκρήξεις θυμού, τα τρομα­κτικά πείσματα, τις παραφορές που δεν έχουν λόγο να υπάρχουν και όλα αυτά επειδή ταυτιζόμαστε με τις καταστάσεις; Με τι δυνάμεις θα μπορούσε να δώσει κάποιος στον εαυτό του την πολυτέλεια να δημιουργήσει έναν ατομικό νου, εάν ξοδεύει τις διανοητικές ενέργειες, τις κακοξοδεύει σε σα­χλαμάρες και σε παρόμοια γεγονότα με αυτό που σας έχω διηγηθεί; Η δη­μιουργία του δεύτερου σώματος μας καλεί στο να εξοικονομούμε συγκινη­σιακές ενέργειες. Η δημιουργία του τρίτου σώματος, θα το ονομάσουμε διανοητικό ή ατομικό νου, μας κάνει να καταλάβουμε την ανάγκη να εξοι­κονομήσουμε λίγο την διανοητική μας ενέργεια. Τώρα αν εμείς αληθινά δεν μαθαίνουμε να αφήνουμε τις μηχανικές αντιπάθειες, αν είμαστε πάντα γε­μάτοι κακή θέληση προς τους συνανθρώπους μας, τότε με τι ενέργειες θα δημιουργούσαμε το σώμα της Συνειδητής θέλησης, δηλαδή το τέταρτο ψυ­χολογικό σώμα; Πρέπει να φτιάξουμε όλο αυτό το σύμπλεγμα των κατώτε­ρων οχημάτων, αν αληθινά θέλουμε να δημιουργηθούμε μέσα μας ή να δώ­σουμε μορφή μέσα στον εαυτό μας ή να κατασκευάσουμε μέσα μας τον Ψυχολογικό Άνθρωπο.

Ξέρουμε καλά ότι εκείνος που κατέχει το φυσικό σώμα, το δεύτερο σώμα του ψυχολογικού-συγκινησιακού τύπου, το τρίτο σώμα του ατομικού διανοητικού τύπου και το τέταρτο σώμα του τύπου της συνειδητής θέλησης μπορεί να δώσει στον εαυτό του την πολυτέλεια να χρησιμοποιήσει αυτές τις ψυχικές αρχές για να μετατραπεί σε Άνθρωπο.

Αλλά εάν πραγματικά κακοξοδεύουμε τις κινητικές, ζωτικές, συγκι­νησιακές, διανοητικές και θεληματικές ενέργειες ταυτιζόμενοι με όλες τις καταστάσεις της ζωής, τότε είναι φανερό πως ποτέ δεν θα μπορέσουμε να οργανώσουμε αυτά τα ψυχολογικά σώματα, τα οποία είναι τόσο απαραί­τητα για να εμφανιστεί μέσα μας ο Άνθρωπος.

Έτσι όταν μιλάω για την οργάνωση του ψυχισμού πρέπει να ξέρουμε να το καταλάβουμε. Πρέπει να χειριζόμαστε τις ενέργειες, να ξέρουμε να τις χρησιμοποιούμε, να μην ταυτιζόμαστε για να μην ξοδεύουμε αδέξια τις ενέργειές μας, να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Όταν ξεχνάει κανείς τον εαυτό του ταυτίζεται και όταν ταυτίζεται δεν μπορεί να δώσει μορφή στον ψυχισμό του. Δεν μπορεί να κάνει να οικοδομείται έξυπνα στον εαυτό του, διότι κακοξοδεύει αδέξια τις ενέργειές του. Αυτό είναι επείγον να το εννοή­σουμε αγαπητοί μου αδελφοί.

Έτσι λοιπόν ο αληθινός Άνθρωπος είναι ένας άνθρωπος που έχει εξοικονομήσει τις ενέργειές του και που διαμέσου των ίδιων μπόρεσε να δημιουργήσει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του ΕΙΝΑΙ. Αληθινός Άν­θρωπος είναι εκείνος που έχει λάβει τις ψυχικές και πνευματικές αρχές. Αληθινός Άνθρωπος είναι εκείνος που έχει καταστρέψει όλα τα μη ανθρώ­πινα ψυχικά στοιχεία και αντί για αυτά τα μη επιθυμητά στοιχεία έχει δια­μορφώσει τον Εσωτερικό Άνθρωπο. Ο Εσωτερικός Άνθρωπος είναι αυτός που μετράει. Αυτός λαμβάνει την πληρωμή του. Ο Μέγας Νόμος τον πλη­ρώνει. Ο Εσωτερικός Άνθρωπος είναι ξύπνιος γιατί έχει καταστρέψει το εγώ. Ο Αληθινός Άνθρωπος, ο πραγματικός, θυσιάζεται για τους συναν­θρώπους του. Πραγματικά πετυχαίνει την Φώτιση.

Έτσι το να δημιουργήσουμε τον Άνθρωπο είναι το πρώτο, είναι το θεμελιώδες και αυτό επιτυγχάνεται οργανώνοντας τον Ψυχισμό. Αλλά πολ­λοί αντί να αφοσιωθούν στην οργάνωση του ψυχισμού τους, απασχολού­νται αποκλειστικά με την ανάπτυξη εξουσιών ή κατώτερων Σίντις, αυτό εί­ναι παράλογο.

Με τι θα αρχίζαμε εμείς; Με το να οργανώσουμε τον ψυχισμό μας ή με το να αναπτύξουμε κατώτερες εξουσίες; Τι είναι αυτό που θέλουμε; Πρέπει να είμαστε συνετοί στην ανάλυση, συνετοί στις επιθυμίες μας. Εάν αυτό που ψάχνουμε είναι εξουσίες χάνουμε τον χρόνο μας άθλια. Πιστεύω πως το θεμελιώδες είναι το να οργανώσουμε τον κατώτερο ψυχισμό μας, αυτό είναι το βασικό.

Εάν εσείς το καταλαβαίνετε και εργαζόσαστε στον εαυτό σας τον ίδιο, θα πετύχετε να διαμορφώσετε τον ψυχισμό σας. Τότε ο Αληθινός Άν­θρωπος, ο Πραγματικός Άνθρωπος θα έχει γεννηθεί σε εσάς. Να καταλα­βαίνετε αυτό: αντί να ψάχνουμε για κατώτερα Σίντις ή κατώτερες εξουσίες είναι καλύτερα, όπως λέμε εμείς, να διαμορφώνουμε τον ψυχισμό μας.

Υπάρχει μια υπερβατική δύναμη που γεννιέται σε κάθε Άνθρωπο που έχει δουλέψει αληθινά πάνω στον εαυτό του, αναφέρομαι με εμφατικό τρόπο στην Διαίσθηση, και αυτό το αναφέρω για να πάψετε να επιθυμείτε άπληστα εξουσίες. Αλλά ποια είναι αυτή η ικανότητα; Μας έχει λεχθεί ότι έχει σχέση με τον αδένα της επίφυσης, δεν το αρνούμαι, αλλά το ενδιαφέ­ρον είναι να εξηγήσουμε ποιες είναι οι λειτουργίες της. Πως θα ορίζαμε την Διαίσθηση; Άμεση αντίληψη της Αλήθειας χωρίς την πληκτική διαδικασία της εκλογής.

Καλά, αυτός ο τρόπος να την ορίσουμε είναι εντάξει, αλλά τον βρί­σκω λίγο εμβρυακό. Τον χρησιμοποιούν όλες οι ψευδο-εσωτεριστικές και ψευδο-αποκρυφιστικές σχολίτσες, αλλά η αναλυτική μας καλεί να εμβαθύ­νουμε πιο πολύ σε αυτό το θέμα.

Τι είναι η Διαίσθηση; Είναι η ικανότητα ερμηνείας. Ο Χέγκελ στην διαλεκτική του προσπαθεί να την ορίσει με εκείνο των Παγκόσμιων Αντι­λήψεων, αλλά μου φαίνεται καλύτερο να την ορίσουμε μέσω της φιλοσο­φίας της κίτρινης φυλής.

Μία κινέζα αυτοκράτειρα δεν καταλάβαινε καλά αυτό το θέμα της διαίσθησης. Ένας σοφός της εξήγησε ότι ήταν η ικανότητα ερμηνείας. Είναι σωστός αυτός ο ορισμός αλλά εκείνη δεν κατάλαβε. Τότε ο σοφός έφερε ένα αναμμένο κερί και το τοποθέτησε στο κέντρο ενός δωματίου και γύρω του τοποθέτησε επίσης δέκα καθρέπτες. Είναι φανερό ότι η φλόγα εκείνου του κεριού αντανακλούσε σε ένα καθρέπτη και αυτός την πρόβαλε σε άλλο καθρέπτη και ο άλλος στον άλλο και έτσι είδανε ότι οι δέκα καθρέπτες πρόβαλαν αμοιβαία το φως ο ένας στον άλλον. Δημιουργήθηκε ένα κατα­πληκτικό παιχνίδι φωτός, ένα παιχνίδι με ερμηνεία. Η αυτοκράτειρα κατά­λαβε, να εκεί η ικανότητα της διαίσθησης.

Εάν κάποιος έχει πετύχει την Βουδιστική Εξάλειψη, εάν έχει πετύχει να κατασκευάσει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, εάν στ’ αλή­θεια είναι ένας Αληθινός Άνθρωπος στην πιο υπερβατική έννοια της λέξης, τότε η ικανότητα ερμηνείας θα είναι ένα γεγονός για αυτόν.

Ας έχουμε υπ’ όψιν ότι ο καθένας από εμάς περιέχεται στον κόσμο. Έχω πει ότι ο καθένας μας είναι μέρος της ολότητας. Μέσα στον μικρόκο­σμο άνθρωπο υπάρχουν πολλά και όμως η ολότητα του καθένα μας δεν εί­ναι παρά ένα μέρος της ολότητας. Ήδη ξέρουμε π.χ. ότι μέσα στον Αγιόκο­σμο, δηλαδή στο άπειρο, περιέχεται ο Μακρόκοσμος. Μέσα στον Μακρό­κοσμο, που είναι ο Γαλαξίας, περιέχεται ο Δευτερόκοσμος το Ηλιακό Σύ­στημα. Μέσα στον Δευτερόκοσμο περιέχεται ο Κοσμικός Ήλιος και μέσα σε αυτόν περιέχεται ο κόσμος Γη, ο Μεσόκοσμος. Μέσα στον Μεσόκοσμο περιέχεται ο Μικρόκοσμος Άνθρωπος. Μέσα στον Μικρόκοσμο Άνθρωπο περιέχεται η ζωή του απείρως μικρού, ο Τριτόκοσμος.

Μέσα σε έναν κόσμο υπάρχουν άλλοι κόσμοι και μέσα σε αυτούς υπάρχουν άλλοι. Συνολικά υπάρχουν επτά κόσμοι, μερικοί περιέχονται στους άλλους με τέτοιο τρόπο ώστε μέσα σε εμάς υπάρχει ένας κατώτερος κόσμος, ο Τριτόκοσμος αυτό είναι φανερό και ένας ανώτερος κόσμος, αυτό είναι ξεκάθαρο, ο Μεσόκοσμος. Εμείς είμαστε μεταξύ ενός ανώτερου Κό­σμου και ενός κατώτερου Κόσμου.

Επίσης σχετιζόμαστε πολύ με τους γονείς μας, επειδή είναι η κατα­γωγή μας, ταυτόχρονα από εμάς προέρχονται τα παιδιά και τα εγγόνια, όλοι αλληλοδιαπερνόμαστε αμοιβαίως. Έτσι η αλληλοδιείσδυση είναι ένας νό­μος τέλεια ορισμένος από την διαλεκτική του Χέγκελ, με τις διάσημες αντι­λήψεις που ήδη έχω εξηγήσει. Αναμφισβήτητα αγαπητοί μου αδελφοί, η ύπαρξη ενός οποιουδήποτε κόσμου, η γέννησή του, η ανάπτυξή του, ο θά­νατός του ανακλώνται μέσα στον Αληθινό Άνθρωπο, ο οποίος έχει πετύχει την Βουδιστική εξάλειψη. Τότε αυτός μπορεί να πει: «γνωρίζω την ιστορία αυτού του πλανήτη». Κάθε Μαχανβαντάρα μπορεί να ανακλαστεί στο νύχι ενός Αυθεντικού Ανθρώπου και να ανακλαστεί με τόση ακρίβεια ώστε αυ­τός ο Βούδας να μην αγνοεί τίποτε. Όλα όσα συμβαίνουν σε ένα έθνος μπο­ρούν να ανακλαστούν στον ψυχισμό ενός Ανθρώπου που έχει περάσει την βουδιστική εξάλειψη. Να ανακλαστούν με τόση ακρίβεια, με τόση λε­πτομέρεια, ώστε αυτός να μην αγνοεί ούτε το πιο ασήμαντο γεγονός.

Έτσι λοιπόν να καταλάβετε από αυτά που σας έχω πει τι είναι Διαί­σθηση. Αν πετύχουμε να αντανακλάται σε μας η ιστορία του Γαλαξία, θα αγνοούσαμε κάτι σχετικά με αυτόν; Βεβαίως όχι. Ο Γαλαξίας με όλες τις διαδικασίες του, μπορεί να αντανακλάται στον ψυχισμό μας με τόση φυσι­κότητα, όση εκείνο το κερί, του παραδείγματος που σας είπα, που αντανα­κλάται στους καθρέπτες και που χρησίμευσαν για να διδαχθεί η αυτοκρά­τειρα. Εάν όλα τα πλάσματα μπορούν να αντανακλώνται στον ψυχισμό ενός Βούδα της ενατένισης (επειδή αυτός ήδη δεν έχει ψυχικά επιπρόσθετα για να καταστρέψει), τότε αυτός πράγματι δια μέσου της Διαίσθησης πετυχαίνει αυτό που θα μπορούσαμε να ορίσουμε σαν Συνείδηση. Να φτάσουμε στην Φώτιση είναι δυνατόν, αλλά μην ξεχνάτε αγαπητοί φίλοι ότι η Φώτιση έχει με την σειρά της τους νόμους της. Ο λόγος για να υπάρξει η φώτιση είναι το Ντάρμα Ντάτου δηλαδή το Ντάρμα.

ΤΟ ΨΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΟΥ ΕΓΩ

Σήμερα θα μιλήσουμε λίγο πάνω στο συναίσθημα του εαυτού μας. Αξίζει τον κόπο να συλλογιστούμε πάνω σε αυτό. Συμφέρει να καταλά­βουμε σε βάθος αυτό το ζήτημα του ψεύτικου συναισθήματος του εγώ.

Όλοι εμείς, εδώ πέρα, στο βάθος της καρδιάς μας έχουμε πάντα το συναίσθημα του ίδιου μας του εαυτού, αλλά συμφέρει να ξέρουμε εάν αυτό το συναίσθημα είναι σωστό ή λανθασμένο.

Είναι λοιπόν αναγκαίο να καταλαβαίνουμε τι είναι αυτό το συναί­σθημα του εγώ. Πρώτα απ’ όλα επείγει να καταλάβουμε ότι οι άνθρωποι θα ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουνε το οινόπνευμα, τον κινηματογράφο, το τσιγάρο, τις γιορτές κλπ. αλλά όχι τους δικούς τους πόνους. Οι άνθρω­ποι λατρεύουν τους πόνους τους, τις ταλαιπωρίες τους. Πιο εύκολα θα αφή­νανε μια στιγμή χαράς παρά τους πόνους τους. Όμως φαίνεται παράδοξο να στρέφονται όλοι ενάντια στους ίδιους τους πόνους τους, να διαμαρτύρονται για τις ταλαιπωρίες τους, γιατί όταν στ’ αλήθεια πρέπει να τους εγκαταλεί­ψουνε με κανένα τρόπο δεν είναι διατεθειμένοι για τέτοια απάρνηση!

Πραγματικά έχουμε μία σειρά από ζωντανές φωτογραφίες του ίδιου του εαυτού μας. Φωτογραφίες από τότε που ήμασταν παιδιά, από τότε που ήμασταν 21 χρονών, 28 ή 30 κλπ. Σε κάθε μία από αυτές τις ψυχολογικές φωτογραφίες αντιστοιχεί μία σειρά ταλαιπωριών, αυτό είναι φανερό, και εμείς απολαμβάνουμε να εξετάζουμε αυτές τις φωτογραφίες. Ευφραινόμα­στε με το να διηγούμαστε στους άλλους τις ταλαιπωρίες της κάθε ηλικίας, τις οδυνηρές εποχές που περάσαμε κλπ. Υπάρχει θα λέγαμε μία γεύση αρ­κετά εξωτική και μποέμικη.

Όταν διηγούμαστε στους άλλους τους πόνους μας, όταν τους λέμε ότι είμαστε άνθρωποι με πείρα, όταν τους αναφέρουμε τις περιπέτειες της παι­δικής μας ηλικίας, τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να δουλεύουμε για να κερδίσουμε το καθημερινό ψωμί, την πιο οδυνηρή εποχή της ύπαρξής μας, όταν ψάχναμε τις δεκάρες για να επιζήσουμε, πόσους πόνους, πόσες ταλαι­πωρίες! Απολαμβάνουμε με όλα αυτά.

Όταν κάνουμε αυτό το είδος των διηγήσεων είμαστε ενθουσιασμένοι μποέμηδες. Σε αυτήν την περίπτωση αντί να ευφραινόμαστε με το οινό­πνευμα ή το τσιγάρο, ευφραινόμαστε με την ιστοριούλα, με το μυθιστό­ρημα, με αυτό που είπαμε, με αυτό που μας συνέβη, με τον τρόπο που ζού­σαμε κλπ. Είναι ένα είδος μποέμικης γεύσης, αρκετά εξωτικής, που μας αρέσει.

Φαίνεται ότι με κανένα τρόπο δεν είμαστε διατεθειμένοι να εγκατα­λείψουμε τις ταλαιπωρίες μας. Αυτές λοιπόν είναι το ναρκωτικό που αρέσει σε όλους μας, η τέρψη που όλους μας ευχαριστεί και όσο πιο πολυτάραχη είναι μια ζωή, τόσο φαίνεται πως αισθανόμαστε πιο εξωτικοί, πιο μποέμη­δες με τους δικούς μας πόνους, πράγμα που βέβαια είναι παράλογο. Αλλά παρατηρήστε ότι σε κάθε περίπτωση αντιστοιχεί ένα συναίσθημα, ένα συ­ναίσθημα του εγώ, ένα συναίσθημα του «εαυτού» μας. Αισθανόμαστε ότι είμαστε, αισθανόμαστε ότι υπάρχουμε.

Αυτές τις στιγμές εσείς είσαστε καθισμένοι εδώ, με ακούτε και εγώ σας μιλάω. Εσείς αισθανόσαστε ότι αισθανόσαστε, έχετε εδώ στην καρδιά το συναίσθημα του ίδιου του εαυτού σας. Είστε σίγουροι ότι αυτό το συ­ναίσθημα είναι σωστό; Πιθανόν ναι, είστε σίγουροι για αυτό! Το θέμα εί­ναι, αυτό το συναίσθημα που έχετε αυτήν την στιγμή, το συναίσθημα ότι υπάρχετε, το συναίσθημα του να είσαστε και του να ζείτε, είναι το αληθινό;. είναι ένα ψεύτικο συναίσθημα; Συμφέρει να είμαστε λίγο στοχαστικοί σε αυτά τα ζητήματα.

Αν ήμασταν κάπου, ίσως στα μπαρ, ή αν περιπλανιόμασταν στα κα­μπαρέ θα είχαμε συναίσθημα; Ναι, είναι φανερό πως θα είχαμε! Και θα ήταν σωστό; Σε κάθε ηλικία αντιστοιχεί ένα συναίσθημα, διότι άλλο συναί­σθημα έχουμε όταν είμαστε 18 χρονών, άλλο όταν είμαστε 25 και άλλο εί­ναι το συναίσθημα όταν είμαστε 30 και 35. Και ένας ηλικιωμένος αναμφι­σβήτητα έχει το δικό του συναίσθημα. Ποιο από αυτά είναι το σωστό;

Είναι κάτι πολύ τρομερό αυτό το ζήτημα του συναισθήματος του εαυτού μας, διότι ένας αισθάνεται ότι αισθάνεται, αισθάνεται ότι υπάρχει, αισθάνεται ότι είναι. Αισθάνεται ότι έχει καρδιά και λέει «εγώ», «εγώ» και «εγώ». Ποιο από τα συναισθήματα αυτά είναι ακριβές;

Συλλογιστείτε λίγο πάνω σε αυτό το ζήτημα. Σκεφτείτε ότι αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να το καταλάβουμε.

Εάν κάποιος καταστρέφει ένα οποιοδήποτε εγώ, ας πούμε αυτό της μνησικακίας, αισθάνεται ικανοποιημένος που το έχει καταστρέψει. Αλλά εάν το ίδιο το συναίσθημα συνεχίζει να υπάρχει τότε κάτι σφάλλει στην δουλειά. Αυτό το γεγονός απλά μας δείχνει ότι το εγώ που πιστεύαμε ότι έχουμε καταστρέψει, δεν το έχουμε καταστρέψει, διότι το συναίσθημά του συνεχίζει να υπάρχει.

Εάν συγχωρέσουμε κάποιον, και ακόμα περισσότερο αν καταργή­σουμε τον πόνο που αυτός ο κάποιος μας έχει προκαλέσει, και συνεχίζουμε εκεί με το ίδιο συναίσθημα, τότε αυτό μας δείχνει ότι δεν έχουμε καταργή­σει την προσβολή, την κακή ανάμνηση, την κακή πράξη που κάποιος μας προκάλεσε. Το «εγώ» της μνησικακίας συνεχίζει ζωντανό.

Θίγουμε ένα θέμα πολύ ευαίσθητο, γιατί όλοι βρισκόμαστε στην δου­λειά με τον εαυτό μας και πάνω στον εαυτό μας.

Πόσες φορές δεν έχουμε πιστέψει ότι έχουμε καταστρέψει ένα εγώ, π.χ. της εκδίκησης, και όμως εκείνο το συναίσθημα που είχαμε συνεχίζει. Τότε αυτό δείχνει ότι δεν πετύχαμε να καταστρέψουμε εκείνο το εγώ, αυτό είναι φανερό!

Έτσι λοιπόν υπάρχουν σε εμάς τόσα συναισθήματα, όσα ψυχικά ακό­λουθα ή εγώ έχουμε στο εσωτερικό μας. Εάν έχουμε 10.000 ψυχικά ακό­λουθα θα έχουμε 10.000 συναισθήματα του εαυτού μας. Κάθε εγώ έχει το δικό του συναίσθημα.

Έτσι λοιπόν ένας κανόνας που πρέπει να ακολουθούμε στην δουλειά πάνω στον ίδιο τον εαυτό μας, είναι αυτό το ζήτημα του συναισθήματος. Διανοητικά μπορεί να έχουμε εξαλείψει το εγώ του εγωισμού, αλλά μήπως συνεχίζει να υπάρχει το συναίσθημα του πρώτου εγώ, του δεύτερου, του τρίτου εγώ; Ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Αν εξακολουθεί να υπάρχει αυτό το συναίσθημα, είναι γιατί το εγώ του εγωισμού υπάρχει ακόμα.

Έτσι λοιπόν σας κάλεσα να καταλάβετε αυτό το ζήτημα του συναι­σθήματος. Στοιχίζει πολλή δουλειά για να καταλάβουν οι άνθρωποι την αναγκαιότητα να καταστρέφουν το εγώ.

Αλλά όμως στοιχίζει ακόμη περισσότερη δουλειά να καταλαβαίνουν τι είναι το συναίσθημα, που συνηθίζει να είναι πολύ λεπτό, που ξεφεύγει, που είναι πολύ ευαίσθητο.

Εν πάση περιπτώσει σε αυτήν την δουλειά πάνω στον εαυτό μας, αγαπητοί μου αδελφοί, υπάρχουν τρεις κανόνες που πρέπει να καταλά­βουμε:

Πρώτο: Η δουλειά πάνω στον ίδιο τον εαυτό μας, με σκοπό να κατα­στρέψουμε τα ψυχικά ακόλουθα που έχουμε στο εσωτερικό μας, ζωντανή προσωποποίηση των σφαλμάτων μας.

Δεύτερο: Η δουλειά με τους άλλους. Χρειαζόμαστε να μάθουμε να σχετιζόμαστε με τους άλλους.

Τρίτο: Η αγάπη στην δουλειά, η δουλειά για την ίδια την δουλειά. Αυ­τές είναι οι τρεις κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε.

Αν ένας άνθρωπος λέει ότι δουλεύει και πιστεύει ότι δουλεύει πάνω στον εαυτό του, αλλά δεν παρουσιάζει καμιά αλλαγή, εάν το λανθασμένο συναίσθημα του εγώ συνεχίζει, εάν η σχέση του με τους άλλους είναι ίδια, τότε αυτός ο άνθρωπος αποδεικνύει ότι δεν έχει αλλάξει. Και εάν δεν έχει αλλάξει τότε είναι φανερό ότι δεν δουλεύει σωστά πάνω στον εαυτό του.

Χρειαζόμαστε να αλλάξουμε, αλλά αν μετά από ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα δουλειάς, το συναίσθημα του εγώ συνεχίζει το ίδιο, εάν η συμπεριφορά με τους ανθρώπους είναι ίδια, μήπως νομίζουμε ότι έχουμε αλλάξει; Στ’ αλήθεια όχι και ο σκοπός σε αυτές τις σπουδές συνίσταται στο να αλλάξουμε. Η αλλαγή πρέπει να είναι ριζική, διότι μέχρι και την ίδια την ταυτότητά μας πρέπει να φτάσουμε να την χάσουμε. Μία μέρα π.χ. ο τάδε θα ψάχνει τον τάδε, ήδη ο τάδε δεν υπάρχει, έχει χαθεί για τον ίδιο τον εαυτό του, αυτό είναι ξεκάθαρο. Μια μέρα ο δείνα θα πει: «τι έγινε με τον εαυτό μου;» Ήδη δεν υπάρχει, έχει χαθεί για τον δείνα. Έτσι ώστε στην πραγματικότητα της αλήθειας ακόμη και η ίδια μας η ταυτότητα πρέπει να χαθεί για τον εαυτό μας, πρέπει να γινόμαστε τελείως διαφορετικοί.

Εγώ γνωρίζω εδώ πέρα ανάμεσα στους αδελφούς, ξέρω μερικούς των οποίων το όνομα δεν αναφέρω, ότι έχουνε χρόνια και χρόνια που μελετάνε εδώ με μένα και τους βλέπω το ίδιο, δεν έχουν αλλάξει, έχουν την ίδια συ­μπεριφορά, διαπράττουν τα ίδια λάθη. Όπως τα διέπρατταν πριν 20 χρόνια, σήμερα κάνουν τα ίδια. Αυτό δείχνει ότι δεν σημειώνουν καμιά αλλαγή, δεν υπάρχει τίποτε καινούριο σ’ αυτούς. Πως είναι αυτοί οι άνθρωποι; Όπως ήταν πριν 10, 20 ή 50 χρόνια. Αλλαγή; Καμία! Τότε τι κάνουν αυτοί οι άν­θρωποι; Τι κάνουν εδώ; Χάνουν άθλια τον χρόνο τους, έτσι δεν είναι; Διότι ο σκοπός των δικών μας σπουδών είναι να αλλάξουμε ψυχολογικά, να με­τατρεπόμαστε σε διαφορετικά πλάσματα. Αλλά αν εξακολουθούμε να είμα­στε οι ίδιοι, αν ο τάδε είναι ο ίδιος που ήταν πριν 10 χρόνια, τότε δεν έχει αλλάξει, ούτε κάνει τίποτε, χάνει άθλια τον χρόνο του, αυτό είναι φανερό. Έτσι καλώ όλους σας σε αυτούς τους συλλογισμούς. Θέλετε να αλλάξετε ή δεν θέλετε να αλλάξετε; Εάν συνεχίζετε να είσαστε πάντοτε οι ίδιοι τότε τι κάνετε; Για ποιο σκοπό είστε συγκεντρωμένοι σε αυτήν την τρίτη κάμαρα; Γιατί; Πρέπει να είμαστε στοχαστικοί.

Ένας κανόνας που πρέπει να ακολουθούμε είναι αυτό το ζήτημα του συναισθήματος του εγώ. Το συναίσθημα του εγώ είναι πάντοτε λανθα­σμένο, ποτέ δεν είναι σωστό. Πρέπει να κάνουμε διαχωρισμό μεταξύ του συναισθήματος του εγώ και του συναισθήματος του Είναι. Το Είναι είναι το Είναι και ο λόγος ύπαρξης του Είναι είναι το ίδιο το Είναι. Το συναί­σθημα του Είναι είναι πάντα σωστό, αλλά το συναίσθημα του εγώ είναι ένα λανθασμένο συναίσθημα, ένα ψεύτικο συναίσθημα.

Γιατί απολαμβάνουν οι αδελφοί με τις ψυχολογικές τους φωτογρα­φίες πριν 20, 30 ή 50 χρόνια; Τι τους συμβαίνει; Κάθε ψυχολογική φωτο­γραφία συνοδεύεται από διάφορα συναισθήματα. Ναι, το συναίσθημα του νεαρού που μεθάει, το συναίσθημα του 20χρονου παιδιού που γυρνάει με την αρραβωνιαστικιά του ή που γυρνάει στους δρόμους της διαφθοράς κλπ. Ποιο από αυτά είναι το σωστό; Αυτό που είχαμε όταν ήμασταν στην ηλικία των 18 ετών; Ή αυτό που είχαμε όταν ήμασταν στην ηλικία των 50 ή 60 χρονών; Ποιο είναι το σωστό εφόσον κανένα από αυτά δεν είναι αλη­θινό, εφόσον όλα είναι ψεύτικα; Ψεύτικο είναι εφόσον αισθάνεται κανείς, ένας άνδρας 18 ετών, ότι έχει μπροστά του όλο τον κόσμο και ότι όλες οι κοπέλες του χαμογελάνε. Ψεύτικο είναι το συναίσθημα του 20χρονου παι­διού που νομίζει ότι επειδή είναι «αυτός» θα κατακτήσει τον κόσμο. Ψεύ­τικο είναι το συναίσθημα του 25χρονου νεαρού που ενδιαφέρεται μόνο για γυναίκες. Όλα αυτά είναι ψεύτικα!

Ποιο από όλα αυτά τα συναισθήματα θα ήτανε το πραγματικό; Μόνο η Συνείδηση μπορεί να μας δίνει ένα πραγματικό συναίσθημα. Μην ξεχνάτε ότι ανάμεσα στην Συνείδηση και το Είναι δεν υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Τρεις είναι οι απόψεις της ζωής: το Είναι (ΣΑΤ στα σανσκριτικά), η Συνείδηση (ΣΙΤ), και η Ευτυχία (ΑΝΑΝΤΑ). Αλλά η Πραγματική Συνεί­δηση του Είναι, που δεν είναι πολύ απομακρυσμένη από το Είναι αυτό καθ’ εαυτό, βρίσκεται μποτιλιαρισμένη μέσα σε όλη αυτήν την πολλαπλότητα των ψυχικών ακολούθων, που προσωποποιούν τα σφάλματά μας και που φορ­τωνόμαστε στο εσωτερικό μας. Μόνο αυτή μπορεί να μας δώσει ένα σωστό συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα θα ήταν σκληρό για τους άλλους, διότι είναι μποτιλιαρισμένοι σε ψεύτικα συναισθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με το αληθινό συναίσθημα του Είναι.

Το συναίσθημα της πραγματικής, αντικειμενικής Συνείδησης είναι αυτό που μετράει, είναι το σημαντικό. Αλλά για να μπορούμε να έχουμε εμείς αυτό το αληθινό συναίσθημα της πραγματικής και αντικειμενικής Συ­νείδησης, χρειαζόμαστε πρώτα απ’ όλα να καταστρέψουμε τα ψυχικά ακό­λουθα.

Ανάλογα με το πώς καταστρέφουμε τα διάφορα ψυχικά ακόλουθα, ζωντανή προσωποποίηση των ελαττωμάτων μας, η φωνή της Συνείδησης θα γίνεται κάθε φορά και πιο δυνατή. Το συναίσθημα του Είναι, δηλαδή της συνείδησης, θα το αισθανόμαστε πιο πολύ με διαισθητικό τρόπο. Και ανά­λογα με το πόσο αισθανόμαστε με την Συνείδηση, θα καταλαβαίνουμε ότι το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ μας οδηγεί στο λάθος.

Αυτό είναι πάρα πολύ λεπτό, πάρα πολύ ευαίσθητο, διότι στην ζωή όλοι μας έχουμε υποφέρει αρκετά, αυτό είναι φανερό. Επίσης έχουμε βαδί­σει στον δρόμο του λάθους, αυτό είναι οφθαλμοφανές. Σε όλες τις απόψεις της ζωής μας, σε κάθε στιγμή έχουμε αισθανθεί εδώ στην καρδιά κάτι, κάτι, κάτι, κάτι που λέγεται «συναίσθημα».

Αυτό το «κάτι» πάντα το έχουμε θεωρήσει σαν την φωνή της συνεί­δησής μας, το έχουμε θεωρήσει σαν το συναίσθημα του εαυτού μας, σαν το πραγματικό συναίσθημα στο οποίο έχουμε υπακούσει, σαν το μοναδικό που μπορεί να μας οδηγήσει στον σωστό δρόμο κλπ. αλλά δυστυχώς, αγαπητοί μου αδελφοί, κάναμε λάθος.

Η απόδειξη του λάθους μας είναι ότι αργότερα είχαμε άλλα συναι­σθήματα τελείως διαφορετικά και πολύ αργότερα άλλα συναισθήματα επί­σης διαφορετικά. Τότε πιο από αυτά τα τρία είναι το αληθινό; Άρα όλοι ήμασταν θύματα μιας αυταπάτης. Πάντα μας έχει οδηγήσει ή πάντα έχουμε μπερδέψει το συναίσθημα του εγώ με το συναίσθημα του Είναι.

Έχουμε γίνει θύματα μιας αυταπάτης, και δεν μπορούμε να κάνουμε εξαιρέσεις. Και εγώ βάδισα στον δρόμο του λάθους όταν πίστευα ότι το συ­ναίσθημα του εγώ ήταν το συναίσθημα του Είναι. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, όλοι έχουμε γίνει θύματα της αυταπάτης. Να καταφέρουμε να αισθανθούμε αληθινά, να φτάσουμε στο σημείο να έχουμε ένα ακριβές συναίσθημα είναι κάτι τρομερό. Αυτό το ακριβές συναίσθημα είναι το συναίσθημα της Υπερ­θετικής Συνείδησης του Είναι.

Εν πάση περιπτώσει εμείς πρέπει να προχωράμε από τον δρόμο της αριστοκρατίας, της εξυπνάδας και της ευγένειας του Πνεύματος. Και σύμ­φωνα με το πώς θα προχωρήσουμε σε αυτό το τόσο δύσκολο μονοπάτι της αυτογνωσίας και της αυτοπαρατήρησης του εαυτού μας από στιγμή σε στιγμή, θα μάθουμε επίσης να αισθανόμαστε σωστά, θα μάθουμε να ανα­γνωρίζουμε το αυθεντικό συναίσθημα της Υπερθετικής Συνείδησης του Εί­ναι.

Αυτό που μετράει για μας είναι το Είναι. Αυτό είναι το σημαντικό και το συναίσθημα παίζει ένα μεγάλο ρόλο σε τούτο το ζήτημα, ένα τρο­μερό ρόλο.

Πόσες φορές δεν πιστέψαμε ότι προχωρούσαμε καλά στον δρόμο της ζωής, οδηγημένοι από το ζωντανό συναίσθημα μιας αυθεντικής πραγματι­κότητας… Και συνέβη τότε να προχωράμε χειρότερα από πριν, διότι μας οδηγούσε ένα ψεύτικο συναίσθημα, αυτό του εγώ.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεκολλήσουν από το ψεύ­τικο συναίσθημα του εγώ. Έχουν για τον εαυτό τους μια σειρά από φωτο­γραφίες που για τίποτε στον κόσμο δεν θα εγκατέλειπαν. Ούτε και για όλους τους θησαυρούς του κόσμου. Απολαμβάνουν από τους πόνους τους και το να τους απαρνηθούν θα ήταν χειρότερο κι’ από τον ίδιο τον θάνατο. Οι άνθρωποι ζουν παραπονούμενοι, απολαμβάνουν από τα παράπονά τους και ποτέ δεν θα εγκατέλειπαν τους πόνους τους.

Είναι τρομερό αυτό που σας λέω, οδυνηρό, αλλά είναι η αλήθεια. Από ένα ψεύτικο συναίσθημα του εγώ μπορούμε να χάσουμε ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δηλαδή περνάνε τα 30, 40, 50, 60 χρόνια φτάνουμε στα 80, αν φτάσουμε γιατί πολλοί πεθαίνουν πριν τα 80, πάντα με το ίδιο ψεύτικο συ­ναίσθημα του εγώ Την ψεύτικη σύλληψη, για να είμαστε πιο ξεκάθαροι, και αυτό το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ που έχουμε, μας μποτιλιάρει εντελώς μέσα στο «εμένα τον ίδιο» και στο τέλος πεθαίνουμε χωρίς να έχουμε κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά.

Συνήθως οι άνθρωποι όταν αντιμετωπίζουν την ζωή δεν λαμβάνουν τις άμεσες εμπειρίες της συνείδησης. Όχι! Έχουν μια σειρά από τρομερές προλήψεις και προκαταλήψεις στον νου τους. Τότε οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετωπίζεται από κάποια πρόληψη ή προκατάληψη. Συμβαίνει δε ότι εξ αιτίας αυτής της πολλαπλότητας προλήψεων που έχουμε μέσα μας, όλης αυτής της ποικιλίας λανθασμένων και αντιφατικών συναισθημάτων, η ζωή φτάνει έμμεσα στην συνείδηση. Ποτέ δεν φτάνει άμεσα και έτσι σαν συνέ­πεια παραμένουμε κοιμισμένοι σε όλη μας την ύπαρξη.

Ας δούμε έναν νευρασθενικό γέρο π.χ. 80 χρονών, ταγκό και αδέξιο στην σκέψη του, μποτιλιαρισμένο σε κάποιο δόγμα. Έχει ένα συναίσθημα του εαυτού του εντελώς λανθασμένο. Όταν κάτι φτάνει σε αυτόν δεν αγγί­ζει την συνείδησή του. Όλα όσα φτάνουν σε αυτόν, φτάνουν στον νου του και αυτός γεμάτος από τόσες συνήθειες, προλήψεις, μηχανικά έθιμα κλπ. αντιδρά σύμφωνα με την ίδια του την μηχανοποίηση. Τότε αντιδρά βίαια, άνανδρα κλπ.

Παρατηρείστε την αντίδραση ενός γέρου 80 χρονών. Ήδη το ξέ­ρουμε, έχει πάντα τις ίδιες αντιδράσεις. Γιατί; Διότι όλα φτάνουν στον νου του, δεν αγγίζουν την συνείδησή του. Φτάνουν στον νου του και αυτός τα ερμηνεύει με τον τρόπο του.

Ο νους τα κρίνει όλα όπως του αρέσει, όπως έχει συνηθίσει να κρίνει, όπως πιστεύει ότι είναι αληθινό, και το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ υπο­στηρίζει τον λανθασμένο τρόπο σκέψης. Τελικά όποιος έχει ένα ψεύτικο συναίσθημα του εγώ χάνει άθλια την ύπαρξή του.

Πρέπει να φτάσουμε το σωστό συναίσθημα, αλλά αυτό είναι της συ­νείδησης. Κανένας δεν θα μπορούσε να φτάσει στο να έχει αυτό το σωστό συναίσθημα, χωρίς προηγουμένως να έχει καταστρέψει τα «ψυχολογικά ακόλουθα».

Σύμφωνα με το πώς τα καταστρέφουμε, το σωστό συναίσθημα θα εκ­δηλωθεί. Όταν η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική, και το σωστό συναί­σθημα θα είναι ολοκληρωτικό.

Αλλά συνήθως το σωστό συναίσθημα του εαυτού μας βρίσκεται σε μάχη με το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ. Αυτό το σωστό συναίσθημα της συνείδησης είναι πιο πέρα από οποιοδήποτε κώδικα ηθικής εγκατεστημένο από κάποια θρησκεία κλπ.

Γενικά οι ηθικές αντιλήψεις οι εγκατεστημένες από διάφορες θρη­σκείες καταλήγουν στο βάθος ψεύτικες. Συμβαίνει ότι, επειδή η ανθρώπινη συνείδηση είναι τόσο κοιμισμένη, έχουν εφευρεθεί διάφορα παιδαγωγικά, κοινωνικά, ηθικά και εκπαιδευτικά συστήματα για να προχωράμε στον ίσιο δρόμο.

Αλλά τίποτε από όλα αυτά δεν χρησιμεύει σε τίποτε. Υπάρχει μία ηθική που ανήκει στην συνείδηση, αλλά αυτή θεωρείται ανήθικη από τους υποκριτές των διαφόρων θρησκειών.

Στο ανατολικό Θιβέτ υπήρχε ένα βιβλίο, το βιβλίο των «PARA-VITAS», με μια ηθική που δεν ταίριαζε ποτέ με καμία θρησκεία, διότι είναι της συνείδησης.

Δεν αναφέρομαι ενάντια σε καμιά θρησκευτική μορφή, μόνο ενάντια σε ορισμένες μορφές. Καλύτερα θα λέγαμε ενάντια σε ορισμένες σκουρια­σμένες δομές, ή άλλες εκφυλισμένες και απαρχαιωμένες κατασκευές της ψεύτικης κατεστημένης ηθικής. Μέσα σε αυτές τις δομές είναι εγκλωβισμέ­νος ο νους και η καρδιά.

Ενάντια σε αυτά αναφέρομαι.

Σε αυτές τις σπουδές το θέμα δεν είναι να ακολουθούμε ή να ζούμε σύμφωνα με ορισμένες μορφές της ηθικής. Εδώ αυτό που πρέπει να γίνει είναι να αναπτύξουμε την ικανότητα της κατανόησης.

Χρειάζεται να δικάζουμε συνεχώς τον ίδιο μας τον εαυτό με σκοπό να ξέρουμε τι έχουμε και τι μας λείπει. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να εξαλείψουμε και πολλά που πρέπει να απαιτήσουμε εάν θέλουμε να βαδί­σουμε στον ευθύ δρόμο.

Αλλά το λανθασμένο συναίσθημα του εγώ δεν επιτρέπει σε πολλούς να προχωράνε στο δύσκολο μονοπάτι της απελευθέρωσης. Αυτό το λανθα­σμένο συναίσθημα μπερδεύεται πάντοτε με το συναίσθημα του Είναι. Εάν δεν ανοίξουμε καλά τα μάτια (όπως λένε) το λανθασμένο συναίσθημα του εγώ μπορεί να μας κάνει όλους να αποτύχουμε στην παρούσα ύπαρξη.

Το Είναι είναι αυτό που μετράει αλλά αυτό βρίσκεται πολύ βαθιά. Πραγματικά το Είναι στον εαυτό του είναι η Εσωτερική Μονάδα (ας θυμη­θούμε τον Λάϊμπνιτς και την περίφημη μονάδα του). Η Μονάδα στον εαυτό της είναι αυτό που στα εβραϊκά θα μπορούσαμε να ονομάσουμε Νε­σάμα, δηλαδή Άτμαν-Μπούδι.

Ο Άτμαν… ποιος είναι ο Άτμαν; Το Ίντιμο, το Είναι. Σχετικά με αυτό αναφέρεται στο «Ατομικοί Θεοί»: «Πριν να εμφανιστεί η ψεύτικη αυγή πάνω στην επιφάνεια της γης, εκείνοι που επέζησαν από την λαίλαπα και την βροχή, ύμνησαν τον Εσώτερο και σε αυτούς εμφανίστηκαν οι Κή­ρυκες της Αυγής».

Το Νεσάμα είναι το Άτμαν, η μονάδα που αναφέρει ο Λάϊμπνιτς και η μονιστική φιλοσοφία του. Το Μπούδι είναι η Πνευματική Ψυχή, η Υπερθε­τική Συνείδηση του Είναι. Αυτά τα δύο συγχωνευμένα αποτελούν την Μονάδα, αυτό είναι φανερό! Η μονάδα, με την σειρά της, ξεδιπλώθηκε στην Ανθρώπινη Ψυχή, που είναι το «Ανώτερο Μάνας» των ανατολιτών. Αυτή η Ανθρώπινη Ψυχή είναι στην αρχή εντελώς σπερματική, αλλά από αυτή, μετά από ξεδίπλωμα προήλθε η Ουσία που είναι το μόνο που τα «δια­νοητικά ζώα» έχουν ενσαρκωμένο μέσα τους. Αυτή η Ουσία είναι μποτι­λιαρισμένη μέσα στα «ψυχικά ακόλουθα» που φέρνουμε στο εσωτερικό μας.

Στα εβραϊκά το Νεσάμα είναι ακριβώς ο Άτμαν, στο πιο άρρητο μέ­ρος του. Το Μπούδι είναι το «Ρουάχ», γενικά το Άτμαν-Μπούδι λέγεται Ρουάχ. Το Νέτσι είναι η Ανθρώπινη Ψυχή ή Αιτιατή Ψυχή, από το οποίο προέρχεται η Ουσία που ο καθένας έχει στο εσωτερικό του. Αυτό το μέρος της συνείδησης που έχουμε μέσα μας, αυτήν την Ουσία, πρέπει να την βά­λουμε σε δραστηριότητα. Δυστυχώς είναι κοιμισμένη, βρίσκεται μέσα στα «μη ανθρώπινα ψυχικά ακόλουθα» που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας.

Είναι αναγκαίο να καταλάβουμε ότι, όταν κάποιος εργάζεται πάνω στον εαυτό του, μπαίνει στο δρόμο της Επανάστασης της Συνείδησης, εποφθαλμιά κάποια μέρα να λάβει τις ψυχικές και πνευματικές αρχές, δηλαδή εποφθαλμιά να μετατραπεί σε έναν ναό της Εσωτερικής Μονάδας. Γιατί εί­ναι φανερό πως μια ανεπτυγμένη, αφυπνισμένη ουσία ενώνεται, συγχωνεύ­εται με την Ανθρώπινη Ψυχή στον Αιτιατό κόσμο. Πολύ πιο αργά θα έλθει το καλύτερο, ο γάμος, η ένωση της Ανθρώπινης Ψυχής με την Μονάδα. Όταν αυτό συμβεί, ο Δάσκαλος αυτοπραγματοποιείται τελείως. Έτσι λοιπόν την Ουσία, που είναι αυτό που έχουμε, πρέπει να την δουλεύουμε, πρέπει να αρχίσουμε από το ξεμποτιλιάρισμά της. Αυτή είναι ένα μέρος της ανθρώπινης ψυχής στο κάθε πλάσμα και πρέπει να την αφυπνίσουμε, διότι εί­ναι κοιμισμένη μέσα σε κάθε ένα από τα ψυχικά ακόλουθα που φέρνουμε στο εσωτερικό μας.

Η Ουσία έχει το δικό της σωστό συναίσθημα, που είναι διαφορετικό από το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ. Η Ουσία, με το συναίσθημά της, πραγματικά εκπορεύεται από την Αιτιατή Ψυχή ή Κοσμική Ψυχή. Έτσι το συναίσθημα που έχει η Ουσία είναι το ίδιο που έχει η Κοσμική Ψυχή, είναι το ίδιο που υπάρχει στην Πνευματική Ψυχή, είναι το ίδιο που υπάρχει στον Ίντιμο ή Άτμαν.

Όταν κάποιος μπαίνει σε αυτόν τον δρόμο, ανακαλύπτει ότι έχει μπει στο μονοπάτι της Επανάστασης της Συνείδησης. Η επανάσταση της Συνεί­δησης είναι τρομερή διότι φέρνει μαζί της την διανοητική και φυσική επα­νάσταση. Προκαλεί μια σειρά από καταπληκτικές διανοητικές επαναστά­σεις και σαν αποτέλεσμα εμφανίζεται με την σειρά της η φυσική επανά­σταση. Στην αλχημεία π.χ. αναφέρεται η Ρεϊνκρουντέϊσον (επαναεπεξεργασία;) του φυσικού σώ­ματος, το άτρωτο, και το Μουτέϊσον (μεταβολή). Είναι φανερό ότι εκείνος που έχει πετύ­χει την πλήρη αφύπνιση, εκείνος που έχει πετύχει την φώτιση μπορεί να τρέφεται από το Δέντρο της Ζωής. Τότε πράγματι αν έτσι το θέλει το φυσικό του σώμα μπορεί να γίνει άτρωτο, Μουτάντε (μεταλλαγμένο). Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της αλχημιστικής Αναγέννησης.

Ένας φωτισμένος ξέρει πολύ καλά πως επιτυγχάνεται η Αναγέννηση. Έτσι είναι τρεις επαναστάσεις σε μία: Αυτή της συνείδησης που φέρνει μαζί της την διανοητική επανάσταση και την άλλη την φυσική επα­νάσταση.

Οι μεγάλοι Μύστες της συνείδησης, αυτοί που αληθινά πέτυχαν την αφύπνιση, είναι φωτισμένοι. Πολλοί από αυτούς είναι αθάνατοι. Ας θυμη­θούμε τον Σανάτ Κουμαράτ, τον Γέρο των Ημερών, τον ιδρυτή της σχολής των μυημένων της Λευκής Αδελφότητας, που έφερε το φυσικό του σώμα στην Γη από την Αφροδίτη.

Αυτός ο μεγάλος δάσκαλος, αφού ξεπέρασε την ανάγκη να ζει σε αυ­τόν τον κόσμο, έμεινε σε αυτόν τον κόσμο για να βοηθάει αυτούς που προ­χωράνε σε αυτό το βραχώδες μονοπάτι που οδηγεί στην τελική απελευθέ­ρωση. Ο Σανάτ Κουμαράτ είναι κάποιος που μπορεί να βυθίζεται τελείως στον Ωκεανό του Μεγάλου Νόμου, αλλά έχει απαρνηθεί όλα αυτά για να μένει εδώ με μας, και είναι μαζί μας από αγάπη για μας σε αυτόν τον δρόμο που διατρέχουμε.

Επείγει να καταλαβαίνουμε τον τρόπο για να σχετιζόμαστε σωστά με τους συνανθρώπους μας. Εάν δουλεύουμε πάνω στον εαυτό μας τον ίδιο, θα πρέπει επίσης να σηκώσουμε τον πυρσό για να φωτίσουμε τον δρόμο στους άλλους. Να δείχνουμε το μονοπάτι στους άλλους και αυτό ακριβώς είναι εκείνο που κάνουν οι γνωστικοί απεσταλμένοι, δείχνουν στους άλλους το μονοπάτι της απελευθέρωσης.

Στην ανατολή μιλάνε ξεκάθαρα για τις δύο τάξεις όντων που βαδί­ζουν σε αυτόν τον δρόμο. Τους πρώτους μπορούμε να τους ονομάσουμε Σαραβάκας και Βούδες Πραϊτέκας.

Πραγματικά αυτοί είναι ασκητές, ξέρουν πως το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ μας οδηγεί στην αποτυχία. Αυτοί έχουν απασχοληθεί με το να δου­λεύουν εντατικά πάνω στον εαυτό τους τον ίδιο. Έχουν κάνει τους όρκους τους και μερικοί από αυτούς κατάφεραν να διαλύσουν το εγώ, αλλά δεν κά­νουν τίποτε για τον συνάνθρωπο. Έχουν κάποια φώτιση και κάποια ευτυχία, αλλά στην πραγματικότητα της αλήθειας δεν έχουν καταφέρει ποτέ να είναι αληθινοί Μποντισάτβας με την πιο αυστηρή έννοια της λέξης.

Υπάρχουν δύο τάξεις Μποντισάτβας: αυτοί που έχουν το Μποντισίτα και αυτοί που δεν το έχουν. Τι εννοούμε σαν Μποντισίτα ή Μποντισίτο; Απλώς ότι βάσει διαφόρων απαρνήσεων και κατά την εκδήλωσή τους στους κόσμους, αφού απαρνήθηκαν οποιονδήποτε βαθμό ευτυχίας δούλεψαν προς την ανθρωπότητα. Αυτοί έχουν τα υπαρξιακά σώματα από αγνό χρυσό, διότι αυτό είναι το Μποντισίτα: Τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, η σοφία της εμπειρίας, αποκτημένη δια μέσου διαδοχικών αιωνιοτήτων. Το Μποντισίτα ενός Βούδα είναι ακριβώς ένας σωστά ετοιμασμένος Μποντι­σάτβα που μπορεί να εκτελέσει με αποτελεσματικότητα όλες τις εργασίες που ο εσωτερικός Βούδας του έχει εμπιστευτεί. Μήπως πιστεύετε εσείς ότι ο Μποντισάτβα που στ’ αλήθεια δεν έχει αναπτυχθεί στο ζωντανό πεδίο του Μποντισίτα, θα μπορούσε να προοδεύσει στις εργασίες που θα πρέπει να πραγματοποιήσει; Πραγματικά όχι γιατί δεν είναι σωστά προετοιμασμένος!

Εννοούμε σαν Μποντισίτα, όλες αυτές τις εμπειρίες, όλες αυτές τις γνώσεις που αποκτήθηκαν από τα οχήματα αγνού χρυσού διαμέσου των χρόνων, στην προδηλωμένη σοφία του σύμπαντος. Πραγματικά ο Μποντι­σάτβα, εφοδιασμένος με το Μποντισίτα, εκδηλώνεται διαμέσου διαφόρων Μαχανβαντάρα και στο τέλος μετατρέπεται σε έναν Παντογνώστη Είναι. Η Παντογνωσία είναι κάτι που πρέπει να κατορθώσουμε, να πετύχουμε, διότι με κανένα τρόπο δεν μας έρχεται δωρεάν. Είναι το αποτέλεσμα από διάφο­ρες κοσμικές εκδηλώσεις και από αδιάκοπες απαρνήσεις.

Ο Μποντισάτβα που κατέχει το Μποντισίτα, δηλαδή όλες τις εμπει­ρίες, όλες τις γνώσεις, τα Σώματα Χρυσού κλπ. ποτέ δεν θα αφηνόταν να καθοδηγηθεί από το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ. Αυτό όμως συνηθίζει να ραφινάρεται τρομακτικά. Υπάρχουν άτομα που έχουν πετύχει πολλές πνευ­ματικές εκλεπτύνσεις και όμως είναι ακόμα θύματα του ψεύτικου συναι­σθήματος του εγώ. Το να καταλαβαίνουμε αυτό είναι βασικό, είναι θεμε­λιώδες για το Μεγάλο Έργο. Όλοι έχουμε δικαίωμα να επιθυμούμε την φώ­τιση, αλλά δεν έχουμε δικαίωμα να την επιθυμούμε άπληστα. Πριν την επιθυμήσουμε με απληστία πρέπει να ασχοληθούμε με την καταστροφή των «ψυχικών ακολούθων» που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας. Να προσέ­χουμε με εντατικό τρόπο αυτό το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ, να το εξα­λείφουμε διότι μπορεί να μείνουμε σταματημένοι. Μπορεί να μας οδηγήσει στην αυταπάτη. Μπορεί να μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι πάμε πολύ καλά. Μπορεί να μας κάνει να πιστεύουμε ότι είναι η φωνή της συνείδησης ενώ στην πραγματικότητα είναι η φωνή του εγώ.

Θέλω να καταλάβετε ξεκάθαρα ότι μια μέρα πρέπει να κατασκευά­σετε μέσα στον εαυτό σας το Μποντισίτα, επεξεργαζόμενοι την γνώση, την εμπειρία που σας δίνει η δουλειά πάνω στον εαυτό σας. Με αυτήν την γνώση, με αυτήν την εμπειρία δεν θα σφάλλετε. Σύμφωνα με το πώς κατα­στρέφετε τα ψυχικά ακόλουθα, που σας δίνουν το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ, θα τρέφεστε με το ψωμί της Σοφίας, με το Μετουσιωμένο Ψωμί που έρχεται από ψηλά. Διότι κάθε φορά που καταστρέφουμε ένα ψυχικό ακό­λουθο, απελευθερώνεται ένα ποσοστό συνείδησης και αποκτάμε μία αρετή, μία καινούρια γνώση, κάτι καταπληκτικό.

Σχετικά με τις αρετές πρέπει να σας πω, ότι όπως δεν είναι ικανός κάποιος να εκτιμήσει τους αξιόλογους πολύτιμους λίθους, έτσι δεν ξέρει επίσης ποια είναι η αξία των αρετών. Οι αρετές αυτές καθ’ εαυτές είναι αξιόλογες, αλλά δεν είναι δυνατόν να αποκτήσουμε την αρετή εάν πριν δεν καταστρέψουμε το αντίστοιχο εγώ. Δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε π.χ. την αρετή της αγνότητας εάν δεν καταστρέψουμε το εγώ της λαγνείας. Δεν θα αποκτήσουμε την αρετή της πραότητας αν δεν εξαλείψουμε από τον εαυτό μας το εγώ της μνησικακίας. Δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε την αρετή του αλτρουισμού εάν δεν καταστρέψουμε το ελάττωμα του εγωι­σμού. Έτσι το σημαντικό είναι να καταλάβουμε την ανάγκη να καταστρέ­φουμε ελαττώματα, γιατί μόνο έτσι θα γεννηθούν σε εμάς οι πολύτιμοι λί­θοι των αρετών.

Εν πάση περιπτώσει ο στόχος της σημερινής ομιλίας ήταν να προκα­λέσω την προσοχή σας σχετικά με το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ.

Θα πρέπει να μαθαίνετε, να αισθανόσαστε την συνείδηση, να έχετε ένα σωστό συναίσθημα της Ανώτερης Συνείδησης του Είναι. Η ανώτερη Συνείδηση εκπορεύεται ή προέρχεται από τον Άρρητο Άτμαν, δηλαδή τον Εσώτερο, το Είναι.

Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί μέχρι εδώ η ομιλία. Εάν κάποιος θέλει να ρωτήσει κάτι σχετικά με το θέμα μπορεί να το κάνει με την πιο με­γάλη ελευθερία.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στο συναί­σθημα και στις αισθήσεις;

ΑΠ: Οι αισθήσεις είναι αισθήσεις και υπάρχουν θετικές και αρνητι­κές. Κάθε αίσθηση είναι το αποτέλεσμα μιας ακτινοβολίας ή εξωτερικής εντύπωσης. Π.χ. έρχεται σε μας μια αίσθηση πόνου, γιατί κάποιος μας τον προκάλεσε με τον λόγο ή απλώς με κάποια αποτυχία, τότε έχουμε μια αί­σθηση πόνου. Και μια αίσθηση χαράς όταν κάποιος μας συμπεριφέρεται καλά ή όταν μυρίζουμε ένα ευχάριστο άρωμα. Εν πάση περιπτώσει, οι αι­σθήσεις είναι αισθήσεις αλλά το συναίσθημα καρφώνεται στην καρδιά, εί­ναι διαφορετικό, πάει στο συγκινησιακό κέντρο και ποτέ δεν πρέπει να μπερδεύουμε το αυθεντικό συναίσθημα του Είναι, του Άτμαν, της Μονά­δας, της Ουσίας, γενικά του Είναι με το συναίσθημα του εγώ.

Κάθε εγώ έχει την μορφή του συναισθήματός του και συνήθως αυτό το ψεύτικο συναίσθημα του εγώ μας πηγαίνει στην αποτυχία.

Υπάρχει άλλη ερώτηση; Όλοι μπορείτε να ρωτάτε, να μην μείνει κα­νείς με απορία.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε, εκδηλώνονται στην κάθε ηλικία από την οποία περνάει το ανθρώπινο όν χαρακτηριστικά εγώ;

ΑΠ: Πραγματικά ναι σύμφωνα με τον Νόμο της Υποτροπής. Διότι αν στην προηγούμενη ύπαρξή μας, στα 30 μας, είχαμε ένα καυγά σε ένα μπαρ, το εγώ εκείνου του καυγά παραμένει στα βάθη του εαυτού μας, περιμένει την ηλικία των 30 χρόνων για να ξαναέρθει πάλι. Όταν θα φτάσει σε αυτήν την ηλικία θα πάει να ψάξει κάποιο μπαρ με σκοπό να συναντηθεί με εκείνο το άτομο με το οποίο μάλωσαν. Ο άλλος θα κάνει το ίδιο και στο τέλος θα συναντηθούν σε κάποιο μπαρ και θα ξαναμαλώσουν. Αυτός είναι ο νόμος της Υποτροπής. Εάν στην ηλικία των 25 χρόνων είχαμε κάποιον δεσμό, τότε εκείνο το εγώ που παρέμενε στο βάθος, στην ίδια ηλικία θα ξανάρθει στην επιφάνεια. Ελέγχει το διανοητικό, ελέγχει την καρδιά και πάει να ψάξει την αγαπημένη των ονείρων του. Αυτή θα κάνει το ίδιο και οι δύο θα συναντη­θούν για να επαναλάβουν την σκηνή. Έτσι το ανθρώπινο ρομπότ είναι προ­γραμματισμένο από τον νόμο της υποτροπής.

Εν πάση περιπτώσει το αληθινό Είναι εκφράζεται στο διανοητικό ζώο. Κανονικά ζει στον Γαλαξία, κινείται στον Γαλαξία και αυτό που δρα στον κόσμο είναι το ρομπότ προγραμματισμένο από τον νόμο της υποτρο­πής. Υπάρχει η ανάγκη να καταστρέψουμε το εγώ και να αφυπνίσουμε την συνείδηση. Έτσι θα έρθει να εκφραστεί φυσικά μέσα μας, θα έρθει να εκ­δηλωθεί, θα εμποτιστεί στο σώμα το Ανθρώπινο Άτομό μας, η Μονάδα, το Άτμαν-Μπούδι, το Ρουάχ-Ελοχίμ. Αυτό σύμφωνα με τον Μωυσή «όργωνε τα Νερά στην αρχή του Κόσμου», ο Βασιλιάς Ήλιος, γιατί μόνο αυτός μπο­ρεί να το κάνει. Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κάτι κάνουν αλλά τίποτα δεν κάνουν. Δρουν σύμφωνα με τον Νόμο της Υποτροπής, είναι προγραμματι­σμένες μηχανές, αυτό είναι όλο.

ΕΡ: Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ήταν μια υποτροπή του πρώτου;

ΑΠ: Είναι αλήθεια ότι πάντα επαναλαμβάνονται όλα σύμφωνα με τον νόμο της υποτροπής. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είναι παρά η επανάληψη του πρώτου και ο τρίτος δεν θα είναι παρά η επανάληψη του δεύτερου.

ΕΡ: Δάσκαλε μπορείτε να μας εξηγήσετε πως μπορεί κάποιος να πι­στεύει ότι έχει εξαλείψει ένα ελάττωμα, όταν στην πραγματικότητα δεν εί­ναι έτσι;

ΑΠ: Ναι μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι έχει εξαλείψει αυτό ή εκείνο το ψυχολογικό ελάττωμα, αλλά αν το συναίσθημα του εγώ συνεχίζει, ση­μαίνει ότι δεν το έχει εξαλείψει. Έτσι λοιπόν αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο μας επιτρέπει η γνώση αυτή να ξέρουμε αν έχουμε εξαλείψει αυτό ή το άλλο εγώ. Είναι ένα δείγμα που μας επιτρέπει να ξέρουμε αν έχουμε εξαλείψει αυτό ή το άλλο ψυχικό ακόλουθο.

ΕΡ: Δάσκαλε πως θα μπορούσατε να μας εξηγήσετε το γεγονός ότι έχει κάρμα ο Άγγελος Αδωναή;

ΑΠ: Καλά, ο Αδωναή, ο γιος του φωτός και της χαράς από όσο ξέρω δεν έχει κάρμα. Αν άργησε να εξαλείψει κάποιο ανεπιθύμητο στοιχείο, αυτό ήδη πέρασε.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε δάσκαλε, απ’ όσο ξέρω το κάρμα του Αδωναή ήταν για «τις αναμνήσεις της ψυχής».

ΑΠ: Αυτό είναι μια εικασία, πρέπει να στηριζόμαστε στα γεγονότα! Εγώ τουλάχιστον σχετικά με τον Αδωναή δεν έχω πληροφορηθεί τίποτε από αυτά, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα! Απ’ όσο ξέρω δεν έχει κάρμα. Τώρα έχει φυσικό σώμα και ζει στην Ευρώπη. Είναι ένας καταπληκτικός μύστης. Ανήκει στον συνειδητό κύκλο της Ηλιακής Ανθρωπότητας, που δρα πάνω στα ανώτερα κέντρα του Είναι, και ζει σαν ένας άγνωστος στην Ευρώπη, στην Γαλλία.

ΕΡ: Δάσκαλε, εκτός από τον Σανάτ-Κουμαράτ, τον αξιοσέβαστο δά­σκαλο, υπάρχουν άλλοι Κουμαράτς;

ΑΠ: Εννοείτε σαν Κουμαράτ τον κάθε Αναστημένο: Αρκεί να ανα­στηθεί και είναι ένας Κουμαράτ. Πραγματικά τόσο οι Κουμαράτς όσο και οι Πίσθις είναι αυτοί που βοήθησαν να δημιουργηθεί, να παίρνει ζωή η αν­θρώπινη φυσική μορφή που έχουμε. Ακόμη πιο ενδιαφέροντες είναι οι Αβι­σβάτας, Ηλιακοί Θεοί, αρκετά ενδιαφέροντες.

Μια και μιλάμε για αυτό, μια και μιλάμε για Ηλιακούς Θεούς, αυτοί που κυβέρνησαν στην Γη την ανθρωπότητα της πρώτης φυλής, ήρθαν από τον Ήλιο. Επέστρεψαν στον Ήλιο και στην μελλοντική μεγάλη Έκτη φυλή θα έχουμε ξανά την επίσκεψη των Ηλιακών Θεών. Θα έρθουν από τον Ήλιο, θα ζουν ανάμεσα στην Ανθρωπότητα και θα εγκαταστήσουν την Έκτη Ρίζα Φυλή πάνω στην επιφάνεια της γης. Θα κυβερνούν Λαούς και χώρες, αυτοί είναι οι κυβερνήτες ανάμεσα στους 12 αστερισμούς του Ζω­διακού. Πραγματικά οι πιο σημαντικοί είναι αυτοί του Λέοντος. Ο Ήλιος έχει τον θρόνο του στον Λέοντα. Οι Ηλιακοί Θεοί έρχονται περιοδικά στην γη κάθε φορά που ξεκινάει μια καινούρια φυλή. Αλλά ας μην απομακρυν­θούμε τόσο από το ζήτημα που αναφερθήκαμε. Πρέπει να έχουμε κατά νου την ανάγκη να μελετάμε λίγο παραπάνω τους εαυτούς μας και να βάλουμε προσοχή σε αυτό το συναίσθημα του εγώ. Μέχρι εδώ τα λόγια μου.

ΒΙΩΜΕΝΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΕΓΩ

Απόψε θα τελειώσω την εικονογράφηση μιας εμπειρίας που έζησα πριν πάρα πολλά χρόνια, για την οποία είχα μιλήσει προηγουμένως.

Έβγαινα αποτυχημένος σε όλες τις δοκιμασίες σχετικά με την αγνό­τητα. Συνέβη ότι στον φυσικό κόσμο είχα πετύχει τον πιο πλήρη έλεγχο των αισθήσεων και του νου, εκπαιδευμένος με τέτοιον τρόπο, ώστε δεν έπρεπε ποτέ να διαβάζω ένα πορνογραφικό περιοδικό, ποτέ δεν παρατηρούσα μια πορνογραφική εικόνα. Έμαθα να κοιτάζω το άλλο φύλο από την μέση προς τα πάνω, χωρίς να κοιτάζω την μορφή των μηρών ή παρόμοια πράγματα που τόσο αρέσουν στους άντρες να κοιτάνε με λεπτομέρεια, και για να είμαι ειλικρινής, τόσο διεστραμμένα.

Έτσι λοιπόν οι αισθήσεις μου ήταν εντελώς εκπαιδευμένες. Εάν πα­ρατηρήσετε τον τρόπο με τον οποίο χειρίζομαι την όραση, θα καταλάβετε ότι είναι εκπαιδευμένη.

Είναι φανερό πως με αυτές τις συνθήκες η αγνότητα, όσον αφορά τον φυσικό κόσμο, ήταν απόλυτη ακόμα και στον λόγο με καταπληκτικό τρόπο. Δεν άφηνα να ρέει από τον λόγο μου καμία λάγνα λέξη ή με διπλή έννοια κλπ.

Έτσι όλα ήτανε σωστά, αλλά στους εσωτερικούς κόσμους της Κο­σμικής Συνείδησης το ζήτημα ήταν πολύ σοβαρό, σοβαρότατο! Με υπότα­ξαν σε αυστηρές δοκιμασίες της Αγνότητας και έσφαλα. Παρ’ όλα τα συ­στήματα του ψυχολογικού ελέγχου, παρ’ όλα τα ψυχολογικά τζούντο, παρ’ όλες τις τεχνικές μου… αρκούσε να μου βάλουν μία σκούπα ντυμένη με φούστα για να την πάρω από πίσω. Θα μπορούσε να ήτανε μια καημένη γριά γεμάτη κόκαλα, δεν με πείραζε, το σημαντικό ήτανε να είχε φούστα. Ήτανε πολύ σοβαρό το πράγμα, αισθανόμουνα πολύ λυπημένος. Χρησιμο­ποίησα το σύστημα εκείνο του Κρισναμούρτι, της ακεραίας κατανόησης και διάκρισης. Το σύστημα του διαλογισμού ήτανε βαθύ, προσπαθούσα να διακρίνω την διαδικασία της λαγνείας, την διαδικασία της επιθυμίας. Χρεια­ζόμουν να καταλαβαίνω για να μπορώ να εξαλείψω, αλλά όλα ήτανε άχρη­στα. Μετά μίας ημέρας εντατική δουλειά πάνω στον εαυτό μου, έσφαλα ξανά στις διαδικασίες της αγνότητας. Τελικά υπέφερα τρομερά.

Ήδη σας λέω ότι πειθαρχούσα αυστηρά τον εαυτό μου, έφτασα μέχρι το σημείο να μαστιγώνω τον ίδιο τον εαυτό μου. Ναι, να παίρνω το μαστί­γιο και να κτυπάω τον εαυτό μου, τιμωρώντας το κτήνος. Αλλά εκείνο το καημένο το κτήνος κατέληξε να είναι πιο δυνατό από το μαστίγιο… και ούτε το μαστίγιο χρησίμευε. Έτσι δεν μου έμενε άλλη λύση παρά να υπο­φέρω.

Μια ημέρα από αυτές ήμουνα, ξαπλωμένος στο πάτωμα, με το κε­φάλι στον βορρά, βυθισμένος σε βαθύ διαλογισμό με τον σκοπό να δια­κρίνω και να καταλάβω την διαδικασία της λαγνείας, σε όλα τα επίπεδα του νου με ένα σύστημα τελείως Κρισναμούρτειο.

Είναι φανερό ότι με εκείνο το τρομακτικό μοναστικό σύστημά μου, να φτάσω να μαστιγώνω τον εαυτό μου, έμενα φρικτός και ισχνός. Δεν είχα σεξουαλική επαφή κανενός είδους, κατά τρόπο ώστε η εγκράτεια ήτανε απόλυτη. Με τέτοιες συνθήκες θα έπρεπε να είχα μπει νικητής σε όλες τις δοκιμασίες της αγνότητας, όλα όμως ήτανε άχρηστα.

Ξαπλωμένος, επαναλαμβάνω όπως ήμουνα, ανάσκελα με το κεφάλι στο βορρά, σε βαθύ διαλογισμό μου συνέβη κάτι ασυνήθιστο. Ήτανε τρο­μερό, η συγκέντρωση έγινε αρκετά βαθιά και τότε εγκατέλειψα το φυσικό σώμα μου. Ήδη έξω από την πυκνή μορφή βρέθηκα σε ένα κομψό διαμέρι­σμα, όχι ακριβώς σε ένα ναό, ούτε σε κανένα μοναστήρι με γέρους, αδύνα­τους, ασθενικούς εκκλησιαστικούς, τίποτα από όλα αυτά. Ήταν σε ένα κομψό διαμέρισμα, λατρεύοντας μία κυρία, αγκαλιάζοντάς την φλογερά και χίλια παρόμοια πράγματα. Όλα συνέβησαν σε δευτερόλεπτα.

Όταν γύρισα στο φυσικό μου σώμα, αισθανόμουνα εντελώς αποτυ­χημένος και να με συγχωρεί ο κύριος Κρισναμούρτι, ας έχει την καλοσύνη να με συγχωρεί διότι είναι ένας δάσκαλος, αλλά ειλικρινά αισθάνθηκα απο­τυχημένος με το σύστημά του, δεν μου έδωσε αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκε μια κατάσταση σύγχυσης, κάπως σαν την κατάσταση στην οποία βρίσκεσθε τώρα εσείς, σχετικά με την διάλυση του εγώ.

Έτσι έμενα εγώ, ούτε μπροστά ούτε πίσω, τελικά μηδέν. Τι να κάνω; Το πράγμα ήτανε σοβαρό. Δεν έβρισκα τι να κάνω, απλώς ήμουνα απογοη­τευμένος, όλα τα συστήματα είχανε σφάλλει, αλλά ευτυχώς βοηθήθηκα.

Όταν έφτασα στο ναό συνάντησα τον φύλακα της Σφίγγας, ήτανε εκεί εμπρός στην πόρτα. Χάρηκα πολύ γιατί τον ξέρω, είναι ένας παλιός φί­λος μου. Με κοίταξε σταθερά και μου είπε:

-Από όλους τους αδελφούς, όχι, επαναλαμβάνω από μία ομάδα αδελφών που δούλεψαν στην Ενάτη Σφαίρα και μετά παρουσιάστηκαν σε αυτόν τον ναό, εσύ είσαι ο πιο προχωρημένος, αλλά τώρα σταματημένος.

Βέβαια τέτοια λόγια με γέμισαν με τρόμο. Εγώ που μαχόμουνα για να προοδεύω και έρχεται ο φύλακας με αυτά τα λόγια, Χριστέ και Παναγία! Και όλα αυτά εξ’ αιτίας αυτών των καημένων γριών[2].

Τότε του απάντησα:

-Καλά, αλλά σας παρακαλώ, πείτε μου για ποιο λόγο είμαι σταματημένος;

Συνέχισε:

-Γιατί σου λείπει Αγάπη.

Η έκπληξή μου έφτασε στο αποκορύφωμα επειδή θεωρούσα ότι αγαπούσα την ανθρωπότητα και έτσι του το είπα:

-Έχω γράψει βιβλία, έχω κάνει δουλειές για την ανθρωπότητα, πως γίνεται να μου λείπει αγάπη; Δεν είναι από αγάπη που δουλεύω;

-Έχεις ξεχάσει την ΜΗΤΕΡΑ σου, είσαι ένας αχάριστος γιος και ο αχάριστος γιος δεν προχωράει σε αυτές τις σπουδές.

Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: εγώ ένας αχάριστος γιος; Εγώ που αγα­πούσα τόσο πολύ την καημένη την μανούλα μου και τώρα συμβαίνει να εί­μαι αχάριστος; Αυτό είναι το αποκορύφωμα! Και να την είχα ξεχάσει! Όχι, δεν την έχω ξεχάσει. Αυτό που συνέβη είναι ότι αποσαρκώθηκε και τώρα τι να κάνω για να την βρω στον φυσικό κόσμο;

Όλα αυτά τα πράγματα ήρθανε στον νου μου, όμως μπήκα στον ναό και αυτός δεν μου έκλεισε το πέρασμα. Μέσα στο ναό συνέχισε: «Σου το λέω για το καλό σου, κατάλαβέ το, πρέπει να ψάχνεις την μητέρα σου».

-Καλά, του είπα, αφού πέθανε η μητέρα μου που να πάω να την ψάξω; Που είναι η μητέρα μου;

-Δεν έχεις καταλάβει αυτό που σου λέω∙ συνέχισε ο φύλακας. Δεν θέλεις να το καταλάβεις, πως γίνεται να με ρωτάς που είναι η μητέρα σου; Μήπως δεν ξέρεις που είναι η μητέρα σου; Είναι δυνατόν ένας γιος να μην ξέρει που είναι η μητέρα του;

-Ειλικρινά όχι, δεν το ξέρω.

-Σας το λέω για το καλό σας, απάντησε.

-Καλά, θα προσπαθήσω να καταλάβω τι είναι αυτό που θέλεις να μου πεις.

Αποχαιρέτησα τον φύλακα. Πέρασαν μερικές μέρες και δεν μπο­ρούσα να το καταλάβω αυτό. Τι είναι αυτό το να ψάχνω την μάνα μου; Αφού ήδη πέθανε, που θα πάω να την ψάχνω; Καλά, χιλιάδες υποθέσεις έκανε ο εγκέφαλός μου, μέχρι που στο τέλος μια μέρα άναψε ένα φωτάκι και τότε κατάλαβα: «Α μάλιστα!» είπα, «ο φύλακας του ναού αναφέρεται στην Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, το πυρογενές φίδι των μαγικών μας εξου­σιών.

Το ξέρω πια. Θα συγκεντρωθώ σε αυτή! Ξάπλωσα ξανά ανάσκελα με το κεφάλι προς τον βορρά, χαλαρωμένο το σώμα, σε βαθύ εσωτερικό δια­λογισμό, αλλά προσευχόμενος στην Θεϊκή μου Μητέρα Κουνταλίνη.

Έκλαψα, αλλά κάπου κάπου μου ερχότανε εκείνη η ανησυχία. αν ξαναβρεθώ σε ένα άλλο διαμέρισμα; Θεέ μου! Έτσι είχα την ανησυχία και η συγκέντρωση κάθε φορά ήτανε πιο τρομερή.

Ξαφνικά αυτή, η Ντέβι Κουνταλίνη Σάκτι, με έβγαλε από το φυσικό σώμα και με έφερε στην Ευρώπη, στο Παρίσι. Εκεί πέρα με πήγε σε ένα με­γάλο παλάτι του Κάρμα. Η αίθουσα των ακροάσεων ήτανε γεμάτη κόσμο, μερικοί αστυνόμοι με συνόδευαν, Κύριοι του νόμου. Είπα:

-Πω, πω, πω, που έμπλεξα εξ αιτίας αυτών των πραγμάτων.

Εκείνοι οι αστυνόμοι προχώρησαν μαζί μου από το κέντρο της αί­θουσας μέχρι την έδρα όπου ήταν οι δικαστές. Ένας από αυτούς που ήταν στο κέντρο της έδρας, άνοιξε ένα μεγάλο βιβλίο και διάβασε μερικές διαβο­λιές που είχα κάνει την εποχή που ήμουνα πεσμένος Μποντισάτβα. Ήταν στον Μεσαίωνα, την εποχή που η καθολική Ιερά Εξέταση έκαιγε ζωντανούς ανθρώπους στην πυρά. Εγώ δεν θυμόμουν τέτοιες διαβολιές, διαβολιές του δον Χουάν Τενόριο και των οπαδών του.

Καλά, εκείνος ο άνθρωπος διάβασε το βιβλίο, διάβασε το Κάρμα, μερικές κακές πράξεις, ρομαντικές, βέβαια, ναι, και τότε τι; Με καταδίκασε σε θάνατο.

Ωχ! Το πράγμα είναι χειρότερο. Έλεγα: «τώρα πια για τίποτε δεν μου είχε χρησιμεύσει το ότι είχα δουλέψει για τα αδελφάκια εκεί πέρα στον φυ­σικό κόσμο. Κοίταξε, κοίταξε, κοίταξε που φτάσαμε!».

Περίμενα να δω τι συνέβαινε. Ο δικαστής καλεί τον Δήμιο του Νό­μου. Ξέρω πως στην αρχαία Αίγυπτο των Φαραώ υπήρξανε δύο τέτοιοι Κο­σμικοί Δήμιοι. Καλεί έναν και του δίνει την διαταγή να με εκτελέσει αμέ­σως.

Εγώ, ο καημένος χαζός, ήμουνα για γέλια μπροστά σε τέτοιους τρο­μερούς κυρίους, τι θα μπορούσα να κάνω; Ο δήμιος έβγαλε το πυρογενές σπαθί από την θήκη, ο Κοσμικός Δήμιος, διότι υπάρχουν Κοσμικοί Δήμιοι, και προχωράει προς εμένα με το σπαθί έξω από την θήκη του.

Για μια στιγμή αισθάνθηκα τελείως απογοητευμένος. Σε χιλιοστά του δευτερολέπτου σκέφτηκα τόσα πράγματα… Έλεγα στον εαυτό μου: «τόσα που έχω υποφέρει στην ζωή μαχόμενος για την ανθρωπότητα, μαχόμενος για τον εαυτό μου, γράφοντας βιβλία, κάνοντας διαλέξεις… και τώρα αυτό το αποτέλεσμα; Τι πόνος!» Έλεγα: «Πω, πω, πω, που έφτασα!» Για τίποτε δεν μου χρησίμευσε το ότι είχα τόσο δουλέψει προς την ανθρωπότητα. Αισθα­νόμουνα τελείως απογοητευμένος.

Αλλά εκείνος ο δικαστής, λέω ο δήμιος εκείνος, προχώρησε σιγά σιγά με το σπαθί βγαλμένο από την θήκη του. Ένας άντρας γερός και σω­ματώδης… Όταν πια πήγαινε να με διασχίσει με το σπαθί, αισθάνομαι κάτι να κουνιέται μέσα στον εαυτό μου. Τι να είναι; Και σε εκείνη την στιγμή είδα ότι ένα τερατώδες πλάσμα έβγαινε από εμένα και τις 33 πόρτες της σπονδυλικής στήλης.

Το παρατήρησα λεπτομερώς, ήταν ένα εγώ, το εγώ της λαγνείας. Ένα ψυχικό επιπρόσθετο στοιχείο που εγώ ο ίδιος είχα δημιουργήσει εξ αιτίας ενός λάθους ρομαντικού και σεξουαλικού τύπου κάπου στον Μεσαίωνα. Βρισκόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ίδια την δική μου δημιουργία.

Εκείνο το τέρας έπαιρνε την μορφή ενός κτήνους, ενός αλόγου. Αλλά κάτι ασυνήθιστο συμβαίνει! Ο δήμιος αντί να συνεχίσει να κατευθύνει το σπαθί του προς εμένα, τώρα το στρέφει προς εκείνο το άλογο, προς το κτή­νος. Τότε με έκπληξη είδα πως εκείνο το κτήνος ρίχτηκε καρφωτά προς τα Τάρταρα, προς τους κόσμους των κολάσεων. Ο φύλακας το είχε βάλει στο βασίλειο του Πλούτωνα για να αποσυντεθεί εκεί.

Έμεινα βέβαια ελεύθερος από τέτοιο ψυχικό κολασμένο επιπρόσθετο ψυχικό στοιχείο. Όταν με υπέβαλαν σε καινούριες δοκιμασίες, σχετικά με την αγνότητα, βγήκα νικητής και έτσι συνέχισα, έτσι ώστε δεν ξαναέ­σφαλλα ποτέ. Από τότε πέτυχα την πλήρη αγνότητα.

Καλά, επειδή μου έδωσε φοβερό αποτέλεσμα η δουλειά με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη είπα: «αυτό είναι το σύστημα για να καταστρέφουμε το εγώ». Συνέχισα τότε να δουλεύω με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη πάνω στα διάφορα εγώ, δηλαδή στα διάφορα ψυχικά επιπρόσθετα. Μπό­ρεσα να βεβαιωθώ από τον ίδιο τον εαυτό μου, δια μέσου της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης, το πώς αυτή δουλεύει, το πόσο καταπληκτικά προχωρά, καταστρέφοντας τα διάφορα μη ανθρώπινα στοιχεία που φορτωνόμαστε στο εσωτερικό μας. Έτσι ο δρόμος για να πετύχουμε την καταστροφή του εγώ, βρίσκεται στην Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη Σάκτι.

Αργότερα στον χρόνο, έφτασα στο συμπέρασμα ότι μέσα μας υπάρ­χει μια ψυχολογική σελήνη με δύο όψεις: την ορατή και την αόρατη.

Έτσι όπως στο στερέωμα υπάρχει μια σελήνη με δύο όψεις, έτσι επί­σης υπάρχει μέσα σε μας τους ίδιους με την ψυχολογική έννοια. Η ορατή όψη της ψυχολογικής σελήνης, σχετίζεται με τα ψυχικά επιπρόσθετα ή ελαττώματα που αναπηδούν σε πρώτη ματιά. Αλλά υπάρχουν ψυχολογικά ελαττώματα που δεν βγαίνουνε στην επιφάνεια, που εμείς οι ίδιοι αγνοούμε και βρίσκονται, θα λέγαμε, τοποθετημένα στην κρυμμένη πλευρά της ψυ­χολογική σελήνης.

Δουλεύοντας με την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη και χωρίς σεξουα­λική επαφή πέτυχα να εξαλείψω τα ελαττώματα της ορατής πλευράς της ψυχολογικής σελήνης. Μετά έπρεπε να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο με την Μύηση του Ιούδα, τα πάθη του Κυρίου. Όταν έφτασα σε αυτό το σημείο ανακάλυψα ότι υπάρχουνε ψυχολογικά ελαττώματα, ψυχικά επιπρόσθετα τόσο παλιά και τόσο αδύνατον να καταστραφούν που χρειαζότανε να απευ­θύνομαι στην Ένατη Σφαίρα, να κατέβω στο Αναμμένο Καμίνι του Ηφαί­στου.

Έτσι το έκανα, κατέβηκα στην Ενάτη Σφαίρα για να δουλεύω. Δια μέσου του Υπερβατικού Σεξουαλικού Ηλεκτρισμού κατευθυνόμενου σοφά από την Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη, κατέστρεψα πάρα πολλά ψυχικά ακό­λουθα που αγνοούσα πως τα είχα, που ποτέ δεν πίστεψα πως τα είχα. Αν κάποιος μου είχε πει «εσύ έχεις αυτό το ελάττωμα», ειλικρινά δεν θα το είχα δεχθεί.

Έτσι αληθινά, γνώρισα όλα αυτά. Σαν αποτέλεσμα από όλες αυτές τις μελέτες, από όλες αυτές τις εργασίες έγραψα το έργο με τίτλο: «Το μυστή­ριο της Χρυσής άνθισης». Μετά έγραψα την «Επαναστατική Ψυχολογία» και μετά την «Μεγάλη Ανταρσία». Όλο, λέω, όσο μας χρειάζεται είναι να παρατηρούμε τον εαυτό μας από στιγμή σε στιγμή.

Οι άνθρωποι εύκολα δέχονται ότι έχουν ένα φυσικό σώμα, διότι μπο­ρούν να το πιάσουν, διότι μπορούν να το δουν φυσικά. Αλλά είναι πολλοί που δεν θέλουν να καταλάβουν ότι έχουν μια ιδιαίτερη ατομική ψυχολογία. Όταν δεχθεί κανείς ότι έχει μια ιδιαίτερη ψυχολογία, αρχίζει να αυτοπαρα­τηρείται. Όταν αρχίσει κανείς να αυτοπαρατηρεί τον εαυτό του, αναμφι­σβήτητα μετατρέπεται για αυτόν τον λόγο σε έναν άνθρωπο εντελώς διαφορετικό.

Δια μέσου της ψυχολογικής αυτοπαρατήρησης από λεπτό σε λεπτό, από στιγμή σε στιγμή, ανακαλύπτουμε τα δικά μας ψυχολογικά ελαττώ­ματα. Αυτά ανθίζουν αυθόρμητα στις σχέσεις μας και αν είμαστε επάγρυ­πνοι αντίληψης, σαν τον φρουρό σε καιρό πολέμου, τότε τα βλέπουμε. Ελάττωμα που ανακαλύπτουμε πρέπει να το καταλαβαίνουμε ακέραια σε όλα τα επίπεδα του νου.

Καταλαβαίνει κανείς ένα ελάττωμα δια μέσου της τεχνικής του δια­λογισμού. Τώρα το να φτάσουμε στην βαθιά σημασία του ελαττώματος δεν είναι ζήτημα για αρχάριους. Αυτό είναι για ανθρώπους που δουλεύουνε ήδη με την κρυμμένη πλευρά της ψυχολογικής σελήνης. Ας χαίρεστε εσείς με το να τα καταλαβαίνετε και αυτό είναι όλο. Αφού τα έχετε καταλάβει, τότε μπορείτε να επικαλείσθε την Ντέβι Κουνταλίνη, την Θεϊκή Κοσμική Μη­τέρα σας για να το καταστρέψει αυτή.

Για την καταστροφή αυτού ή εκείνου του ελαττώματος είναι ανα­γκαίες μερικές συγκεντρώσεις. Μερικές φορές ξοδεύουμε μέρες και άλλες φορές μήνες. Αλλά η καταστροφή γίνεται πιο εύκολη όταν η δουλειά πραγ­ματοποιείται στην Ενάτη Σφαίρα, επειδή η εξουσία της Ντέβι Κουνταλίνη ενισχύεται με τον Υπερβατικό Σεξουαλικό Ηλεκτρισμό. Έτσι ένα ελάττωμα που θα μπορούσαμε να καταστρέψουμε σε έξι μήνες ή σε ένα χρόνο δου­λειάς, μπορείτε να το καταστρέψετε σε ένα μήνα ή σε 15 μέρες ή σε μια βδομάδα στην Ενάτη Σφαίρα. Ναι, αλλά πρέπει να ζητάμε στην Ντέβι Κου­νταλίνη για να κάνει σκόνη αυτό ή εκείνο το ελάττωμα.

Σας μιλάω πάνω στην βάση της ψυχολογικής εμπειρίας. Εγώ υπέ­φερα πολύ επί 30 χρόνια καταστρέφοντας τα ψυχολογικά ελαττώματα της ορατής πλευράς της ψυχολογικής σελήνης. Επίσης πολύ υπέφερα δουλεύο­ντας με την κρυμμένη πλευρά της ψυχολογικής σελήνης, αλλά το πέτυχα. Στο όνομα της αλήθειας δεν κατέχω πια τα μη ανθρώπινα ψυχικά επιπρό­σθετα στοιχεία.

Τώρα μιλάει εδώ μπροστά σας το Είναι και τίποτε άλλο παρά το Εί­ναι. Οι σκέψεις μου δεν αναβλύζουν λοιπόν από το βάθος κανενός εγώ, διότι δεν έχω εγώ. Μιλάει για σας κατευθείαν το Είναι και αυτό είναι όλο.



[1] Σ.Μ. Μεξικάνικη παροιμία.

[2] Σ.Μ. Πρόκειται για μεξικάνικο ιδιωματισμό που αναφέρεται στις γυναίκες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πατήστε Ctrl και μετά το + μερικές φορές. Η εικόνα θα μεγαλώσει και θα σας διευκολύνει να γράψετε εύκολα την λέξη της επαλήθευσης.
Έπειτα πατώντας Ctrl και - μπορείτε να μικρύνετε την οθόνη