Το βιβλίο των πόνων του σώματος

Δωρεάν βιβλία για θεραπείες
Κατεβάστε από εδώ το Το βιβλίο των πόνων του σώματος.
Περιέχει πρακτικές οδηγίες για να αντιμετωπίσετε πονοκεφάλους, μουδιάσματα, πιασίματα, και γενικά διάφορα μυοσκελετικά προβλήματα, αλλά και εικόνες για τις προτεινόμενες μαλάξεις. Κατεβάστε επίσης τα παρακάτω βιβλία. Έχουν σχέση με την υγεία σας. Είναι "καθαρά", χωρίς ιούς. Μοιράστε τα με την σειρά σας σε όποιον θέλετε. Όσοι περισσότεροι τα πάρουν τόσο το καλύτερο. Αν ξέρετε κάποιον σχετικό με ιατρική, που να μην είναι υπάλληλος αλλά να αγαπάει την ιατρική και τις θεραπείες, δώστε του ειδικά τα δύο πρώτα.

Σελίδες

5 Μαΐου 2012

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ Νο 1 - β μέρος

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

Πώς να μά­θουμε να ακούμε

Μηχανική και Συνειδητή Φαντασία

Η Αφύπνιση της συνείδησης

Η Διάλυση του ΕΓΩ


ΠΩΣ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ

Οι φανατικοί του μαρξισμού-λενινισμού, δεν δέχονται το καινούργιο, δεν δέχονται από αυτοαγάπη την ΤΕΤΑΡΤΗ ΧΑΡΑ­ΚΤΗΡΙΣΤΙΚΗ ή ΤΕΤΑΡΤΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ όλων των πραγμάτων. Αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, γιατί προσηλώνονται στις δικές τους υλιστικές και παράλογες θεωρίες και όταν τους τοποθετούμε στο πεδίο των συγκεκριμένων γεγονότων, όταν τους αποδεικνύουμε το παράλογο των δικών τους σοφισμάτων, σηκώνουν το αριστερό χέρι κοιτούν τους δείκτες του ρολογιού τους, χρησιμοποιούν μια δικαιο­λογία και φεύγουν. Είναι εκφυλιζόμενα μυαλά, παραγερα­σμένα μυαλά που δεν ξέρουν να ακούν, που δεν ξέρουν να ανακα­λύπτουν το καινούριο, που δεν δέχονται την πραγματικότητα γιατί εί­ναι εμφιαλωμένοι στην αυτοαγάπη. Είναι άνθρωποι που αγαπούν πολύ τον εαυτό τους, άνθρωποι που δεν ξέρουν από ραφιναρισμένη κουλτούρα, με ακατέργαστα μυαλά, ακαλλιέργητα μυαλά που ακούν μόνο στο αγαπημένο τους ΕΓΩ.

Πρώτα από όλα γίνεται απαραίτητο να μάθουμε να ακούμε. Είναι πραγματικά πολύ σπάνιοι εκείνοι που ξέρουν να ακούν. Γε­νικά, όταν κάποιος ακούει δεν ακούει, γιατί το ΕΓΩ του μεταφράζει όλα αυτά που ακούει στην δική του γλώσσα, στην δική του ψυχολο­γική ιδιοσυγκρασία, μέσα από το κριτήριο του και τελικά δεν ακούει. Ο κόσμος για να μπορεί να μάθει να ακούει πρέπει πρώτα από όλα να αφυπνίσει την συνείδηση. Πώς θα μπορούσε να ακούει ψυχολογικά, κάποιος που έχει κοιμισμένη την συνείδηση; Για να ξέ­ρουμε να ακούμε πρέπει να είμαστε παρόντες και σας: ρωτάω: εί­σαστε σίγουροι, αυτοί που είναι εδώ παρόντες, ότι σε αυτές τις ώρες δεν βρισκόσαστε να περιδιαβαίνετε στα σπίτια σας, στα εργαστήριά σας, στην εξοχή ή σε κάποιο από τα αγαπημένα σας μέρη; Πάντα βλέπουμε τους ανθρώπους καθισμένους, εμφανώς ακούγοντας, αλλά πώς θα μπορούσε να ακούει αυτός που δεν είναι στο σπίτι του; Γε­νικά, όταν ένας μιλάει για την Γνώση, εκείνοι που εμφανώς ακούν δεν ακούνε. Φεύγουν φοβισμένοι πάνε από εδώ προς τα εκεί και από εκεί προς τα εδώ, ταξιδεύουν στην ψυχολογική εσωτερική πόλη. Να θυμηθούμε ότι μέσα στον καθένα μας υπάρχει μια ψυχολογική χώρα, μια ψυχολογική πόλη (ένα πράγμα είναι ένα μέρος του φυσι­κού κόσμου και άλλο πράγμα είναι το ψυχολογικό μέρος στο οποίο βρισκόμαστε). Σε τι μέρος είμαστε τοποθετημένοι τώρα; Εσείς θα πείτε εδώ. Μπορεί να είναι έτσι, μπορεί και να μην είναι. Η πραγμα­τικότητα είναι ότι γίνεται δύσκολο να ξέρουμε να ακούμε, διότι γε­νικά αυτός που ακούει φεύγει, ταξιδεύει στην ψυχολογική χώρα του, φεύγει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Τελικά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ και αν δεν είναι στο σπίτι ποιος ακούει; Η ανθρώπινη προσωπικότητα; Πραγματικά, αυτή δεν ξέρει να ακούει... Το φυσικό σώμα; αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα εργαλείο. Τότε ποιος ακούει;

Όταν ένας μιλάει στον άλλον (και αυτό το λέω ειδικά στους απεσταλμένους) νομίζει ότι ακούει επάγρυπνος, αλλά οι άνθρωποι φεύγουν όταν μας ακούνε. Όταν καταφανώς ακούνε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥΣ...Υπάρχουν επίσης άνθρωποι που είναι πολύ γε­μάτοι από τον εαυτό τους. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να ακούνε τον ΛΟΓΟ. Δεν έχουν ένα άδειο μέρος, ένα μικρούλη χώρο για τους λόγους μας, είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους, από τις δικές τους υπερηφάνειες, από τις δικές τους θεωρίες. Τότε ο Λόγος δεν μπορεί να μπει. Πού θα έμπαινε άλλωστε αν αυτοί οι άνθρωποι είναι γεμά­τοι από τον εαυτό τους; Να θυμηθούμε τον Ιησού και την γέννηση του: οι γονείς του πήγαν τότε στο ληξιαρχείο, όπως ζητούσε ο Ηρώ­δης, και δεν βρήκαν στο χάνι ένα άδειο μέρος... Τότε, δεν υπάρχει στην ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΤΑΒΕΡΝΑ (εάν μπορούμε να της δώσουμε αυτό το όνομα), ένα άδειο μέρος για το λόγο. Είναι κατεχόμενη η ΤΑ­ΒΕΡΝΑ, είναι κατεχόμενο το χάνι, πόσο σοβαρό, είναι αυτό! Εμείς πρέπει να έχουμε την ΓΑΒΑΘΑ του Βούδα ή την ΧΥΤΡΑ προς τα πάνω για να λάβουμε το λόγο. Αλλά αντί να κάνουνε αυτό οι άν­θρωποι τοποθετούν την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω. Θα χρειαζόταν να αναγνωρίσουμε τότε το δικό μας εσωτερικό τίποτα και την αθλιό­τητα για να έμενε στην ΓΑΒΑΘΑ, στο ΔΟΧΕΙΟ, στην ΧΥΤΡΑ ένα μέρος και για τον Λόγο. Αλλά όσο θα είμαστε γεμάτοι από τον εαυτό μας, πώς θα μπορούσε ο λόγος να μπαίνει σε εμάς; Η με άλλα λόγια πώς θα μπορούσαμε να μάθουμε να ακούμε από την ψυχολο­γική σκοπιά; Διότι να ξέρουμε να ακούμε λογικά ή να ξέρουμε να ακούμε ας πούμε φυσικά είναι πράγμα σχετικά εύκολο. Αλλά ψυχο­λογικά… πόσο δύσκολο είναι να ξέρουμε να ακούμε! Πρέπει να εί­μαστε σε αντιληπτική κατάσταση με την ΧΥΤΡΑ προς τα πάνω ή το ΔΟΧΕΊΟ ή την ΓΑΒΑΘΑ (στο βουδιστικό στυλ) περιμένοντας την Τροφή. Αλλά εάν η ΧΥΤΡΑ είναι προς τα κάτω, πώς μπορεί να μπαίνει η Τροφή σε μας; πώς θα μπορούσαμε να την λάβουμε; Αυτοί που είναι γεμάτοι από ζήλια, από αυτοεπάρκεια, εκείνοι που είναι πλήρεις από θεωρίες, μήπως νομίζετε εσείς ότι βρίσκονται στο κα­τάλληλο στάδιο για να μπορούν να λάβουν τον Λόγο; Πρώτα από όλα, πρέπει να αναγνωρίσουμε το δικό μας εσωτερικό τίποτα και την αθλιότητα πριν να μπορέσουμε να λάβουμε την τροφή της λέ­ξης, και δεν είναι δυνατόν να λάβουμε αυτήν την τροφή αν δεν ξέ­ρουμε να ακούμε. Αν έχουμε ακούσει μια λέξη, χίλιες μέχρι και εκατομμύρια φορές, νομίζουμε ότι την ξέρουμε, ότι την έχουμε ακούσει, αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουμε ακούσει αυτήν την λέξη. Μια οποιαδήποτε μέρα την ακούμε και μας έρχεται σαν και­νούργια. Αλλά αν την έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές, γιατί μας έρ­χεται σαν καινούργια; Διότι πάντα την είχαμε ακούσει με την κοιμι­σμένη συνείδηση και μια οποιαδήποτε μέρα είχαμε την τύχη να την ακούσουμε με την συνείδηση ξύπνια, και μας έρχεται σαν κάτι και­νούργια. Να δείτε πόσο δύσκολο είναι να ξέρουμε να ακούμε, δείτε πόσο κοπιαστικό είναι... Χρειάζεται πρώτα από όλα να είμαστε συ­νειδητοί, αν θέλουμε να ξέρουμε να ακούμε. Ας θυμηθούμε εκείνον τον πειρασμό του Ιησού στην έρημο, όταν ο Σατανάς του έλεγε: «Όλα αυτά τα βασίλεια του κόσμου θα σου τα δώσω αν γονατίσεις και με λατρέψεις». Να, εκεί είναι ο πειρασμός: Ζήτησε από το ΧΡΙ­ΣΤΟ να τοποθετήσει την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω, να μην την τοποθε­τήσει προς τα πάνω για να λάβει τον εσωτερικό λόγο που έρχεται από ΨΗΛΑ, αλλά προς τα κάτω για να ακούει τα εξωτερικά πράγ­ματα, για να ακούει τον κόσμο με τις εξωτερικές αισθήσεις. Ο Ιη­σούς δεν έπεσε. Γιατί ο Μεγάλος Καβίρ δεν έπεσε; Διότι ήταν πάντα επάγρυπνος αντίληψης, σαν το φρουρό στην εποχή του πολέμου, είχε την ΓΑΒΑΘΑ προς τα πάνω, όχι προς τα κάτω, περίμενε για να λάβει. Αλλά αν αυτός είχε πέσει σε πειρασμό, δηλαδή, αν είχε τοπο­θετήσει την ΓΑΒΑΘΑ προς τα κάτω, θα είχε ακούσει τους εξωτερι­κούς λόγους, πράγματα που έρχονται από έξω, πράγματα του κό­σμου, δεν θα γινόταν ικανός να ακούει ψυχολογικά. Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να γινόμαστε κάθε φορά πιο αντιληπτικοί στον Λόγο, πρέπει να μάθουμε να ακούμε ψυχολογικά, αλλά επαναλαμ­βάνω: πώς θα μπορούσαμε να ακούμε αν είμαστε έξω από το σπίτι μας; Για να μπορούμε να ακούμε, πρέπει να είμαστε στο σπίτι μας, και ποιοι είναι έξω από το σπίτι; Όλοι οι ασυνείδητοι!

Μπορείτε εσείς να είστε σίγουροι ότι αυτήν την στιγμή με ακούτε; θα μπορούσατε να το βεβαιώσετε; θα μπορούσατε να με βεβαιώσετε αυτήν την στιγμή, να ορκιστείτε ότι είστε ακέραιοι ή πε­ριδιαβαίνετε σε άλλα μέρη; Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι πως, όταν ακούν οι άνθρωποι, δεν ακούν διότι πηγαίνουν σε άλλα μέρη, δεν είναι στο σπίτι τους, περιδιαβαίνουν...

Γιατί δεν θυμούνται οι άνθρωποι τις προηγούμενες υπάρξεις; Αλλά, πώς να τις θυμηθούνε αν δεν είναι στο σπίτι τους! Μήπως μπορεί κάποιος να θυμηθεί αυτό που δεν έχει πειραματιστεί; «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ»... Ποιος ξέρει τι είναι το «να είναι στο σπίτι του»; Αναφέρομαι στο ανθρώπινο σώμα... Κανονικά το ΕΙΝΑΙ πηγαίνει έξω από το σπίτι, τότε πώς θα μπορούσαμε να θυ­μηθούμε τις προηγούμενες υπάρξεις αν πάντα ήμασταν έξω από το σπίτι μας;

Υπάρχουν δύο βασικά πράγματα στις δικές μας Γνωστικές σπουδές: πρώτον ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ, δηλαδή του δικού μας ΕΙΝΑΙ. Δεύτερον ΧΑΛΑΡΩΣΗ του σώματος. Ενθύμηση του εαυτού μας, και να χαλαρώνουμε το σώμα. Πρέπει να το κά­νουμε συνέχεια. Να θυμηθείτε ότι το σώμα πάντα είναι σε ένταση, τα νεύρα, οι μύες.... Υπάρχει ανάγκη να μάθουμε να θυμούμαστε τον εαυτό μας και να χαλαρώνουμε το σώμα. ΕΓΩ το κάνω συνέ­χεια, όλες τις μέρες: την ανάμνηση του εαυτού μου και να χαλα­ρώνω το σώμα μου, στο κρεβάτι ή όπου να είναι. Αυτό είναι απα­ραίτητο: να πηγαίνουμε μέρα με την ημέρα ενθυμούμενοι κάθε φορά περισσότερο και περισσότερο από τον εαυτό μας, δηλαδή, από το δικό μας ΕΙΝΑΙ.

Πραγματικά από λήθη του ΕΙΝΑΙ, οι άνθρωποι διαπράττουν πολλά λάθη και έχουν τόσες λανθασμένες θεωρίες. Αν ο Λαπλάς ο μεγάλος Γάλλος αστρολόγος και μαθηματικός, δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, το δικό του ΕΙΝΑΙ, δεν θα είχε συλλάβει ποτέ στον νου του εκείνη την θεωρία του, εκείνη την εσφαλμένη θεωρία, παράλογη, εντελώς παράλογη... Όταν ο Λαπλάς παρουσίασε την θεωρία του στον Ναπολέοντα, εξηγώντας του πώς από ένα Νεφέλωμα εξέρχεται ένας Πλανήτης ή ένα Ηλιακό Σύστημα, ο Ναπολέων του είπε: «Και ποια είναι η θέση που έχετε αφήσει για το Θεό;» Εκείνος κυνικά του απάντησε: «Όχι κύριε, ΕΓΩ δεν χρειάστηκα το θεό για να κατεργαστώ την θεωρία μου» (δείτε εδώ την αυτοεπάρκεια). Είναι ακριβώς από αυτήν που ξέχασε το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ και έτσι μπόρεσε να επεξεργαστεί αυτήν την θεωρία, αυτήν την εσφαλμένη θεωρία. Σε κανένα αστρολόγο του πλανήτη Γη ουδέποτε έχει βεβαιωθεί, ποτέ δεν έχει δει με τα δικά του μάτια, έναν πλανήτη να εξέρχεται ή να αναδύεται από ένα Νεφέλωμα! Έτσι λοιπόν δεν είναι βέβαιο, όμως θεωρείται αποδεδειγμένο από πολλούς ανόητους σαν δόγμα της πί­στης... Αν ο Λαπλάς δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, δεν θα είχε επε­ξεργαστεί αυτήν την παράλογη θεωρία.

Υπάρχει ένας ανόητος που έριξε μια σταγόνα λάδι σε ένα ποτήρι νερό. Με ένα μικρό ξυλαράκι προσπάθησε να κάνει την στα­γόνα λαδιού να γυρίσει, άπλωσαν δακτυλίδια και μετά έμειναν γυρί­ζοντας γύρω από την κεντρική σταγόνα...και έτσι δημιουργήθηκε το Σύμπαν! Τον ρωτούν και ο θεός; Όχι, δεν χρειάστηκε, εσείς ήδη βλέπετε πώς δημιουργήθηκε... Αρκετά ανόητο! Δεν καταλαβαίνει ότι στην θεωρία του αυτός κάνει το ρόλο του θεού, διότι αυτός με αυτήν την κίνηση κάνει να γυρίζει η σταγόνα το λάδι. Όμως είναι τόσο ανόητος που δεν καταλαβαίνει ότι υπήρξε η ανάγκη κάποιου που να προκαλέσει τις κινήσεις, διότι μόνη της η σταγόνα λαδιού δεν θα γύριζε ούτε θα άπλωνε σε δακτυλίδια. Χρειάστηκε ένα χέρι για να την κινήσει, μια ευφυής ορμή, αλλά ο κυνικός αυτός, ο ανόητος αυτός, κάνει το ρόλο του θεού και όμως αρνείται το θεό. Έτσι λοι­πόν ο κόσμος είναι αδέξιος όταν ξεχνάει τον εαυτό του.

Σε ότι αφορά εμένα δόξα τω θεώ δεν έχω ξεχάσει τον εαυτό μου, δηλαδή, το δικό μου ΕΙΝΑΙ. για αυτό λέω ότι το Νεφέλωμα του Λαπλάς και η Νεφελωματική θεωρία είναι εσφαλμένα. Το πάω πιο μακριά, ΕΓΩ είμαι με τον Σαβαώθ, με τον Σαβαθάτ. Θα μου πείτε εσείς: Τι είναι αυτό; (Diamahath... ναι, λέω ότι είμαι με το Diamahath, δεν κάνω κανένα έγκλημα...) Είναι η εξυπνάδα που δι­ευθύνει, δημιουργημένη από τον Σαβαώθ, από το στρατό του Λό­γου.

Πώς ανέβλυσε το Σύμπαν; Από ένα Νεφέλωμα; Δεν είναι βέβαιο, μην πείτε ψέματα. Ανέβλυσε από τον Σαβαώθ, από την ΜΗ­ΤΕΡΑ-ΟΥΣΙΑ του ΧΑΟΥΣ (απόλυτη την Μουλαπρακρίτι θα λέγανε οι Ινδουιστές), που τελετούργησαν συγκεκριμένες λειτουργίες. οπωσδήποτε ταντρικές, στο ξημέρωμα του Μαχαμβαντάρα. Είναι αλήθεια! Βεβαίως, οι Ελοχίμ (που στο σύνολό τους συνιστούν τον Σαβαώθ, αυτόν το ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ), ξεδίπλωσαν τον εαυτό τους σε μορφή του ΘΕΪΚΟΥ ΑΝΔΡΟΓΥΝΟΥ. Αλλά όμως με το να ξεδιπλώνονται στον εαυτό τους σαν ΑΡΣΕΝΙΚΟ-ΘΗΛΥΚΟ, ήταν έτοιμοι για να γονιμοποιούν την ΧΑΟΤΙΚΗ ΥΛΗ. Έτσι ήταν το πως η ΙΣΙΣ και η ΑΡΣΕΝΙΚΗ ΑΡΧΗ εκτέλεσαν τότε την σεξουαλική ένωση, είδος χημικό, μεταφυσικό, για να γονιμοποιούν τον Σαβαώθ, το ΧΑΟΣ. Τότε ξεχώρισαν τα ανώτερα νερά του χάους από τα κα­τώτερα. Τα ανώτερα γονιμοποιήθηκαν από την φωτιά, ανέβηκαν από την σπονδυλική στήλη της ΙΣΙΔΟΣ (μιλώντας με περιληπτικό τρόπο), γονιμοποιήθηκαν από το ΑΡΣΕΝΙΚΟ-ΑΡΧΗ με την φωτιά, και στράφηκαν αργότερα στο ΧΑΟΣ. Αυτό γονιμοποιήθηκε με την σειρά του και έτσι ανάβλυσε η ζωή, ανάβλυσαν οι σπόροι από όλα αυτά που ήταν, είναι και θα είναι. Έγινε ο ΑΤΟΜΙΚΟ-ΑΝΕΜΟΣΤΡΟΒΙ­ΛΟΣ σε όλα τα μέρη. Μετά τα ΣΠΕΡΜΑΤΑ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ, ανά­βλυσαν τα ΑΤΟΜΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ανάβλυσαν οι κόσμοι με όλα τα πράγματα, όλα χάρις στα Ελοχίμ ή στα ΘΕΪΚΑ ΑΝΔΡΟΓΥΝΑ ή στον ΣΤΡΑΤΟ των ΕΛΟΧΙΜ για να μιλάμε πιο ξεκάθαρα. Αλλά να αναβλύσει έτσι από ένα Νεφέλωμα; Η πρώτη μορφή που ανάβλυσε στην ύπαρξη ήταν ένας Διανοητικός Κόσμος. Πολύ αργότερα κρυ­σταλλώθηκε σε αστρική μορφή, μετά σε αιθερική και μετά έπαιρνε φυσική μορφή, αλλά δεν υπήρχε κανένα Νεφέλωμα όπως λέει ο Λαπλάς, όλα ήταν Προϊόν του Λόγου. Αν ο Λαπλάς δεν είχε ξεχάσει τον εαυτό του, εάν αντί να επεξεργάζεται την θεωρία του είχε αφο­σιωθεί στον διαλογισμό, είναι φανερό πως θα είχε μπορέσει κάποια μέρα να βεβαιώσει τις καταγωγές του Σύμπαντος, που είναι πολύ μακριά για να μοιάζουν με τις θεωρίες που επεξεργάσθηκε. Αυτή εί­ναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων. Κατά τρόπο ώστε όταν ένας ξεχάσει τον εαυτό του, διαπράττει τρομακτικά λάθη. Το πιο σοβαρό είναι να ξεχάσουμε τον εαυτό μας...

Η φωτιά είναι αυτό που μετράει σε οποιαδήποτε δημιουργία. Αλλά ένα πράγμα είναι η φωτιά στον φυσικό κόσμο και άλλο πράγμα στο ΧΑΟΣ. Πραγματικά στο ΧΑΟΣ η φωτιά είναι μια ηλεκτρική δύναμη, με πιθανότητα να αφυπνισθεί για να δημιουργεί. Σε αυτές τις μέρες που δουλεύουμε με την ΠΙΣΤΗ-ΣΟΦΙΑ, λέω ότι η ΠΙΣΤΗ-ΣΟΦΙΑ στο ΧΑΟΣ είναι οριστική. Πραγματικά η Σοφία είναι η Σο­φία της φωτιάς και απαστράπτει στο ΧΑΟΣ. Για κάποιον λόγο λέγε­ται ότι «το φως εξέρχεται εκ του σκότους και ο ΚΟΣΜΟΣ εξέρχεται του ΧΑΟΥΣ». Η ΠΙΣΤΙΣ ΣΟΦΙΑ απαστράπτει σαν φωτιά στο ΧΑΟΣ για να δημιουργεί και να ξαναδημιουργεί. Η θεϊκή Σοφία εί­ναι στο ΧΑΟΣ και από το ΧΑΟΣ μπορεί να αναβλύσει για να φτά­σει στο «ΑΕΟΝ-13», στο «13-ΦΙΔΙ», στο «13-ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΟΣ ΕΒΔΟΜΟΣ».

Έτσι αγαπητοί μου αδελφοί, πρέπει να σκεπτόμαστε κάθε φορά περισσότερο πάνω σε αυτό. Μεγάλα πράγματα ανοίγονται για έναν, όταν δεν ξεχνά το δικό του ΕΙΝΑΙ, όταν θυμάται τον εαυτό του βαθιά. Συμβουλεύω οι αδελφοί, καθημερινώς, ας είναι λίγο, για πέντε λεπτά, δέκα λεπτά, μισή ώρα, μια ώρα, να θυμούνται τον εαυτό τους καθισμένοι σε μια πολυθρόνα, να χαλαρώνουν το σώμα εντελώς. Μια μέρα θα μπορούν να φτάσουν στην εμπειρία του ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ με αυτόν τον δρόμο (που είναι ένας τρόπος να επε­νεργεί κανείς πάνω στο συγκινησιακό κέντρο μέσω του κινητικού κέντρου) και κατόπιν με το να είναι σε αυτήν την στάση, εντελώς χα­λαρωμένοι, ζώντας το ΕΙΝΑΙ, με το να το αισθάνονται, να το πειρα­ματίζονται.

Να γινόμαστε αντιληπτικοί στο ΕΙΝΑΙ, αυτό είναι το βα­σικό. Η Προσωπικότητα πρέπει να γίνεται κάθε φορά πιο παθητική και αντιληπτική στον Λόγο που έρχεται από πάνω, από Ψηλά. Αυτός ο λόγος έρχεται μέσω των ανωτέρων κέντρων του ΕΙΝΑΙ και φθάνει σε μας. Αλλά αν δεν είμαστε αντιληπτικοί, αν δεν μαθαίνουμε να χα­λαρώνουμε, αν ξεχνάμε τον εαυτό μας, πώς θα μπορούμε να λά­βουμε τα μηνύματα που έρχονται μέσω των Ανωτέρων Κέντρων του ΕΙΝΑΙ, με τι τρόπο; Οι αδελφοί, πρέπει να καταλάβουν αυτό, ότι πρέπει να είμαστε ένα δοχείο, να γινόμαστε αντιληπτικοί, να μά­θουμε να λαβαίνουμε το λόγο, να παίρνουμε την βαθιά του έννοια, αυτό είναι θεμελιώδες! Καθημερινά πρέπει να χαλαρώνουμε και να θυμόμαστε τον εαυτό μας, το δικό μας Είναι, έτσι θα προχωρούμε νικητές...

ΕΡ: θα ήθελα να ξέρω Αξιοσέβαστε Δάσκαλε το εξής: όταν ένας μαθητής δεν είναι σε ανάμνηση του εαυτού του, είναι άχρηστο να συμβουλεύεται ένα Δάσκαλο για να του λύσει μια απορία διότι δεν θα ξέρει να τον ακούει;

ΑΠ: Να συμβουλευόμαστε είναι αναγκαίο, αλλά να ξέρουμε να ακούμε είναι απαραίτητο. Έτσι λοιπόν, δεν είναι παράλογο να συμβουλευόμαστε, αυτό που είναι παράλογο είναι να μην ξέρουμε να ακούμε...

ΕΡ: Μέσω της εκπαίδευσης του λόγου, μπορούμε να μά­θουμε να ακούμε;

ΑΠ: Ένα πράγμα είναι να μιλάς και άλλο να ακούς. Αν δεν ξέρουμε να ακούμε δεν θα έχουμε την αληθινή Γνώση. Για να ξέ­ρουμε να ακούμε χρειάζεται να είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί, να είμαστε συνειδητοί. Επίσης χρειάζεται να έχουμε ισορροπία μεταξύ του Είναι και της κατανόησης ή μεταξύ της Γνώσης και του Είναι. Αλλά ένα πράγμα είναι να ακούμε και άλλο είναι να μιλάμε. Να εκ­παιδευόμαστε στον Λόγο είναι απαραίτητο, δεν λέω όχι, αλλά γίνεται απαραίτητο να ξέρουμε να ακούμε, για να αφιερωνόμαστε έτσι κυ­ρίως στην ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΜΕ.

ΕΡ: Δάσκαλε, όταν ένας είναι μπροστά σας, υπάρχει ένας λήθαργος του νου, μένει σαν ανίκανος για να απορροφάει όλο το λόγο του Δασκάλου, για να απορροφάει την υπέροχη Γνώση. Δη­λαδή, μένει κάποιος σαν αμήχανος, ανόητος, μπροστά στην σοφία του Δασκάλου. Οπότε τι να κάνω για να μάθω να σας ακούω Αξιο­σέβαστε Δάσκαλε;

ΑΠ: Έχω ακούσει τα λόγια σου... αναμφισβήτητα πρέπει να ξέρουμε να ακούμε χρειάζεται να είμαστε επάγρυπνοι αντίληψης, επάγρυπνοι του τι γίνεται, αν θέλουμε να ακούμε. Αλλά επαναλαμ­βάνω: πώς θα μπορούσε να ξέρει να ακούει αυτός που δεν είναι στο σπίτι του; Κανονικά, οι άνθρωποι που ακούν σε ένα ακροατήριο τον ομιλητή, συνηθίζουν να φεύγουν, έχουν πολλαπλάσια «απάνθρωπα ψυχικά επιπρόσθετα» που πάνε και έρχονται σε όλα τα μέρη. Τε­λικά, όντας εκεί στο ακροατήριο ακούγοντας, δεν είναι, και ακούγο­ντας δεν ακούν, διότι είναι έξω από το σπίτι τους... Αν θέλετε να ξέ­ρετε να ακούτε, πρέπει να είσαστε ακέραιοι, ολοκληρωμένοι μπρο­στά στον ομιλητή. Πρέπει τα τρία κέντρα (διανοητικό, συγκινη­σιακό και κινητικό) να είναι συγχωνευμένα, ενωμένα. Αλλά αν αυτά τα τρία κέντρα πάνε διαλυμένα, το διανοητικό πάει από μια μεριά, το συγκινησιακό από την άλλη και το κινητικό από την άλλη, τότε απλώς δεν ακούμε το λόγο. Έτσι λοιπόν το να ξέρουμε να ακούμε είναι κάτι πολύ δύσκολο και θεμελιώδες, διότι αν ένας μάθει να ακούει, μπορεί τότε να λάβει ολόκληρη την πληροφορία επάνω στην Γνωστική Εσωτεριστική Δουλειά.

Να έχουμε υπόψη ότι στην πρακτική ζωή, η ζωή έχει πολλές φάσεις. Η ζωή στην κατάσταση της ασυνειδησίας έχει τρομερές φά­σεις θα φαινόταν σαν η ζωή στην ασυνείδητη κατάσταση της αν­θρωπότητας να είχε περισσότερη δύναμη και από την Γνωστική εσω­τεριστική Γνώση. Αλλά αυτό που συμβαίνει, επαναλαμβάνω, είναι ότι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους. Δεν μπορούν τότε να λάβουν την πληροφορία που τους δίνουν διαμέσου του λόγου. Είναι γεμάτοι, δεν λαμβάνουν ολόκληρη την πληροφορία, δηλαδή, δεν ξέρουν να ακούν, (είναι γεμάτοι από τον εαυτό τους)... Αν ένας ακούει, αν μαθαίνει να ακούει σε κατάσταση επάγρυπνης αντιλή­ψεως, επάγρυπνος του τι γίνεται, φτάνει επίσης να αναγνωρίσει από αυτόν το λόγο, μέσω του λόγου που λαμβάνει, μέσω του λόγου που τον πληροφορεί, πραγματικά έρχεται να ανακαλύψει ότι είναι ένας γυμνός, άθλιος και πεινασμένος. Μένει τότε ένα άδειο μέρος για να μπορεί να μπαίνει εκεί ο λόγος. Αλλά ενώ ένας αισθάνεται γεμάτος, ενώ αισθάνεται περήφανος, ενώ αισθάνεται ευχαριστημένος με όλα αυτά τα ΕΓΩ, πώς θα μπορεί να λάβει το λόγο; Δεν υπάρχει ένα άδειο μέρος μέσα στον άνθρωπο για να μπορεί να αποθηκεύεται εκεί ο λόγος. Κατά τρόπον ώστε πρέπει να κάνουμε η δική μας στά­μνα, η δική μας ΓΑΒΑΘΑ, το δικό μας δοχείο, να είναι προς τα πάνω ανοικτό, περιμένοντας το λόγο, την τροφή που θα μας τρέφει, που θα μας προσανατολίσει. Αλλά αν ένας στρέφει την ΧΥΤΡΑ προς τα κάτω, πώς θα λαμβάνει; δεν λαμβάνει χρειάζεται να την στρέφει προς τα πάνω, να αφήνει ένα άδειο μέρος για να λαμβάνει αυτήν την σταγόνα, αυτήν την σταγόνα που είναι η Γνώση.

ΕΡ: Δάσκαλε, η εσφαλμένη εκπαίδευση, η εσφαλμένη ηθική, είναι επίσης ένα εμπόδιο για να μάθουμε να ακούμε;

ΑΠ: Πραγματικά, η εσφαλμένη εκπαίδευση προκαλεί πολλή ζημιά. Λέω ότι η εκπαίδευση που ένας λαμβάνει στο νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο και στο πανεπιστήμιο, είναι εσφαλ­μένη διότι δεν είναι συσχετισμένη με κανένα από τα αυτόνομα και αυτοσυνειδητά μέρη του ΕΙΝΑΙ. Όντας εσφαλμένη, πλαστογραφεί τους πέντε κυλίνδρους της μηχανής και τρέφει πολλά «ψυχικά απάνθρωπα ακόλουθα». Ένας άνθρωπος με εσφαλμένη προσωπικό­τητα, πολύ ενδυναμωμένη, είναι ένας άνθρωπος που δεν είναι διατε­θειμένος να ξέρει να ακούει, που δεν ξέρει να ακούει. Πάντα ακούει τις υποκειμενικές φωνές, τις υποσυνείδητες, τις υποανθρώπινες των πέντε κυλίνδρων της οργανικής μηχανής. Οι μόνες φωνές που ξέρει να ακούει είναι αυτές της εσφαλμένης προσωπικότητας. Πάντα είναι γεμάτος από γνώσεις, δεν αφήνει ένα άδειο μέρος που να μπορεί ένας εκπαιδευτής να καταθέτει το λόγο. Κατά τρόπον τέτοιο ώστε η εσφαλμένη εκπαίδευση αδικεί τρομερά, και σε ότι αναφέρεται στην εσφαλμένη ηθική, λοιπόν, δεν ξέρω για ποια ηθική αναφέρεις.

ΕΡ: Λοιπόν στην ηθική ας πούμε, την προσηλωμένη στο πα­λιό, στην παράδοση.

ΑΠ: Αυτή δεν χρησιμεύει. Να μιλάμε για. την ΕΠΑΝΑΣΤΑ­ΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Γιατί η ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών, των τό­πων και των εποχών. Αυτό που σε μία χώρα είναι «ηθικό» σε άλλη χώρα είναι ανήθικο, ας δούμε ένα πολύ συγκεκριμένο γεγονός: στην Κίνα, επί παραδείγματι, μέχρι πριν λίγο καιρό, το να σκοτώνουν τον πατέρα γιατί ήταν πολύ γέρος, το θεωρούσαν ηθικό, και να δίνουν τα κοριτσάκια, μωρά ακόμα, στους καθολικούς ιεραπόστολους που έφταναν εκεί, αλλάζοντας τα με γραμματόσημα, ήταν ηθικό. από εκεί υπήρχε ένας παπάς που έφερνε εκατοντάδες, χίλια ή περισσό­τερα κοριτσάκια, αποκτημένα με γραμματόσημα. Είναι κανονικό τότε να πετάξουμε οποιοδήποτε κοριτσάκι στον δρόμο; «Αφού είναι γυναίκα δεν αξίζει» την πετούν στον δρόμο, χαιρόντουσαν μόνο όταν γεννιόταν ένα αγόρι, αλλά γεννιόταν ένα κοριτσάκι και το πετούσαν στον δρόμο ή το άλλαζαν με γραμματόσημα. Τότε λοιπόν τι αποφα­σίζουμε με την ηθική; Η ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών. θα μπορούσαμε να αναφέρουμε χιλιάδες γεγονότα, μερικά από αυτά πολύ οδυνηρά και μέχρι ντροπιαστικά, γύρω από την καυχώμενη Ηθική. Έτσι λοιπόν η Ηθική είναι σκλάβα των συνηθειών, των χρό­νων, είναι αποτέλεσμα όλων των προλήψεων της ανθρωπότητας. Δεν χρησιμεύει. Όλοι οι άνθρωποι που θέλουν να προχωρούν στο μονοπάτι της εσωτερικής αυτοπραγμάτωσης του ΕΙΝΑΙ, πρέπει να ελευθερώνονται από την ηθική. Ας μιλάμε καλύτερα για την επανα­στατική Ηθική, αυτό ακούγεται καλύτερα. Ένας πρέπει να μάθει να κάνει μια καταγραφή από τον εαυτό του για να ξέρει τι του περισ­σεύει και τι του λείπει, και επίσης να μαθαίνει να οδηγεί τις αρετές του. Μια αρετή, αν και μπορεί να είναι πολύ άγια, έξω από την θέση της προξενεί ζημιά. Υπάρχουν πολλοί άγιοι που έχουν αδικήσει την ανθρωπότητα με τις αρετές τους, αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων. Όμως οι αρετές είναι αξιόλογες, αλλά αυτός που δεν ξέρει να τις χειρίζεται, πραγματικά προξενεί ζημιά στις ίδιες τις Αρετές. Τότε λοιπόν ας μη μιλάμε για Ηθική, ας μιλάμε για ΕΠΑ­ΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Η Ηθική δεν χρησιμεύει, αδικεί την δική μας ανάπτυξη. Υπάρχει καμιά άλλη ερώτηση;

ΕΡ: Δάσκαλε πρέπει να ξέρουμε να ακούμε και πρέπει να ξέ­ρουμε να είμαστε στο σπίτι, Θα μπορούσατε εσείς τώρα Αξιοσέβα­στε Δάσκαλε να μας μιλήσετε λίγο επάνω στον κακό Γραμματέα;

ΑΠ: Ο κακός Γραμματέας είναι το ΕΓΩ, τίποτα παραπάνω παρά το ΕΓΩ. Όλοι σύμφωνα με την ψυχολογική ιδιοσυγκρασία, ενώ δεν έχει τελειώσει ο ομιλητής την ομιλία του ήδη το ίδιο το ΕΓΩ έχει δημιουργήσει την προσωπική του ιδέα, αλλά εσφαλμένη, γιατί βασίζεται στις προλήψεις, στους φόβους, στις εσφαλμένες θε­ωρίες, στην εσφαλμένη εκπαίδευση που έχει λάβει και άλλες ανοη­σίες. Ο κακός Γραμματέας προξενεί πολλή ζημιά για αυτό πρέπει να είμαστε επάγρυπνοι και φρουροί, έτοιμοι να λάβουμε το λόγο αλλά προσεκτικοί και παρόντες. Αλλά αν είμαστε απόντες, πώς θα μπο­ρούσαμε να τον λάβουμε; Επαναλαμβάνω, γιατί οι άνθρωποι δεν θυ­μούνται τις προηγούμενες υπάρξεις τους; Απλώς γιατί ποτέ δεν είναι παρόντες, ποτέ δεν είναι στο σπίτι τους. Πεθαίνει το φυσικό σώμα και ποτέ δεν είμαστε στο σπίτι μας. Πώς μπορούμε να θυμηθούμε τις περασμένες υπάρξεις αν ποτέ δεν είμαστε στο σπίτι;

ΣΥΝΕΙΔΗΤΉ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ. ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΜΗΧΑΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ

Πραγματικά μπορούμε να κάνουμε μία πλήρη διαφοροποί­ηση μεταξύ της ΟΔΗΓΗΜΕΝΗΣ ΘΕΛΗΜΑΤΙΚΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ και αυτού που λέμε μηχανική φαντασία. Αναμφισβήτητα, η οδηγη­μένη φαντασία είναι η συνειδητή φαντασία: για το σοφό να φαντα­στεί σημαίνει να δει. Η συνειδητή φαντασία είναι το διάφανο μέσο που αντανακλά το στερέωμα, τα μυστήρια της ζωής και του θανά­του, το ΕΙΝΑΙ.

Η μηχανική φαντασία είναι διαφορετική. Είναι φτιαγμένη από τα απομεινάρια της μνήμης. Συμφέρει να την ερμηνεύουμε βα­θιά. Πραγματικά οι άνθρωποι με την μηχανική φαντασία τους, δεν βλέπουν τον πραγματικό τους εαυτό. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να μπερδεύουν την γάτα με το λαγό, βλέπουν τον εαυτό τους με εικόνες που δεν συμπίπτουν με την πραγματικότητα. Αν ΕΓΩ αληθινά έλεγα στον καθένα σας πώς είστε πραγματικά, ποιος είναι ο ιδιαίτε­ρος ψυχολογικός χαρακτήρας σας, είμαι εντελώς σίγουρος ότι θα αισθανόσαστε πληγωμένοι. Είναι ξεκάθαρο ότι εσείς έχετε μια λαν­θασμένη ιδέα πάνω στον εαυτό σας, ποτέ δεν έχετε δει τον εαυτό σας. Η δική σας μορφή φαντασίας δεν σας αφήνει να δείτε το πώς είστε αληθινά.

Μιλώντας αλληγορικά και συμπαθητικά, θα προσπαθώ μόνο να κάνω μια ψυχολογική εξερεύνηση, γενικά, χωρίς να αναφέρω ούτε ονόματα, ούτε επώνυμα, χρησιμοποιώντας συμβολικά ονό­ματα, και ο νοών νοείτω. Τι θα λέγαμε, π.χ. για τον Κικέρωνα; Τι μεγάλος ασυνάρτητος άντρας!! Ποιος θα το αρνιόταν. Μεγάλος, εύ­γλωττος όσο κανένας, τρομερός επικριτής!! Είμαστε σίγουροι ότι όλα σε αυτόν είναι καλοκάγαθα. Ας συλλογιστούμε: αν θα λέγαμε για την σοβαρότητα της φαντασίας του, θα αισθανόταν πληγωμένος. Αν θα το σημειώναμε, θα διαμαρτυρόταν βίαια, ποτέ δεν σκότωσε την ΠΟΠΕΑ, αυτήν την δουλειά την αφήνουμε στον Νέρωνα, που έκανε να ματώνει η καρδιά της δικής του ΠΟΠΕΑΣ, με κανένα τρόπο δεν θα αισθανόταν ότι αναφερόμαστε σε αυτόν. Εμείς μπροστά σε αυτό το γεγονός θα αισθανόμασταν ευγενείς, αυτό θα έλεγε το δικό μας φανταστικό χαρακτηριστικό. Αυτό είναι να βλέπεται κά­ποιος εσφαλμένα μέσω ενός πρίσματος εξαιρετικής καλοκαγαθίας, αυτό είναι φανερό. Και τι θα λέγαμε εμείς π.χ. για εκείνους που επι­θυμώντας το φως του πνεύματος θα έκαναν λάθος στην βάση του. δεν λένε ότι ο Ίκαρος εξυψώθηκε μέχρι τα ουράνια με κέρινα φτερά; Λιώσανε και βρέθηκε γκρεμισμένος στην άβυσσο. Όμως αυτός δεν σκέφτεται έτσι για τον εαυτό του, νομίζει ότι είναι πιστός στην Κί­νηση, είναι σίγουρο ότι πάει από τον ίσιο δρόμο, ότι είναι ένας άν­θρωπος όπως κανένας άλλος. Συνεχίζοντας έτσι από αυτόν το δρόμο, τι θα έμενε τότε στον Ίκαρο μετά το γκρέμισμά του στην άβυσσο; δεν λένε ότι ο Γανυμήδης ανέβηκε μέχρι τον Όλυμπο για να δει το τέλος; Αλλά ο Γανυμήδης επίσης μπορεί να είναι εκσφενδονισμένος στο βάθος του γκρεμού.

Ο μαθητής, ας τον ονομάσουμε τώρα Ιουστινιανό σαν συμ­βολισμό. Πόσες φορές έχει δικαιολογήσει τον εαυτό του! Είναι απο­δεδειγμένο ότι πάει πολύ καλά. Ίσως τον τελευταίο καιρό έχει καλυ­τερέψει κάπως αλλά μήπως δεν έχει διαμαρτυρηθεί σε συγκεκριμέ­νες στιγμές; Μήπως δεν έχει διαμαρτυρηθεί μπροστά στον βωμό της θυσίας; Αλλά αυτός είναι σίγουρος ότι ποτέ δεν έχει διαμαρτυρηθεί, πάντοτε όλα τα έχει κάνει προς όφελος του ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΚΟΠΟΎ, χωρίς ποτέ να κάνει λάθος. Στο όνομα της αλήθειας, αν και σας φαί­νεται λιγάκι δύσκολο, είναι σπάνιοι αυτοί που έχουν δει τον εαυτό τους έτσι όπως είναι.

Ο Αριστοτέλης με την φιλοσοφία του, είναι επανειλημμένα πεπεισμένος ότι η σοφία του είναι καταπληκτική, και αυτό τον έχει κάνει άχρηστο. Έχει κάνει να υποφέρουν αλλά αυτός ζει πεπεισμέ­νος ότι ποτέ δεν έχει πάει άσχημα, είναι σίγουρος ότι είναι θαυμά­σιος, καλοκάγαθος, γλυκός κλπ. Στο όνομα της αλήθειας θα μπο­ρούσα να σας πω ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο που έχει δει τον εαυτό του όπως είναι, κανένας άλλος εκτός από έναν μεταξύ όλων των εδώ παρόντων. Μόνο ένας, οι άλλοι όλοι έχουν πάνω στον εαυτό τους, μια φανταστική εικόνα. Η μηχανική φαντασία τους κάνει να βλέπουν τον εαυτό τους, όχι όπως είναι, αλλά όπως φαινομενικά εί­ναι. Έτσι λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί σας καλώ σε συλλογισμό. Να σκεφτείτε εσείς αν καμιά φορά έχετε δει τον εαυτό σας έτσι όπως είναι.

Οι ιστοριογράφοι π.χ. τι είναι αυτό που έχουνε γράψει; Φα­ντασίες και τίποτα άλλο. Τι λένε για το Νέρωνα; Πως ήτανε ένας ομοφυλόφιλος και έφτασε να παντρευτεί με άλλους ομοφυλόφιλους. από πού το έβγαλαν αυτό οι ιστοριογράφοι; Μήπως είναι σίγουροι; Στο όνομα της αλήθειας πρέπει να σας πω ότι ΕΓΩ ήμουν ενσαρκω­μένος στην εποχή του Νέρωνα, και δεν ήταν καθόλου ομοφυλόφι­λος. Πολλές φορές τον είδα να φεύγει από τις Πύλες της αρχαίας Ρώμης, καθισμένος σε ένα φορείο πάνω στους ώμους των σκλάβων του, άνθρωπος με πλατύ μέτωπο, με ρωμαλέο σαν του Ηρακλή σώμα. Δεν τον αναφέρουν έτσι οι ιστοριογράφοι. Αυτοί εμφανίζουν την ιδέα για αυτόν σαν ενός απαίσιου ποιητή. Αντί να τον βλέπουμε τριγυρισμένο, όπως πολλοί νομίζουνε, από ομοφυλόφιλους ανθρώ­πους, το αντίθετο, τον γνώριζα πάντα τριγυρισμένο από τις γυναίκες του. ΕΓΩ έζησα στην εποχή του Νέρωνα και βεβαιώνω για αυτό. Οι ιστοριογράφοι έχουνε πλαστογραφήσει την αλήθεια σχετικά με αυ­τόν τον άνθρωπο.

Μήπως δεν κατηγορούν την Μαρία Αντουανέτα σαν πόρνη, μοιχαλίδα και δεν ξέρω τι άλλο; Κανείς δεν αγνοεί ότι της δημιουρ­γήσανε ένα μεγάλο σκάνδαλο για το κολιέ της βασίλισσας, κόσμημα που αυτή είχε δωρίσει για να βοηθά τους άλλους. Αλλά από αυτό να πάμε στο ότι απατούσε τον Λουδοβίκο 16ο υπάρχει μεγάλη από­σταση. Την υποβάλαμε σε δοκιμασίες στους Ανώτερους Κόσμους και αποδείχθηκε τρομερά αγνή, με δικαίωμα να χρησιμοποιεί τον άσπρο χιτώνα. ΕΓΩ την είδα να περνά ηρωικά από το Παρίσι, τίποτα δεν χρωστούσε, τίποτα δεν είχε να φοβηθεί, έδινε την ζωή της για την Γαλλία ποτέ δεν ήξεραν να την αξιολογήσουν όπως πραγματικά της αξίζει. Πολλοί έχουν γράψει την ιστορία, είναι διαστρεβλωμένη δεν αξίζει τον κόπο να μαθαίνουμε την ιστορία μόνο οι ημερομηνίες είναι το χρήσιμο που υπάρχει, και αυτό όχι πάντα. Διότι τι παράλογο θα ήτανε να αποδεχόμαστε εμείς την ημερομηνία εκείνη του 1325 ή κάπως έτσι σαν αρχή της ίδρυσης της αυτοκρατορίας των Ανα­χουάκ, για να εξαφανιστεί το 1500 κάτω από την μπότα του Χερνάν Κορτέζ και των οπαδών του!!! Νομίζετε σεις ότι σε 2 αιώνες μπο­ρούσε να σηκωθεί ένας δυνατός πολιτισμός σαν αυτόν της μεγάλης Τενοχτιτλάν; Αν για να σηκώσουν μια μόνο πυραμίδα πέρασαν ολόκληρες γενιές, νομίζετε ότι ένας ισχυρός πολιτισμός σαν αυτόν θα σηκωνόταν σε δύο αιώνες; Και έτσι οι ιστοριογράφοι νοθεύουν τις ημερομηνίες, τις πλαστογραφούν. Για αυτό στο ιστορικό υλικό πρέπει να προχωρούμε με μεγάλη προσοχή.

Να καταλαβαίνετε την μηχανική μνήμη και την μνήμη της Γνωστικής Εσωτερικής Δουλειάς. Η μηχανική μνήμη μας φέρνει σε λανθασμένα συμπεράσματα. Είστε σεις σίγουροι ότι θυμόσαστε την ζωή σας έτσι όπως ήτανε; δεν σας ρωτάω για τις περασμένες ζωές, παρά για την παρούσα. Αδύνατον, υπάρχουν πράγματα που φαίνο­νται παραμορφωμένα στην μηχανική μνήμη. Όταν ένας από μικρός, αν και έχει γεννηθεί σε μια μεσαία τάξη, έχει ζήσει τουλάχιστον σε ένα καθαρό σπίτι τακτοποιημένο, τριγυρισμένος από ψωμί, ρούχα και καταφύγιο, έχει δει μερικά κέρματα μπορεί να συμβεί ότι με τα χρόνια κρατά στην μηχανική του μνήμη κάτι παραμορφωμένο.

Από μικροί μερικά χαρτονομίσματα μας φαίνονται εκατομ­μύρια, μερικά μικρά δέντρα στον δικό μας κήπο ή κοντά στο δικό μας παράθυρο μπορεί να μας φαίνονται κολοσσιαία. ΕΓΩ θα έλεγα ότι το δικό μας σώμα είναι μικρό, τότε δεν θάτανε παράξενο που με­γάλοι πια θα λέγαμε: «από μικρό, από μωρό ζούσα στο τάδε μέρος, το σπίτι μου ήτανε καταπληκτικά φτιαγμένο, με μεγάλους τοίχους. Τι καταπληκτικό τραπέζι! Πόσα λεφτά!!» Είναι η μηχανική μνήμη, είναι παράλογη. Έτσι λοιπόν η μόνη πραγματική μνήμη είναι αυτή της δουλειάς. Αν μέσω της αναδρομικής άσκησης θυμηθούμε εν μέ­ρει, θα βλέπαμε ότι αυτό το σπίτι της παιδικής μας ηλικίας από την μεσαία τάξη, δεν ήταν το παλάτι που πριν νομίζαμε, παρά μια φτωχή κατοικία, από ένα φτωχό και τίμιο πατέρα. Εκείνες οι κατα­πληκτικές προσθέσεις που μας τριγυρίζανε, μόνο ήτανε μικρές προ­σθέσεις για να πληρώνουν το ενοίκιο του σπιτιού, να αγοράσουν το φαγητό. Η μηχανική μνήμη είναι λίγο-πολύ εσφαλμένη. Αν μια ομάδα από σας κάνει μια εκδρομή στο Γιουκατάν και δείτε ακριβώς τα ίδια μνημεία και πέτρες, στον γυρισμό εδώ ο καθένας σας θα δίνει μια διαφορετική ερμηνεία. Τι αποδεικνύει αυτό; Ότι η μηχανική μνήμη είναι ανακριβής. Σε σας βεβαιώνεται πολλές φορές το ίδιο. Έχετε εξιστορήσει κάτι στον έναν ή τον άλλο φίλο, το έχετε πει και αυτός με την σειρά του το έχει εξιστορήσει σε άλλον. Αλλά εξιστο­ρώντας το, ήδη έχει προσθέσει κάτι περισσότερο, ή έχει αφαιρέσει λιγάκι, δεν είναι πια η ίδια ιστορία, την έχει παραμορφώσει, και αυ­τός ο άλλος με την σειρά του το λέει σε άλλον. Η ιστορία συνεχίζει να παραμορφώνεται περισσότερο, και εν επεκτάσει ούτε σεις οι ίδιοι αναγνωρίζετε την ιστορία. Έχει παραμορφωθεί τόσο που σε τίποτα δεν μοιάζει με αυτό που εσείς εξιστορούσατε. Έτσι είναι η μηχανική μνήμη, δεν χρησιμεύει, και συμβαίνει ότι στην μηχανική μνήμη υπάρ­χει η φαντασία. Μηχανική μνήμη και φαντασία είναι πολύ συνδεδε­μένες. Πώς να ελέγξουμε λοιπόν την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος να την ελέγξουμε, μέσω της μνήμης της δουλειάς.

Η μηχανική μνήμη μας κάνει να δούμε την δική μας ζωή όπως δεν είναι ή όπως δεν έγινε, μέσω της δουλειάς πάμε διαμελίζο­ντας την δική μας ζωή και φτάνουμε να την ανακαλύπτουμε έτσι όπως είναι. Τι θέλει να πει αυτό; Ότι με την μνήμη που διαφυλάξαμε μετά την δουλειά που έγινε, είναι δυνατόν να ελέγχουμε την φαντασία, να την αφαιρούμε, να την αφαιρούμε ριζικά, ναι. Είναι κατάλληλο τότε να αφαιρούμε την μηχανική φαντασία, διότι με κανένα τρόπο δεν μας επιτρέπει την εσωτερική πρόοδο. Ας δείτε την κυρία που φτιά­χνεται μπρος στον καθρέπτη, που βάφει τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια της, που λεπταίνει τα φρύδια, που βάζει ψεύτικες βλεφαρίδες. Βάφει τα χείλια με ένα κόκκινο χρώμα. Δείτε την ντυ­μένη με την τελευταία λέξη της μόδας, πώς κοιτάζεται μπρος στον καθρέπτη ερωτευμένη με τον εαυτό της, πεπεισμένη ότι είναι η ομορφότερη. Αν θα της λέγαμε ότι είναι τρομαχτικά άσχημη, θα αι­σθανόταν πληγωμένη στην ματαιότητά της, και μάλιστα θανάσιμα!!! Έχει μια τρομερή φαντασία, ο τρόπος της φαντασίας της την κάνει να δει τον εαυτό της όπως δεν είναι.

Τότε ο καθένας έχει πάνω στον εαυτό του μία λανθασμένη ιδέα, εντελώς λανθασμένη, αυτό είναι τρομερό. Ένας μπορεί να αι­σθάνεται σαν μεγαλοφυΐα, ικανός να κυριαρχεί τον κόσμο, σπινθη­ροβόλο πνεύμα, πεπεισμένος για τις ικανότητες του. Όμως αν έβλεπε την πραγματικότητα θα καταλάβαινε ότι αυτό που έχει στην προσωπικότητα του δεν είναι δικό του αλλά κάτι ξένο. Οι ιδέες του δεν είναι δικές του διότι τις διάβασε σε αυτό ή σε εκείνο το βιβλίο, που είναι γεμάτο από τρομερά ηθικά ελαττώματα. Λίγοι όμως είναι αυτοί που έχουν το θάρρος να ξεγυμνώσουν τον εαυτό τους για να βλέπονται έτσι όπως είναι. Ο καθένας προβάλλει μία μορφή της φα­ντασίας του πάνω στον εαυτό του, και είναι με αυτόν τον τρόπο που ποτέ δεν έχει δει πραγματικά τον εαυτό του, ουδέποτε, και αυτό εί­ναι τρομερό, τρομαχτικό. Σκεφτόμενος φωναχτά για να μιλήσω με σας θα πω ότι ενώ δεν διαλύουμε τις μορφές της φαντασίας, θα μέ­νουμε πολύ μακριά από το ΕΙΝΑΙ. Σύμφωνα με το πόσο διαλύουμε όλες αυτές τις μορφές της φαντασίας, το ΕΙΝΑΙ θα εκδηλώνεται όλο και πιο πολύ στον εαυτό μας. Όταν κάποιος εμβαθύνει στο τι είναι η ζωή, ο κόσμος, ανακαλύπτει ότι ειλικρινά δεν έχει δει τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, τον έχει δει μέσω των μορφών της φαντα­σίας, τίποτα άλλο. Μηχανική φαντασία, τι σοβαρό που είναι! Όνειρα της φαντασίας. Μερικές φορές στα όνειρα μένει σιωπηλή, άλλες φορές τα κουβεντιάζει και άλλες φορές θέλει να τα πραγμα­τοποιήσει. Πραγματικά το ζήτημα στην τρίτη περίπτωση είναι σο­βαρό. 'Όταν ένας ονειροπόλος θέλει να φέρει τα όνειρά του στην ζωή διαπράττει τρομαχτικές τρελές, επειδή τα όνειρά του δεν συμπί­πτουν με την μηχανικότητα της ζωής. Ο σιωπηλός ονειροπόλος ξο­δεύει πολύ ζωτική ενέργεια, αλλά δεν είναι τόσο επικίνδυνος. Αυτός που συζητά τα όνειρά του, φανταστικά όνειρα, μπορεί να τα μεταδί­δει σε άλλους ψυχισμούς, σε άλλους ανθρώπους. Αλλά αυτός που θέ­λει να μετατρέπει τα όνειρα του σε γεγονότα της ζωής είναι ψώνιο στ' αλήθεια, είναι τρελός, αυτό είναι φανερό. Συνεχίζοντας με αυτήν την έκθεση, βλέπουμε ξεκάθαρα ότι η μηχανική φαντασία, μας κρατά πολύ μακριά από την πραγματικότητα, από το ΕΙΝΑΙ, και αυτό είναι πραγματικά αξιοθρήνητο.

Οι άνθρωποι κυκλοφορούν στους δρόμους ονειροπολώντας, προχωρούν με την φαντασία τους, δουλεύουν ονειροπολώντας, πα­ντρεύονται ονειροπολώντας, ζουν μια ζωή ολόκληρη ονειροπολώ­ντας, και πεθαίνουν ονειροπολώντας. Στον κόσμο του μη πραγματι­κού, ποτέ δεν είδαν τον εαυτό τους, ουδέποτε, πάντα έβλεπαν μια μορφή της φαντασίας τους. Το να βγάλουμε αυτήν την μορφή της φα­ντασίας, καταλήγει τρομερά δυνατό.

Υπάρχουν φυσικά διαφορετικές μορφές της φαντασίας. Έτσι λοιπόν ο καθένας μας έχει ένα ΕΓΩ φαντασίας, έναν άνθρωπο-φα­ντασία που δεν συμπίπτει με την πραγματικότητα. Ο δικός σας άν­θρωπος-φαντασία υπήρξε από μια αρχή και αν τώρα είστε εσείς πε­πεισμένοι ότι αυτός ο άνθρωπος-φαντασία είναι η πραγματικότητα, καταλήγει ότι δεν είναι, να εκεί είναι το σοβαρό. Επαναλαμβάνω: πώς να ελέγχουμε την φαντασία; Δεν υπάρχει παρά ένας τρόπος να την ελέγχουμε: Η Μνήμη Δουλειάς, να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να δουλεύουμε και να αφαιρούμε από τον εαυτό μας τα απαίσια στοιχεία που έχουμε, και σύμφωνα με το πώς βαδίζουμε αφαιρώντας τα, προχωράμε ανακαλύπτοντας μια τάξη στην Δουλειά.

Ποιος εγκαθιστά αυτήν την τάξη στην Εσωτερική Δουλειά; Το ΕΙΝΑΙ. Και αυτή η ΜΝΗΜΗ ΔΟΥΛΕΙΑΣ μας επιτρέπει να αφαιρούμε από μας την φαντασία, αλλά χρειάζεται μια μεγάλη τάξη για να σπάσουμε -ας πούμε- το ΕΓΩ φαντασία, το δικό μας άνθρωπο-φαντασία. Υπάρχουν πολλές σπάνιες στιγμές στην ζωή, πολύ σπά­νιες, στις οποίες ένας επιτυγχάνει να δει την δική του γελοιότητα. Στιγμές που πετυχαίνει να αντιληφθεί το δικό του ΕΓΩ-Φαντασία, το δικό του Άνθρωπο-Φαντασία. Όταν αυτό συμβαίνει, υπάρχει ένας ηθικός πόνος πολύ βαθύς, αλλά μετά έρχεται ξανά ο ύπνος. Ψάχνει τον τρόπο να ισιώσει το στραβό, και στο τέλος παρηγορείται με χί­λιους τρόπους, ξεχνά το ζήτημα και ο κόσμος συνεχίζει ειρηνικά όπως πάντα.

Αξίζει τον κόπο να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας εάν πρόκειται να αυτογνωριστούμε. Αν αληθινά θέλουμε εμείς να εκδη­λώσουμε το ΕΙΝΑΙ που φέρνουμε μέσα μας, αν πράγματι επιθυ­μούμε την πραγματικότητα, και τίποτα άλλο παρά την πραγματικό­τητα χωρίς ένα άτομο φαντασίας, χρειαζόμαστε το θάρρος να σχι­ζόμαστε, να σπάμε αυτόν τον άνθρωπο φαντασία που δεν υπάρχει. Οι άλλοι ξέρουν ότι δεν υπάρχει αλλά εμείς νομίζουμε ότι υπάρχει. Βέβαια, χρειάζεται να χρησιμοποιούμε το νυστέρι της αυτοκριτικής, αλλιώς δεν θα ήτανε δυνατή η αυτοκριτική. Αν έτσι προχωρούμε, θα πετύχουμε να σπάσουμε το ΕΓΩ φαντασία. Θα πετύχουμε να το κατακομματιάσουμε, να το ελαττώσουμε σε στάχτη, σε κοσμική σκόνη. Στόχος: να ανακαλύψουμε το ΕΙΝΑΙ που κατοικεί στα δικά μας βάθη. Αλλά το ΕΓΩ Φαντασία σκεπάζει το Είναι. Το κρατάει στον εαυτό του τόσο γοητευμένο με αυτό που δεν είναι πραγματικό, που δεν αφήνει τον άνθρωπο να ανακαλύπτει το ΕΙΝΑΙ του.

Μην ξεχνάτε, αγαπητοί μου αδελφοί, ότι το βασίλειο των Ουρανών είναι μέσα σε μας τους ίδιους, και έχει διάφορα επίπεδα. Επίσης το βασίλειο της Γης είναι εδώ σε μας, και το πιο ψηλό επί­πεδο του βασιλείου της Γης δεν φτάνει καν στα πόδια του πιο μικρού που ζει στο βασίλειο των Ουρανών. Αλλά, πώς μπορούμε να φύ­γουμε από τα διάφορα επίπεδα της Γης για να μπούμε τουλάχιστον στο κατώτερο επίπεδο του Βασιλείου των Ουρανών;

Η πρώτη σκάλα του βασιλείου των Ουρανών είναι μέσα μας, και όχι έξω από μας, και πρέπει εμείς να κάνουμε το βήμα από το βασίλειο της Γης στο βασίλειο των Ουρανών. Το βασίλειο της Γης έχει διάφορα επίπεδα, μερικά πιο εξυψωμένα και άλλα πιο εξευγενι­σμένα αλλά και το πιο εξευγενισμένο των επιπέδων της Γης δεν φτάνει το βασίλειο των Ουρανών. Για να περάσουμε από το πιο ψηλό σκαλοπάτι του βασιλείου της Γης στο πιο κατώτερο του βασι­λείου των Ουρανών, χρειάζεται μια αλλαγή, μια μετατροπή, χρειά­ζεται μια αναγέννηση του νερού και του πνεύματος, χρειάζεται να ξεδιπλωθούμε σε δύο: στην γήινη προσωπικότητα και στον ψυχολο­γικό, στον εσωτερικό άνθρωπο. Πώς θα μπορούσε να γίνεται αυτό το ξεδίπλωμα σε δύο; Ένας γήινος εσωτερικός άνθρωπος τοποθετη­μένος στο κανονικό επίπεδο, και άλλος σε μία ανώτερη οκτάβα μέσα από τον εαυτό του. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτός ο διαχω­ρισμός σε μας; Σε αυτούς τους δύο ίδιους ανθρώπους; Νομίζετε ότι αυτό θα ήταν δυνατόν αν συνεχίζαμε με αυτήν την φανταστική προσω­πικότητα που νομίζουμε ότι είναι αληθινή, μα δεν είναι; Ενώ ένας είναι πεπεισμένος ότι η μορφή που βλέπει είναι πραγματική, δε θα είναι δυνατόν το ψυχολογικό ξεδίπλωμα, δεν θα είναι δυνατόν ο Εσωτερικός άνθρωπος να ξεχωριστεί από τον εξωτερικό και τότε δεν θα είναι δυνατόν να διαπεράσει στο 1ο σκαλοπάτι του βασιλείου των Ουρανών.

Πραγματικά η μηχανική φαντασία είναι αυτή που έχει βυθί­σει την ανθρωπότητα στην ασυνείδητη κατάσταση στην οποία βρί­σκεται. Ενώ θα υπάρχει η μηχανική φαντασία η συνείδηση θα συνε­χίζει κοιμισμένη. Πρέπει να καταστρέψουμε την μηχανική φαντασία. Αντί της μηχανικής φαντασίας, πρέπει να έχουμε την συνειδητή φα­ντασία, την καθοδηγημένη φαντασία. Αντί της μηχανικής μνήμης, πρέπει να έχουμε Μνήμη της Δουλειάς. Έτσι αυτός που κάνει πρα­κτική με την αναδρομική άσκηση για να ελέγξει την ζωή του, τελειώ­νει με την μηχανική μνήμη και εγκαθιστά μέσα του την συνειδητή μνήμη, την μνήμη της Δουλειάς. Έτσι με την αναδρομική άσκηση μπορούμε να θυμηθούμε τις προηγούμενες ζωές, τελειώνουμε με την μηχανική φαντασία. Με αυτόν τον τρόπο η Μνήμη Δουλειάς και η συνειδητή φαντασία, θα μας επιτρέψουν να εισερχόμαστε στον δρόμο της Αυτοανακάλυψης. Μέχρι εδώ τα λόγια μου. Αν κάποιος από σας έχει κάτι να ρωτήσει, μπορεί να το κάνει με την πιο απόλυτη ελευθερία.

ΕΡ: Δάσκαλε, ποιες θα ήτανε οι καλύτερες ασκήσεις για να αναπτύσσουμε τον αδένα της επίφυσης;

ΑΠ: Η συνειδητή φαντασία είναι η οδηγημένη φαντασία. Τότε πρέπει να μάθουμε να οδηγούμε την συνειδητή φαντασία μας. Χαλαρώνουμε το σώμα μας και μετά στρέφουμε την προσοχή μας πάνω στην διαδικασία της γέννησης και του θανάτου όλων των πραγμάτων. Έτσι αναπτύσσεται η συνειδητή φαντασία. Ας φαντα­στούμε το σπόρο μιας τριανταφυλλιάς: Πώς βλαστάνει, πώς μεγα­λώνει ο κορμός και αντίστροφα την καθοδική εξελικτική διαδικα­σία: Πώς μαραίνονται τα πέταλα, πώς τα φύλλα πέφτουν, και στο τέλος η τριανταφυλλιά μένει μεταβλημένη σε ένα σωρό από κού­τσουρα. Είναι μια καταπληκτική άσκηση, με αυτήν πετυχαίνουμε την ανάπτυξη της φαντασίας με θετικό τρόπο.

ΕΡ: Πώς να αφαιρέσουμε από μας την μηχανική φαντασία;

ΑΠ: Απλώς διαλύοντας πρώτα από όλα το ΕΓΩ-φαντασία πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι, και όχι όπως προφανώς είμαστε ή όπως νομίζουμε πως είμαστε. Είναι δύ­σκολο να βλέπουμε τον εαυτό μας όπως είναι, κανονικά ένας βλέπε­ται όπως δεν είναι. Βλέπεται όπως νομίζει ότι είναι, σύμφωνα με την φαντασία του. από εκεί πρέπει ένας να αρχίσει να σπάζει την φαντα­σία του. Όταν έχει δει τον εαυτό του με τον πιο ωμό ρεαλισμό, κα­νονικά, παθαίνει μια τρομαχτική απογοήτευση. Αν ένας τελειώνει με την μηχανική μνήμη και εγκαθιστά την μνήμη της δουλειάς, τότε εκμηδενίζει την φαντασία διότι στην μηχανική μνήμη υπάρχει φαντα­σία. ήδη είπα το γεγονός των ιστοριογράφων της ιστορίας μας: εί­ναι καθαρή φαντασία. Μήπως οι ιστοριογράφοι ήταν παρόντες στην Γαλλική επανάσταση; Γνώρισαν τον Κάρολο τον 5ο της Ισπανίας; το Φίλιππο τον Ωραίο; Αυτοί γράφουν παραμορφωμένες από τον καιρό ερμηνείες, προϊόντα της φαντασίας. Αν εμείς αντί της μηχανι­κής φαντασίας, εγκαταστήσουμε την Μνήμη Δουλειάς, αν δουλέ­ψουμε πάνω στον εαυτό μας διαλύοντας τα απαίσια στοιχεία που φέρουμε, πραγματικά θα αποκτήσουμε την συνειδητή μνήμη, την Μνήμη της Δουλειάς. Η συνειδητή μνήμη, η Μνήμη της Δουλειάς είναι καταπληκτική, και όταν την εφαρμόζουμε στην Παγκόσμια Ιστορία θα μας επιτρέψει να μελετήσουμε τα διάφορα πράγματα, την ωμή πραγματικότητα της Γαλλικής Επανάστασης, της Μαρίας Αντουανέτας ή οποιαδήποτε σελίδα της ιστορίας γενικά. Έτσι λοι­πόν η συνειδητή μνήμη εγκαταστημένη στο εσωτερικό μας, μας οδηγεί πολύ μακριά. Τοποθετημένη πάνω στο σύμπαν, μας επιτρέ­πει να γνωρίσουμε στα Ακασικά Αρχεία οποιοδήποτε γεγονός της Ιστορίας. Έτσι, σύμφωνα με το πώς πάει ένας άνθρωπος αφαιρώ­ντας όλο αυτό που έχει από την μηχανική φαντασία, η συνειδητή φα­ντασία, θα γίνεται όλο και περισσότερο δραστήρια.

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

Έχουμε πλησιάσει τον Αξιοσέβαστο Δάσκαλο Σαμαέλ Αούν Βεόρ για να του κάνουμε μερικές ερωτήσεις σχετικά με την Γνω­στική Κίνηση στην Βενεζουέλα.

ΕΡ: Αξιοσέβαστε Δάσκαλε μερικοί άνθρωποι θεωρούν ότι η Κουνταλίνη μπο­ρεί να αφυπνισθεί και να ανεβαίνει η Ιερή Φωτιά μέσω της σπονδυ­λικής στήλης μόνο χρησιμοποιώντας το Πραναγιάμα, και χωρίς την πρακτική του Σαάχα Μαϊτούνα θα θέλαμε να ξέρουμε αν αυτό είναι δυνατόν.

ΑΠ: Πολύ ευχαρίστως θα απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Θέλω να καταλαβαίνετε ξεκάθαρα ότι υπάρχουν 3 πρωταρχικές δυ­νάμεις στο σύμπαν και ακόμα κάποιος που έχει σπουδάσει Φυσικές Επιστήμες μπορεί να αναγνωρίσει την πραγματικότητα των μονοε­γκεφάλων οργανισμών, δηλαδή, αυτών που έχουν έναν εγκέφαλο, π.χ. τα οστρακόδερμα, το σαλιγκάρι, τα έντομα που ζουν μόνο ένα καλοκαιρινό απόγευμα κλπ. Σε αυτά διαδικάζεται μόνο μία μοναδική δύναμη. Έρχονται μετά τα διεγκέφαλα πλάσματα, αυτά δηλαδή, που έχουνε δύο εγκεφάλους: αετός, άλογο, σκύλος, γάτος, τα ανώτερα ζώα από όλα τα είδη. Σε αυτά εκφράζονται δύο δυνάμεις. Μετά έρ­χονται τριεγκέφαλοι οργανισμοί, αυτοί οι τρεις εγκέφαλοι υπάρχουν μόνο στο διανοητικό ζώο το λανθασμένα ονομαζόμενο «ΑΝΘΡΩ­ΠΟΣ». Σε αυτούς εκφράζονται οι τρεις δυνάμεις.

Θέλω να σας πω ότι οι μονοεγκέφαλοι οργανισμοί, κατέχουν αίσθηση, οι διεγκέφαλοι αίσθηση και αντίληψη και οι τριεγκέφαλοι κατέχουν αίσθηση, αντίληψη και ιδέα. Πραγματικά μόνο οι τριε­γκέφαλοι οργανισμοί θα μπορούσαν να κρυσταλλώνουν τις 3 δυνά­μεις της Φύσης μέσα από τον εαυτό τους εδώ και τώρα. Αυτές οι τρεις δυνάμεις είναι αντιπροσωπευμένες στην Ινδία από τον Μπράχμα, τον Βισνού και τον Σίβα: Τον Άγιο να Βεβαιώνει, τον Άγιο να Αρνείται και τον Άγιο να Συμφιλιώνει. Για να δημιουργή­σουμε ένα παιδί, χρειάζονται αναγκαστικά και οι τρεις δυνάμεις. Η πρώτη, ο Άγιος να βεβαιώνει, θα ήταν αντιπροσωπευμένη από το αρσενικό στοιχείο. Η δεύτερη, ο Άγιος να αρνείται θα ήταν αντι­προσωπευμένη από το θηλυκό στοιχείο. Κατά την διάρκεια της σε­ξουαλικής ένωσης ο Άγιος να Συμφιλιώνει συμφιλιώνει τις δύο δυ­νάμεις, αρσενική και θηλυκή για να δημιουργεί ένα καινούργιο γιο. Αναμφισβήτητα δεν θα ήταν δυνατή η δημιουργία ενός γιου χωρίς την συνάντηση των τριών δυνάμεων της Φύσης.

Ας περάσουμε τώρα στην Ντέβι Κουνταλίνη. Πραγματικά το πυρογενές φίδι των δικών μας μαγικών εξουσιών ποτέ δεν θα μπο­ρούσε να αναπτύσσεται και να ξεδιπλώνεται σε μια μόνη δύναμη την αρσενική ή θηλυκή. Χρειάζεται πάντα συνάντηση των τριών δυνάμεων: αρσενική, θηλυκή και ουδέτερη: Άγιος να βεβαιώνει, Άγιος να αρνείται και Άγιος να συμφιλιώνει. Το να θέλουμε να αφυπνίσουμε την Κουνταλίνη με μια μόνο δύναμη, είναι εντελώς αδύνατο, αυτό θα ήταν σαν να θέλουμε να αντιλέγουμε στην Τα­ντρική Σοφία. Αν θέλετε να γνωρίζετε τις δικές μας βάσεις, πρέπει να σπουδάζετε τον Ανατολικό Ταντρισμό. να ερευνήσετε τον Τα­ντρικό Βουδισμό, τον Ταντρισμό της Κίτρινης Εκκλησίας, του Θι­βέτ και το Βουδιστικό Ταντρισμό ή Τσάνγκ της Κίνας, κλπ, κλπ. Οποιοσδήποτε άνθρωπος που έχει λάβει μια Ταντρική μύηση, δη­λαδή, που ξέρει τους Τάντρας, που έχει εμβαθύνει στον Εσωτερισμό του Σαάχα Μαϊτούνα, ξέρει πολύ καλά, από προσωπική πείρα, ότι η ανάπτυξη της Κουνταλίνης είναι δυνατή μόνο μέσω της συνάντη­σης των τριών δυνάμεων. Και αυτές οι τρεις δυνάμεις μπορούν μόνο να ενώνονται αληθινά στο Σιδηρουργείο των Κυκλώπων, στην Ενάτη Σφαίρα, με την Σαάχα Μαϊτούνα.

Συμβαίνει ότι πολλοί άνθρωποι που κάνουν το Πρανα­γιάμα, μπορούν να κάνουν να ξεπηδούν σπινθήρες από την φλόγα. Είναι ξεκάθαρο ότι όλοι έχουμε στο βάθος μια πραγματική αναμ­μένη πυρκαγιά, έχουμε εκεί την Ντέβι Κουνταλίνη τυλιγμένη τρεις και μισή φορές. Υπάρχει μια εσωτερική σχέση με την εισπνοή και το σεξ. Είναι δυνατόν να κάνουμε να ξεπηδούν σπινθήρες μέσω της εισπνοή. Αν φυσάτε πάνω σε ένα κάρβουνο μισοαναμμένο θα δείτε ότι μπορούν να ξεπηδούν σπινθήρες. Αλλά αληθινά με το Πρανα­γιάμα το μόνο που επιτυγχάνουμε είναι να ξεπηδούν σπινθήρες. Ποτέ όμως δεν θα μπορούσε το Πραναγιάμα να αναπτύσσει, να ξε­διπλώνει την φιδική φωτιά που αναπτύσσεται στο σώμα του γνωστι­κού ασκητή. Ποτέ δεν θα μπορούσατε να ανεβάσετε την Κουντα­λίνη από το νωτιαίο μυελό μέχρι τον εγκέφαλο. Εκείνοι που κάνουν Πραναγιάμα όταν επιτυγχάνουν να κυκλοφορούν μερικοί σπινθήρες από τα Νάντις τους ή κανάλια, νομίζουν ότι έχουν επιτύχει την αφύ­πνιση της Κουνταλίνης, από το γεγονός του ότι είχαν αυτήν ή εκείνη την φώτιση, αυτήν ή εκείνη την υπέρ-αισθησιακή-αντίληψη. Μετά βε­βαιώνουν με εμφατικό τρόπο ότι γίνεται η αφύπνιση της Κουνταλί­νης μόνο με βάση το Πραναγιάμα. Αυτό είναι εντελώς εσφαλμένο και πηγαίνει εναντίον της Μυήσεως, εναντίον των Τάντρας, που δι­δάσκουν στις εσωτερικές σχολές. Έτσι λοιπόν έχω πει αυτό που εί­ναι, το Πραγματικό. Όποιος θέλει αληθινά, να αφυπνίσει, να ανα­πτύξει και να ξεδιπλώσει την Κουνταλίνη, πρέπει να κατέβει ανα­γκαστικά στην Ενάτη σφαίρα. Να το αρνηθούμε αυτό θα ήταν σαν να πετάμε τα παλιά κείμενα της Αρχαίας Σοφίας, να ελαττώνουμε σε σκόνη την Ιλιάδα του Ομήρου, την Αινειάδα του Βιργιλίου, τον εσωτερισμό των 4 Ευαγγελίων, την Αποκάλυψη του Αγίου Ιωάννη, τον εσωτερισμό του Μπαγκαβάντ Γκιτά και το Κοράνι. Είναι αξιο­θρήνητο να υπάρχουν ακόμα στον κόσμο άνθρωποι που ρίχνουν ιδέες χωρίς βάση, τόσο λανθασμένες.

ΕΡ: Η εσωτερική πραγμάτωση του Είναι εκτελείται το ίδιο στην γυναίκα;

ΑΠ: Δεν θέλω να βάζω την γυναίκα σε ένα δεύτερο επίπεδο. Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι ότι η γυναίκα έχει τα ίδια δικαιώματα με τον άντρα, αυτό είναι φανερό. Πρέπει και αυτή επίσης να κατασκευάζει τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Το ίδιο όπως ο άντρας πρέπει και αυτή να φτάσει να ενσαρκώσει την Ανθρώπινη ψυχή. Πρέπει και αυτή να φτάσει να νυμφεύεται με το δικό της Μπούδι, το Αγαπημένο της. Έτσι λοιπόν δεν ξέρω γιατί θέλουν να εξορίζουν την γυναίκα σε ένα δεύτερο επίπεδο. Η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων είναι ότι οι γυναίκες που στον φυ­σικό κόσμο είναι γυναίκες, στον αστρικό είναι άντρες, και το αντί­θετο. Οι άντρες εδώ στον φυσικό κόσμο είναι άντρες αλλά στον αστρικό, τους αρέσει ή δεν τους αρέσει, είναι γυναίκες. Έτσι λοιπόν γιατί θέλουν να εξορίζουν εδώ στον φυσικό κόσμο τις γυναίκες σε ένα δεύτερο επίπεδο:

ΕΡ: Σας ικετεύουμε να μας δώσετε ένα κλειδί ή έναν ειδικό τρόπο για να αφυπνίσουμε την συνείδηση,

ΑΠ: Με μεγάλη ευχαρίστηση θα δώσω μερικές εξηγήσεις σχετικά με την αφύπνιση της συνείδησης. Πρώτα από όλα είναι απα­ραίτητο να καταλάβουμε ότι η συνείδηση των ανθρώπινων πλασμά­των είναι κοιμισμένη. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν θέλουν να εννοή­σουν ότι είναι κοιμισμένοι. Όλοι νομίζουν ότι είναι ξύπνιοι, αλλά κοιμούνται. Οι άνθρωποι οδηγούν αυτοκίνητα ονειρευόμενοι, εμπο­ρεύονται ονειρευόμενοι, πηγαίνουν στους δρόμους πεπεισμένοι ότι είναι ξύπνιοι, αλλά κοιμούνται βαθιά, ονειρεύονται. Μπορούμε να βεβαιώσουμε πώς υπάρχει ένα 97% υποσυνείδητο και ένα 3% συ­νείδησης. Με άλλα λόγια θα λέγαμε ότι ένα 97% της συνείδησης εί­ναι κοιμισμένο. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν φτάνουν το 3% της ξύπνιας συνείδησης, κανονικά φτάνουνε στο 2%, και υπάρχουν εκείνοι που φτάνουν μόνο στο 1%. Αλλά αν το λέγαμε, σε αυτούς που είναι κοιμισμένοι, δεν θα το πίστευαν. Μάλλον θα πληγωνό­ντουσαν καταλήγει κουραστικό να λέω στους ανθρώπους ότι κοι­μούνται, διότι δεν με πιστεύουν. Νομίζουν ότι είναι ξύπνιοι ή νομί­ζουν πως τους πληγώνω, πως τους προσβάλλω. Είναι αναγκαίο να αφυπνισθούμε και οι Ιερές Γραφές επιμένουν στην ανάγκη να αφυ­πνισθούμε. Δυστυχώς όμως δεν διδάσκουν, δεν δίνουν το κλειδί, την εξήγηση. Είναι αναγκαίο να εξηγήσουμε, και αυτό είναι που κά­νουμε εδώ ακριβώς, διδάσκοντας το δρόμο της αφύπνισης. Πρώτα από όλα είναι αναγκαίο να πείσουμε τον εαυτό μας ειλικρινά ότι εί­μαστε, κοιμισμένοι. Όταν κάποιος δέχεται πώς είναι κοιμισμένος εί­ναι σημάδι ή σύμπτωμα ότι θέλει να αφυπνιστεί. Αυτό είναι κάτι παρόμοιο με τον τρελό. Κανένας τρελός δεν δέχεται πως είναι τρε­λός, όλοι οι τρελοί νομίζουν ότι είναι πολύ καλά. Όταν ένας τρελός δέχεται πως είναι τρελός, είναι ένα αναμφίβολο σημάδι πως ήδη κα­λυτερεύει. Μπορείτε να το δείτε αυτό στα τρελοκομεία. Δεν υπάρχει τρελός που δέχεται πως είναι τρελός. Παρατηρήστε εσείς ότι εκείνοι οι τρελοί που είναι έτοιμοι να φύγουν από το τρελοκομείο δέχονται πως είναι τρελοί, καταλαβαίνουν πως είναι. Αυτό είναι ακριβώς ένα αναμφίβολο σημάδι πως ήδη καλυτερεύουν αξιοσημείωτα. Το ίδιο συμβαίνει με τους ανθρώπους που έχουν κοιμισμένη συνείδηση. δεν δέχονται ότι είναι κοιμισμένοι. Αλλά όταν ήδη το δεχτούν αυτό εί­ναι ένα αναμφίβολο σημάδι πως θέλουν να αφυπνιστούν ή πως αρ­χίζουν να αφυπνίζουν την συνείδηση. Πώς να επιτύχουμε την αφύ­πνιση; Πραγματικά ήδη ξέρουμε ότι το θεμέλιο είναι στην διάλυση του ΕΓΩ, αυτό είναι αναντίρρητο, και αυτό είναι κάτι που εσείς δεν αγνοείτε. Αλλά είναι ξεκάθαρο, ότι πρέπει να βοηθάμε τον εαυτό μας με διαφορετικές μεθόδους, τρόπους όλο αυτό που μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό μας είναι χρήσιμο. Θα σας δώσω μια τεχνική, αλλά θέλω να βάλετε πολλή προσοχή. Είναι αναγκαίο να διαιρούμε την προσοχή σε 3 μέρη:

1)Υποκείμενο. 2) Αντικείμενο ή αντικείμενα, μιλώντας στον πληθυντικό. 3) Τόπος.

Υποκείμενο: Να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας όταν κάποιος ξεχνά τον εαυτό του διαπράττει στην ζωή πολλά σοβαρά λάθη π.χ. αν ξεχάσουμε τον εαυτό μας μπρος σε ένα ποτήρι κρασί, τι θα συμβεί; Ότι όχι μόνο πίνουμε το ποτήρι, αλλά μπορεί να πιούμε περισσό­τερο και να μεθύσουμε κατά τέτοιον τρόπο, που θα ήταν σοβαρό να ξεχνάμε τον εαυτό μας μπροστά σε ένα ποτήρι κρασί. Τώρα, αν ξε­χάσουμε τον εαυτό μας μπροστά στο άλλο φύλο, τι θα συμβεί; Θα μπορούσαμε να φτάσουμε μέχρι την μοιχεία, αλήθεια; Κατά τέτοιον τρόπο που δεν πρέπει να ξεχνάμε τον εαυτό μας ποτέ. Αν ξεχνάμε τον εαυτό μας, μπροστά σε έναν υβριστή, σίγουρα θα καταλήξουμε επίσης βρίζοντας, μέχρι να δώσουμε ξύλο με τον υβριστή. Έτσι εί­ναι απαραίτητο να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας ποτέ, αλλά είναι πολύ εύκολο να τον ξεχνάμε.

Στον Ουσπένσκι π.χ. προτάθηκε ένα βράδυ να περπατάει ξύ­πνιος στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης. Λέω να περπατάει ξύπνιος για να το ξεχωρίσω με το να περπατάει κοιμισμένος, γιατί αυτό είναι που κάνουν οι κανονικοί άνθρωποι, έτσι; Αυτό το κάνει, όλος ο κόσμος. Περπάτησε και περπάτησε εκείνος ο άνθρωπος αυ­τοφρουρώντας τον εαυτό του, αυτοπαρατηρώντας τον εαυτό του, ελέγχοντας το νου και τις αισθήσεις του. Περπάτησε σε όλα τα μέρη, ξαφνικά ήθελε να ετοιμάσει τα τσιγάρα του, γιατί αυτός κά­πνιζε, είδε ένα καπνοπωλείο και μπήκε για να του ετοιμάσουν όχι απλά τσιγάρα αλλά ταμπάκο. Όταν βγήκε από εκεί καπνίζοντας, ήδη δεν θυμόταν την άσκηση που έκανε. Περπάτησε σε πολλούς δρόμους μέχρι να φτάσει στο σπίτι του. Όταν μπήκε στο δωμάτιό του θυμή­θηκε ξανά τον εαυτό του. Τότε με πόνο είδε ότι είχε ξεχάσει την άσκηση, ότι η συνείδηση του είχε κοιμηθεί από τότε που μπήκε σε εκείνο το καπνοπωλείο και μετά από αυτό περπάτησε σε πολλά μέρη σαν ένας πραγματικός υπνοβάτης. Ας δείτε εσείς το πόσο δύ­σκολο είναι να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας. Είναι εύκολο να ξεχνάμε τον εαυτό μας. Όταν λέω να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας, σε τι ανα­φέρομαι; Στο να φρουρούμε τις αισθήσεις και τον νου, διότι αν κά­ποιος ελέγχει τις αισθήσεις και τον νου δεν πέφτει σε ύπνο της συνεί­δησης. Αυτοπαρατηρώντας τις συγκινήσεις, τις εσωτερικές ωθήσεις, τις λύπες, τα αισθήματα, τα ένστικτα, τις συνήθειες κλπ δεν πέφτει σε ύπνο της συνείδησης.

Αντικείμενο: Αν κάποιος π.χ. βλέπει ένα όμορφο αντικεί­μενο, ένα φόρεμα, ένα δακτυλίδι, ένα άρωμα, ότι να είναι, μια βι­τρίνα. Εάν κάποιος γοητεύεται με εκείνο το αντικείμενο που βλέπει, το πρώτο που συμβαίνει είναι ότι πέφτει στην ασυνειδησία. Γιατί; Γιατί ξέχασε τον εαυτό του. Στο να βλέπουμε το αντικείμενο υπάρ­χουν διαφορετικά βήματα: Ταύτιση, ξεχνάμε τον εαυτό μας και ταυ­τοποιούμαστε με το αντικείμενο, λέμε: «Τι ωραίο, τι όμορφο που εί­ναι αυτό, αν ΕΓΩ είχα λεφτά θα το αγόραζα». Μετά έρχεται η γοη­τεία, μένουμε γοητευμένοι από το αντικείμενο, αν είναι ένα όμορφο κοστούμι λέμε: «τι καλό, την ημέρα που θα έχω χρήματα θα το αγο­ράσω, αυτό το χρώμα είναι πολύ όμορφο». Και η γυναίκα λέει: «Αυτό το φόρεμα είναι πολύ ωραίο θα το αγόραζα». Τελικά θα έρ­θει η γοητεία με εκείνο το αντικείμενο, με εκείνο το φόρεμα, και μετά θα έμπαινε στον ύπνο της συνείδησης.

ΕΡ: Δάσκαλε και η τηλεόραση;

ΑΠ: Ακριβώς έρχεται πολύ κατάλληλη η ερώτηση της τηλε­όρασης. Οι άνθρωποι μπροστά στην τηλεόραση ξεχνάνε τον εαυτό τους και πέφτουν στην γοητεία από εκείνο που βλέπουν, τότε ονει­ρεύονται πολύ. Από τότε που εφευρέθηκε η τηλεόραση χάθηκε η ενότητα των σπιτιών, γιατί π.χ. έρχεται ο άντρας κουρασμένος από την δουλειά. Δεν βγαίνει η γυναίκα να τον συναντήσει με ανοικτά χέρια. ήδη δεν έχει ο άντρας αυτήν την ευτυχία, διότι η κυρία βλέ­πει τηλεόραση. Μπορεί ο άντρας να την χρειασθεί και αυτή είναι απασχολημένη, βλέπει την νουβέλα, είναι γοητευμένη. Αλλά να μη ρίχνουμε το λάθος μόνο στις γυναίκες, οι άντρες επίσης γοητεύονται με όλο αυτό που βλέπουν εκεί, μέχρι το σημείο που ξεχνούν όλα αυτά που συμβαίνουν στο σπίτι. Αυτό είναι ένα ζωντανό παρά­δειγμα του ύπνου της συνείδησης.

Τόπος: Πρέπει να κοιτάμε όλο το μέρος προσεκτικά ακόμα και αν είναι ένα γνωστό μέρος: η σάλα του σπιτιού, το δωμάτιο, να το κοιτάμε όλες τις ημέρες σαν κάτι καινούργιο. Όπου και αν πηγαί­νουμε το πρώτο που πρέπει να πούμε στον εαυτό μας είναι: «Καλά, γιατί είμαι ΕΓΩ εδώ; Τι σχέση έχω ΕΓΩ με αυτό το μέρος;». Αυτό εί­ναι απαραίτητο αν θέλουμε να αφυπνίσουμε την συνείδηση. Μου έρ­χεται στην μνήμη αυτήν την στιγμή μια βιωμένη εμπειρία πολύ ενδια­φέρουσα. Πριν πάρα πολλά χρόνια έφτασα σε ένα σπίτι, διέσχισα έναν όμορφο κήπο, πέρασα στην είσοδο της σάλας. και τελικά μπήκα σε ένα δικηγορικό γραφείο. Μπροστά στο γραφείο βρήκα μια πολύ κομψή γυναίκα που με βοήθησε. Ξαφνικά συνομιλώντας με αυτήν, είδα πάνω στο γραφείο δύο γυάλινες πεταλούδες, αλλά πολύ όμορφες. Αυτό που περισσότερο μου έκανε έκπληξη είναι ότι εκείνες οι πεταλούδες είχαν ζωή, κουνούσαν τα φτερά και ήταν γυάλινα. Κουνούσαν τις κεραίες τους και ήταν από γυαλί, και ανά­πνεαν σαν τις άλλες πεταλούδες, και ήταν γυάλινες και με πολλά χρώματα. Τότε είπα στον εαυτό μου: «Πώς είναι δυνατόν αυτές οι γυάλινες πεταλούδες να κάνουν όλα αυτά; Να έχουν ζωή;» Πραγμα­τικά, φαινόμενα τέτοιου είδους μπορούν να συμβαίνουν μόνο στον αστρικό κόσμο διότι στον φυσικό κόσμο αυτό είναι εντελώς αδύνα­τον. Κοίταζα γύρω μου και είπα στον εαυτό μου: «Τι κάνω ΕΓΩ σε αυτό το μέρος; Σε αυτό το δικηγορικό γραφείο;». Παρατηρώντας άλλα αντικείμενα μπόρεσα να δω στην δεξιά γωνιά σε αυτό το γρα­φείο ένα κηροπήγιο με 7 υποδοχές, και στο αριστερό μέρος άλλο κηροπήγιο με 7 υποδοχές. Εκείνη η κυρία συνομιλούσε ευγενικά με εμένα. Αποφάσισα να ζητήσω άδεια στην κυρία για να αποσυρθώ μια στιγμή. Ζήτησα να πάω στο μπάνιο για να φύγω τελικά από εκεί. Βέβαια εκείνη ευγενικά μου έδωσε την άδεια για να φύγω από εκεί. Έξω είπα: «θα κάνω ένα πείραμα για να δω». Έδωσα ένα πη­δηματάκι με το σκοπό να αιωρηθώ στο μέρος που ήταν γύρω μου, και βεβαίως έμεινα μετέωρος. Τότε είπα στον εαυτό μου: «Είμαι με αστρικό σώμα». Γύρισα ξανά, μπήκα σε εκείνο το γραφείο, η κυρία με περίμενε εκεί. και της είπα: «Κυρία, θέλω να ξέρετε ότι σε αυτές τις στιγμές βρισκόμαστε με αστρικό σώμα. Θυμηθείτε κυρία ότι ξα­πλώσατε να κοιμηθείτε πριν μερικές ώρες και το σώμα σας αυτές τις ώρες κοιμάται, αναπαύεται στο κρεβάτι». ΕΓΩ περίμενα κάποια έξυπνη απάντηση από αυτήν την κυρία, αλλά αυτό που είδα σε αυ­τήν ήταν μάτια υπνοβάτη. Πραγματικά είχε την συνείδηση εντελώς κοιμισμένη, δεν κατάλαβε τίποτε από όλα αυτά που ΕΓΩ της έλεγα. Καλά, βλέποντας αυτήν την κατάσταση του τόσο βαθύ ύπνου που ήταν αυτή η κυρία, τι έκανα; Έφυγα, την χαιρέτησα, έφυγα από εκείνο το γραφείο, πέταξα και πήγαινα αιωρούμενος με το αστρικό σώμα με κατεύθυνση προς την Καλιφόρνια, όπου χρειάστηκε να πάω για να κάνω μερικές έρευνες. στον δρόμο βρήκα έναν άνδρα που είχε πεθάνει καιρό και κουβαλούσε ένα βαρύ δέμα στους ώμους του. ήταν φορτωτής δεμάτων σε κάποια αγορά. Εκείνος ο δυστυχισμέ­νος είχε πεθάνει πριν πολύ καιρό, αλλά νόμιζε ότι ήταν ακόμα ζω­ντανός. Τον πλησίασα και του είπα: «Φίλε, τι είναι αυτό που σας συμβαίνει; Γιατί φορτώνεστε αυτό το τόσο βαρύ δέμα επάνω στους ώμους σας;» Η απάντηση ήταν: «δουλεύω». «Αλλά τι είναι αυτό που λέτε φίλε. Δεν έχετε καταλάβει ότι ήδη έχετε πεθάνει; Αυτό το δέμα που φορτώνεστε επάνω στους ώμους σας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία διανοητική μορφή δημιουργημένη από τον εαυτό σας». Δεν με κατάλαβε, με κοίταξε επίσης με μάτια υπνοβάτη, δεν κατά­λαβε τίποτα από αυτό που του έλεγα. Αποφάσισα να αιωρηθώ γύρω μου και πάνω στο κεφάλι του, για να δω μήπως με αυτόν τον τρόπο με καταλάβαινε, αλλά όλα ήταν άχρηστα δεν καταλάβαινε τίποτα. ήταν κοιμισμένος. Ο δυστυχής δεν είχε κάνει τίποτα στην ζωή για να αφυπνίσει την συνείδηση, και συνέχιζε κοιμισμένος με την συνείδηση κοιμισμένη. Συνέχισα το ταξίδι μου προς την Καλιφόρνια και έκανα τις έρευνές μου. ήταν έρευνες πάνω σε μερικές σχολές, κλπ. Μετά γύρισα ξανά στο φυσικό σώμα.

Πέρασαν τα χρόνια 30, 40, κάπου εκεί. Αργότερα έπρεπε να πάω προσωπικά σε ένα πλούσιο χωριό, πολύ πλούσιο σε ορυχεία από ασήμι, που λέγεται ότι από εκεί αποκτάς πολλά αντικείμενα από ασήμι πολύ φτηνά, αλλά πραγματικά δεν είναι και τόσο φτηνά. Αυτό που πραγματικά αφθονεί πολύ είναι ο τουρισμός και είναι πολύ ελκυστικό το μέρος διότι είναι τοποθετημένο σε ένα λόφο και είναι εντελώς αποικιακό με μια ομορφιά και ένα πανόραμα κατα­πληκτικό. Έπρεπε να συναντηθώ εκεί με ένα συγκεκριμένο κύριο τον οποίο εκείνες τις ημέρες τον βοηθούσα για να θεραπεύεται από μια ημιπληγία που είχε πάθει και τον είχε αφήσει παράλυτο από την μισή πλευρά. ΕΓΩ πήγαινα εκεί με το σκοπό να τον βοηθήσω, και τον βοήθησα. Νομίζω ότι έγινε καλά, θεραπεύτηκε, τον έκανα να περπατήσει με μαγνητική θεραπεία. Επέτυχα να περπατήσει χωρίς μπαστούνι αφού πριν είχε την μισή πλευρά παραλυμένη. Του έδωσα οδηγίες, αλλά τον συμβούλεψα να κινείται αρκετά διότι αυτός περ­νούσε την ημέρα καθισμένος και αυτό τον έβλαπτε στην θεραπεία του, όχι; Για να μη σας κάνω τόσο μεγάλη την ιστορία σας λέω ότι διέσχισα τον κήπο από ένα πολύ όμορφο σπίτι, μετά διέσχισα μια σάλα και αναγνώρισα αμέσως το μέρος που τόσα χρόνια πριν είχα πάει και τελικά μπήκα σε ένα γραφείο. στην σάλα με περίμενε μια κυρία, την αναγνώρισα αμέσως, ήταν η ίδια που είχα δει στο αστρικό τόσα χρόνια πριν και μου είπε: «Συνεχίστε κύριε», και πέ­ρασα στο εσωτερικό που ήταν το δικηγορικό γραφείο. Η μόνη δια­φορά ήταν ότι αυτήν την φορά δεν βρήκα αυτήν μπροστά στο γραφείο παρά τον άντρα της. ήταν ένας κύριος ώριμης ηλικίας, δικηγόρος, αν και δεν είχε δίπλωμα, αλλά ήταν δικηγόρος. Με έβαλε να καθίσω μπροστά στο γραφείο του μου παρουσίασαν τον άρρωστο που έπρεπε να θεραπεύσω. Μιλήσαμε πάνω στον μαγνητισμό, διότι βέ­βαια εκεί θα χρησιμοποιούσα το μαγνητισμό για να θεραπεύσω τον άρρωστο, και βέβαια γύρω από το θέμα του μαγνητισμού του Πράνα, τις ψυχικές θεραπείες. Μιλήσαμε επίσης επάνω στα αστρικά ταξίδια ή ξεδιπλώματα και τις θεραπείες από μακριά. ήταν πολύ εν­διαφέρουσα αυτή η ομιλία. Εκείνος ο κύριος είχε διάθεση, σε αυτού του είδους ψυχολογικές σπουδές. Είχε ορισμένες επιφανειακές πλη­ροφορίες, αν και αυτές ήταν αρκετές για να καταλαβαίνει κάτι επάνω ατό ξεδίπλωμα. Του είπα: «Πριν μερικά χρόνια ήρθα εδώ σε αστρικό σώμα». Τελικά αυτός ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος, κατά­πληκτος, αμήχανος. Του είπα: «Και την κυρία σας επίσης την ξέρω», και του ανέφερα το γεγονός, την ομιλία που είχαμε κλπ. Όταν έφτανε η ώρα του βραδινού φαγητού και ήδη είμαστε καθι­σμένοι όλοι γύρω στο στρογγυλό τραπέζι του δωματίου, η κυρία που ήταν απέναντι από εμένα μου είπε: «Εσάς κύριε σας ξέρω από πολύ καιρό, σας ξέρω, αλλά δεν θυμάμαι το ακριβές μέρος που σας γνώρισα, αλλά ότι σας ξέρω, σας ξέρω, εσείς δεν είστε άγνωστος για μένα». Τελικά του είπα του κυρίου: «Είστε ήδη πεπεισμένος; Έχετε πεισθεί;» και μου είπε: «Είμαι κορεσμένος, απόλυτα πεπεισμένος». Εκείνος ο άνθρωπος είχε αρκετές αποδείξεις, και αν δεν ανήκε σε μια συγκεκριμένη δογματική αίρεση και οι δικοί του ιδιωτικοί θρη­σκευτικοί παιδαγωγοί θα τον συγχωρούσαν, αναμφισβήτητα θα είχε έρθει στην διδασκαλία στην γνώση, γιατί οι αποδείξεις ήταν για αυτόν τελειωτικές. Σας το αναφέρω αυτό, για να καταλαβαίνετε την μέθοδο για να αφυπνίσουμε την συνείδηση και σας το εξηγώ με ζωντανή αφήγηση.

ΕΡ: Την ίδια στιγμή που κάνω την ερώτηση, «τι κάνω εδώ;» πρέπει να δίνουμε απάντηση, π.χ. «Ακούω την διάλεξη;» ή δεν πρέ­πει να δίνω απάντηση;

ΑΠ: Όταν κάνουμε την ερώτηση αντί να δίνω εξηγήσεις στον εαυτό μου, πρέπει να ανοίξω τον εαυτό μου στο καινούριο, και τότε να κάνουμε το πήδημα. Αν κάποιος δεν μπορεί να κάνει το πή­δημα στο μέρος που βρίσκεται ακούγοντας την διάλεξη, τότε ας ζη­τήσει άδεια και ας κάνει ό,τι έκανα ΕΓΩ: Να φύγει και να κάνει το πήδημα έξω, ίσως στον δρόμο, ίσως στην αυλή, για να διευκρινίσει αν είναι αστρικό. Αλλά συμβαίνει ότι, πολλές φορές ο άνθρωπος αν και κάνει αυτήν την ερώτηση και κάνει το πήδημα δεν αιωρείται. Ο νους του βάζει ασυνείδητα βάρος, σε αυτό που δεν έχει βάρος, δη­λαδή υποσυνείδητα πιστεύει ότι είναι στο φυσικό και τότε όταν κά­νει το πήδημα του βάζει ένα βάρος που δεν υπάρχει. Και τότε ο άν­θρωπος αυταπατάται λέγοντας: «Είμαι στο φυσικό» και αποτυγχάνει στο πήδημα. Όχι πρέπει να φύγει από την απορία, και αν όταν κάνει το πήδημα δεν αιωρείται, πρέπει να ανεβαίνει επάνω σε κάτι και να πηδάει. Ανεβείτε επάνω σε μια καρέκλα, μια πολυθρόνα ή σε κά­ποιο πράγμα που όταν πηδήξετε να μην κινδυνεύσετε να σπάσετε κανένα πόδι, και τότε θα δείτε ότι, αν είστε στο αστρικό, θα αιωρη­θείτε.

ΕΡ: Όταν ρωτάμε, ποιος είμαι; Πρέπει να απαντάμε ότι είμαι ο τάδε;

ΑΠ: Τότε σε εκείνη την στιγμή αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε τον εαυτό μας, αυτό είναι όλο. Χωρίς πολλά πολλά, δεν υπάρχει ανάγκη να ρωτάμε ποιος είμαι ούτε τίποτα από αυτά τα πράγματα. Δηλαδή αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε ποτέ τον εαυτό μας. Αντικείμενο: να παρατηρώ όλα τα αντικείμενα, να δούμε τι παράξενο μπορεί να υπάρχει ή σπάνιο. Τό­πος: γιατί είμαι εδώ; Είναι μια ερώτηση που πρέπει να κάνουμε. Αυτό πρέπει να γίνεται από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό. Στην αρχή χρειάζεται μια δυνατή πειθαρχία για να είμαστε με την προσοχή μοιρασμένη σε τρία μέρη. Μετά δεν υπάρχει ανάγκη να χρησιμοποιούμε πειθαρχία, μετά αυτό γίνεται εντελώς απλό, δου­λεύουμε ας πούμε σχεδόν αυτόματα. ΕΓΩ π.χ. δεν ζω κάνοντας αυτό με υποχρεωτική, ισχυρή πειθαρχία. Είμαι εδώ μιλώντας με σας, και είμαι επάγρυπνος, φρουρός, όχι; ήδη ξέρω που είμαι. Αν θα ήμουν στο αστρικό ήδη θα ήξερα πως βρίσκομαι στο αστρικό, χωρίς την ανάγκη να συμπεριφέρομαι με αυτήν την δυνατή πειθαρχία, γιατί την έκανα ένστικτη. Μετατράπηκε σε μια λειτουργία του δικού μου έν­στικτου κέντρου. Αλλά για να μετατραπεί σε λειτουργία του ένστι­κτου κέντρου είναι αναγκαίο να περάσει πρώτα από το κόσκινο μιας αυστηρής πειθαρχίας.

ΕΡ: Όταν πάμε να κοιμηθούμε, πρέπει να το κάνουμε με αυ­τές τις ίδιες συνθήκες;

ΑΠ: Την ώρα που πάμε να κοιμηθούμε είναι κατάλληλο να παρατηρούμε το δωμάτιο μας αυστηρά και να λέμε στον εαυτό μας: «Καλά αυτό είναι το δωμάτιο μου». Να δούμε το ταβάνι: «Είναι βαμμένο με αυτό ή εκείνο το χρώμα». Να το παρατηρούμε αυστηρά, να παρατηρούμε όλα τα αντικείμενα του δωματίου και μετά να λέμε στον εαυτό μας: «Εάν βρεθώ στον δρόμο μιλώντας με φίλους, ή στην δουλειά μου, δηλαδή σε εκείνα τα μέρη στα οποία συνηθίζω πάντα να είμαι ή σε οποιοδήποτε μέρος που δεν συνηθίζω να είμαι, είναι σημάδι πως θα είμαι με αστρικό σώμα και τότε θα θυμηθώ να κάνω το πήδημα με το σκοπό να αιωρηθώ, αυτό θα κάνω, αυτό θα κάνω, αυτό θα κάνω». Να κάνουμε αυτήν την άσκηση σε διάρκεια μισής ή μιας ώρας πριν κοιμηθούμε. Αν συνδυάζουμε αυτό μαζί με την πρα­κτική της διαίρεσης της προσοχής σε τρία μέρη: υποκείμενο, αντι­κείμενο, τόπος, είναι εντελώς σίγουρο ότι θα επιτύχουμε την αφύ­πνιση της συνείδησης πολύ γρήγορα. Την ώρα που ξυπνάμε το πρωί από το όνειρο μας πρέπει να μένουμε ακίνητοι. Να μην κουνιόμαστε γιατί με την κίνηση κλυδωνίζεται ο ψυχισμός του ανθρώπου και χά­νουμε τις αναμνήσεις. Πρέπει να μείνουμε ακίνητοι στο κρεβάτι μας, και μετά να κάνουμε μια αναδρομική άσκηση, για να θυμη­θούμε λεπτομερειακά τα μέρη στα οποία πήγαμε, τους ανθρώπους με τους οποίους μιλήσαμε και την κατάσταση στην οποία βρισκό­μασταν, άλλη στιγμή κοιμισμένοι, άλλη στιγμή ξύπνιοι, έξω από το φυσικό σώμα κλπ. Οι ίδιες οι αναμνήσεις που παρατηρούμε θα μας αποδείξουν αν αφυπνιζόμαστε ή όχι, και σε τι βαθμό. Αρχίζουμε να το καταλαβαίνουμε εμείς οι ίδιοι από την δική μας προσωπική προ­σπάθεια.

Τότε λοιπόν σας ξεκαθαρίζω αυτήν την δουλειά της διαίρεσης της προσοχής σε τρία μέρη: υποκείμενο, αντικείμενο, τόπος πρέπει να την ζούμε δευτερόλεπτο σε δευτερόλεπτο, από στιγμή σε στιγμή, από λεπτό σε λεπτό, μέχρι να γίνει συνήθεια, μέχρι να μετατραπεί σε ενστικτώδη. Μετά αυτό θα δουλεύει πια σε μας, ας πούμε, ενστι­κτωδώς, αλλά στην αρχή και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα είναι αναγκαίο να το εξασκούμε με μια αυστηρή εσωτερική πειθαρχία. Θα συμβεί ότι η άσκηση που εξασκήσαμε επάγρυπνοι, θα τυπωθεί τόσο στο υποσυνείδητο που θα δουλεύει μετά αυτόματα κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου. Εσείς θα έχετε δει ότι πολλές φορές ονειρευόμαστε γεγονότα που μας έχουνε συμβεί στην διάρκεια της ημέρας. Επίσης μπορεί να έχει κάποιος μια μεγάλη απασχόληση και να ονειρεύεται αυτήν την απασχόληση το βράδυ. Έτσι λοιπόν, χρη­σιμοποιώντας αυτήν την άποψη της διάνοιας, αρμόζει να κάνουμε αυτήν την άσκηση εντατικά. Όταν το συνηθίσουμε τότε επαναλαμ­βάνεται αυτόματα κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου και μετά το αποτέλεσμα αρχίζει να είναι η αφύπνιση της συνείδησης. Διότι εάν κάποιος ασκήσει αυτήν την άσκηση σε στιγμές στις οποίες βρί­σκεται έξω από το σώμα, πραγματικά το αποτέλεσμα θα είναι η αφύπνιση της συνείδησης. Διότι όταν κάποιος κάνει το πηδηματάκι αιωρείται και μένει ξύπνιος. Αλλά πρέπει να συνηθίσουμε καλά αυ­τήν την άσκηση σε κατάσταση επαγρύπνησης, για να επαναλαμβά­νεται αυτόματα κατά την διάρκεια του ονείρου. Αρμόζει να ξέρουμε ότι κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου το Είναι, η Ψυχή είναι πάντα έξω από το φυσικό σώμα. Κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου, η Ουσία, για να είμαστε πιο ξεκάθαροι το ψυχικό υλικό, αν και είναι εμφιαλωμένο μέσα στο ΕΓΩ βρίσκεται έξω από το φυσικό σώμα. Με το ΕΓΩ έξω από το φυσικό σώμα, είναι ξεκάθαρο ότι ζούμε σε εκείνες τις περιοχές όπως ζούμε εδώ στο φυσικό επίπεδο. Εάν σε εκείνες τις στιγμές κάνουμε την άσκηση, τότε το αποτέλε­σμα θα είναι η αφύπνιση της συνείδησης. Όταν πλέον κάποιος ξυ­πνάει πηγαίνει σε οποιοδήποτε μέρος της γης, μπορεί να πάει στους ναούς του μυστηρίου, μπορεί να επικαλεσθεί τα άρρητα πλάσματα, να μιλήσει με αυτούς πρόσωπο με πρόσωπο, να λάβει εκπαίδευση κατ' ευθείαν από τους μεγάλους δασκάλους κλπ.

ΕΡ: Όλο το όνειρο, είναι ξεδίπλωμα ή ένα αστρικό ταξίδι μπορεί να είναι μια διανοητική προβολή καμιά φορά;

ΑΠ: Κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου το ΕΓΩ δεν μπο­ρεί να είναι μέσα στο σώμα, διότι αν το ΕΓΩ έμενε μέσα στο φυσικό σώμα κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου τότε το ζωτικό σώμα (ή Λίνγκαμ Σαρίρα) δεν θα μπορούσε να επισκευάσει το φυσικό σώμα. Κανονικά το ζωτικό σώμα ή κατά την ώρα που το ΕΓΩ λείπει, φτιάχνει το φυσικό σώμα. Σε αυτές τις ώρες ο θυρεοειδής αδένας εκκρίνει πολλά βιολογικά ιώδια που απολυμαίνουν τον οργανισμό. Το ηλιακό πλέγμα δουλεύει επίσης εντατικά. Το πλέγμα του ήπατος καταπληκτικά συλλαμβάνει κατά την διάρκεια των ωρών του ύπνου την ηλιακή ενέργεια, την περνάει στο ηλιακό πλέγμα. Αυτό την μοι­ράζει σε όλα τα κανάλια του Μεγάλου Συμπαθητικού και έρχεται η επανόρθωση του φυσικού σώματος. Όταν ξαναγυρίζει το ΕΓΩ στο σώμα, ήδη αυτό το σώμα είναι επισκευασμένο και έτοιμο για τις καινούργιες δραστηριότητες της ημέρας. Έτσι αυτό που ζούμε σε ονειρώδη κατάσταση, το ζούμε έξω από το φυσικό σώμα. Το ΕΓΩ τριγυρίζει στους ανώτερους κόσμους, στις υπερευαίσθητες επαρχίες της Φύσης και του Κόσμου, και τα όνειρα που έχει το ΕΓΩ έξω από το φυσικό σώμα είναι απλές προβολές του Νου. Διότι το ΕΓΩ με Νου και όλα τα στοιχεία του -διότι πάνω κάτω το ΕΓΩ είναι Νους- τις παίρνει όλες και προβάλλει τα όνειρα του. Όμως υπάρχουν περι­πτώσεις στις οποίες ο ψυχισμός, η Ουσία, μπορεί στιγμιαία να αντι­λαμβάνεται πράγματα που δεν είναι όνειρα. Μπορεί να αντιλαμβάνεται π.χ. αποκαλύψεις των μεγάλων Δασκάλων, λαμβάνει κάποια ειδική φώ­τιση, αλλά αυτό μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις. Κανονικά οι άνθρω­ποι ζουν σε ένα κόσμο ονείρων, προβάλλοντας τα όνειρά τους και δυστυχώς τα ονειρεύονται. Αν εμείς θέλουμε να αφυπνίσουμε την συνείδηση πρέπει να αφυπνιστούμε εδώ και τώρα. Όποιος ξυπνά εδώ και τώρα ξυπνά σε όλες τις γωνίες του σύμπαντος, εδώ είναι που χρειάζεται να αφυπνιστούμε. Οι άνθρωποι πηγαίνουν τόσο ασυ­νείδητα χωρίς να θυμούνται τον εαυτό τους, διότι εδώ στον φυσικό κόσμο ποτέ δεν θυμούνται τον εαυτό τους. Και αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε ειδικά όταν οδηγούμε αυτοκίνητο. Κάποιος μένει έκ­πληκτος όταν βλέπει πως οι άνθρωποι ρίχνονται μπροστά, πέφτουν κάτω από τις ρόδες, αυτό είναι κάτι τρομερό. Όλοι πάνε σαν υπνω­τισμένοι με τις ίδιες τις σκέψεις τους, αλλά κοιμισμένοι και θυμού­νται το νονό, το εμπόριο, αυτό και εκείνο, αλλά δεν είναι στον εαυτό τους, μπορεί να περνάει ένα αυτοκίνητο και να τους σκοτώσει άθλια.

ΕΡ: Δάσκαλε αν κάποιος βλέπει ένα όνειρο και μετά περνάει σε άλλο όνειρο και θυμάται το προηγούμενο, τι θέλει να πει αυτό;

ΑΠ: Καλά, μπορούμε να ονειρευόμαστε πως είμαστε ξύ­πνιοι, πολλοί άνθρωποι μπορούν να ονειρεύονται πως είναι ξύπνιοι αλλά ακόμα δεν είναι. Να ξυπνήσουμε, να ξυπνήσουμε είναι το ση­μαντικό, να μην ονειρευόμαστε πως είμαστε ξύπνιοι. Ονειρευόμα­στε πως είμαστε ξύπνιοι απλώς όταν στον άνθρωπο του συμβαίνουν αυτού του είδους τα φαινόμενα για τα οποία μιλάμε, διότι στον ξύ­πνιο άνθρωπο, πραγματικά ξύπνιο, δεν του συμβαίνουν αυτού του είδους τα φαινόμενα. Ο ξύπνιος ζει σε μια επαγρύπνηση, εντατική κατά την διάρκεια των στιγμών εκείνων στις οποίες το σώμα είναι στο κρεβάτι.

ΕΡ: Δάσκαλε, αν κάποιος δεν βλέπει το φυσικό σώμα όταν φεύγει και γυρίζει, είναι γιατί είναι κοιμισμένος;

ΑΠ: Ούτε και αυτό είναι ακριβές, διότι εάν τον άνθρωπο δεν τον ενδιαφέρει το σώμα, αν απομακρύνεται και δεν σκέφτεται το σώμα, αν είναι απασχολημένος με άλλα πράγματα του σύμπαντος, του κόσμου, πάει μακριά από εκεί. Δεν έχει σημασία, δηλαδή, μπο­ρεί να είναι ξύπνιος και να μην έχει δει το φυσικό σώμα του στο κρεβάτι.

ΕΡ: Όταν ήμουν ξαπλωμένος προσπαθώντας να κάνω την δουλειά μου, είχα την αίσθηση πως δεν είχα κοιμηθεί. ήμουν έξω από το φυσικό σώμα μου και ταυτόχρονα με έβλεπα μέσα από το σώμα μου, και είπα: «Αν είμαι κοιμισμένος το δωμάτιο πρέπει να είναι σκούρο». Άνοιξα τα μάτια και είδα φωτεινό το δωμάτιο, προ­σπάθησα να δω τι υπήρχε γύρω μου, και αυτό που έβλεπα ήταν φως.

ΑΠ: ήταν ένα φαινόμενο της διαίρεσης, διαχωρισμός της συ­νείδησης. Ένα μέρος από την συνείδηση μπορούσε και έμενε εμφια­λωμένο μεταξύ του φυσικού οχήματος και της προσωπικότητας και άλλο μέρος της συνείδησης έξω από την προσωπικότητα.

ΕΡ: Αν κάποιος φεύγει στο αστρικό και βλέπει ένα όραμα και δεν καταλαβαίνει, τι σημαίνει;

ΑΠ: Καλά, του λείπει η διαίσθηση.

ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩ

Για να το διαλύσουμε, πρέπει κατά πρώτον να αναπτύξουμε την έννοια της αυτοπαρατήρησης. Είναι απαραίτητο το να παρατη­ρούμε. Αν ένας κάθεται σε μια καρέκλα, ξέρει ότι βρίσκεται καθι­σμένος, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει παρατηρήσει την καρέκλα. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια κατάσταση απροσεξίας, στην δεύ­τερη μια κατάσταση συγκεντρωτικής προσοχής. Μπορεί κάποιος να ξέρει ότι την στιγμή αυτή σκέφτεται, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι πα­ρατήρησε τις σκέψεις του. Μπορεί ακόμα να αντιληφθεί κάποια αρ­νητική κατάσταση μέσα του, μια πεσμένη συναισθηματική κατά­σταση, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι την παρατήρησε κιόλας. Η πραγ­ματική παρατήρηση συνήθως μπερδεύεται με την γνώση. Μπορεί δηλ. κανείς να γνωρίζει ότι βρίσκεται σε μια ανεπιθύμητη κατά­σταση και όμως να μην το έχει παρατηρήσει. Η πραγματική παρα­τήρηση δεν πρέπει καθόλου να μπερδεύεται με την σκέψη. Μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι ακολουθεί ορισμένες αρνητικές και προδε­δικασμένες σκέψεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τις παρατηρεί. Όταν εξετάζουμε με προσοχή το φυσικό μας σώμα, στην αρχή είναι δύ­σκολο να ανακαλύψουμε οποιοδήποτε λάθος. Αργότερα, διακρίνο­ντας κάποιο ψυχολογικό ελάττωμα, αρχίζουμε από εκεί. Φυσιολο­γικά ο γνωστικός σπουδαστής δεν ξέρει από πού να αρχίσει την διά­λυση του ΕΓΩ. Είναι αναγκαίο να παρατηρεί, να αυτοπαρατηρείται. Πρέπει πρώτα να παρατηρήσει το προκείμενο ελάττωμα, να γνωρί­σει τον τρόπο λειτουργίας του μιας και οποιοδήποτε ΕΓΩ εκφράζεται είτε στο κινητικό κέντρο, ή στο του ενστίκτου, ή στο συγκινησιακό, που βρίσκεται στην καρδιά, σε κάποια μορφή ή στο διανοητικό σε άλλη.

Πρέπει πρώτα να το παρατηρήσει, να το γνωρίσει, μετά να το αξιολογήσει κριτικά, να το αναλύσει και να το καταλάβει. Αυτό είναι το δεύτερο βήμα. Μετά έρχεται το τρίτο, η εκτέλεση, τότε χρειάζεται η συγκέντρωση στην θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη και να την παρακαλέσει να αποδυναμώσει στον ψυχισμό του και να κάνει στάχτη το ελάττωμα ή το ψυχολογικό ΕΓΩ που πρώτα αυτός είδε και που μετά καταδίκασε δίκαια. Όσο το ΕΓΩ διαλύεται, η Ουσία απε­λευθερώνεται σιγά σιγά. Έτσι όταν όλα τα ΕΓΩ θα έχουν διαλυθεί απόλυτα, θα σχηματισθεί μέσα μας ένα κέντρο μόνιμης συνείδησης, θα είναι το Χρυσό Έμβρυο. Οι πραγματικές δυνάμεις βρίσκονται στην Ουσία.

Μέσα μας ζουν πολλά πρόσωπα με αντιφατικά συμφέροντα. Τώρα θα εξηγήσουμε γιατί πρέπει να μάθουμε να προσευχόμαστε, γιατί πρέπει να προσευχόμαστε. στον χώρο της πρακτικής ζωής μπο­ρούμε να παρατηρήσουμε τέσσερις συνειδησιακές καταστάσεις:

Η πρώτη είναι απόλυτα πανανθρώπινη, είναι εκείνη του υποκειμένου που άφησε το φυσικό του σώμα στο κρεβάτι. Το ΕΓΩ περιοδεύει μέσα στον συντριπτικό κόσμο ονειροβατώντας μωρολο­γώντας σε κατάσταση απόλυτης ασυνειδησίας. Δυστυχώς το φυσικό σώμα βρίσκεται παθητικό στο κρεβάτι. Αλλά τι θα γινόταν αν έμενε ξυπνητό, ενεργητικό στα όνειρα ενώ το ΕΓΩ περιπλανιέται; Ποια θα ήταν τα αποτελέσματα;

Η δεύτερη συνειδησιακή κατάσταση είναι αυτή του ανθρώ­που που ξυπνά από τον συνηθισμένο ύπνο του. Μένει ενεργητικός στα όνειρα του, κοιμάται μέσα σε μια κατάσταση επαγρύπνησης. Αν κάποια προσευχή γίνει από τον πρώτο ή τον δεύτερο όροφο του εσωτερικού μας σπιτιού θα καταλήξει σε κάτι απόλυτα αρνητικό, γιατί μπορεί κανείς σε ασυνείδητη κατάσταση, μηχανικά, να προ­σευχηθεί για να βρέξει. Πολλά ΕΓΩ που υπάρχουν μέσα μας μοιά­ζουν με πραγματικά πρόσωπα που ζούνε ανεξάρτητα. Αυτά δεν εν­διαφέρονται για το αν θα βρέξει και είναι ικανά να δεσμεύσουν την έννοια της προσευχής αλλά και να ζητήσουν να μην βρέξει. Μπορεί κανείς σε μηχανική κατάσταση να ζητήσει να απαλλαγεί από το άλφα ή βήτα οικονομικό ή ηθικό ή κοινωνικό ή πολιτικό του πρό­βλημα. Τα ΕΓΩ όμως όπως είναι αντιδραστικά και καθένα έχει τα δικά του κριτήρια, την δική του ύπαρξη και τρόπο σκέψης, ζητούν ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ένας μας ζητά. Η φύση απαντά και αφού αυτά είναι μεγαλύτερα, απαντά με δυνάμεις αντίθετες από τις δικές μας που σε αυτόν το φυσικό κόσμο έχουμε φροντίσει να μας ενισχύσουν. Για να έχει λοιπόν η προσευχή μας δύναμη, χρειά­ζεται να φτάσουμε στην τρίτη συνειδησιακή κατάσταση. Την ιδιαί­τερη ανάμνηση του εαυτού μας. Όταν ένας συγκεντρώνεται στην θεϊκή του Μητέρα Κουνταλίνη ή στον πατέρα του που είναι κρυφός, έχει ιδιαίτερη ανάμνηση του εαυτού του. Αν ζητήσουμε από την δική μας θεϊκή Μητέρα, που αποτελεί ένα από τα μέρη του δικού μας εσωτερικού Είναι, να περιορίσει οποιοδήποτε ανεπιθύμητο στοιχείο υπάρχει μέσα μας, μια εσωτερική ανάμνηση του εαυτού μας και η προσευχή μας φτάνει μέχρι Εκείνη. Αυτή είναι η συνειδητή προ­σευχή που διαφέρει από την μηχανική.

Η τέταρτη συνειδησιακή κατάσταση είναι εκείνη των πραγ­ματικά φωτισμένων, των Τουρίγιας, των Θεανθρώπων που έχουν άμεση επικοινωνία (πρόσωπο με πρόσωπο) με τον κρυφό Πατέρα ή την θεϊκή Μητέρα. Για να ζητήσουμε πρέπει να φτάσουμε στο τέ­ταρτο συνειδησιακό μέρος βαθιά συγκεντρωμένοι, ενώνοντας το νοητικό, το συγκινησιακό και το κινητικό κέντρο σε μια τέλεια αρ­μονία.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μέσα μας ζουν τρεις αδερφοί, που μάχονται μεταξύ τους και που δεν συμφωνούν ποτέ: ο πρώτος είναι το νοητικό κέντρο, ο δεύτερος το συγκινησιακό και ο τρίτος το κι­νητικό-ένστικτο-σεξουαλικό ενωμένο. Ο νους θέλει κάτι, η αίσθηση κάτι άλλο και η γενετήσια ορμή κάτι τρίτο. Για να είναι τέλεια και αποτελεσματική η συγκέντρωση στην προσευχή, χρειάζεται να έρ­θει σε καθαρή σχέση με το νου, να την αισθανθεί η καρδιά και να κινηθεί, να ενεργήσει μέσα στο νόημα των λόγων της προσευχής. Να ενωθούν σκέψη, συγκίνηση ή συναίσθημα και πράξη σε ένα μόνο πράγμα. Έτσι περιορίζονται όλα τα ελαττώματα, πριν όμως θα πρέπει να χωριστούμε σε παρατηρητή και παρατηρούμενο, όπως εξήγησα αλλού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Πατήστε Ctrl και μετά το + μερικές φορές. Η εικόνα θα μεγαλώσει και θα σας διευκολύνει να γράψετε εύκολα την λέξη της επαλήθευσης.
Έπειτα πατώντας Ctrl και - μπορείτε να μικρύνετε την οθόνη