28 Η ΕΠΑΝΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

Έχουμε περιγράψει σε γενικές γραμμές όλα εκείνα τα οποία πρέπει να κάνει κάποιος για να δουλέψει επάνω στον εαυτό του και να επιτύχει την διάλυση του Εγώ.
Η εργασία αυτή είναι πολύ δύσκολη και απαιτητική. Εκτός από την αντίσταση του Εγώ υπάρχει ακόμη και μία διαδικασία που δημιουργεί «μέρες και νύχτες δουλειάς». Έτσι σε μία «νύχτα» είναι δύσκολο να δουλέψουμε εσωτερικά και οι προσπάθειές μας έχουν μικρό ή και καθόλου αποτέλεσμα. Όμως υπάρχει και μία τρίτη δυσκολία. Πολλές φορές ξεπηδάει πλήξη και ανία, οι οποίες μας απογοητεύουν και εμποδίζουν την εσωτερική εργασία. Βαριόμαστε να δουλέψουμε και παρατάμε την προσπάθεια. Τότε είναι που αρχίζουμε πάλι να έχουμε την «γεύση ζωής» με όλες τις ισχυρές ταυτίσεις και προβλήματα.
Τότε είναι η στιγμή για να κάνουμε αυτό που ονομάζεται «επανεκτίμηση της δουλειάς». Πρέπει να ελέγξουμε μεθοδικά και με λεπτομέρεια όλα τα βήματα που χρησιμοποιούμε στην «δουλειά με το Εγώ»:
Ίσως να υπάρχει κάτι που κάνουμε λάθος.
Ίσως να υπάρχει κάτι που δεν έχουμε καταλάβει.
Ίσως να υπάρχει κάτι που μας διέφυγε.
Ίσως να υπάρχει κάτι που μας έχει ξεγελάσει.
Η επανεκτίμηση πρέπει να συνοδεύεται από βαθιά προσευχή προς την Θεϊκή Μητέρα και τον Θεϊκό Πατέρα για να μας βοηθήσουν να αντιληφθούμε το σφάλμα.
Επιπλέον εάν θέλουμε να αρχίσουμε πραγματικά να δουλεύουμε με τον εαυτό μας πρέπει να αγαπήσουμε την γνωστική εσωτερική δουλειά. Πρέπει να διαχειριστούμε την ζωή μας έτσι ώστε να είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εσωτερική εργασία. Πρέπει να εφαρμόζουμε. Μόνο το διάβασμα βιβλίων ή η συζήτηση πάνω στην Εσωτερική δουλειά δεν θα αποφέρει ιδιαίτερους καρπούς. Αντίθετα σε λίγο η πλήξη και η ανία του νου θα μας απομακρύνει ακόμη και από την διανοητική ενασχόληση με την Γνωστική Διδασκαλία.
Ο έμπορος, της ευαγγελικής παραβολής, μόλις ανακάλυψε ένα πάρα πολύ αξιόλογο μαργαριτάρι, κάτι που πραγματικά άξιζε τον κόπο, δεν καθυστέρησε καθόλου. Πούλησε όλα τα υπάρχοντά του και έσπευσε να το απο¬κτήσει.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την Ψυχολογική Εσωτερική Δουλειά. Για να μπορέσουμε να δουλεύουμε θα πρέ¬πει να αφήσουμε πίσω μας όλα όσα μας προ¬σελκύουν στην ζωή. Έτσι θα αφιερωθούμε σε αυτήν απρόσκοπτα. Οι χαρές, οι λύπες, τα ευχάριστα και δυσάρεστα γεγονότα και γενικά η ταύτιση με την ζωή, μας κάνουν να ξεχνάμε το πολύτιμο μαργαριτάρι της Συνείδησης. Πρέπει να τα πουλήσουμε όλα αυτά, γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος για να καταφέρουμε, κάποτε, εκείνο που έχει πραγματικά αξία σε αυτόν τον κόσμο: την απελευθέρωση της Ουσίας και την αφύπνισή της.
Έτσι πρέπει κάθε τόσο να κάνουμε μία ανασκόπηση της εσωτερικής δουλειάς. Είναι σαν να σταματάει κανείς για να υπολογίσει το εμπόδιο και να πάρει φόρα για να μπορέσει να το υπερπηδήσει.
Το Εγώ προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας καθυστερήσει, να μας μπερδέψει, να μας απογοητεύσει, να μας αποπροσανατολίσει κλπ. Τις περισσότερες φορές το καταφέρνει γιατί μας γνωρίζει καλύτερα από ότι εμείς γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι μας κόβεται η όρεξη και τεμπελιάζουμε αφήνοντας την ψυχολογική δουλειά να λιμνάζει. Τότε ο μόνος τρόπος για να ξεκινήσουμε πάλι την προσπάθεια είναι ακριβώς η επανεκτίμηση. Και η επανεκτίμηση απαιτεί αγάπη για την δουλειά.
Ασκώντας τις γνωστικές πρακτικές μαθαίνουμε να το¬ποθετούμα¬στε στην θέση του άλλου. Σταματάμε να κρίνουμε τον κόσμο και αντιλαμβανόμαστε με συνειδητό τρόπο τα γεγονότα.
Επανεκτιμούμε την ζωή και τις αξίες που έχουμε για αυτήν. Καταλαβαίνουμε ότι όλα τα οικονομικά, κοινωνικά ή όποια άλλα ενδιαφέροντά μας είναι άχρηστα και μάταια. Συνειδητοποιούμε ότι το μοναδικό και το πιο αξιόλογο από όλα στην γη είναι η Συνείδηση.
Αντιλαμβανόμαστε ότι τελικά το σπουδαίο είναι να αφιερωνόμαστε στην σοβαρή δουλειά πάνω στον εαυτό μας.
Έτσι κάθε τόσο ανασυντασσόμαστε και ξαναξεκινάμε από το μηδέν.
Πρέπει να ξεκινάει κανείς σαν να μην έχει ξαναδουλέψει ποτέ. Πρέπει δηλαδή να ξεκινάει σαν μαθητής και όχι σαν δάσκαλος. Αν και είναι δύσκολο θα πρέπει να «ξεχάσει» όλα εκείνα που έκανε μέχρι εκείνη την στιγμή. Με αυτόν τον τρόπο θα ξεπεράσει τον κίνδυνο του να αρχίσει να σκέφτεται πάνω στην πρακτική. Τα Εγώ, επειδή δεν έχουν καμία διάθεση να πεθάνουν, μας βάζουν τρικλοποδιές, αν δεν ξεκινήσουμε από την αρχή, από το ριζικό μηδέν, προβάλλουν μέσω του νου παλιές εμπειρίες και μας κάνουν να φανταζόμαστε πάνω στα αποτελέσματα κάποιας εργασίας. Και φυσικά αυτό κοστίζει πολύ χρόνο
Έτσι είτε επειδή η προσπάθεια έχει φτάσει σε αδιέξοδο, δεν προχωράει και δεν υπάρχουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα είτε επειδή θέλει κανείς να επιταχύνει τον ρυθμό της, ο μαθητής πρέπει να ξεκινήσει από το πρώτο βήμα της απλής χαλάρωσης, επανεξετάζοντάς όλα τα στάδια της δουλειάς, βήμα-βήμα, σαν να τα κάνει για πρώτη φορά.
Τότε θα ανακαλύψει και θα διαπιστώσει τα κενά και τα λάθη του και με όπλο τις νέες συνειδητοποιήσεις και περισσότερο δυνατός θα περάσει και πάλι μπροστά.
Πρέπει όμως να ξεπεράσει τον φόβο ότι θα χάσει τον χρόνο του ή την σιγουριά (που του εμφυτεύει το Εγώ) ότι δεν θα μάθει τίποτε καινούργιο. Αυτό όμως δεν ισχύει. Γιατί κάθε νέα επανεκτίμηση και κάθε νέο ξεκίνημα κάνει την εσωτερική δουλειά με το Εγώ να γίνει περισσότερο ποιοτική, γρηγορότερη και να ανέβει σε υψηλότερο επίπεδο..