Αρχαία Συνειδησιακή Γλώσσα

Είναι λίγο πολύ γνωστό, σε εκείνους οι οποίοι ασχολούνται με «εσωτερικά θέματα», ότι υπάρχουν αλήθειες-αξιώματα μερικές από τις οποίες θα αναφέρω παρακάτω:
1) Υπήρξαν μεγάλοι πολιτισμοί στο παρελθόν.
2) Στην κατοχή τους είχαν σημαντικές γνώσεις, οι οποίες σήμερα έχουν πλέον «χαθεί» στο μεγαλύτερο μέρος τους.
3) Οι αρχαίες αυτές γνώσεις ήταν κρυφές για τους αμύητους και ολοφάνερες για τους ιερείς και τους μυημένους (δηλαδή τα συνειδητά άτομα).
4) Υπήρχαν διάφοροι τρόποι-συστήματα μετάδοσης της γνώσης π.χ. χορός, μουσική, μύθοι, θέατρο, γλυπτική κ.λ.π.
5) Η γραφή, με τα σύμβολα και τις έννοιες που έκρυβαν, ήταν ένα τέτοιο σύστημα μετάδοσης αλλά και επικοινωνίας. Επέτρεπε την ασφαλή ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των μυημένων, ακόμη και αν ανήκαν σε διαφορετικούς πολιτισμούς και μιλούσαν διαφορετική γλώσσα.
Ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός είναι ένας τέτοιος μεγάλος πολιτισμός. Οι πρόγονοί μας κατείχαν τις κοινές σε όλους γνώσεις ηθικής, θρησκείας και κυρίως ψυχολογίας, μερικές από τις οποίες είναι: πολλαπλό εγώ, δουλειά πάνω στον εαυτό μας, καταστροφή ελαττωμάτων, αλχημεία, ανώτερα σώματα και η κατασκευή τους κ.λ.π. Αν λοιπόν εξετάσουμε από αυτή την οπτική γωνία το αλφάβητό μας και την γλώσσα μας θα συλλέξουμε κάποιες ενδείξεις. Αυτές θα επιβεβαιώσουν εκείνα τα οποία στην αρχή θεώρησα ότι είναι πραγματικότητα (έστω και στο παρελθόν).
Ας κάνουμε λοιπόν ένα αστρικό ταξίδι για να μελετήσουμε στα Ακασικά αρχεία ένα γεγονός του παρελθόντος: Βρισκόμαστε στον περίβολο ενός αρχαίου μυητικού κέντρου. Στην πόρτα του ΝΑΟΥ, οι δύο φύλακες-κολώνες με γυμνά σπαθιά απαγορεύουν την είσοδο στους αμύητους. Δεξιά στέκονται οι Μυημένοι. Αριστερά οι Μαθητές. Χαμηλότερα στο κέντρο της αυλής οι Δόκιμοι του Εξωτερικού Κύκλου. Σήμερα θα μιλήσει ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ-ΙΕΡΕΑΣ. Βλοσυρός και αμίλητος βγαίνει και στέκεται στην πόρτα του ΝΑΟΥ. Κοιτάζει γύρω αυστηρά και σηκώνει τα χέρια του. Νεκρική σιγή επικρατεί στον χώρο. Και αυτός παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αναγγέλλει με σιγουριά στο ακροατήριο:
ΑΡΧΩΝ
-Οι Μύστες κοιτάζονται με νόημα παίρνοντας εκφράσεις επιβεβαίωσης στα πρόσωπά τους.
-Οι Μαθητές πέφτουν σε σκέψεις αναλύοντας σιωπηλά τα δεδομένα.
-οι Δόκιμοι του Εξωτερικού Κύκλου κοιτούν τον Γέροντα, καχύποπτοι για τηΝ διανοητική του κατάσταση.
Τι -άραγε- να εννοούσε ο Δάσκαλος; Ή έστω τι θα μπορούσε να εννοεί; Ας ξαναγυρίσουμε στην εποχή μας. Ανοίγω ένα παλιό δωδεκάτομο λεξικό του 65, και αντιγράφω τα βασικά νοήματα των γραμμάτων:
Α: «Είναι το πρώτον γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου και αποτυποί την κυριοτέραν φωνήν των ανθρώπων, οίτινες δι'ενός Α εκφράζουν χαράν ή θλίψην,ως δε παρετηρήθη εν τη ελληνική γλώσσα αι πρώται λέξεις των αντιλήψεων και αναγκών αρχίζουσιν από Α ή περιλαμβάνουν αυτό: άρτος, αήρ, πατήρ, μάτερ κ.α.»
Προφορά: «…λέγεται γαρ ανοιγομένου του στόματος επί πλείστον και του πνεύματος άνω φερομένου προς τον ουρανόν...»[1]
Θρησκεία: «…θρησκευτικώς το Α σημαίνει την αρχή ενώ το Ω το τέλος, μαζί δε τα δύο γράμματα συμβολίζουν το ΤΕΛΕΙΟΝ, την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ...»
Αλχημεία: «Οι αλχημισταί εμιμήθησαν τον συμβολισμόν του Α και του Ω, καθιερώσαντες την λέξιν ΑΖΩΤ, ήτις αποτελείται από το Α και τα τελευταία γράμματα του λατινικού (Ζ), του ελληνικού (Ω), και του εβραϊκού (Τ) αλφαβήτου. Η λέξις αύτη εσήμαινε το αναγκαίον στοιχείον δια την εύρεσιν της λίθου των σοφών». Είναι δε γνωστό ότι σε σταυρό σχήματος Ταυ σταυρώθηκε ο Χριστός.

Άλεφ ή ελέφ: «Αρχικόν σύμβολον του Α, εικονογράφηση κεφαλής βοός (ταύρου)».
Στις εσωτερικές διδασκαλίες ο ταύρος αντιπροσωπεύει τον Δημιουργικό Λόγο, τον λάρυγγα όπου δημιουργείται ο Λόγος. Ο Λόγος κατεβαίνει προς την ύλη δημιουργώντας κόσμους. Ο άνθρωπος έχει το καθήκον να αντιστρέψει την ενέργεια (Α) και να την επιστρέψει πίσω στον ουρανό, αρχίζοντας έτσι το αλχημικό έργο της επιστροφής στον Πατέρα μέσω του Υιού-Λόγου.
Α: «θεός του θανάτου των Μάγια».
Ρ: «εις τα αιγυπτιακά ΡΑ σημαίνει Θεός Ήλιος, εις τα εβραϊκά Ραμπί σημαίνει Δάσκαλος».
Χ: «Η αρχική του μορφή ήτο +(ο σταυρός)». Ο απόστολος Πέτρος σταυρώθηκε ανάποδα σε σταυρό σχήματος Χ. Ο σταυρός επίσης συμβολίζει την ένωση, την διασταύρωση. Μέσω αυτής είναι δυνατή η αλχημική παραγωγή της Φιλοσοφικής Λίθου. Διασταυρώνεται η θέση με την αντίθεση, ο άντρας με την γυναίκα( σεξουαλική αλχημεία), το θετικό με το αρνητικό, για την παραγωγή της κατανόησης, της ευφυίας, της ΓΝΩΣΗΣ. Δια-σταυρώνονται επίσης τα πάθη του ανθρώπου με την θέληση για επιστροφή και μετάνοια, με αποτέλεσμα την δημιουργία αρετών. Έτσι δημιουργείται από τον μόλυβδο της προσωπικότητας ο χρυσός του πνεύματος, Το Χ συμβολίζει το θάνατο στο σταυρό (κατανόηση) του κακού ανθρώπου-ύλη, ώστε να γεννηθεί ο άνθρωπος-πνεύμα.
Ω: «εκφράζει έκπληξη, χαρά, λύπη κ.λ.π. Μία από ης πρώτες μορφές του είναι και το ». Αυτό το σύμβολο χρησιμοποιείται και για τον ήλιο από τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα στην αστρολογία.
Ν: «εις τα σημιτικά Νούν σημαίνει Ψάρι, και εις τα αιγυπτιακά Νούτ ονομάζεται η θεά Νύχτα». Το ψάρι είναι σύμβολο του ζώδιου του νερού, αλλά και σύμβολο του Χριστού κατά τα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού.
Μετά λοιπόν την παράθεση των ανωτέρω, το τελικό συμπέρασμα για τις έννοιες που απεκόμισαν όσοι άκουσαν τον Δάσκαλο ίσως να ήταν το εξής:
Α = «Όποιος επιθυμεί να ΕΙΝΑΙ, όποιος αναζητά το Γνώθι σ’ Αυτόν, χρειάζεται την Φιλοσοφική Λίθο. Γι' αυτό πρέπει, μετατρέποντας τις ενέργειες τις οποίες λαμβάνει από την Φύση ή Πατέρα να τις επιστρέφει στον Εσωτερικό Δάσκαλο».
Ρ = «Αυτό γίνεται με την βοήθεια του προσωπικού Δάσκαλου-Ηλιακού Πνεύματος.»
Χ = «Απαιτείται η σταύρωση του εαυτού και των προσωπικών ελαττωμάτων, ώστε να θανατωθεί ο άνθρωπος-ύλη και να αναγεννηθεί το πνεύμα».
Ω = «Τότε μετατρέπεται κανείς σε Θεό-Ήλιο-Δάσκαλο».
Ν = «Η συνολική εργασία γίνεται στα μυθικά νερά της φύσης, τα οποία είναι και η αρχή όλων των όντων (σεξουαλικά νερά-ενέργεια), μέσα στη νύχτα (δηλαδή στο υποσυνείδητο μας όπου βρίσκονται κρυμμένα τα ελαττώματα μας). Όποιος επιτύχει σε αυτή την εργασία γίνεται ΑΡΧΩΝ του εαυτού του αλλά και της φύσης (αφού μετατρέπεται σε Θεο-Ηλιο-Δάσκαλο)».
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι η σύνδεση των παραπάνω εννοιών είναι αυθαίρετη γιατί αναφέρονται στοιχεία από διαφορετικούς πολιτισμούς οι οποίοι απέχουν πολύ μεταξύ τους μέσα στον χώρο αλλά και στον χρόνο. Πρέπει λοιπόν πρώτα να δούμε από ποια άποψη βλέπουμε το θέμα:
-Αν τα πάντα δημιουργήθηκαν από την ύλη τότε δεν υπάρχει ανάγκη απάντησης. Όλα αυτά που αναφέραμε απορρίπτονται χωρίς συζήτηση, είναι φαντασίες και παραμύθια για μικρά παιδιά και το μόνο που υπάρχει είναι αυτά που αντιλαμβανόμαστε με τις (υπερβολικά ατελείς όπως γνωρίζετε) αισθήσεις μας.
-Εάν όμως δεχτούμε σαν αιτία της δημιουργίας μια ανώτερη δύναμη, μία Διάνοια, τότε είναι αναγκαστική η αποδοχή της παρακάτω σειράς συλλογισμών:
1) Η Διάνοια ή Θεός έφτιαξε το σύμπαν και τον άνθρωπο.
2) Ο άνθρωπος, άσχετα με την περιοχή που ζει και με τον πολιτισμό του, έχει στον ψυχισμό του τις ίδιες αξίες (συνείδηση) και τις ίδιες ανάγκες.
3) Στην ανάγκη του για έρευνα και ανακάλυψη του σκοπού της ύπαρξής του θα καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα και θα χρησιμοποιήσει διαφορετικά ίσως σύμβολα, αλλά τις ίδιες έννοιες όπως συμβαίνει π.χ. στα μαθηματικά: Πριν από λίγα χρόνια στάλθηκε στο διάστημα ένας δορυφόρος ο οποίος μετέφερε έναν δίσκο με μηνύματα για όποιον εξωγήινο πολιτισμό μπορεί να συναντούσε στο ταξίδι του μέσα στον γαλαξία. Βασικό «γράμμα» της «γραφής» του δίσκου ήταν η δομή του υδρογόνου. Το σκεπτικό των επιστημόνων ήταν απλό: Ένας ανεπτυγμένος πολιτισμός θα μπορούσε, παρά την διαφορετική γλώσσα και συμβολισμούς που θα χρησιμοποιεί, να «διαβάσει» το μαθηματικό μήνυμα αφού είναι σίγουρο ότι θα αναγνώριζε το πανταχού παρόν στο σύμπαν υδρογόνο.
Ίσως να συμφωνήσεις ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συνέβαινε κάποτε ή και ότι μπορεί να συμβαίνει ακόμα. Ή ίσως να απορρίψεις αυτή την πιθανότητα, θα προτιμούσα όμως να δια-Σταυρώσεις τις πληροφορίες αυτές με όσα γνωρίζεις. Έτσι ίσως υπάρξει μέσα σου γέννηση κατανόησης και νέων ιδεών.
Γιατί μην ξεχνάς αυτό που λέει ο Επίκτητος:
«Η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο τολμηρή φαντασία»
ή το:
«Ότι κάποιος μπορεί να το σκεφτεί, ένας άλλος μπορεί να το κάνει»
ή αυτό που λέει ο Τσουανγκ-Τσού:
«Αν δεν βλέπεις κάτι δεν σημαίνει ότι αυτό δεν υπάρχει».

Παραπομπες
[1] Η αρχαία γλώσσα δεν είναι απλά μία φωνητική επικοινωνία. Κάθε γράμμα έχει συγκεκριμένη ηχητική αξία (π.χ. ω και ο: ω-μέγα και ο-μικρό) καθώς και διαφορετική αριθμητική αξία. Προφέρεται με διαφορετικό τρόπο ανάλογα με τις έννοιες που μεταδίδει και προσδιορίζει ακόμη και συναισθήματα. Έτσι με την προφορά του Α το ανθρώπινο πνεύμα κατευθύνεται προς τον ουρανό. Η λέξη πνεύμα σημαίνει ταυτόχρονα πνοή και ψυχική διάθεση, ανάσα και μυαλό.