27 Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Η δουλειά με το Εγώ είναι μία εργασία πολύ απαιτητική. Είναι δύσκολη και για την διεκπεραίωσή της απαιτείται, εκτός από πολύς χρόνος, και προσευχή.
Η απλή συνειδητοποίηση ενός Εγώ δεν είναι αρκετή. Όταν με το μαχαίρι της συνείδησης, απομακρύνουμε από την προσωπικότητά μας το Εγώ που έχουμε παρατηρήσει δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Το Εγώ αυτό παραμένει ζωντανό και συνεχίζει να υπάρχει στον ψυχολογικό μας χώρο. Μεταβάλλεται τότε σε ένα δαιμόνιο πειρασμού. Προσπαθεί να επιστρέψει και πάλι μέσα μας. Δεν θέλει να «τρώει το πικρό ψωμί της εξορίας». Ζητάει την κατάλληλη ευκαιρία και με την παραμικρή απροσεξία, εισβάλλει και ξαναβολεύεται μέσα στον ψυχισμό μας. Αυτή η περίπτωση περιγράφεται ξεκάθαρα στο ευαγγέλιο από τον Ιησού ο οποίος λέει:
«Όταν το ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, γυρίζει σε ξερούς και άνυδρους τόπους. Τότε λέει: ας γυρίσω στον οίκο μου (δηλαδή στον ψυχισμό του ανθρώπου από τον οποίο έφυγε). Και όταν έλθει τον βρίσκει καθαρό, σκουπισμένο και σχολάζοντα (δηλαδή να μην δουλεύει, να είναι κοιμισμένος, όχι επάγρυπνος αντίληψης). Και παίρνει άλλα επτά δαιμόνια μαζί του και γίνεται η κατάσταση του ανθρώπου χειρότερη από πριν» (Ματθαίος κεφάλαιον 12, παράγραφος 43-45).
Για αυτόν τον λόγο απαιτείται κάτι περισσότερο από την απλή ανάλυση ενός ελαττώματος. Απαιτείται η διάλυσή του. Αν όμως επιθυμούμε ειλικρινά να διαλύσουμε το Εγώ, χρειαζόμαστε μια δύναμη ανώτερη από τον νου. Και η δύναμη αυτή είναι η Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να επικαλούμαστε την Θεϊκή Μητέρα μας μέσω της προσευχής.
Η προσευχή είναι η συνομιλία με τον Θεό. Οφείλουμε να απευθυνόμαστε στην Θεϊκή Μητέρα, εάν επιθυμούμε την καταστροφή του Εγώ. Αυτός που δεν αγαπά την Μητέρα του, ο αχάρι-στος γιος που δεν ζητάει βοήθεια από αυτήν, θα αποτύχει στην Δουλειά πάνω στον εαυτό του.
Καθένας μας έχει την ιδιαίτερη, ατομική Θεϊκή Μητέρα του η οποία είναι ένα τμήμα του Είναι μας. Πρόκειται για την Θεϊκή Μητέρα, το πέπλο της οποίας δεν έχει ανασηκώσει κανείς θνητός.
Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τον «Θεό Μητέρα» με πολλές και διαφορετικές ονομασίες: Ίσις, Μαρία, Κουνταλίνι, Τονανζίν, Στέλλα Μάρις, Κυβέλη, Ρέα, Άρτεμις, Αδωνίδα, Ινσομπέρτα κλπ.
Στο φυσικό επίπεδο έχουμε έναν πατέρα και μία μητέρα. Όμως το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο εσωτερικό μέρος. Έχουμε τον Πατέρα μας τον «εν κρυπτώ» και τη Θεϊκή μας Μητέρα. Έτσι υπάρχουν τόσοι Πατέρες και Μητέρες στον Ουρανό, όσοι άνθρωποι υπάρχουν στην γη.
ΑΥΤΟΣ και ΑΥΤΗ είναι βέβαια τα δύο ανώτερα μέρη του εσωτερικού μας Είναι.
ΑΥΤΟΣ ξεδιπλώνεται σε ΑΥΤΗΝ και διατάζει, διευθύνει, εκπαιδεύει.
ΑΥΤΗ εξαλείφει τα ανεπιθύμητα στοιχεία που φέρουμε στο εσωτερικό μας, υπό την προϋπόθεση μια εντατικής και συνεχούς ψυχολογικής δουλειάς πάνω στον εαυτό μας.
Ένα από τα ονόματα της Θεϊκής μας Μητέρας που αναφέρεται και σε πολλά κείμενα της ανατολικής σοφίας, είναι Κουνταλίνι.
Η Κουνταλίνη είναι η μυστηριώδης ενέργεια που κάνει τον κόσμο να υπάρχει. Στον Μεσαίωνα αναφερόταν ως η αστρική υπογραφή του ιερού σπέρματος.
Στην ψυχολογική της άποψη, η Κουνταλίνι βρίσκεται τυλιγμένη σαν φίδι τρεις και μισή φορές στο μαγνητικό κέντρο που υπάρχει στο κόκαλο του κόκκυγα (στο Ιερό Οστούν). Εκεί η Θεϊκή Πριγκίπισσα αναπαύεται μουδιασμένη.
Όταν αυτή η θεϊκή δύναμη αφυπνίζεται με την βοήθεια της πρακτικής της Αλχημείας, ανεβαίνει νικηφόρα από την σπονδυλική στήλη, με αποτέλεσμα να αναπτύξει τις δυνάμεις που θεοποιούν.
Η λέξη Κουνταλίνη είναι σύνθετη: Το Κούντα θυμίζει το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ. Το Λίνι είναι λέξη των Ατλάντων και σημαίνει τέλος. Κουνταλίνη λοιπόν σημαίνει το τέλος του απαίσιου οργάνου Κουνταρτιγουαδόρ. Είναι αναγκαίο όμως να μην γίνεται σύγχυση ανάμεσα σε αυτά τα δύο όργανα.
Το Φίδι που ανεβαίνει, είναι η Κουνταλίνη. Το Φίδι που κατεβαίνει είναι το απαίσιο όργανο Κουνταρτιγουαδόρ, το Φίδι που κατακρημνίζεται από τον κόκκυγα μέχρι τις ατομικές κολάσεις του ανθρώπου. Τον συμβολισμό του φιδιού τον βλέπουμε στο Κηρύκειο του Ερμή, στο χάλκινο φίδι του Μωυσή και στο φίδι του πειρασμού της Εδέμ.
Η Κοσμική μας Μητέρα κατέχει Σοφία, Αγάπη και Δύναμη. Μία πυρογενή δύναμη ανώτερη από του νου. Σε αυτήν υπάρχει η απόλυτη τελειότητα.
Είναι η φλογερή δύναμη, η οποία με τις πύρινες δυνάμεις της, μπορεί να διαλύσει σε κοσμική σκόνη οποιοδήποτε Εγώ έχουμε υποβάλλει σε βαθιά και λεπτομερή εξέταση και έπειτα το έχουμε δικάσει.
Ακόμα και αυτή όμως πρέπει να δουλέψει πολύ και να υποφέρει πριν πετύχει την εξόντωσή του. Κανένα εγώ δεν εκμηδενίζεται στιγμιαία.
Δεν υπάρχει ειδική συνταγή για να προσευχηθούμε στην Θεϊκή Μητέρα. Πρέπει να είμαστε φυσικοί και απλοί όπως ακριβώς το παιδί που απευθύνεται στη μητέρα του και της ζητάει άμεσα αυτό που βγαίνει από την καρδιά του.
Οφείλουμε να γίνουμε εσωστρεφείς, να κατευθύνουμε την ικεσία μας προς τα μέσα και να της μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Πρέπει να βυθιστούμε σε βαθύ διαλογισμό και να την παρακαλέσουμε από τα βάθη τη καρδιάς μας να κονιορτοποιήσει το εγώ που έχουμε κατανοήσει. Και τότε ΑΥΤΗ δρα.
Και σύμφωνα με το πώς εξελίσσεται η αίσθηση της εσωτερικής αυτοπαρατήρησης, θα μας επιτρέπεται βαθμιαία να επιβεβαιώνουμε μόνοι μας την προοδευτική βελτίωση της δουλειάς μας.
Χωρίς αυτήν την μέθοδο, όλη η προσπάθειά μας για την διάλυση του εγώ, είναι άκαρπη, άχρηστη και παράλογη.
Οφείλουμε επίσης να αναφέρουμε ότι σε αυτόν τον δρόμο, οι καλές προθέσεις και η συνεχής επανάληψή τους δεν μας οδηγούν πουθενά.
Δεν θα χρησίμευε σε τίποτα να αποχωριστούμε τον κόσμο και να κλειστούμε σε κάποιο μοναστήρι ή να ζήσουμε σε κάποια σπηλιά, γιατί τα Εγώ θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέσα μας. Όταν είσαι λαίμαργος, όσο και να κρυφτείς, το Εγώ της λαιμαργίας θα εμφανιστεί αμέσως μόλις δούμε κάτι που μας αρέσει να τρώμε. Έτσι δεν περιμένουμε να εξαφανιστούν τα ζαχαροπλαστεία για να πάψουμε να τρώμε γλυκά με λαιμαργία. Καταστρέφουμε το αντίστοιχο Εγώ και τα ζαχαροπλαστεία παύουν πλέον να είναι πειρασμός.
Μερικοί ερημίτες έπειτα από πολύχρονες προσπάθειες και με βάση αυστηρές πειθαρχίες έφτασαν στην έκσταση των αγίων. Μπόρεσαν να απελευθερώσουν για λίγο την Ουσία τους μέσα από το Εγώ. Ανελήφθησαν στους ουρανούς, όπου είδαν και άκουσαν πράγματα αδύνατο να κατακτηθούν και να κατανοηθούν από τα ανθρώπινα όντα. Έτσι νόμισαν ότι επέτυχαν τον σκοπό τους.
Η Ουσία βέβαια μπορεί να δραπετεύσει από το Εγώ και να απολαύσει την μυστικιστική έκσταση σε πλήρη απουσία του νου. Αλλά όμως μετά την εμπειρία επιστρέφει σαν το Πνεύμα του λυχναριού του Αλαντίν στο εσωτερικό της μπουκάλας, στο Εγώ.
Όσοι έχουν συνηθίσει την έκσταση χωρίς να έχουν διαλύσει το Εγώ, νομίζουν ότι έφτασαν πια στην απελευθέρωση. Αυτοεξαπατώνται νομίζοντας τους εαυτούς τους Δάσκαλους. Τελικά όμως μπαίνουν στην καθοδική εξέλιξη.
Η Ουσία οποιουδήποτε πειθαρχημένου ερημίτη συνηθισμένου να δραπετεύει από τα εγώ, επαναλαμβάνει αυτό το κατόρθωμα και μετά το θάνατο του φυσικού του σώματος. Αλλά τελικά, αφού απολαύσει την έκσταση για ένα διάστημα, δεν του μένει άλλη λύση παρά η επιστροφή του σε ένα νέο φυσικό σώμα, με το οποίο θα επαναλάβει εκ νέου την ζωή του πάνω στο χαλί της ύπαρξης.
Πάντα πρέπει να έχουμε υπόψη μας την ιστορία εκείνου του ναυτικού που ζητούσε από την θεά Αθηνά να τον γλυτώσει, όταν ναυάγησε το καράβι του. Ένας άλλος ναυτικός δίπλα του του είπε:
-Συν Αθηνά και χείρα κίνει.
Δηλαδή, εκτός από το να επικαλείσαι την Αθηνά για να σε σώσει, πρέπει και να κολυμπάς.
Έτσι λοιπόν απαιτείται η προσευχή για να μπορέσουμε να διαλύσουμε το Εγώ, να απελευθερώσουμε την Ουσία μας και αυτή τότε μετατρεπόμενη σε Συνείδηση θα είναι ελεύθερη από την Ανοδική και την Καθοδική εξέλιξη.
Αλλά επιπλέον απαιτείται και η δική μας ιδιαίτερη προσπάθεια για την διάλυση του Εγώ. Εάν δεν κουνάμε τα χέρια μας και περιμένουμε από τον Θεό να μας σώσει, τότε θα πνιγούμε και κανείς δεν πρόκειται να μας βοηθήσει ποτέ.