9 Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΦΛΥΑΡΙΑ

Όταν κάποιος στρέψει για λίγο την προσοχή του προς τα μέσα και παρατηρήσει τι συμβαίνει στον εσωτερικό του κόσμο, τότε θα αντιληφθεί ότι ο Παρατηρούμενος είναι ένα πολύ δραστήριο άτομο-πλήθος:
-Συνεχώς η προσοχή του τρέχει από το ένα γεγονός στο άλλο.
-Αλλάζει συνεχώς διάθεση.
-Αλλάζει συνεχώς θέμα συζήτησης.
-Κρίνει συνεχώς τα πάντα.
-Γνωρίζει τα πάντα και έχει άποψη για όλα.
-Έχει έτοιμα συμπεράσματα για κάθε συμβάν.
-Έχει την τάση να υπερβάλλει «κάνοντας την τρίχα, τριχιά» όπως λέει η παροιμία.
-Ποτέ δεν βλέπει την δική του καμπούρα και δικαιολογεί αμέσως το όποιο λάθος κάνουμε, ενώ κατακεραυνώνει τα λάθη των άλλων.
-Έχει πάντα δίκιο.
Αυτός ο εσωτερικός άνθρωπος-πλήθος είναι λαλίστατος. Δεν σταματάει στιγμή να μιλάει, να βγάζει συμπεράσματα, να καταδικάζει ή να δικαιολογεί, να κρίνει ή να επικρίνει.
Όμως αυτή η εσωτερική φλυαρία, είναι η γενεσιουργός αιτία των βασάνων μας.
Μία σκέψη γεννάει ένα συναίσθημα.
Το συναίσθημα γεννάει μία πράξη.
Η πράξη γεννάει μία αντίδραση και ο στόχος της αντίδρασης είμαστε βέβαια εμείς.
Τότε ο Παρατηρούμενος αρχίζει να φωνάζει.
Ζητάει το δίκιο του.
Στήνει ένα αυτοσχέδιο λαϊκό δικαστήριο με τον εαυτό του σαν πρόεδρο.
Αγορεύει και κατακεραυνώνει εκείνον που τόλμησε να αντιδράσει στην πράξη που έκανε ή στον λόγο που είπε.
Βγάζει την καταδικαστική απόφασή του και αυτοδικαιώνεται.
Έπειτα συνεχίζει να κάνει τα ίδια και τα ίδια χωρίς να μπορεί να δει έστω και για λίγο την πραγματικότητά του. Όπως λέει ο δάσκαλος Σαμαέλ «το εγώ εξαπατά, αυτοεξαπατώμενο».
Εκείνο που πρέπει να κάνει όποιος θέλει να πραγματοποιήσει στον εαυτό του μία συνειδητή αλλαγή είναι να αρχίσει να σταματάει αυτήν την μηχανική δράση. Πρέπει να αρχίσει να παρατηρεί το σημείο από το οποίο προέρχεται αυτή η εσωτερική φλυαρία. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να ακολουθήσει τα παρακάτω βήματα:
Πρώτον να αποφασίσει ότι πρέπει να δουλέψει αδιάκοπα πάνω τον εσωτερικό άνθρωπο-φλυαρία με σκοπό να τον κάνει κάποτε να σιωπήσει.
Δεύτερον να αρχίσει να συγκρατεί την γλώσσα του. Πρέπει ηθελημένα να μην μιλάει, παρά μόνον όταν κρίνει ότι είναι απαραίτητο.
Τρίτον να προσπαθεί να πει ότι χρειάζεται χωρίς περιττολογίες.
Τέταρτον να παρατηρεί εντατικά τι συμβαίνει μέσα του όταν μένει εξωτερικά σιωπηλός.
Τότε μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι μέσα στο κεφάλι του ξεπετάγονται σκέψεις χωρίς αυτός να έχει την διάθεση να μιλήσει ή να σκεφτεί. Η εξάσκηση της εξωτερικής σιωπής τον βοηθάει σε αυτό, αφού για λίγο δεν υπάρχει αιτία για σκέψη ή ομιλία.
Κάποιος μέσα του εξανίσταται και θέλει να φωνάξει. Διαμαρτύρεται και πιέζει το συναίσθημα. Θέλει να πει τα δικά του. Μέσα στο κεφάλι μας πετάγονται κάτι τέτοιες στιγμές οι πιο τρελές σκέψεις, ασύνδετες μεταξύ τους και ασύνδετες με το περιβάλλον.
Ο Παρατηρούμενος (δηλαδή το πολλαπλό Εγώ) πνίγεται και θέλει να δράσει όπως παλιά.
Το να ασκούμε την εξωτερική σιωπή, έχει σαν στόχο κάποτε να αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε την εσωτερική σιωπή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο νους σταματάει να λειτουργεί. Όσο θα έχουμε έναν μηχανικό νου, αυτός θα σκέφτεται και θα φαντάζεται συνεχώς. Η εσωτερική σιωπή που προσπαθούμε να επιτύχουμε σε πρώτη φάση είναι η σιωπή του Παρατηρητή.
Δηλαδή πρέπει να επιτύχουμε ο Παρατηρητής να αντιληφθεί την ύπαρξή του και να αρχίσει να σταματάει να ταυτίζεται με την εσωτερική φλυαρία του Παρατηρούμενου Πολλαπλού Εγώ.
Ακούμε ή βλέπουμε κάτι αλλά σταματάμε να το επεξεργαζόμαστε με την εσωτερική γλώσσα μας. Δεν κρίνουμε το γεγονός, δεν το καταδικάζουμε, αλλά το παρατηρούμε με σκοπό να κατανοήσουμε το τι συμβαίνει.
Το να μην μιλάμε εξωτερικά είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να συνεχίσουμε τα επόμενα βήματα που δώσαμε παραπάνω.
Πολλοί άνθρωποι σωπαίνουν εξωτερικά, όμως με την εσωτερική τους γλώσσα γδέρνουν ζωντανό τον πλησίον. Κρίνουν ακατάπαυστα το κάθε τι.
Αν παρατηρήσουμε την εσωτερική μας φλυαρία θα δούμε ότι είναι φτιαγμένη από αλήθειες μισές. Ή γεγονότα που σχετίζονται μεταξύ τους με τρόπο αυθαίρετο. Ο νους μπορεί να φτιάξει έναν ψύλλο από ένα άλογο, για τον απλούστατο λόγο ότι το άλογο μπορεί να έχει ψύλλους. Και ξέρουμε όλοι ότι «μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα».
Η εξωτερική φλυαρία μας είναι υπεύθυνη για την συναισθηματική δυστυχία μας. Διαστρεβλώνει τα πάντα και έτσι δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την συνυπευθυνότητά μας σε ένα δυσάρεστο για εμάς γεγονός.
Μοιάζουμε πολύ με τον Νάρκισσο της μυθολογίας. Είμαστε ερωτευμένοι με τον εαυτό μας και τον κοιτάζουμε μέσα από τον διαστρεβλωτικό καθρέπτη του Εγώ και της εσωτερικής φλυαρίας. Αγαπάμε στο έπακρο το Εγώ μας και όποιος δεν μας προσκυνά γίνεται θανάσιμος εχθρός μας.
Πρέπει να φρενάρουμε την εσωτερική φλυαρία. Είναι αναγκαίο για να μπορέσουμε να επιτύχουμε την ανάπτυξη της ψυχής μας, του Είναι μας. Όμως όσο είμαστε αποκλεισμένοι στην αυτοσυ¬μπά¬θειά μας, οποιαδήποτε ψυχική ανάπτυξή του γίνεται αδύνατη.
Στην προσπάθειά μας αυτή πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να έχει την δική του. Χρειάζεται να μάθουμε να βλέπουμε την ξένη άποψη και να αρχίσουμε να μπαίνουμε στην θέση των άλλων.
Ο Χριστός έχει πει κάποια συγκεκριμένα πράγματα για το θέμα αυτό:
-Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε.
-Με το μέτρο που κρίνετε θα σας κρίνουν.
-Μην κάνετε εκείνο που δεν θέλετε να σας κάνουν.
-Αγαπάτε τον Θεό πάνω από όλα και τους άλλους σαν τον εαυτό σας.
Για να επιτευχθούν αυτές οι εντολές απαραίτητη προϋπόθεση είναι το σπάσιμο της εσωτερικής φλυαρίας. Διαφορετικά όσο συνεχίζουμε να κακολογούμε και να κακομεταχειριζόμαστε τους συνανθρώπους μας με την εσωτερική μας γλώσσα, θα είμαστε πολύ μακριά από κάθε μορφή εσωτερικής γαλήνης.