4 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΝΟΙΕΣ

Βαθιά μέσα στον ανεξερεύνητο ανθρώπινο εγκέφαλο υπάρχουν τρεις διάνοιες, τρία πολύ ιδιαίτερα είδη «Νου», με συγκεκριμένες λειτουργίες. Θα κάνουμε μια μικρή περιγραφή σε κάθε μία από αυτές:
-Εξωτερική διάνοια: επεξεργάζεται, καταχωρεί και αναγνωρίζει τα δεδομένα που έρχονται από τις πέντε αισθήσεις. Βγάζει συμπεράσματα και με βάση αυτά κινούμαστε. Πχ κάνει κρύο. Επομένως ντύνομαι. Είναι πολύ χρήσιμη για την επιβίωση, αφού μπορεί να βγάζει συμπεράσματα για τον εξωτερικό κόσμο και να προτείνει τις ανάλογες δράσεις.
-Ενδιάμεση διάνοια : επεξεργάζεται τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα που θεωρούμε σαν σωστά, χωρίς να τα έχουμε διασταυρώσει. Πχ υπάρχουν εξωγήινοι. Οτιδήποτε δεν το έχουμε διαπιστώσει μόνοι μας είναι μια θεωρία και ανήκει στην κατηγορία των πεποιθήσεων. Δεν έχει «πιάσει» έναν εξωγήινο, δεν έχεις μπει σε ΑΤΙΑ και επομένως έχεις την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι και όχι αποδείξεις. Περιορίζεται στο να εκλέγει αυθαίρετα μία άποψη σαν σωστή, χωρίς κανενός είδους τεκμηρίωση. Έτσι υπάρχει ο κίνδυνος λάθους. Από αυτήν πηγάζει και ο φανατισμός.
Είναι ο νους των πεποιθήσεων και όχι αναγκαστικά της αλήθειας, αφού αυτές άλλοτε συμβαδίζουν με την αλήθεια και άλλοτε είναι τελείως αντίθετες με αυτήν. Είναι η υποκειμενική ηθική η οποία επηρεάζεται από το περιβάλλον και τις εποχές.
-Εσωτερική διάνοια: επεξεργάζεται όλα τα εξωτερικά αλλά και τα εσωτερικά «σήματα» σε σχέση με όλα εκείνα για τα οποία έχουμε αποκτήσει εμπειρία. Πχ η φωτιά καίει. Επειδή έχεις αυτή την εμπειρία τότε έχεις και την ανάλογη πίστη και όχι πεποίθηση. Κανείς δεν μπορεί να σε πείσει ότι η φωτιά δεν καίει για τον απλούστατο λόγο ότι έχεις άμεση εμπειρία.
Για να λειτουργήσει χρησιμοποιεί τα δεδομένα που της αποκαλύπτονται από τους Ανώτερους Κόσμους. Εδώ λειτουργεί η Πίστη η οποία προέρχεται από την καθαρή Εμπειρική Γνώση.
Μπορούμε τώρα να δώσουμε ένα παράδειγμα της λειτουργίας τους.
Υποθέστε ότι πηγαίνουμε σε μία χώρα όπου οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν την θάλασσα και δεν έχουν κανενός είδους πληροφορία γι’ αυτήν. Τους περιγράφουμε λοιπόν την θάλασσα, τον όγκο, το χρώμα και την συμπεριφορά της. Τους παρέχουμε κάθε δυνατή πληροφορία και τους δείχνουμε την κατεύθυνση προς την οποία βρίσκεται. Η εξωτερική διάνοια τότε θα μαζέψει και θα κατατάξει τις πληροφορίες με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα της. Δεν μπορεί να αποφανθεί όμως για την ορθότητα ή όχι των πληροφοριών. Έτσι μπροστά στο δίλημμα «είναι αλήθεια ή όχι» θα συμβούν τα πιο κάτω γεγονότα:
Μερικοί ακροατές θα απορρίψουν το θέμα με το αιτιολογικό του τερατώδους ψέματος ενώ άλλοι θα το δεχτούν λόγω της παραξενιάς του. Θα αρχίσουν να συζητάνε προβάλλοντας διάφορα επιχειρήματα, αισθανόμενοι ότι η άποψή τους είναι σωστή, και θα καταλήξουν να τσακωθούν αν και ουσιαστικά δεν γνωρίζουν τίποτε. Είναι σίγουρο ότι η πεποίθησή τους είναι ένας εσφαλμένος μονόδρομος.
Υποθέστε όμως ότι κάποιος ακροατής με ανήσυχο πνεύμα παρακολουθεί τα γεγονότα. Βρίσκεται σε δίλημμα. Η εξωτερική του διάνοια δεν μπορεί να του παράσχει τα σχετικά δεδομένα που χρειάζεται. Ούτε είναι ικανοποιημένος με το να δεχτεί σαν σωστή την μια ή την άλλη άποψη των αντιμαχομένων πλευρών. Τότε, δρώντας σαν γνήσιος επαναστάτης ερευνητής θα αποφασίσει να ερευνήσει προσωπικά την υπόθεση. Έτσι θα αποκτήσει άμεση εμπειρία του θέματος και θα πάψει να είναι δέσμιος μίας επιλογής με κίνδυνο να είναι μία άλλη η σωστή. Η εμπειρία του θα του επιτρέψει να αποκτήσει. Πίστη η οποία με τίποτε δεν μπορεί να αλλοιωθεί, αφού θα είναι πια θέμα εμπειρίας της Εσωτερικής Διάνοιας.
Με τον ίδιο τρόπο ο αναγνώστης καλείται να ξεπεράσει τον σκόπελο της ενδιάμεσης διάνοιας και να ανοίξει την εσωτερική του διάνοια ερευνώντας τις πληροφορίες που βρίσκονται σε αυτό το κείμενο, αποκτώντας έτσι άμεση εμπειρία.
Ας δούμε τώρα τον τρόπο με τον οποίο το Εγώ μας κοιμίζει μέσω των πέντε αισθήσεων.
Από μικροί συνηθίσαμε να εμπιστευόμαστε τον νου μας στην προσπάθειά μας να μάθουμε να χειριζόμαστε το σώμα μας και να επικοινωνούμε με τους άλλους ανθρώπους. Ο νους μας δίνει χρήσιμες πληροφορίες όπως π.χ. «Η μυρωδιά αυτή δείχνει ότι αυτό είναι γλυκό, φάτο». «Αυτό είναι αγκάθι, μη το πιάσεις». «Εδώ το χώμα γλιστράει, πρόσεξε μην πέσεις».
Το μωρό παιδί συνηθίζει να δέχεται χωρίς κριτική τα συμπεράσματα που βγάζει ο νους του. Η πολύχρονη πείρα του, του δείχνει ότι ο νους του έχει πάντα δίκιο. Όμως τι γίνεται όταν ένα Εγώ, ας πούμε λαιμαργίας, θα εκδηλωθεί και μέσω του νου θα σκεφτεί «αυτό το γλυκό είναι πολύ ωραίο, θα φάω και άλλο»; Τότε το παιδί υπακούοντας από συνήθεια στην σκέψη που θεωρεί δική του θα κάνει αυτό που θέλει το Εγώ με αποτέλεσμα να το δυναμώσει. Με αυτόν τον τρόπο μελλοντικά θα είναι ανίκανο να μην κάνει αυτό που του έρχεται στο μυαλό. Πολλές φορές μάλιστα δεν θα καταλαβαίνει καν ότι κάτι «σκέφτεται», θα έχει μηχανοποιηθεί πλήρως μετατρεπόμενο σε ρομπότ.
Αυτό που πρέπει να κάνει εκείνος που θέλει να απελευθερωθεί από τα ελαττώματά του είναι κατ’ αρχάς να αρχίσει να μην δέχεται αυτά που πετάγονται σαν σκέψεις μέσα του, χωρίς κριτική. Πρέπει να τα αμφισβητεί με σκοπό να αποκτά εμπειρία των κινήτρων του, να τα παρατηρεί και να τα καταστρέφει. Τότε θα παρατηρήσει ότι, όσο θα προοδεύει στην διάλυση του Εγώ, τόσο θα λειτουργεί και η Εσωτερική του Διάνοια με αποτέλεσμα ο κίνδυνος λάθους να απομακρύνεται συνεχώς. Κάποτε, μέσα στον χρόνο, η Εσωτερική Διάνοια πλήρως ανεπτυγμένη θα κάνει το άτομο ικανό να αντιλαμβάνεται σε πλήρη και απόλυτη μορφή τα γεγονότα, να ξεφεύγει από την σχετικότητα του καλού και του κακού και να μπορεί να δρα αντικειμενικά.
Το βασικό πρόβλημα στην προσπάθεια να εφαρμόσουμε όλα αυτά που αναφέραμε παραπάνω είναι ότι μας μπερδεύει ο ανεξέλεγκτος και εξωτερικός νους, γιατί πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως φαίνονται:
Επειδή η φωτιά καίει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που (χρησιμοποιώντας ειδικές ικανότητες) δεν θα καούν στην φωτιά σαν τους αναστενάρηδες. Ο νους σου λοιπόν βασισμένος στην πραγματικότητα, θα σε εγκλωβίσει στην πεποίθηση ότι οι αναστενάρηδες «κάνουν κάποιο κόλπο» για να μην καούν.
Από την άλλη αν σου τύχει κάτι άσχημο, θα βγάλεις συμπέρασμα ανάλογο των πεποιθήσεών σου: Εσύ είσαι καλός άνθρωπος (πρώτη πεποίθηση) και ο θεός (δεύτερη πεποίθηση) δεν μπορεί να αφήσει να πάθεις κάτι κακό (τρίτη πεποίθηση), άρα δεν υπάρχει θεός (τέταρτη πεποίθηση).
Είμαστε εγκλωβισμένοι μέσα σε ένα κυκεώνα πεποιθήσεων (τις οποίες αποκαλούμε πραγματικότητα) και ο νους μας τις ανακυκλώνει ανάλογα με τα τυχαία ή μη συμβάντα της ζωής.
Με την σημερινή φτώχεια της γλώσσας μας έχουμε φτάσει στο σημείο να λέμε «πιστεύω ότι υπάρχουν εξωγήινοι», ενώ θα έπρεπε να πούμε «έχω την πεποίθηση ότι υπάρχουν εξωγήινοι». Προσέξτε ότι η λέξη βγαίνει από το πέποιθα που σημαίνει έχω πειστεί, νομίζω ότι κλπ. Η πραγματική διαφορά ανάμεσα στο "πιστεύω" και στο "έχω την πεποίθηση" είναι τεράστια.
Γι’ αυτό λέμε ότι εκείνος που έχει πίστη δεν χρειάζεται να πιστεύει. Με βάση αυτήν την λογική θεωρούμε ότι το διανοητικό θηλαστικό, το εσφαλμένα ονομαζόμενο άνθρωπος, κοιμάται βαθιά (από την άποψη της συνείδησης). Ο λόγος είναι οι περίπλοκες πεποιθήσεις μας και τα αναρίθμητα Εγώ που στηρίζονται σε αυτές. Και για αυτόν τον λόγο λέμε ότι ο άνθρωπος πρέπει να ξυπνήσει την συνείδησή του και αυτό γίνεται όταν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τον λαβύρινθο των πεποιθήσεων και αρχίζουμε να εξαλείφουμε το πολυπρόσωπο Εγώ.
Όταν εξαλείφεται το εγώ, εξαφανίζονται οι εκλογικές διαδικασίες του νου. Εκλογή είναι η εκπομπή μιας αντίληψης με φόβο να εί¬ναι μια άλλη η αληθινή, και αυτό δείχνει άγνοια.