16 Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΕΤΩΝ

Ο Νόμος του Εκκρεμούς

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον νόμο του εκκρεμούς. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια άλλη μορφή της Ανοδικής και Καθοδικής εξέλιξης. Φανταστείτε ένα εκκρεμές. Κινείται συνεχώς ανάμεσα σε δύο άκρα. Στο ένα άκρο μπορούμε να βάλουμε το Φως. Στο άλλο το σκοτάδι. Με βάση την δυαδικότητα των πραγμάτων μπορούμε να βάλουμε στην μία άκρη την ζέστη, το καλό, το ευχάριστο, το όμορφο, το δίκαιο, την ζωή κλπ. Στην άλλη μπορούμε να βάλουμε το κρύο, το κακό, το δυσάρεστο, το άσχημο, το άδικο, τον θάνατο κλπ.
Πηγαίνει δεξιά το εκκρεμές και δημιουργείται ένας νέος και ισχυρός πολιτισμός, πηγαίνει αριστερά και ο πολιτισμός αυτός καταστρέφεται, ενώ την θέση του την παίρνει ένας καινούριος και ισχυρός πολιτισμός.
Το εκκρεμές γέννησε την αυτοκρατορία των Ίνκα. Αλλά όταν πήγε στην άλλη άκρη διακόσιοι στρατιώτες με τον Πιζάρο ήταν αρκετοί για να καταστρέψουν αυτήν την αυτοκρατορία των 50 εκατομμυρίων ανθρώπων που κυριαρχούσε σε μια αχανή έκταση.
Όλα κυβερνιόνται από το εκκρεμές οι άνθρωποι, η φύση, η γη, ο ήλιος, ο γαλαξίας κλπ. Το εκκρεμές συνεχώς μας παρασέρνει από την μία άκρη στην άλλη. Την μία στιγμή είμαστε ευχαριστημένοι και την άλλη δυσαρεστημένοι κλπ.
Μπορούμε να τοποθετήσουμε στο ένα άκρο του εκκρεμούς τις διάφορες θρησκείες, αιρέσεις, εσωτεριστικές και αποκρυφιστικές σχο¬λές και στο άλλο άκρο όλες τις αθεϊστι¬κές, σκεπτικιστικές και υλιστικές σχολές. Πολλά συμβαίνουν με την λειτουργία του εκκρεμούς:
Ένας φανατικός θρησκευόμενος μπορεί να μετατραπεί σε υλιστή, εξ αιτίας κάποιου συμβάντος ή μίας απογοήτευσης. Αντίθετα ένας υλιστής μπορεί να μετατραπεί σε φανατικό θρησκευόμενο, εξ αιτίας ενός ακατανόητου για αυτόν υπερφυσικού γεγονότος.
Φυσικά η ανθρωπότητα είναι σκλάβα του πανίσχυρου νόμου των αντιθέτων. Τα δύο αντίθετα παλεύουν συνεχώς μεταξύ τους όπως οι δύο θεοί του Ζωροαστρισμού. Ο Αχούρα Μάζδα (θεός του καλού) και ο Αριμάν (θεός του κακού) βρίσκονται σε αέναη πάλη. Πότε υπερισχύει ο ένας και πότε ο άλλος.
Όλα τα προβλήματα που έχουμε βασίζονται στην πάλη των αντιθέτων και είναι τελείως υποκειμενικά. Δύο άνθρωποι θα αντιδράσουν εντελώς διαφορετικά μπροστά στην ίδια κατάσταση. Και αυτή τους η αντίδραση εξαρτάται από το Εγώ που εκείνη την στιγμή τους διακατέχει και δρα μέσα από την προσωπικότητά τους. Έτσι μπροστά σε μία εικόνα ενός γλυκού ο ένας (κατεχόμενος από το Εγώ της λαιμαργίας) θα αντιδράσει διαφορετικά από έναν άλλον που διακατέχεται από το Εγώ του φόβου για τον οδοντίατρο.
Μπλεγμένοι μέσα στα αντίθετα παθαίνουμε αυτό ακριβώς που παθαίνουν όσοι ανεβαίνουν στο τραινάκι του λούνα πάρκ. Αισθάνονται έντονα τα ανεβάσματα και τις πτώσεις και «διασκεδάζουν». Προσέξτε όμως ότι αυτή η λέξη σημαίνει σκόρπισμα. Και πραγματικά συμβαίνει ακριβώς αυτό. Η έντονη ταύτιση με το γεγονός προκαλεί μεγάλη διαρροή συναισθηματικής ενέργειας. Και οι άνθρωποι κατεβαίνουν από το τραινάκι εξαντλημένοι. Αλλά στο αίμα τους κυκλοφορεί μία τεράστια δόση αδρεναλίνης, λόγω του φόβου, που τους δίνει την ψευδαίσθηση ότι πέρασαν ωραία.
Όλη η ζωή μας περνάει όπως το τραινάκι του λούνα πάρκ. Δεμένοι με μία γερή ζώνη (τις πεποιθήσεις μας) στο Τραίνο της Ζωής, υποφέρουμε από τα σκαμπανεβάσματα του εκκρεμούς. Και το χειρότερο είναι ότι ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι ελέγχουμε την ζωή μας. Μέχρι βέβαια να αλλάξει το εκκρεμές από ευχάριστο σε δυσάρεστο, από υγεία σε ασθένεια κλπ.
Έτσι λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος μηχανικός τρόπος λύσης των προβλημάτων μας και δεν είναι δυνατόν να λυθούν όσο παραμένουμε κάτω από την επίδραση αυτού του νόμου. Τα κύματα του ευχάριστου και του δυσάρεστου έρχονται ασταμάτητα σαν τα κύματα της θάλασσας, σε αέναη διαδοχή. Όλοι είμαστε θύματα αυτών των δύο απόψεων του εκκρεμούς, μηχανικές κούκλες που μας κινούν οι κλωστές του εκκρεμούς της μηχανικής ζωής.
Πρέπει να σταματήσουμε να ζούμε κάτω από την επίδραση του εκκρεμούς. Χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε σωστά τα προβλήματα και την ζωή. Αλλά για αυτό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάτι διαφορετικό από τα αντίθετα του εκκρεμούς.
Πρέπει να μάθουμε να δρούμε και η δράση που μας ενδιαφέρει παράγεται από την διαίσθηση. Ο συνδυασμός των δύο μηχανικών δράσεων με την διαισθητική δράση μετατρέπει την δυαδικότητα σε τριαδικότητα.
Η συνειδητή αυτή δράση βρίσκεται έξω από το «κανονικό» επίπεδο κατανόησης που έχουμε συνήθως. Η συνειδητή δράση έχει την δυνατότητα να μετατρέπει ριζικά τα διάφορα περιστατικά στην ζωή μας.
Ο τρόπος είναι απλός αλλά ταυτόχρονα δύσκολος στην εφαρμογή του. Όπως ακριβώς και ένας σκοινοβάτης κάνει κάτι πολύ απλό, μόνο που χρειάστηκε πολλά χρόνια εξάσκησης για να το επιτύχει. Και φυσικά η απελευθέρωση από τον Νόμο των αντιθέτων, από το Εκκρεμές, από τον Τροχό του Σαμσάρα, είναι απείρως δυσκολότερη από την ισορροπία στο σκοινί.
Αλλά πως παράγεται η διαισθησιακή, η συνειδητή αυτή δράση; Υπάρχει μία σειρά από βήματα:
-Πρέπει να θυμόμαστε ότι μέσα στο καλό βρίσκεται το κακό και αντίθετα. Τίποτα δεν είναι έτσι όπως το αντιλαμβανόμαστε. Οποιοδήποτε γεγονός ευχάριστο ή δυσάρεστο μπορεί να χρησιμοποιηθεί προς όφελός μας ή προς βλάβην μας.
-Τα προβλήματα της ζωής δεν είναι παρά διανοητικές μορφές με δύο αντίθετους πόλους. Όταν σταματάμε να σκεπτόμαστε, αυτόματα παύουν να υπάρχουν. Όλοι έχουμε μια εμπειρία σαν την παρακάτω: Είμαστε σε ένα ωραίο μέρος, μια ακρογιαλιά για παράδειγμα. Ο ήλιος λάμπει, ο αέρας μυρίζει ευχάριστα, οι γλάροι ακούγονται από μακριά, πουλάκια κελαηδούν στα κλαριά των δέντρων και εμείς καθισμένοι σε μια σκιά απολαμβάνουμε το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Σε αυτήν την κατάσταση ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, έχοντας ξεχάσει τα πάντα και χωρίς κανέναν απώτερο σκοπό, βιώνουμε το περιβάλλον και το σώμα μας. Εκείνο που αισθανόμαστε είναι μία γαλήνη και μία εσωτερική χαρά και πληρότητα. ΞΑΦΝΙΚΑ όμως λειτουργεί ο νους και ανασύρει από το ντουλάπι της μνήμης τα «ενδιαφέροντά» μας. ΞΑΦΝΙΚΑ, επίσης, θεωρώντας τις σκέψεις δικές μας ταυτιζόμαστε με τον σκοπό τους:
*Ωχ έχω οδοντίατρο αύριο…
*Γιατί μου είπε αυτό ο τάδε;
*Πάλι έφερε ο γιός μου χαμηλούς βαθμούς από το σχολείο…
*Που θα βρω τα λεφτά για να πάρω καινούρια τηλεόραση;
*Ο δείνα με μισεί και με κακολογεί στους άλλους…
*Να θυμηθώ να πληρώσω το γραμμάτιο…
*κλπ…
*κλπ…
*κλπ…
Η ταύτισή μας με την λειτουργία του νου προκαλεί -από την αρχή- την γνωστή αλυσίδα άσχημων συναισθημάτων που μας κατατρέχουν συνήθως. Αποτέλεσμα; Η μοναδική στιγμή ευτυχίας που νοιώθαμε πριν λίγο ΧΑΘΗΚΕ ΟΡΙΣΤΙΚΑ και αρχίζουμε πάλι να ζούμε δυστυχισμένοι στο παρελθόν και το μέλλον.
Αν και δύσκολο να το καταλάβει ή να το δεχθεί κανείς τα προβλήματα δεν λύνονται, αλλά σταματούν να υπάρχουν όταν ΔΕΝ τα σκεφτόμαστε. Έπειτα ο χρόνος θα δώσει την άλφα ή βήτα λύση -καλή ή κακή- και εμείς θα ξεχάσουμε το πρόβλημα-βουνό που είχαμε και θα ταυτιστούμε με ένα καινούριο.
-Πρέπει να αναλύουμε τις δύο ακραίες και αντίθετες καταστάσεις, με σκοπό να καταλαβαίνουμε την αλήθεια και το ψέμα μέσα σε αυτές. Αυτό θα μας οδηγήσει στην σύνθεση, στην αντίληψη της πραγματικότητας του γεγονότος.
-Όταν έρχεται ένα γεγονός, είτε δυσάρεστο είτε ευχάριστο, προσπαθούμε να αποφύγουμε την κίνηση του εκκρεμούς. Εάν ταυτιστούμε με αυτό που συμβαίνει το εκκρεμές μας αρπάζει. Και έπειτα από λίγο μας περνάει στο αντίθετο άκρο. Έτσι εμείς αμυνόμαστε με το να ανακαλύπτουμε τι καλό υπάρχει μέσα στο γεγονός (όταν αυτό είναι κακό) και τι κακό υπάρχει μέσα στο γεγονός (όταν αυτό είναι καλό).
-Αντιστεκόμαστε στην αρνητική ή θετική γοητεία που δημιουργεί το Εγώ με την σκέψη του, αντιλέγοντας και βάζοντας μία αντίθετη σκέψη, η οποία θα ακυρώσει την πρώτη. Χρησιμοποιούμε δηλαδή την Μετατροπή των εντυπώσεων που ήδη έχουμε περιγράψει.
Βασανιζόμαστε μέσα στο εκκρεμές, γιατί μέσα μας έχουμε το Εγώ, το Ελάττωμα, το οποίο έχει γεννηθεί και τρέφεται από την δυαδικότητα. Και όσο λειτουργεί το Εκκρεμές, τόσο αυξάνεται το Εγώ παρασέρνοντάς μας σε όλο και πιο μεγάλη αιώρηση. Ακριβώς όπως σε μία κούνια. Αν σταματήσουμε να σπρώχνουμε την κούνια (ταυτιζόμενοι) τόσο η κούνια θα αρχίσει να κάνει μικρότερες ταλαντώσεις. Και εάν επιπλέον φρενάρουμε την κούνια σπρώχνοντάς την αντίθετα στην κίνησή της (μετατροπή εντύπωσης) τόσο θα μειώνουμε την αιώρηση και θα υποφέρουμε λιγότερο από τα γεγονότα της ζωής.
Μετά από κάποιο διάστημα όλη αυτή η εργασία θα αρχίσει να μας επιτρέπει να ζούμε μέσα από την μη ταύτιση, με αποτέλεσμα να αρχίσει να λειτουργεί η διαισθησιακή δράση: μία ακαριαία δράση που θα είναι η πιο κατάλληλη για την περίσταση, χωρίς σκέψεις, αναρωτήσεις, φόβους, αναστολές, διχογνωμίες, αβεβαιότητες κλπ.
Θα πρόκειται για δράση της αφυπνισμένης Ουσίας που μετατρέπεται σε Συνείδηση.